0114-KDIP3-2.4011.553.2020.1.JK2 - Polski zakład nierezydenta jako płatnik PIT od wynagrodzeń.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2020 r. (data wpływu 27 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 27 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

"Spółka" lub "Wnioskodawca" jest spółką prawa niemieckiego z siedzibą w Niemczech. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług tłumaczeniowych, doradczych i w zakresie oprogramowania.

Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę trzech pracowników wykonujących dla niego pracę na terenie Polski. Zatrudnieni pracownicy mają miejsce zamieszkania w Polsce. Do Ich obowiązków wynikających z umowy o pracę należy m.in. podejmowanie na terenie Polski działań marketingowych, mających na celu poszerzenie kręgu potencjalnych klientów. Na potrzeby prowadzonej działalności Wnioskodawca wynajmuje w Polsce biuro.

Spółka posiada w Polsce zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90, dalej: "UPO PL-DE"). Zakład podatkowy Wnioskodawcy w Polsce ukonstytuował się zdaniem Wnioskodawcy z dniem rozpoczęcia wykonywania pracy przez trzech pracowników na terenie Polski, tzn. w lipcu 2020 r.

Spółka nie posiada w Polsce zarejestrowanego oddziału przedsiębiorcy zagranicznego lub przedstawicielstwa.

Z tytułu wykonywania pracy na terenie Polski Spółka wypłaca trzem pracownikom wynagrodzenie, które przyporządkowane jest do kosztów zakładu podatkowego, który pracodawca (Spółka) posiada w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jako pracodawca niemający w Polsce siedziby oraz prowadzący działalność w Polsce poprzez zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 UPO PL-DE, jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc jest zobowiązany od dnia ukonstytuowania się zakładu podatkowego w Polsce do obliczenia, poboru i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz pracowników wykonujących dla niego pracę na terenie Polski, które to wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on jako pracodawca niemający w Polsce siedziby oraz prowadzący działalność w Polsce poprzez zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 UPO PL-DE płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc jest zobowiązany od dnia ukonstytuowania się zakładu podatkowego w Polsce do obliczenia, poboru i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz pracowników wykonujących dla niego pracę na terenie Polski, które to wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm., dalej: "Ordynacja podatkowa") płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm., dalej: "ustawa o PIT) źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Ponadto w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o PIT płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z kolei w myśl art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Powyższe przepisy nie regulują w sposób jednoznaczny zasad poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w przypadku pracowników zatrudnionych przez spółkę zagraniczną (z siedzibą poza granicami Polski), prowadzącą działalność w Polsce poprzez zakład podatkowy w rozumieniu odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym wypadku umowy polsko-niemieckiej).

Zdaniem Wnioskodawcy z treści art. 31 ustawy o PIT nie wynika, aby płatnikiem nie mógł być podmiot z siedzibą za granicą, prowadzący działalność w Polsce poprzez zakład podatkowy. Zakład podatkowy w rozumieniu odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym wypadku umowy polsko-niemieckiej) powinien mieć co do zasady taki sam status podatkowy jak podmiot polski, a więc powinny na nim ciążyć podobne obowiązki do obowiązków spoczywających na polskich podmiotach. W opinii Wnioskodawcy dotyczy to także obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Spółka jako prowadząca działalność w Polsce poprzez zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 UPO PL-DE może być więc traktowana jako "zakład pracy" w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT a jej pracownicy wykonujący pracę na terenie Polski jako osoby, które uzyskują od tego "zakładu pracy" przychody ze stosunku pracy.

Wobec powyższego Spółka zobowiązana jest jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych do obliczenia, poboru i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom wykonującym pracę w Polsce.

W związku z tym Spółka uważa, że jej pracownicy wykonujący pracę na terenie Polski nie są zobowiązani do samodzielnego obliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT.

Pierwsze zaliczki powinny zatem zostać obliczone, pobrane oraz zapłacone przez Wnioskodawcę jako płatnika za lipiec 2020 r., a więc miesiąc w którym ukonstytuował się zakład podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 5 UPO PL-DE i powinny obejmować podatek obliczony od dochodu pracowników uzyskanego w tym miesiącu. Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o PIT Spółka będzie więc zobowiązana do 20 sierpnia 2020 r. przekazać do właściwego urzędu skarbowego pierwsze zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych w lipcu 2020 r. wynagrodzeń pracowników, wykonujących pracę na terenie Polski, które to wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Zaprezentowane stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

W interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP3-3.4011.491.2019.3.JK3 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w odniesieniu do zakładu budowlano-montażowego w rozumieniu art. 5 polsko-hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stwierdził, że "należy wskazać, że od momentu kiedy powstanie zakład Wnioskodawcy na terytorium Polski, na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek pobierania i wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń pracownikom pracującym przy realizacji w Polsce". Ponadto organ stwierdził, że w sytuacji gdy "zakład Wnioskodawcy na terytorium Polski powstanie w lutym 2020 r., to zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie zobowiązany do 20 marca 2020 r. przekazać do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek od wypłaconych w lutym 2020 r. wynagrodzeń pracowników pracujących przy projektach w Polsce".

