0114-KDIP3-2.4011.16.2024.1.MJ - Jednorazowy odpis amortyzacyjny środka trwałego

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 2 stycznia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 2 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego środka trwałego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pan działalność gospodarczą (data rozpoczęcia: 22 czerwca 2009 r.). Jest Pan również zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Pana przeważającą działalność gospodarczą stanowi pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (kod PKD 70.22.Z).

Wykonuje Pan również działalność sklasyfikowaną w CEiDG następująco:

* 70.22.Z Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania,

* 45.11.Z Sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek,

* 45.19.Z Sprzedaż hurtowa i detaliczna pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,

* 45.20.Z Konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,

* 45.40.Z Sprzedaż hurtowa i detaliczna motocykli, ich naprawa i konserwacja oraz sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do nich,

* 46.48.Z Sprzedaż hurtowa zegarków, zegarów i biżuterii,

* 47.77.Z Sprzedaż detaliczna zegarków, zegarów i biżuterii prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach,

* 56.10.B Ruchome placówki gastronomiczne,

* 66.19.Z Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych,

* 70.21.Z Stosunki międzyludzkie (public relations) i komunikacja,

* 73.20.Z Badanie rynku i opinii publicznej,

* 74.90.Z Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana,

* 81.10.Z Działalność pomocnicza związana z utrzymaniem porządku w budynkach,

* 82.11.Z Działalność usługowa związana z administracyjną obsługą biura,

* 82.99.Z Pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowana,

* 85.59.B Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane,

* 96.09.Z Pozostała działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana.

Posiada Pan nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PIT).

Opodatkowuje Pan przychody uzyskane z działalności gospodarczej podatkiem liniowym, prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W sierpniu 2023 r. zakupił Pan zegarek z funkcją chronografu za kwotę 7200 euro. Kupił Pan zegarek z funkcją chronografu, gdyż funkcja ta umożliwia dokładne odmierzanie czasu poświęcanego na poszczególne czynności/zadania. Funkcja ta pozwala na natychmiastowe wstrzymanie pomiaru w sytuacji, gdy zmuszony jest Pan przerwać daną czynność/zadanie i przejść do innej czynności/zadania (np. telefon od klienta, wideokonferencja, spotkanie z klientem na żywo).

Wydatek poniesiony na zakup zegarka został udokumentowany fakturą wystawioną na Pana rzecz. Faktura zawiera Pana NIP.

Zakupiony zegarek nie będzie używany do Pana celów osobistych. Zamierza Pan używać przedmiotowego zegarka jedynie w czasie (w godzinach), w którym prowadzi Pan działalność gospodarczą, gdyż tylko wtedy potrzebuje Pan mieć przy sobie urządzenie do dokładnego pomiaru czasu spędzonego na wykonywaniu danej czynności/zadania. Nie będzie więc Pan korzystał z zakupionego zegarka poza czynnościami/zadaniami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej, bo nie wykonuje Pan wtedy czynności/zadań, których pomiaru musiałby dokonać.

Rozlicza się Pan z klientami w różny sposób, w tym w oparciu o zestawienie godzin poświęconych na dane czynności/zadania. Zestawienie to służy Panu do wystawiania swoim klientom faktur za wykonane usługi. Czas Pana pracy wpływa więc na wysokość Pana przychodów. Pana klientom zależy zaś, by ww. zestawienie godzin było szczegółowe (z dokładnością do kilku minut). Ma to zwłaszcza znaczenie przy wielu drobnych czynnościach (np. krótkie rozmowy telefoniczne), które choć same trwać mogą kilka minut, to w perspektywie miesiąca rozmowy te mogą stanowić już np. kilka godzin. Niedokładne zestawienie godzin może być zaś kwestionowane przez Pana klientów, co może skutkować odmową wypłaty części wynagrodzenia, a więc nieuzyskaniem przez Pana przychodu.

