0114-KDIP3-3.4011.105.2019.2.AK - PIT możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 17 kwietnia 2019 r. (data nadania 18 kwietnia 2019 r., data wpływu 24 kwietnia 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.105.2019.1.AK z dnia 8 kwietnia 2019 r. (data wysłania 8 kwietnia 2019 r., data doręczenia 11 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe

W dniu 1 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 8 kwietnia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.105.2019.1.AK (data wysłania 8 kwietnia 2019 r., data doręczenia 11 kwietnia 2019 r.) wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 17 kwietnia 2019 r. (data nadania 18 kwietnia 2019 r., data wpływu 24 kwietnia 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2012 r. zdiagnozowano u Wnioskodawcy cukrzycę typu 1, która wymaga insulinoterapii. Od tego czasu Wnioskodawca pozostaje pod opieką Poradni Diabetologicznej. Od momentu zachorowania Wnioskodawcy, ze względu na codzienną aktywność zawodową, sportową oraz naukową, najistotniejszym elementem leczenia Wnioskodawcy było unormowanie cukru we krwi, na poziomie który nie wpływałby na możliwość wykonywania obowiązków Wnioskodawcy. Ze względu na chorobę Wnioskodawcy, Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, orzeczeniem z dnia 6 października 2017 r. postanowił zaliczyć Wnioskodawcę do stopnia niepełnosprawności lekkiego, na dowód czego Wnioskodawca przedkłada wskazane wcześniej orzeczenie. W orzeczeniu tym zauważono, we wskazaniach, które dotyczą niepełnosprawności Wnioskodawcy, że choroba Wnioskodawcy wymaga korzystania przez Niego z przedmiotów ortopedycznych, środków pomocniczych oraz technicznych, które ułatwiają funkcjonowanie Wnioskodawcy. W październiku 2018 r. Wnioskodawca zdecydował się na zakup systemu ciągłego monitorowania poziomu cukru. Za zakup systemu Wnioskodawca zapłacił 7.500 zł, co potwierdza faktura VAT z dnia 23 października 2018 r. (w załączeniu). System ten pozwala na ciągły i bieżący monitoring poziomu cukru, a także co równie istotne, na uwzględnienie tendencji wzrostowej albo spadkowej glikemii (tzw. trendów glikiemicznych). Na potwierdzenie powyższego, Wnioskodawca przedłożył kopie wybranych stron instrukcji obsługi systemu. Użytkowanie systemu pozwala zatem na zapobieganie hipo i hiperglikemii (niskiego i wysokiego cukru), co w sposób wydatny wpłynęło na zwiększenie komfortu życia Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny o następujące informacje:

Zakup systemu ciągłego monitoringu cukru nie został w żaden sposób sfinansowany ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, jak również nie został Wnioskodawcy zwrócony koszt jego zakupu w żadnej formie. Koszt zakupu został w całości pokryty ze środków własnych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy poniesiony przez Wnioskodawcę koszt zakupu systemu może zostać zakwalifikowany jako koszt zakupu i naprawy indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji, a co za tym idzie czy koszt ten podlega odliczeniu od kwoty uzyskanego przez Wnioskodawcę dochodu w danym roku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasadne jest zakwalifikowanie kosztu zakupu systemu do kosztów indywidualnego sprzętu rehabilitacyjnego (art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy wydatki o których mowa w ust. 7a podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Jak stanowi art. 26 ust. 7c, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na zakup systemu ciągłego monitoringu poziomu cukru należy w przedstawionym stanie faktycznym ocenić poprzez analizę zapisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Z uregulowań zawartych w ww. art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt musi mieć indywidualny charakter, być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, ograniczenie których wynika z zakresu niepełnosprawności.

Podkreślić przy tym należy, że określenie "niezbędnych w rehabilitacji" oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne - mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiających tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Zatem jak wynika z powyższego, nie wystarczy tylko aby określony sprzęt ułatwiał osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, ponieważ wymagane są jeszcze inne cechy, którymi winien się charakteryzować, aby mógł być odliczony. Powyższy pogląd jest uzasadniony, ponieważ ogranicza możliwość odliczenia jakiegokolwiek wydatku, nie posiadającego indywidualnych cech, przeznaczenia i niezbędnego w rehabilitacji.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2012 r. zdiagnozowano u Wnioskodawcy cukrzycę typu 1, która wymaga insulinoterapii. Od momentu zachorowania Wnioskodawcy, ze względu na codzienną aktywność zawodową, sportową oraz naukową, najistotniejszym elementem leczenia Wnioskodawcy było unormowanie cukru we krwi, na poziomie który nie wpływałby na możliwość wykonywania obowiązków Wnioskodawcy. Ze względu na chorobę Wnioskodawcy, Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, orzeczeniem z dnia 6 października 2017 r. postanowił zaliczyć Wnioskodawcę do stopnia niepełnosprawności lekkiego. W orzeczeniu tym zauważono, we wskazaniach, które dotyczą niepełnosprawności Wnioskodawcy, że choroba Wnioskodawcy wymaga korzystania przez Niego z przedmiotów ortopedycznych, środków pomocniczych oraz technicznych, które ułatwiają funkcjonowanie Wnioskodawcy. W październiku 2018 r. Wnioskodawca zdecydował się na zakup systemu ciągłego monitorowania poziomu cukru. Za zakup systemu Wnioskodawca zapłacił 7.500 zł, co potwierdza faktura VAT z dnia 23 października 2018 r. System ten pozwala na ciągły i bieżący monitoring poziomu cukru, a także co równie istotne, na uwzględnienie tendencji wzrostowej albo spadkowej glikemii (tzw. trendów glikiemicznych). Na potwierdzenie powyższego, Wnioskodawca przedłożył kopie wybranych stron instrukcji obsługi systemu. Użytkowanie systemu pozwala zatem na zapobieganie hipo i hiperglikemii (niskiego i wysokiego cukru), co w sposób wydatny wpłynęło na zwiększenie komfortu życia Wnioskodawcy. Koszt zakupu został w całości pokryty ze środków własnych Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisami odliczeniu od dochodu, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, podlegają wydatki poniesione m.in. na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Oznacza, to że do ww. wydatków można zaliczyć tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne mające cechy o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że wydatek na zakup systemu ciągłego monitoringu poziomu cukru, o którym mowa we wniosku, stanowi wydatek związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych Wnioskodawcy, tym samym mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia wydatku na zakup systemu do ciągłego monitoringu poziomu cukru w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy dodać, że dokumenty (załączniki) dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jednocześnie należy podkreślić, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną rozpatruje bowiem sprawę tylko i wyłącznie w zakresie stanu faktycznego przedstawionego w ww. wniosku oraz wyrażonej przez Wnioskodawcę oceny prawnej tego stanu faktycznego. Tym samym Organ podatkowy nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku tylko do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które jest ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.