Również w interpretacji indywidualnej z dnia 6 marca 2020 r., sygn. 0114-KDIP3-2.4011.600.2019.4.JK3 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w odniesieniu do zakładu budowlano-montażowego w rozumieniu art. 5 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, będącej także podstawą prawną powstania zakładu podatkowego Wnioskodawcy w analizowanym stanie faktycznym, zajął podobne stanowisko. Organ stwierdził, że "przekroczenie terminu określonego w umowie oznacza, że zakład istniał od samego początku (tj. od dnia rozpoczęcia budowy), a nie od momentu przekroczenia 12 miesięcy. Zatem jeżeli pracodawca zagraniczny prowadzi na terytorium (Polski) działalność poprzez położony na jej terytorium zakład i wynagrodzenie jest ponoszone przez ten zakład, płatnik - zagraniczny pracodawca, od wypłacanych wynagrodzeń odprowadza miesięczne zaliczki na podatek dochodowy". Organ wskazał także, że "Wnioskodawca jako płatnik będzie miał obowiązek od początku rozpoczęcia prac instalacyjnych na terytorium Polski, od wypłaconych wynagrodzeń pobierać i odprowadzać miesięczne zaliczki na podatek dochodowy (zgodnie z art. 31, art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)".

Podsumowując Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jest on jako pracodawca niemający w Polsce siedziby oraz prowadzący działalność w Polsce poprzez zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 UPO PL-DE płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych a więc jest zobowiązany od dnia ukonstytuowania się zakładu podatkowego w Polsce do obliczenia, poboru i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz pracowników wykonujących dla niego pracę na terenie Polski, które to wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z art. 3 ust. 2b ww. ustawy wynika, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Stosownie do art. 4a wyżej cytowanej ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Natomiast art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Zgodnie z art. 44 ust. 3a ww. ustawy, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ponadto art. 44 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że podatnicy będący nierezydentami uzyskujący dochody z zagranicy z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku pracy, są obowiązani wpłacać zaliczki na zasadach określonych w ust. 3a i 3c, po przekroczeniu okresu, który zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi warunek wyłączenia z opodatkowania tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku przy obliczaniu pierwszej zaliczki podatnik jest obowiązany uwzględnić dochody uzyskane od początku roku podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że spółka mająca siedzibę w Niemczech zatrudnia na podstawie umowy o pracę pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce. Praca wykonywana jest w Polsce. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Spółka posiada w Polsce zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90). Na potrzeby prowadzonej działalności Wnioskodawca wynajmuje w Polsce biuro.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy pełni obowiązki płatnika w Polsce wobec pracowników.

Z treści powołanego wcześniej art. 38 ust. 1 ustawy wynika, że podmiot, który ma siedzibę bądź miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia.

Wykładni regulacji zawartej w art. 31 ustawy należy dokonywać z uwzględnieniem ogólnych reguł wykładni prawa dotyczących zakresu obowiązywania danej normy w określonym miejscu, czasie oraz w stosunku do określonych podmiotów. W przypadku realizacji obowiązku płatnika, o którym mowa w art. 38 ustawy, ustawodawca przesądził, że związek ten wyraża się w okoliczności posiadania miejsca zamieszkania, siedziby na terytorium RP albo prowadzenia na terytorium RP działalności. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym. Ponadto zakres znaczeniowy użytych w nim pojęć jest jasny i nie budzący wątpliwości, i jako taki, nie wymaga interpretacji, czy sięgania do reguł wykładni zmierzających do usunięcia domniemanej luki prawnej.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przyjmując za Wnioskodawcą, że posiada w Polsce od lipca 2020 r. zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 umowy polsko-niemieckiej o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku oraz że na potrzeby prowadzonej działalności wynajmuje w Polsce biuro, wskazać należy, że Wnioskodawca jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych od lipca 2020 r. wynagrodzeń pracowników pracujących w Polsce (zgodnie z art. 31, art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.