Zakupiony zegarek będzie umożliwiał dokładne odmierzanie czasu poświęconego na dane czynności/zadania, a funkcja chronografu będzie pozwalała na wstrzymanie/kontynuowanie pomiaru, co ma istotne znaczenie, w przypadku gdy np. dana czynność/zadanie zostanie czasowo przerwana przez inną (często niezapowiedzianą) czynność/zadanie. Wykonuje Pan w ciągu dnia wiele różnych zadań/czynności (np. rozmowy telefoniczne, spotkania z klientami, negocjowanie warunków umóww.spółpracy). Różne miejsca wykonywania czynności/zadań sprawiają, że do pomiaru czasu potrzebuje Pan urządzenia podręcznego. Do odmierzania czasu nie sprawdzi się więc klasyczny biurowy zegar. Nie zawsze do odmierzania czasu mogłyby się również sprawdzić telefon lub laptop z uwagi na to, że część czynności/zadań, wykonywanych przez Pana, objęta jest klauzulami poufności. W takich przypadkach strony, kierując się m.in. względami bezpieczeństwa, np. omawiają lub negocjują warunki umów bez użycia środków komunikacji elektronicznej (np. telefon, laptop). Ma to szczególne znaczenie dla zabezpieczenia danych, z których znaczna część stanowi przy tym prawnie chronione tajemnice, m.in. tajemnice przedsiębiorstwa.

Co więcej na pasku do zegarka umieści Pan logo swojej firmy. Pasek do zegarka jest zaś immamentnie połączony z jego kopertą. Nie ma możliwości rozdzielenia tych części (koperty i paska) bez zniszczenia/uszkodzenia którejś z nich. Umieszczenie logo/znaku graficznego na zewnętrznej stronie koperty zegarka byłoby niemożliwe, bo mogłoby ją uszkodzić i spowodować utrudnienie z korzystania z podstawowej funkcji zegarka - odczytywania pomiaru czasu. Umieszczenie logo/znaku graficznego na wewnętrznej stronie koperty powodowałoby zaś, że byłoby ono niewidoczne. Logo/znak graficzny umieszczony na pasku do zegarka będzie zaś dobrze widoczny. Okoliczność ta jest istotna, gdyż w ramach działalności gospodarczej sprzedaje Pan również tzw. produkty luksusowe, w tym zegarki. Zamieszczenie logo na pasku zakupionego zegarka ma więc pełnić w Pana zamiarze funkcję reklamową (w stosunku do sprzedawanych przez Pana tzw. produktów luksusowych) - m.in. poszerzać wiedzę o produktach oferowanych przez Pana, tak by wiedza ta trafiła do jak największej liczby potencjalnych klientów.

W zakresie zakupionego zegarka planuje Pan dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w rozumieniu art. 22k ust. 14 i n. PIT.

W pierwszej kolejności zamierza się jednak Pan upewnić, czy Pana stanowisko jest prawidłowe. Do czasu uzyskania stanowiska tut. Organu nie będzie Pan używał zakupionego zegarka i nie wprowadzi go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zegarek stanowi Pana własność. Został przez Pana nabyty we własnym zakresie. W dniu przyjęcia do używania będzie również kompletny i zdatny do użytku. Przewidywany okres używania zakupionego zegarka będzie dłuższy niż rok. Zakupiony zegarek będzie wykorzystywany, jak wyżej wskazano, na potrzeby dokładnego odmierzania czasu celem sporządzenia szczegółowego zestawienia godzin, a dalej, w oparciu o to zestawienie, rozliczenia z klientami, jak również w celu reklamy tzw. produktów luksusowych, w tym zegarków sprzedawanych przez Pana. Nabyty zegarek jest fabrycznie nowy. Zostanie on sklasyfikowany w grupie 8, rodzaju 809 KŚT. Dokonując jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, zmieści się Pan w limicie 100 000 zł, o którym stanowi art. 22k ust. 14 PIT.

Pytanie

Czy będzie Pan uprawniony do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w rozumieniu art. 22k ust. 14 i n. PIT w zakresie zakupionego zegarka?

