0114-KDIP3-2.4011.127.2019.2.MM - Określenie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2019 r. (data wpływu 19 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 19 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zawarła dnia 15 września 1990 r. związek małżeński z M. W trakcie trwania małżeństwa w 1996 r., mąż Wnioskodawczyni otrzymał od ojca w formie darowizny działkę budowlaną o nr ewidencyjnym 105/1, o powierzchni 0,10 ha. W 1997 r. rozpoczęła się budowa domu rodzinnego na ww. działce. Inwestycja ta (budowa domu jednorodzinnego) była realizowana w całości ze środków finansowych uzyskiwanych przez Wnioskodawczynię w trakcie trwania małżeństwa. M. wykonał natomiast osobiście część prac budowlanych. Nie przyczynił się on jednak finansowo do budowy domu ze wzglądu na postępujący alkoholizm i w konsekwencji brak jakiegokolwiek dochodu. Środki finansowe uzyskane z prac dorywczych, M. przeznaczał bowiem w całości na zakup używek. Tak więc, na działce która pierwotnie należała poprzez darowiznę do majątku osobistego M. został wybudowany dom rodzinny z nakładów poczynionych w całości przez Wnioskodawczynię. Rodzina wprowadziła się do domu w 2000 r., w czasie gdy budowa osiągnęła ten etap, że był on już zdatny do zamieszkania.

Dnia 16 września 2008 r. nastąpiło rozwiązanie małżeństwa Wnioskodawczyni i M. przez rozwód z winy M. W dniu 17 lipca 2012 r. Wnioskodawczyni wraz z byłym mężem zawarli ugodę przed Sądem Rejonowym, w ramach której ustalili nierówne udziały w majątku wspólnym w ten sposób, że 60% majątku wspólnego przechodzi na własność Wnioskodawczyni, zaś 40% na własność M. Strony zgodnie oświadczyły, że w skład majątku wspólnego wchodzi prawo własności nieruchomości zabudowanej stanowiącej działkę o powierzchni 0,10 ha oraz ruchomości stanowiące wyposażenie budynku mieszkalnego. Ponadto, strony zgodnie dokonały podziału majątku wspólnego w ten sposób, że własność ww. nieruchomości oraz ruchomości stanowiącej wyposażenie przeszły na własność Wnioskodawczyni, która zobowiązała się zapłacić M. kwotę 180.000,00 złotych spłaty jego udziału w majątku wspólnym. Warto już w tym miejscu zaznaczyć, że przedmiotowa ugoda zawarta była przed Sądem Rejonowym i Sąd zgodził się, w pkt 2 przedmiotowej ugody, na zapis o treści: "strony J. i M. zgodnie oświadczają, iż w skład majątku wspólnego wchodzi: prawo własności nieruchomości zabudowanej stanowiącej działkę o nr ewidencyjnym 105/1 o powierzchni 0.10.03 ha opisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy oraz ruchomości stanowiące wyposażenie budynku mieszkalnego wszystko o łącznej wartości 450.000,00 złotych". Już z wykładni językowej niniejszego zapisu w sposób niebudzący wątpliwości wynika, iż przedmiotowa nieruchomość stanowiła własność wspólną małżonków w czasie trwania ich małżeństwa. A contrario, z zapisu tego nie wynika więc, iż Wnioskodawczyni nabyła prawo do własności przedmiotowej nieruchomości w dniu sporządzania umowy. W przytoczonym bowiem zapisie jasno jest wskazane, że nieruchomość ta była już w jej posiadaniu jako jeden ze składników majątku wspólnego małżonków.

Powyższy, nierówny podział majątku wspólnego wiązał się bezpośrednio z faktem, iż działka, którą wniósł M. do majątku wspólnego miała znacznie niższą wartość niż wybudowany na tej działce dom, który powstał z nakładów Wnioskodawczyni. W tym miejscu wskazać należy, iż w roku rozpoczęcia budowy, wartość zajętej w tym celu działki wynosiła 5.000,00 złotych. Do domu małżonkowie wprowadzili się w 2000 r., w tym czasie wartość budynku wraz z kosztami uzbrojenia terenu oszacować należałoby na około 100.000,00 złotych, zaś wartość samej działki na 20.000,00 złotych. W czasie kiedy Wnioskodawczyni i M. dokonywali podziału majątku wspólnego szacunkowa wartość działki wynosiła około 150.000,00 złotych, zaś szacunkowa wartość budynku wraz z kosztami uzbrojenia terenu wynosiła blisko 400.000,00 złotych.

