0114-KDIP3-2.4011.404.2020.2.JM - PIT w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika w związku z przekazaniem pracownikowi otrzymanych w darowiźnie rzeczy ruchomych (kremy do rąk, mydła) .

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2020 r. (data wpływu 25 maja 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 czerwca 2020 r. (data nadania 22 czerwca 2020 r., data wpływu 24 czerwca 2020 r.) na wezwanie z dnia 10 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.404.2020.1.JK3 (data nadania 10 czerwca 2020 r., data doręczenia 15 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika w związku z przekazaniem pracownikowi otrzymanych w darowiźnie rzeczy ruchomych (kremy do rąk, mydła) - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika w związku z przekazaniem pracownikowi otrzymanych w darowiźnie rzeczy ruchomych (kremy do rąk, mydła).

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 10 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.404. 2020.1.JK3 (data nadania 10 czerwca 2020 r., data doręczenia 15 czerwca 2020 r.) organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 12 czerwca 2020 r. (data nadania 22 czerwca 2020 r., data wpływu 24 czerwca 2020 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako podmiot leczniczy umieszczony w wykazie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, otrzymuje od darczyńców darowizny, których przedmiotem są rzeczy ruchome - środki ochrony osobistej (kremy do rąk, mydła), w celu pomocy w realizacji zadań statutowych, w tym związanych ze zwalczaniem wskazanej choroby.

Rzeczy ruchome, będące przedmiotem darowizny, następnie przekazywane są personelowi szpitala. Są to pracownicy różnych działów, zatrudnieni w ramach umów o pracę. Otrzymane przez pracowników rzeczy ruchome będą wykorzystywane poza pracą. Pracownicy będą korzystać z wyżej wymienionych rzeczy ruchomych do celów ochrony osobistej. W sytuacji kiedy rzeczy te, przekazywane są pomiędzy szpitalem będącym również pracodawcą, a personelem jako pracownikami, powstaje wątpliwość w zakresie obowiązku opodatkowania tej czynności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy i na jakiej podstawie czynność ta rodzi obowiązek podatkowy? Czy przedstawione stanowisko w sprawie z opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe?

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od spadków i darowizn zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, z perspektywy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm. - dalej: ustawa o podatku dochodowym) możliwe jest zaliczenie opisanego zdarzenia do innych nieodpłatnych świadczeń wymienionych w art. 12 ustawy o podatku dochodowym. Biorąc jednak pod uwagę fakt braku związku przekazywanych rzeczy ruchomych ze stosunkiem pracy, możliwe jest potraktowanie tego zdarzenia jako rodzącego skutki przewidziane w ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2019 r. poz. 1813, z późn. zm. - dalej: ustawa o podatku od darowizn).

W pierwszej kolejności, należałoby zastanowić się nad możliwością subsumpcji tego stanu faktycznego do przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Na podstawie art. 9 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Źródłami przychodów jest między innymi stosunek pracy (art 10).

Na podstawie, zaś art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jako, że nie ukształtowała się stabilna, jednolita i powtarzalna linia orzecznicza obejmująca wszystkie rodzaje nieodpłatnych świadczeń pracowniczych, zachodzi wątpliwość, czy świadczenia otrzymywane wedle opisanego zachowania należy zaliczyć do nieodpłatnych świadczeń pracowniczych. Należy zauważyć, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. A więc czy mamy tu do czynienia z przysporzeniem ze stosunku pracy, stanowiącym formę wynagrodzenia, czy z darowizną uczynioną na rzecz pracownika.

Kwestia ta była poruszana w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), który w uzasadnieniu odrzuca "stanowisko wyrażone w wyroku NSA we Wrocławiu z dnia 12 maja 1999 r., sygn. akt I SA/Wr 115/98 (Lex nr 37247), w którym Sąd powiązał nieodpłatny charakter świadczenia spełnianego na rzecz podatnika przez inny podmiot "z jego pozytywną wolą, tzn. że chce on przekazać świadczeniobiorcy świadczenie i czyni to nieodpłatnie". Ograniczenie zakresu pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" do darowizny w rozumieniu prawa cywilnego (...) na pewno nie może zostać przyjęte na gruncie u.p.d.o.f. Zostało zresztą odrzucone przez NSA, między innymi w przywołanej już uchwale NSA z dnia 18 listopada 2002 r., w której skład siedmiu sędziów podkreślił oderwanie pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" w prawie podatkowym od pojęć cywilistycznych. Zwłaszcza analizując przychód ze stosunku pracy trzeba uwzględnić naturę tego stosunku. W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które - nawet nieujęte w umowie o pracę - w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (...). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku Trybunał - w ślad za uchwałą NSA - uznaje, że w zakres nieodpłatnego świadczenia jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy" (...). Nieodpłatne świadczenie, aby mogło stanowić dochód pracownika, musi być zapłatą za pracę dokonywaną czymś innym niż pieniądz" (...). (...) Chodzi zatem o korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb.