Pana stanowisko w sprawie

Będzie Pan uprawniony do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w rozumieniu art. 22k ust. 14 i n. PIT w zakresie zakupionego zegarka.

Uzyskuje Pan przychody w oparciu o wystawione faktury. Faktury wystawia zaś m.in. w oparciu o zestawienia godzin. Sporządzenie zestawienia godzin umożliwiał zaś będzie zakupiony zegarek z funkcją chronografu. Funkcja chronografu jest przy tym konieczna, bo w Pana działalności zdarza się, że dana czynność/zadanie jest przerywana przez inną czynność/zadanie. Chronograf umożliwia zaś wstrzymanie i kontynuowanie pomiaru. Dodatkowo zestawienie godzin musi być dokładne (do kilku minut). Zdarza się czasem, że klienci kwestionują ilość czasu poświęconego na daną czynność/zadanie. Skutkować to może odmową wypłaty części wynagrodzenia, a więc nieuzyskaniem przychodu. Zegarek z funkcją chronografu zapewniał zaś będzie dokładny pomiar. Ponadto, z uwagi na specyfikę Pana działalności, niektóre wykonywane przez Pana czynności/zadania obywają się w warunkach wymuszających zachowanie poufności. Brak jest wtedy możliwości pomiaru czasu z wykorzystaniem np. telefonu lub laptopa. Idealnie nadaje się jednak do tego zegarek, który z jednej strony nie stanowi środka komunikacji elektronicznej (którego używanie w warunkach wymuszających zachowanie poufności byłoby co najmniej nieodpowiednie), a z drugiej strony jest zawsze na ręce.

Pana zdaniem możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego nie wyłącza również cena zegarka. Owszem nie jest to zegarek tani, ale nie ma Pan obowiązku kupowania zegarka tańszego, tak jak nie ma obowiązku kupowania tańszego telefonu czy laptopa. Przyjmuje Pan za własne stanowisko wyrażone w orzecznictwie, zgodnie z którym:

1. Uznanie danego wydatku za koszty uzyskania przychodu powinno być uzależnione przede wszystkim od jego przeznaczenia. Nie należy do organów podatkowych ani do sądu badanie celowości i efektywności nakładów gospodarczych podatnika, lecz jedynie, czy dany rodzaj wydatku pozostaje w związku z działalnością przedsiębiorstwa i nie stanowi wydatków przeznaczonych na cele osobiste podmiotów zarządzających przedsiębiorstwem lub osób trzecich - wyrok NSA z dnia 15 listopada 2000 r., III SA 2431/99;

2. Przepis art. 22 ust. 1 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ustanawia regułę bardzo pojemną, bowiem z zasady każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, jeżeli tylko nie został wyłączony przez ustawę. Z ustawy nie wynika też zakaz ponoszenia większego wydatku w sytuacji, gdy w celu uzyskania konkretnego przychodu strona mogła ograniczyć się do wydatku znacznie niższego - wyrok NSA z dnia 3 czerwca 1998 r., SA/Bk 556/97; 3. Organ podatkowy nie może zatem wyłączyć wydatku z kosztów podatkowych na tej podstawie, że jest on niewspółmiernie wysoki do osiągniętych efektów - wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 1 października 2009 r., I SA/Bd 584/09.

Jednocześnie, nosząc zegarek, na którym jest logo Pana firmy, będzie Pan rozpowszechniał informacje o swojej firmie, zwiększając rozpoznawalność jej oraz jej towarów/usług i zachęcając do ich zakupu. Jest to istotne, bo w ramach swojej działalności, sprzedaje Pan również tzw. produkty luksusowe, w tym zegarki.

Z zakupionego zegarka będzie Pan korzystał w kontaktach ze swoimi klientami. Pozwoli Panu to, niezależnie od podstawowej funkcji zegarka z chronografem (odmierzania czasu), na reklamowanie swoich towarów/usług. Zegarek jest bowiem noszony w widocznym miejscu. Widoczne będzie również Pana logo Wnioskodawcy.

