0114-KDIP3-2.4011.236.2017.2022.9.S.MZ - Przedawnienie wierzytelności pożyczkowej jako niegenerujące przychodu

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 września 2017 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 września 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku wystawienia PIT-8C dłużnikowi z tytułu przedawnienia wierzytelności pożyczkowej.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką jawną z siedzibą w RP, prowadzącą na terenie RP działalność z zakresu windykacji wierzytelności.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca m.in. nabywa wierzytelności od innych podmiotów i windykuje je we własnym zakresie osiągając przychody z tego tytułu. Są to wierzytelności pożyczkowe nabyte od podmiotów będących instytucjami pożyczkowymi wynikające z umów kredytu konsumenckiego.

Dłużnikami z tytułu takich umów są wyłącznie osoby fizyczne będące konsumentami (tj. nieprowadzące działalności gospodarczej lub prowadzące taką działalność, ale zawierające umowę pożyczki bez związku z tą działalnością).

W przypadku niektórych z nabytych wierzytelności pożyczkowych, które nie zostały skutecznie ściągnięte od dłużników wkrótce upłynie termin przedawnienia. Po upływie tego terminu dłużnicy będą mogli powołać się na przedawnienie w przypadku dochodzenia przez Wnioskodawcę roszczenia przed sądem.

Pytania

1. Czy w przypadku upływu terminu przedawnienia wierzytelności pożyczkowej Wnioskodawca będzie obowiązany wystawić temu dłużnikowi informację PIT-8C wskazującą jako przychód podatkowy kwotę przedawnionej wierzytelności?

2. Czy w przypadku skutecznego podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia Wnioskodawca będzie obowiązany wystawić temu dłużnikowi informację PIT-8C wskazującą jako przychód podatkowy kwotę przedawnionej wierzytelności?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku upływu terminu przedawnienia wierzytelności pożyczkowej Wnioskodawca nie będzie obowiązany wystawić temu dłużnikowi informacji PIT-8C wskazującej jako przychód podatkowy kwotę przedawnionej wierzytelności.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku skutecznego podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia Wnioskodawca nie będzie obowiązany wystawić temu dłużnikowi informacji PIT-8C wskazującej jako przychód podatkowy kwotę przedawnionej wierzytelności.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, zwanej dalej: "u.p.d.o.f.), "za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17."

Zastosowane sformułowanie "w szczególności" wskazuje, że także inne rodzaje przysporzeń, niewymienione w art. 20 u.p.d.o.f., ale też niezaliczone do innych źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1-8 u.p.d.o.f., należy zaliczyć do "innych źródeł".

Zgodnie z art. 42a u.p.d.o.f. "osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania."

Instytucja przedawnienia uregulowana jest w art. 117-125 Kodeksu cywilnego (ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.). Zgodnie z art. 117 § 1 ww. Kodeksu z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, przy czym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (art. 117 § 2 k.c.).

Przedawnienie jest zdarzeniem prawnym, które wywołuje skutek na gruncie możliwości dochodzenia zobowiązania przed organami państwowymi. Nie powoduje natomiast skutku w postaci wygaśnięcia zobowiązania.

Jak podkreśla się w literaturze:

"Skutek przedawnienia następuje po upływie określonego terminu (zob. art. 118 k.c.) i polega na tym, że wprawdzie roszczenie istnieje nadal, ale ten, przeciwko komu ono jest skierowane, może uchylić się od jego zaspokojenia. Osoba, przeciwko której przysługuje roszczenie, może zatem bez ujemnych konsekwencji prawnych odmówić podjęcia zachowania, do którego jest zobowiązana.

(...) zobowiązany ma prawny obowiązek świadczenia na rzecz uprawnionego, więc spełnione przez niego świadczenie będzie świadczeniem należnym, niepodlegającym zwrotowi. (...)

W efekcie sam upływ terminu przedawnienia nie wyklucza ani dobrowolnego spełnienia świadczenia przez zobowiązanego, ani wszczęcia procesu przez uprawnionego (upływ terminu przedawnienia nie uzasadnia odrzucenia pozwu), ani wydania wyroku zasądzającego, jeżeli pozwany nie powoła się na przedawnienie. Dopiero jeżeli zobowiązany podniesie w procesie zarzut przedawnienia, powództwo musi ulec oddaleniu (zob. jednak Nb 14). Nawet prawomocne oddalenie powództwa ze względu na przedawnienie nie zmienia jednak tego, iż nadal istnieje roszczenie w postaci naturalnej, do którego ma zastosowanie art. 411 pkt 3 k.c. Ponieważ roszczenie przedawnione istnieje nadal, może podlegać ustaleniu w wyroku sądowym, a jego przedawnienie nie pozbawia stron interesu prawnego w ustaleniu (tak wyr. SN z 5 lutego 2009 r., I CSK 332/08, Legalis)." (P. Machnikowski, Komentarz do art. 117 k.c. (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski (red), Kodeks cywilny. Komentarz, Wyd. 8, Warszawa 2017).