Mamy tu swoiste domniemanie, że jeżeli przysporzenie następuje pomiędzy pracodawcą, a pracownikiem, jest traktowane jako nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik otrzymując od pracodawcy środki spożywcze lub chemiczne, otrzymuje więc swojego rodzaju "wynagrodzenia", które jest przysporzeniem majątku tej osobie. Osoba ta, nie będzie musiała przeznaczać swojego wynagrodzenia na zakup tych środków.

Należy w tym miejscu podkreślić, że na podstawie powołanego art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. A więc fakt, że źródłem tym jest otrzymana przez pracodawcę darowizna nie ma w tym przypadku znaczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane zdarzenie wyczerpuje znamiona przychodu ze stosunku pracy, jako innego nieodpłatnego świadczenia wymienionych w art. 12 ustawy o podatku dochodowym i w związku z tym, podlega opodatkowaniu na podstawie tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Artykuł 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie zatem z literalnym brzmieniem ww. artykułu przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11). Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (art. 39 ust. 1 ww. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymuje od darczyńców darowizny, których przedmiotem są rzeczy ruchome - środki ochrony osobistej (kremy do rąk, mydła), w celu pomocy w realizacji zadań statutowych, w tym związanych ze zwalczaniem wskazanej choroby. Rzeczy ruchome, będące przedmiotem darowizny, następnie przekazywane są personelowi szpitala. Są to pracownicy różnych działów, zatrudnieni w ramach umów o pracę Otrzymane przez pracowników rzeczy ruchome będą wykorzystywane poza pracą. Pracownicy będą korzystać z wyżej wymienionych rzeczy ruchomych do celów ochrony osobistej. W sytuacji kiedy rzeczy te, przekazywane są pomiędzy szpitalem będącym również pracodawcą, a personelem jako pracownikami, powstaje wątpliwość w zakresie obowiązku opodatkowania tej czynności.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy przekazanie pracownikom środków ochrony osobistej spowoduje powstanie obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zasady opodatkowania nieodpłatnych świadczeń regulują przepisy art. 11 ust. 2-2b w związku z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

W objaśnieniach podatkowych z dnia 21 lipca 2020 r. w sprawie nowych preferencji stosowanych w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19 wskazano, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. K 7/13 uznał: "(...) za przychód pracownika mogą być uznane nieodpłatne świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zatem, przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym."

Uwzględniając zatem wytyczne wyroku Trybunału Konstytucyjnego, należy stwierdzić, że świadczenia pracodawcy polegające na dostarczeniu środków ochrony nie następują w interesie pracownika, a w interesie pracodawcy.

Dostarczenie środków ochronnych zapobiega niekontrolowanemu rozprzestrzeniania się choroby, niweluje niepożądaną przez każdego pracodawcę absencję pracowników i jest istotne dla terminowego wywiązania się pracodawcy z zawartych kontraktów. W takim przypadku nie jest zatem rozpoznawany przychód po stronie pracownika.

W związku z powyższym, otrzymane przez personel Szpitala środki higieny nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, bowiem jak Wnioskodawca w stanie faktycznym wskazał, Szpital otrzymuje od darczyńców darowizny, których przedmiotem są rzeczy ruchome - środki ochrony osobistej (kremy do rąk, mydła), w celu pomocy w realizacji zadań statutowych, w tym związanych ze zwalczaniem wskazanej choroby. Ponadto, przekazywanie pracownikom szpitala środków ochrony osobistej (kremy do rąk, mydła), ma charakter ogólnospołeczny, niewątpliwie ogranicza rozprzestrzenianie się wirusa i niweluje absencję personelu. Jest także istotne z punktu widzenia ciągłości realizacji zadań szpitala. Gdyby nie konieczność zapobiegania, przeciwdziałania i zwalczania COVID-19 personel takich środków higieny nie otrzymałby.

Zatem należy przyjąć, że powyższe świadczenia zostały spełnione w interesie pracodawcy, a nie pracownika, wobec tego nie stanowią przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczania i pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. świadczeń.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.