Podobne stanowisko, choć odnośnie odzieży, zajął Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 17 września 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.266.2021.3.PC oraz w interpretacji indywidualnej z 4 października 2018 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.212.2018.4.PB.

Analogiczne stanowisko w tej kwestii zajmuje również doktryna prawa podatkowego (tak np. Poradnik Gazety Prawnej, Reprezentacja i Reklama, Podatki i Ewidencja, str. 71, Infor, 2022).

Dodatkowo wskazuje Pan, że w podobnych okolicznościach Dyrektor KIS uznał, że zakup zegarka może stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 PIT. Dyrektor KIS uznał tak w interpretacji indywidualnej z 8 czerwca 2021 r., sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.408.2021.1.DJD oraz w interpretacji indywidualnej z 9 maja 2023 r., sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.183.2023.4.AP. Wydaje się więc, że w tym zakresie ukształtowała się już pewna praktyka orzecznicza.

Zgodnie z powyższym uważa Pan, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym możliwe będzie zastosowanie art. 22k ust. 14 i n. PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 226):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Konstrukcja art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie źródła przychodu.

Ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

* cel to "to, do czego się zmierza, dąży, to, co chce się osiągnąć";

* celowość oznacza: "przydatność do jakichś potrzeb", "świadome zmierzanie do celu", "taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu",

* zabezpieczyć oznacza: "zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym", "uczynienie bezpiecznym", "zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie", "zapewnienie komuś środków do życia", "zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary", natomiast "zachować" oznacza: "pozostać w posiadaniu czegoś", "dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności", "uchronić przed zapomnieniem".

Przez sformułowanie "w celu osiągnięcia przychodu" należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości". Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów, z taką chęcią i zamiarem. Zgodnie z orzecznictwem, nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go miało lub mogło mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie danego przychodu (wyrok NSA z 29 listopada 1993 r. sygn. akt SA/Wr 1242/94).

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Wskazuje się, że istnieją sytuacje, w których związek przyczynowo-skutkowy nie jest wyraźny. Należy je rozwiązywać w oparciu o zasadę zdrowego rozsądku, a każda sytuacja wymaga odrębnego potraktowania (wyrok NSA z 16 grudnia 1999 r. sygn. akt SA/Bk 1619/98, LEX nr 39745).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawarto katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu wskazać należy na treść art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą. Opodatkowuje Pan przychody uzyskane z działalności gospodarczej podatkiem liniowym, prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W sierpniu 2023 r. zakupił Pan zegarek z funkcją chronografu za kwotę 7200 euro. Kupił Pan zegarek z funkcją chronografu, gdyż funkcja ta umożliwia dokładne odmierzanie czasu poświęcanego na poszczególne czynności/zadania. Funkcja ta pozwala na natychmiastowe wstrzymanie pomiaru w sytuacji, gdy zmuszony jest Pan przerwać daną czynność/zadanie i przejść do innej czynności/zadania (np. telefon od klienta, wideokonferencja, spotkanie z klientem na żywo). Wydatek poniesiony na zakup zegarka został udokumentowany fakturą wystawioną na Pana rzecz. Faktura zawiera Pana NIP. Zakupiony zegarek nie będzie używany do Pana celów osobistych. Zamierza Pan używać przedmiotowego zegarka jedynie w czasie (w godzinach), w którym prowadzi Pan działalność gospodarczą, gdyż tylko wtedy potrzebuje Pan mieć przy sobie urządzenie do dokładnego pomiaru czasu spędzonego na wykonywaniu danej czynności/zadania. Rozlicza się Pan z klientami w różny sposób, w tym w oparciu o zestawienie godzin poświęconych na dane czynności/zadania. Zestawienie to służy Panu do wystawiania swoim klientom faktur za wykonane usługi. Czas Pana pracy wpływa więc na wysokość Pana przychodów. Pana klientom zależy zaś, by ww. zestawienie godzin było szczegółowe (z dokładnością do kilku minut). Ma to zwłaszcza znaczenie przy wielu drobnych czynnościach (np. krótkie rozmowy telefoniczne), które choć same trwać mogą kilka minut, to w perspektywie miesiąca rozmowy te mogą stanowić już np. kilka godzin. Niedokładne zestawienie godzin może być zaś kwestionowane przez Pana klientów, co może skutkować odmową wypłaty części wynagrodzenia, a więc nieuzyskaniem przez Pana przychodu. Zakupiony zegarek będzie umożliwiał dokładne odmierzanie czasu poświęconego na dane czynności/zadania, a funkcja chronografu będzie pozwalała na wstrzymanie/kontynuowanie pomiaru, co ma istotne znaczenie, w przypadku gdy np. dana czynność/zadanie zostanie czasowo przerwana przez inną (często niezapowiedzianą) czynność/zadanie. Wykonuje Pan w ciągu dnia wiele różnych zadań/czynności (np. rozmowy telefoniczne, spotkania z klientami, negocjowanie warunków umóww.spółpracy). Różne miejsca wykonywania czynności/zadań sprawiają, że do pomiaru czasu potrzebuje Pan urządzenia podręcznego. Do odmierzania czasu nie sprawdzi się więc klasyczny biurowy zegar. Nie zawsze do odmierzania czasu mogłyby się również sprawdzić telefon lub laptop z uwagi na to, że część czynności/zadań, wykonywanych przez Pana, objęta jest klauzulami poufności. W takich przypadkach strony, kierując się m.in. względami bezpieczeństwa, np. omawiają lub negocjują warunki umów bez użycia środków komunikacji elektronicznej (np. telefon, laptop). Ma to szczególne znaczenie dla zabezpieczenia danych, z których znaczna część stanowi przy tym prawnie chronione tajemnice, m.in. tajemnice przedsiębiorstwa. Co więcej na pasku do zegarka umieści Pan logo swojej firmy. potencjalnych klientów.