Tym samym, roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo, tj. z wykorzystaniem organów państwa. Nadal jednak jest uznawane za prawnie istniejące i nie podlega zwrotowi w przypadku spełnienia świadczenia przez dłużnika (nawet jeśli nie był on świadomy upływu terminu przedawnienia). Ponadto, wierzytelność przedawniona nadal może być przedmiotem potrącenia ze strony wierzyciela, o czym wprost stanowi art. 502 k.c.

Dłużnik nadal ma więc obowiązek spłacenia wierzytelności. Jedyne co zmienia upływ terminu przedawnienia to możliwość powołania się dłużnika na zarzut przedawnienia. Zaś powołanie się na ten zarzut ma skutek tylko dla istnienia prawnej możliwości dochodzenia wierzytelności przed sądem i jej ściągnięcia z wykorzystaniem instrumentów przymusu państwowego, tj. w szczególności w drodze egzekucji komorniczej.

W sytuacji, gdy wierzyciel nie umorzył należności, samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne. U dłużnika nie dochodzi zatem do trwałego przysporzenia (o takim może być mowa dopiero po umorzeniu zobowiązania przez wierzyciela). Zatem upływ terminu przedawnienia, ani powołanie się na zarzut przedawnienia przez dłużnika nie powodują powstania u tego ostatniego przychodu podatkowego.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia takiemu dłużnikowi informacji, o której mowa w art. 42a u.p.d.o.f., tj. informacji PIT-8C, albowiem brak jest przychodu, o którym mowa w tym przepisie.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektorów Izb Skarbowych:

* w Warszawie - z dnia 25 września 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-765/15-2/MP)

* w Bydgoszczy - z dnia 30 czerwca 2016 r. (sygn. ITPB2/4511-357/16/TJ)

* w Poznaniu - z dnia 9 maja 2016 r. (sygn. ILPB2/4511-1-300/16-2/WS).

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 4 października 2017 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP3-2.4011.236.2017.1.AK1,w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 4 października 2017 r.

Skarga na interpretację indywidualną

2 listopada 2017 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 6 listopada 2017 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Postępowanie przed sądem administracyjnym/sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację - wyrokiem z 5 października 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 4044/17.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - wyrokiem z 28 września 2021 r. sygn. akt II FSK 264/19 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 28 września 2021 r.

W wyroku z 5 października 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 4044/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że:

"Skarga wniesiona w niniejszej sprawie zasługiwała na uwzględnienie. Wobec zaprezentowanego w interpretacji stanowiska Dyrektora zachodzi potrzeba przypomnienia art. 117 § 2 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia. Zastosowany tu zwrot może uchylić się od jego zaspokojenia..." oznacza jednak tylko tyle, że wierzyciel nie uzyska ochrony aparatu państwowego w dochodzeniu przedawnionego roszczenia. Taką cechę roszczenia, które się przedawniło, określa się mianem niezaskarżalności (choć jest to określenie upraszczające, gdyż przedawnione roszczenie może być dochodzone przed sądem, i to nawet skutecznie).

Wierzyciel przedawnionego roszczenia nie może więc liczyć na wydanie wyroku sądu powszechnego, zasądzającego zapłatę przedawnionej kwoty, jeśli dłużnik w uprawniony sposób powoła się na zarzut przedawnienia. Nie oznacza to jednak, że zobowiązany nie ma obowiązku wykonania swojego przedawnionego świadczenia. Taki obowiązek pozostaje nadal aktualny - mimo przedawnienia zobowiązania. Obowiązek taki nie ustaje, lecz jedynie przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Prawo cywilne nadal traktuje zobowiązanego z przedawnionej wierzytelności jako dłużnika, z tą tylko różnicą, że odmawia wierzycielowi ochrony prawnej, w tym w szczególności odmawia zastosowania przymusu państwowego w celu wyegzekwowania wierzytelności. Analogicznie prawo cywilne traktuje zobowiązania z gry i zakładu (art. 413 Kodeksu cywilnego), i tak samo, jak właśnie w przypadku zobowiązania przedawnionego, nie uznaje spełnienia takiego świadczenia za nienależne, za skutkujące bezpodstawnym wzbogaceniem.

Dlatego nie można zgodzić się ze stwierdzeniem zawartym na str. 6 zaskarżonej interpretacji, ujętym w nawias, że w następstwie przedawnienia ustaje obowiązek spełnienia świadczenia. Otóż taki obowiązek wcale nie ustaje, lecz jedynie odpada możliwość egzekwowania zobowiązania z zastosowaniem aparatu przymusu państwowego. Zobowiązany, który skutecznie powołał się na zarzut przedawnienia, nie uzyskał żadnego prawa podmiotowego do dysponowania przedmiotem świadczenia, nie nabył np. prawa własności przedawnionej kwoty, nie uzyskał dla siebie żadnego trwałego przysporzenia majątkowego. W świetle prawa jest nadal traktowany jako dłużnik. Jak trafnie wskazano w skardze - możliwe jest potrącenie długu wierzyciela z przedawnionym długiem dłużnika (art. 502 Kodeksu cywilnego), zaś - jak wyżej Sąd już wskazywał - w razie spełnienia świadczenia przedawnionego nie można żądać jego zwrotu. Dysponując majątkiem stanowiącym równowartość przedawnionego roszczenia zobowiązany nie dysponuje swoim mieniem, zaś podejmując ewentualną decyzję o zwrocie przedawnionego świadczenia, zwróci wierzycielowi to, co zawsze było mu należne. Przejawia się w ten sposób pewne założenia aksjologicznej spójności systemu prawa, które polega na tym, że dłużnik powinien wykonać każde swoje zobowiązanie, nawet to przedawnione, gdyż wymagają tego względy etyczne. Jeśli dłużnik nie spełnia tego zobowiązania, to ocena zaniechania spełnienia świadczenia dłużnika pozostaje niezmiennie negatywna, zaś w majątku dłużnika nie pojawia się żadne przysporzenie wskutek ubytku pasywów. Te pasywa nadal istnieją, system prawny nadal wymaga spełnienia świadczenia przedawnionego (tak samo, jak wymaga spłaty długu karcianego), zaś osobę, która takiego świadczenia nie wykonuje, traktować należy jako osobę nie wykonującą zobowiązań, nie respektującą umów, nie wywiązującą się z powinności etycznych.