W dniu 18 maja 2017 r. Wnioskodawczyni sprzedała ww. nieruchomość za cenę 380.000,00 złotych. Z kwoty uzyskanej ze sprzedaży, w dniach 11-12 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni dokonała spłaty byłego małżonka w kwocie ustalonej między stronami w ugodzie sądowej, tj. 180.000,00 złotych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawczynię nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, dokonana w dniu 18 maja 2017 r. będzie stanowiła dla niej źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, sprzedaż nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, dokonana w dniu 18 maja 2017 r. nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nastąpiła po upływie 5 lat, od końca roku, w którym nastąpiło nabycie.

Wnioskodawczyni, powyższe motywuje w następujący sposób.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z utartą linią orzeczniczą oraz jednolitym stanowiskiem doktryny prawa majątek, który należał do małżonków w trakcie trwania małżeńskiej wspólności majątkowej nie może być powtórnie nabyty przez małżonków po ustaniu tej wspólności i podziale tegoż majątku. Tak więc każdy z małżonków staje się właścicielem całej nieruchomości już/najpóźniej w chwili jej nabycia do majątku wspólnego. Wspólność małżeńska jest bowiem niepodzielna, a nie mierzona w równych udziałach (po 50 proc.). Przy sprzedaży liczy się więc data nabycia (lub wybudowania) domu do majątku wspólnego. Konsekwencją tego jest to, iż data podziału majątku, zgodnie z aktualnym kierunkiem interpretacyjnym, nie ma znaczenia. Nie można bowiem nabyć nieruchomości dwa razy. Tak więc w sytuacji sprzedaży nieruchomości, należącej w czasie trwania małżeństwa do majątku wspólnego małżonków, w związku z obliczeniem upływu terminu z art. 10 ust. 1 pkt 8, za datę nabycia nieruchomości, uznać należy datę faktycznego jej nabycia, nie zaś datę podziału majątku wspólnego. Powyższe stanowisko potwierdzają również pozytywne interpretacje wydawane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: interpretacja z dnia 13 lutego 2018 r. (nr 0113-KDIPT2-2.4011.12.2018.1.SR), interpretacja z dnia 8 lutego 2018 r. o nr 0114-KDIP3-2.4011.404.2017.1.AK1, czy interpretacja z 11 stycznia 2018 r. nr 0113KDIPT2-2.4011 372.2017.2.k.r.

Powyższy stan faktyczny zachodzi również u Wnioskodawczyni. Przychód uzyskany przez nią ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości powinien być wyłączony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na to, iż w czasie tej sprzedaży była ona jej właścicielką przez okres znacznie przekraczający 5 lat.

W przypadku Wnioskodawczyni mamy więc do czynienia z niemal klasycznym przypadkiem, wielokrotnie pozytywnie interpretowanym przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. W powoływanym, klasycznym przypadku małżonkowie w trakcie małżeństwa nabywają nieruchomość do wspólności małżeńskiej. Następnie po rozwodzie i podziale majątku, w sytuacji, gdy jeden z małżonków sprzedaje nieruchomość, na potrzeby ustalenia, czy przychód z tej sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem osobowym od osób fizycznych, za datę nabycia uważa się datę faktycznego nabycia nieruchomości przez małżonków, a nie datę podziału majątku. Niemal identyczna sytuacja ma miejsce w przypadku Wnioskodawczyni. Drobne rozbieżności zachodzą jedynie w sferze sposobu w jaki nieruchomość stała się częścią majątku wspólnego małżonków. Bo sam fakt przynależności przedmiotowej nieruchomości do majątku wspólnego małżonków należy uznać za bezsporny.

Nieruchomość sprzedana przez Wnioskodawczynię co prawda została pierwotnie przekazana byłemu mężowi w formie darowizny i w związku z tym włączona do jego majątku osobistego, jednakże nie ulega wątpliwości, iż stała się ona później częścią majątku wspólnego małżonków. Wynika to bezpośrednio z treści ugody, jaką małżonkowie zawarli na rozprawie w sprawie podziału majątku wspólnego przed Sądem Rejonowym. W pkt 2 niniejszej ugody, która załączona została do protokołu rozprawy, napisane jest, iż w skład majątku wspólnego wchodzi prawo własności przedmiotowej nieruchomości. Tak więc nie ulega wątpliwości, iż nieruchomość ta została włączona do majątku wspólnego. Zapis ten został zaaprobowany przez Sąd. Zaś jak wynika z art. 223 § 2 w zw. z art. 203 § 4 k.p.c. Sąd może uznać za niedopuszczalne m in. postanowienia ugody tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że są one sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. A contrario, z powyższego jasno wynika, iż Sąd niniejszy zapis ugody, w którym nieruchomość uznaje się za wspólną własność małżeńską, uznał za zapis zgodny z prawem, zasadami współżycia społecznego oraz co więcej nie uznał go za zapis, który zmierza do obejścia prawa.