Wydatki na nabycie zegarka nie są ujęte w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, zatem mogą być uwzględnione w kosztach podatkowych, o ile istnieje związek tych wydatków z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Wykazanie tego związku spoczywa na podatniku i nie może następować w oderwaniu od konkretnego stanu faktycznego. Ocena, czy w danym przypadku zachodzi związek przyczynowy pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów powinna odbywać się przy uwzględnieniu wszystkich aspektów prowadzonej działalności gospodarczej, w tym charakteru i rodzaju prowadzonej działalności.

Zauważyć również należy, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ww. przepis nie znajdzie u Pana zastosowania, ponieważ wydatek związany z zakupem zegarka w Pana przypadku nie ma charakteru reprezentacji, tzn. jego zakup nie jest celem ponoszonych kosztów stworzenia Pana wizerunku, czy wykreowania pozytywnych relacji z kontrahentami.

Z treści wniosku wynika, że zegarek będzie używany przez Pana w czasie, w którym prowadzi Pan działalność gospodarczą i będzie on wykorzystywany w celu dokładnego pomiaru czasu spędzonego na wykonywaniu danej czynności/zadania. W oparciu o zestawienie godzin poświęconych na dane czynności/zadania wystawia Pan swoim klientom faktury na wykonanie usługi. Czas Pana pracy wpływa więc na wysokość Pana przychodów. Zegarek będzie też służył reklamie tzw. produktów luksusowych, w tym zegarków sprzedawanych przez Pana.

Zatem wydatek poniesiony przez Pana w związku zakupem zegarka z funkcją chronografu służącego do dokładnego odmierzania czasu poświęconego na poszczególne czynności/zadania, spełnia przesłanki do zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pamiętać przy tym należy, że to na Panu, jako podmiocie odnoszącym korzyść z faktu zaliczenia wskazanego we wniosku wydatku do kosztów uzyskania przychodu wynika obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego poniesionego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jak również obowiązek właściwego jego udokumentowania.

Przedmiotem Pana wątpliwości jest możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w rozumieniu art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od oósb fizycznych w zakresie zakupionego zegarka.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a- 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Problematyka amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22f ust. 1 ww. ustawy:

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

Podatnicy z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.

