0114-KDIP3-2.4011.588.2019.1.JK3 - PIT w zakresie opodatkowania renty i emerytury otrzymywanej z Polski.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2019 r. (data wpływu 15 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty i emerytury otrzymywanej z Polski - jest prawidłowe.

W dniu 15 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty i emerytury otrzymywanej z Polski.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od stycznia 2001 r. Wnioskodawczyni mieszka i pracuje w Czechach. Tam otrzymuje wynagrodzenie i tam się rozlicza (przez zakład pracy). Ostatnie miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni w Polsce znajduje się w Z. Wnioskodawczyni posiada czeski certyfikat rezydencji. Ośrodek interesów życiowych Wnioskodawczyni znajduje się w Czechach. Wnioskodawczyni przedstawiła ZAP-3 w polskim Urzędzie Skarbowym. Od 2016 r. Wnioskodawczyni otrzymuje rentę z polskiego ZUS. Informacje PIT-11A zostają wysyłane do Urzędu Skarbowego (...) (najprawdopodobniej ze względu na przynależność terytorialną ZUS). Wnioskodawczyni nie mając wiedzy, czy musi się rozliczać za 2016 r., a chcąc dopełnić formalności wobec urzędu, rozliczyła się do US w Z. (zgodnie z ostatnim miejscem zamieszkania) oraz zapłaciła należny podatek. Po rozmowie telefonicznej z pracownikiem urzędu skarbowego Wnioskodawczyni uzyskała informację, że nie powinna się rozliczać w Polsce, ponieważ jest rezydentem czeskim. Dlatego za 2017 i 2018 r. Wnioskodawczyni nie rozliczyła się w Polsce z polskiej renty. W Czechach Wnioskodawczyni również się nie rozliczyła z polskiej renty, ponieważ tam dochody z rent i emerytur są wolne od podatku. Dnia 25 lipca 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała pismo z US w Z., że Urząd sam dokonał rozliczenia i Wnioskodawczyni powinna wpłacić 1.097 zł podatku. Podatek Wnioskodawczyni zapłaciła, ale cała kwota została zwrócona na Jej konto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy będąc czeskim rezydentem podatkowym Wnioskodawczyni powinna rozliczać się w Polsce z dochodów z renty polskiej, a w przyszłości z emerytury polskiej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że od kilkunastu lat mieszka i pracuje w Republice Czeskiej, tam jest Jej ośrodek interesów życiowych i tam jest rezydentem podatkowym, powinna się rozliczać tylko w Czechach. Obecnie renta, czy w niedalekiej przyszłości emerytura nie powinna być rozliczana w Polsce, a wszystkie dochody Wnioskodawczyni powinny być rozliczane w Czechach. W związku z tym, że system podatkowy w Czechach nie nakazuje się rozliczać z rent i emerytur, to te dochody z Polski, w Czechach też nie muszą być ujmowane w rozliczeniu rocznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) - osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy - za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa z dnia 13 września 2011 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2012 r. poz. 991; Dz. U. z 2015 r. poz. 1976).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce faktycznego zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organy władz lokalnych. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawczyni od stycznia 2001 r. mieszka i pracuje w Czechach. Tam otrzymuje wynagrodzenie i tam się rozlicza. Posiada czeski certyfikat rezydencji. Ośrodek interesów życiowych Wnioskodawczyni znajduje się w Czechach. Od 2016 r. Wnioskodawczyni uzyskuje dochody z tytułu renty z Polski wypłacanej przez polski ZUS.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych w świetle ww. przepisów, należy uznać, że Wnioskodawczyni w okresie będącym przedmiotem zapytania posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Czechami, a zatem nie posiada w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. W ww. okresie Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegała obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy wypłacana renta z polskiego ZUS i w przyszłości emerytura z Polski podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W myśl postanowień art. 17 polsko - czeskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 18 ustęp 2, emerytury, renty i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie ze względu na uprzednie zatrudnienie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Zgodnie z art. 18 ust. 2 polsko - czeskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania:

Z powyższego wynika, że świadczenia rentowo-emerytalne, co do zasady, podlegają opodatkowaniu w państwie zamieszkania osoby otrzymującej takie świadczenia. Wyjątkiem są renty i emerytury wypłacone lub pochodzące z funduszy utworzonych przez Umawiające się Państwo, lub jego jednostkę terytorialną albo organ władzy lokalnej, osobie fizycznej z tytułu świadczenia usług na rzecz tego Państwa, jednostki terytorialnej lub organu władzy lokalnej, które podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Takie renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, tj. w państwie zamieszkania, jeżeli osoba fizyczna ma w nim miejsce zamieszkania i jest obywatelem tego Państwa.

Jak wynika zatem ze stanu faktycznego, w okresie będącym przedmiotem zapytania, tj. od 2016 r. Wnioskodawczyni miała i ma obecnie stałe miejsce zamieszkania w Czechach. Wnioskodawczyni nie jest osobą mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a w zw. z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlega opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski. Zatem otrzymywana przez Wnioskodawczynię (osobę mającą miejsce zamieszkania w Czechach) renta z Polski wypłacana przez ZUS i w przyszłości emerytura z Polski (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny), zgodnie z art. 17 ust. 1 Umowy podlega opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. w Czechach.

Tym samym otrzymywana przez Wnioskodawczynię renta wypłacana z polskiego ZUS, a w przyszłości emerytura nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Zatem Wnioskodawczyni nie powinna rozliczać się w Polsce z ww. dochodów.

Tut. organ nie dokonał oceny stanowiska Wnioskodawczyni, czy renta polska, a w przyszłości emerytura podlegają opodatkowaniu w Czechach, gdyż nie było to przedmiotem zapytania, ponadto powyższą kwestię regulują przepisy innego państwa, które nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.