Trudno w takiej sytuacji oczekiwać, aby system prawa podatkowego upatrywał w takim nieetycznym zachowaniu opodatkowanego przychodu, i aby czerpał korzyści fiskalne ze zdarzeń prawnych zaledwie tolerowanych, ale ocenianych nadal krytycznie. W świetle utrwalonych w doktrynie i orzecznictwie prawa podatkowego cech przychodu, w tym zwłaszcza cechy definitywności, po stronie dłużnika nie występuje wówczas żadne jego własne przysporzenie majątkowe, a w konsekwencji - nie można też mówić o przysporzeniu trwałym, definitywnym. Owszem - zobowiązany, skoro skorzystał z zarzutu przedawnienia, nie będzie zmuszony do wykonania swojego świadczenia, ale nie stwarza to stanu zaoszczędzenia wydatku, zmniejszenia pasywów, zwolnienia z długu, umorzenia zobowiązania. Taki podatnik, powtórzmy, nadal jest prawnie zobowiązany świadczyć, zaś jeśli nie świadczy, to postępuje wbrew obowiązkowi prawnemu, co jednak nie powoduje, że przedmiot świadczenia wchodzi do majątku zobowiązanego, i że wchodzi definitywnie.

Z tych względów nie można też podzielić uwagi zwartej na str. 6/7 zaskarżonej interpretacji, że w razie przedawnienia zobowiązania sytuacja kredytobiorcy jest taka sama, jak w razie umorzenia lub zwolnienia z długu. Otóż umorzenie lub zwolnienie statuuje zupełnie nową pozycję dłużnika - przestaje on być zobowiązanym. Zatem niewątpliwie w jego majątku pojawia się przysporzenie w szerokim, ustawowym sensie tego wyrazu (art. 11 ust. 1 oraz 20 ust. 1 ustawy), które polega na usankcjonowanym prawnie, definitywnym zmniejszeniu pasywów. Choć prima facie różnica pomiędzy umorzeniem i zwolnieniem z długu z jednej strony, a przedawnieniem zobowiązania z drugiej jest trudna do zauważenia, to jednak jest to różnica fundamentalna dla oceny kwestii podniesionej w niniejszej sprawie.

Stanowisko Spółki, według której w razie przedawnienia zobowiązania po stronie zobowiązanego nie pojawi się przychód, zaś Skarżąca nie stanie się płatnikiem, było więc prawidłowe. Niezależnie od powyższego należy przyznać Spółce rację, że nawet abstrahując od braku przychodu, pogląd Organu co do daty powstania tego przychodu był wewnętrznie sprzeczny. Otóż nie jest prawdą, że sam upływ terminu przedawnienia zobowiązania wyklucza możliwość skutecznego wyegzekwowania wierzytelności (str. 7 interpretacji). Dłużnik przedawnionej wierzytelności, wskutek nieznajomości prawa, może bowiem nie wiedzieć o fakcie przedawnienia, albo nawet posiadając taką wiedzę, może nie chcieć skorzystać z zarzutu peremptoryjnego. W takich przypadkach sam upływ terminu przedawnienia wcale nie wykluczałby pełnej ochrony prawnej wierzyciela, tj. wydania wyroku zasądzającego. O ile więc nawet przyjąć, że w razie przedawnienia zobowiązania cywilnego po stronie dłużnika zaistniałby przychód, to zaistniałby on dopiero w dacie powołania się na wspomniany zarzut, gdyż dopiero wówczas wierzyciel obiektywnie straciłby możliwość żądania ochrony ze strony aparatu państwowego, zaś dłużnik zyskałby możliwość uchylenia się od zaspokojenia wierzyciela.

Kwestia wadliwego określenia daty powstania przychodu stanowiłaby samodzielny powód uwzględnienia skargi, ale w świetle powyższych rozważań, kwestia ta ma znaczenie drugorzędne. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd uchylił zaskarżoną interpretację."

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

* uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny/Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku/wyrokach;

* ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 5 października 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 4044/17.

Stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 4 października 2017 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.236.2017.1.AK1.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 z z późn. zm.).