Jak stanowi art. 22k ust. 1 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy:

Podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Z kolei, stosownie do art. 22k ust. 9 ww. ustawy:

Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

W myśl art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).

W świetle wyżej cytowanych przepisów, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

* mali podatnicy lub

* podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.

Określenie "mały podatnik" zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym:

Ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednocześnie, wskazać należy, że stosownie do art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł. Kwota 100 000 zł obejmuje sumę odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22k ust. 15 ustawy o podatku dochodowym:

Przepis ust. 14 stosuje się, pod warunkiem że:

Przepis art. 22k ust. 16 ww. ustawy stanowi, że:

Kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o wysokość zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s.

W przypadku, o którym mowa w ust. 15 pkt 2, kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o której mowa w ust. 14, pomniejsza się o kwotę odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez podatnika od środków trwałych, o których mowa w ust. 14 (art. 22k ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22k ust. 18 cytowanej ustawy:

Do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, o których mowa w ust. 14, stosuje się odpowiednio przepis ust. 8, z tym że suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Stosownie do art. 22k ust. 20 ww. ustawy:

Jeżeli w związku z nabyciem środka trwałego podatnik ma prawo do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o którym mowa w ust. 7 i 14, to dokonuje on odpisu amortyzacyjnego na podstawie ust. 7 albo 14.

Jak stanowi art. 22k ust. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wpłatę na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, a następnie:

- jest obowiązany do zwiększenia przychodów o wpłatę na poczet nabycia środka trwałego, o której mowa w art. 22 ust. 1s, odpowiednio na ostatni dzień prowadzenia działalności przed jej likwidacją, na ostatni dzień prowadzenia działalności przed zmianą formy opodatkowania, na dzień, w którym podatnik dokonał pierwszego odpisu na podstawie ust. 1 lub art. 22i, albo na dzień odpłatnego zbycia środka trwałego.

Wobec powyższego należy uznać, że podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych, z wyłączeniem samochodów osobowych. Ponadto, podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych, zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł.

Zatem, podatnik może w odniesieniu do każdego środka trwałego, spełniającego powyższe warunki, dokonać wyboru jednej z dwóch obowiązujących preferencji, tj. określonej w ust. 7 albo w ust. 14 art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą od 22 czerwca 2009 r. W sierpniu 2023 r. zakupił Pan zegarek z funkcją chronografu za kwotę 7200 euro. Zegarek stanowi Pana własność. Został przez Pana nabyty we własnym zakresie. W dniu przyjęcia do używania będzie również kompletny i zdatny do użytku. Przewidywany okres używania zakupionego zegarka będzie dłuższy niż rok. Zakupiony zegarek będzie wykorzystywany, jak wyżej wskazano, na potrzeby dokładnego odmierzania czasu celem sporządzenia szczegółowego zestawienia godzin, a dalej, w oparciu o to zestawienie, rozliczenia z klientami, jak również w celu reklamy tzw. produktów luksusowych, w tym zegarków sprzedawanych przez Pana. Nabyty zegarek jest fabrycznie nowy. Zostanie on sklasyfikowany w grupie 8, rodzaju 809 KŚT. Dokonując jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, zmieści się Pan w limicie 100 000 zł, o którym stanowi art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro zegarek z funkcją chronografu spełnia przesłanki zawarte w art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. - jak wskazano we wniosku - jest fabrycznie nowy, zostanie prawidłowo zaliczony do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (symbol KŚT 809), został nabyty oraz jeśli zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to będzie Pan uprawniony dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w łącznej kwocie do 100 000 zł.

Reasumując, zgodnie z art. 22k ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie Pan uprawniony do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej nabytego fabrycznie nowego zegarka z funkcją chronografu, zaliczonego do grupy 8 symbol 809 Klasyfikacji Środków Trwałych, w roku podatkowym, w którym środek ten zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł.

Zatem Pana stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

* Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 7 lipca 2023 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634); dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.).