0114-KDIP3-3.4011.246.2017.1.GF - Przychód po stronie pracowników z tytułu imprez i wyjazdów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2017 r. (data wpływu 27 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych części lub całości imprez i wyjazdów oraz związanych z tym obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych części lub całości imprez i wyjazdów oraz związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach Zakładowego Funduszu Socjalnego organizuje imprezy i wyjazdy sportowo-rekreacyjne, kulturalno-oświatowe i wycieczki dla swoich pracowników i emerytów. Organizowany wyjazd (wycieczka turystyczna) obejmuje np. przejazd autokarem, samolotem, noclegi, wyżywienie, ubezpieczenie uczestników, bilety wstępu do zwiedzanych obiektów, opłatę przewodnika, itp. Zgodnie z regulaminem ZFŚS część wydatków pokrywana jest ze środków funduszu socjalnego, a część przez pracownika. Wysokość dofinansowania dla pracownika jest zróżnicowana w zależności od jego sytuacji materialnej i życiowej. W każdym roku pracownicy wypełniają i podpisują oświadczenie o wysokości dochodu przypadającego na osobę w rodzinie i według tego różnicowane są wszystkie świadczenia finansowane z ZFŚS.

Na wstępnym etapie, gdy pracodawca składa propozycję "imprezy" znane są koszty uczestnictwa jednej osoby. Wycieczka jest dostępna dla wszystkich pracowników i udział w niej jest dobrowolny. W trakcie takiego wyjazdu nie wszyscy biorą udział w poszczególnych punktach programu, np. część osób wybiera bardziej forsującą formę, inni zwiedzają muzeum, czy odpoczywają na ławeczkach. Dobrowolność wyboru atrakcji jest zróżnicowana, tak aby każdy uczestnik odpoczywał tak jak lubi. Wyjazd zagraniczny wykupiony w biurze podróży jest to forma wypoczynkowa ze zorganizowanym zwiedzaniem obiektów (też opcja dowolna). Organizowane wyjazdy mają na celu integrację pracowników i polepszenie atmosfery w pracy, zwiększenia motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy.

Faktury otrzymywane przez Wnioskodawcę od biura turystycznego to "usługa turystyczna" i całościowa kwota. Koszt ten nie jest dzielony przez wynajętą do organizacji firmę na poszczególnych uczestników.

Wnioskodawca otrzymuje także od organizatora oddzielne faktury na przejazd autokarem, zakwaterowanie, wyżywienie, bilety wstępu do zwiedzanych obiektów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy finansowanie części lub całości imprez i wyjazdów opisanych w stanie faktycznym przez Wnioskodawcę z ZFŚS powoduje powstanie po stronie pracowników przychodu podatkowego opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązku obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, finansowanie części lub całości opisanych w stanie faktycznym świadczeń przez Wnioskodawcę z ZFŚS nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodu podatkowego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powoduje powstania obowiązku obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami podatkowymi osoby fizycznej są co do zasady, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W zakresie przychodów ze stosunku pracy ustawa uszczegóławia (art. 12 ust. 1 ww. ustawy), że przychodami tymi są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, rożnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przez wiele lat punktem spornym pomiędzy podatnikami, a organami podatkowymi była kwestia nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców oraz świadczeń częściowo odpłatnych, jako przychodu podatkowego pracowników. Spór został ostatecznie rozstrzygnięty wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności z Konstytucją przepisów art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2, 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tym, że Trybunał wyjaśnił, że przepisy te należy rozumieć w ten sposób, że sformułowanie "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika.

W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził:

"Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)".

Czyli, zgodnie z powołanym orzeczeniem, przychód pracownika powstaje, gdy łącznie spełnione są trzy warunki:

* zgoda pracownika,

* świadczenie jest w interesie pracownika (a nie pracodawcy),

* korzyść jest wymierna i zindywidualizowana.

W uzasadnieniu wyroku w części dotyczącej interesu pracownika TK stwierdził, że

"Obiektywnym kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania." Zatem TK uznał wyjazdy integracyjne i szkoleniowe za organizowane w interesie pracodawcy, a nie pracownika i nie stanowiące z tego względu przychodu podatkowego pracownika.

W uzasadnianiu wyroku w części dotyczącej wymiaru korzyści TK stwierdził, że:

* "udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż - pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku (por. pkt 3.4.7. uzasadnienia) - nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść."

* "Kwota podlegająca opodatkowaniu, jako czynnik determinujący wysokość podatku, musi być zatem ściśle określona. Tymczasem, jak podkreślił Wnioskodawca, poniesienie przez pracodawcę kosztu zakupu świadczenia (zapłata ceny) nie ma prostego związku z wysokością przychodu osiągniętego przez danego pracownika. W większości stanów faktycznych nie jest możliwe dokładne określenie zakresu, w jakim pracownik korzysta z pozostawionych do jego dyspozycji świadczeń. Opodatkowanie uczestnictwa czy też nawet samego zaproszenia na spotkanie integracyjne powodowałoby, że podatkowi podlegałoby jedynie statystyczny przychód ustalony w drodze arytmetycznego działania, polegającego na podzieleniu kosztów tego spotkania przez liczbę pracowników biorących w nich udział. Przepisy u.p.d.o.f. nie dają podstaw do takiego działania. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia musi bowiem dotyczyć konkretnego pracownika, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f. - podatnikiem tego podatku jest wyłącznie osoba fizyczna, a nie zbiór takich osób.

Z powyższego wynika że, jeżeli wydatku nie można przypisać indywidualnie pracownikowi, to tylko z tego jednego powodu nie można określić pracownikowi przychodu. Nie można w szczególności dzielić arytmetycznie kosztów spotkania integracyjnego na liczbę uczestniczących w nim pracowników. W tym przypadku nie ma znaczenia rodzaj wydatków ponoszonych przez pracodawcę. Ponadto nie sposób zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu, a bez otrzymania korzyści przez pracownika nie można mówić o uzyskaniu przez niego przychodu. Stanowisko takie Wnioskodawca prezentuje w oparciu o interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 lutego 2016 r. (Nr IPTPB1/4511-652/15-4/SJ).

Zdaniem Wnioskodawcy w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku nie można pracownikom Wnioskodawcy obiektywnie, indywidualnie przypisać konkretnej kwoty przychodu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy - wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy - wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, w ramach Zakładowego Funduszu Socjalnego organizuje imprezy i wyjazdy sportowo-rekreacyjne, kulturalno-oświatowe i wycieczki dla swoich pracowników i emerytów. Organizowany wyjazd (wycieczka turystyczna) obejmuje np. przejazd autokarem, samolotem, noclegi, wyżywienie, ubezpieczenie uczestników, bilety wstępu do zwiedzanych obiektów, opłatę przewodnika, itp. Zgodnie z regulaminem ZFŚS część wydatków pokrywana jest ze środków funduszu socjalnego, a część przez pracownika. Wysokość dofinansowania dla pracownika jest zróżnicowana w zależności od jego sytuacji materialnej i życiowej. W każdym roku pracownicy wypełniają i podpisują oświadczenie o wysokości dochodu przypadającego na osobę w rodzinie i według tego różnicowane są wszystkie świadczenia finansowane z ZFŚS. Na wstępnym etapie, gdy pracodawca składa propozycję "imprezy" znane są koszty uczestnictwa jednej osoby. Wycieczka jest dostępna dla wszystkich pracowników i udział w niej jest dobrowolny. W trakcie takiego wyjazdu nie wszyscy biorą udział w poszczególnych punktach programu, np. część osób wybiera bardziej forsującą formę, inni zwiedzają muzeum, czy odpoczywają na ławeczkach. Dobrowolność wyboru atrakcji jest zróżnicowana, tak aby każdy uczestnik odpoczywał tak jak lubi. Wyjazd zagraniczny wykupiony w biurze podróży jest to forma wypoczynkowa ze zorganizowanym zwiedzaniem obiektów (też opcja dowolna). Organizowane wyjazdy mają na celu integrację pracowników i polepszenie atmosfery w pracy, zwiększenia motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy. Faktury otrzymywane przez Wnioskodawcę od biura turystycznego to "usługa turystyczna" i całościowa kwota. Koszt ten nie jest dzielony przez wynajętą do organizacji firmę na poszczególnych uczestników. Wnioskodawca otrzymuje także od organizatora oddzielne faktury na przejazd autokarem, zakwaterowanie, wyżywienie, bilety wstępu do zwiedzanych obiektów.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Organizowanie wyjazdów o charakterze integracyjnym dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, że imprezy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników lecz także dla pracodawcy. Wyjazdy te są zatem przedsięwzięciami integracyjnymi, w których uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację, wskazując określone kryteria, które winny być spełnione, aby świadczenie zostało uznane za przychód.

Trybunał wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, nawet organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku organizowania przez pracodawcę (Wnioskodawcę) imprez i wyjazdów sportowo-rekreacyjnych, kulturalno-oświatowych i wycieczek dla swoich pracowników, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza, wyjazd czy wycieczka organizowana i finansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w imprezach czy wyjazdach organizowanych przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenia adresowane do wszystkich pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierna korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

Reasumując, finansowanie przez Wnioskodawcę części lub całości imprez i wyjazdów opisanych w stanie faktycznym z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, które mają na celu integrację pracowników, a integracja załogi wpłynie na polepszenie atmosfery w pracy, zwiększenia motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy - nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

To oznacza, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.