Ponadto, kolejnym argumentem za zaliczaniem przedmiotowej nieruchomości do majątku wspólnego małżonków, jest fakt, iż zgodnie z art. 64 k.r.o. w zw. z art. 684 k.p.c., Sąd w sprawie o podział małżeńskiego majątku wspólnego z urzędu ustala skład tego majątku wspólnego. Co za tym idzie, Sąd może uznać za jego część również nieruchomości, w których księgach wieczystych tylko jeden z małżonków jest formalnie wpisany jako właściciel i takie sytuacje wielokrotnie mają miejsce w tego typu sprawach. W sprawie Wnioskodawczyni również tak się stało. W kompetencji Sądu znajduje się więc nie tylko dbanie o zgodne z prawem zapisy ugody, ale również kształtowanie niniejszych zapisów, w zakresie ustalania składu majątku wspólnego, w sposób odpowiadający stanowi faktycznemu.

Mając na uwadze powyższe, fakt wchodzenia prawa własności nieruchomości do majątku wspólnego małżonków nie budzi wątpliwości. Można zadać jeszcze pytanie kiedy przedmiotowa nieruchomość z majątku osobistego M. stała się częścią majątku wspólnego małżonków? Odpowiedź jest prosta: w trakcie trwania małżeństwa. Ustalanie zaś konkretnego momentu czy daty przejścia niniejszej nieruchomości nie jest konieczne dla prawidłowego ustalenia niniejszej interpretacji podatkowej, gdyż zgodnie z art. 31 k.r.o., jedynie małżonkowie mogą nabywać/włączać przedmioty/składniki do wspólności majątkowej. Co za tym idzie, nieruchomość ta mogła być włączona do majątku wspólnego małżonków najpóźniej do dnia rozwodu. Rozwód Wnioskodawczyni z M. nastąpił dnia 16 września 2008 r.

Reasumując, dochód uzyskany przez Wnioskodawczynię w następstwie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w dniu 18 maja 2017 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż ww. sprzedaż została dokonana po upływie 5 lat od dnia nabycia ww. nieruchomości. Fakt zaś nabycia przez nią ww. nieruchomości w trakcie trwania małżeńskiej wspólności majątkowej nie budzi wątpliwości. Został on bowiem potwierdzony w ugodzie zawartej przed Sądem i jako zgodny z prawem - zaakceptowany przez Sąd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przytoczony wyżej przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw w nim wymienionych miało miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, stanowi źródło przychodu i w efekcie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego.

Zatem w przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment oraz sposób ich nabycia.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zawarła dnia 15 września 1990 r. związek małżeński z M. W trakcie trwania małżeństwa w 1996 r., mąż Wnioskodawczyni otrzymał od ojca w formie darowizny działkę budowlaną. Dnia 16 września 2008 r. nastąpiło rozwiązanie małżeństwa Wnioskodawczyni i M. przez rozwód z winy M. W dniu 17 lipca 2012 r. Wnioskodawczyni wraz z byłym mężem zawarli ugodę przed Sądem Rejonowym, w ramach której ustalili nierówne udziały w majątku wspólnym w ten sposób, że 60% majątku wspólnego przechodzi na własność Wnioskodawczyni, zaś 40% na własność M. Strony zgodnie oświadczyły, że w skład majątku wspólnego wchodzi prawo własności nieruchomości zabudowanej oraz ruchomości stanowiące wyposażenie budynku mieszkalnego. Ponadto, strony zgodnie dokonały podziału majątku wspólnego w ten sposób, że własność ww. nieruchomości oraz ruchomości stanowiącej wyposażenie przeszły na własność Wnioskodawczyni, która zobowiązała się zapłacić M. kwotę 180.000,00 złotych spłaty jego udziału w majątku wspólnym. W dniu 18 maja 2017 r. Wnioskodawczyni sprzedała ww. nieruchomość za cenę 380.000,00 złotych. Z kwoty uzyskanej ze sprzedaży, w dniach 11-12 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni dokonała spłaty byłego małżonka w kwocie ustalonej między stronami w ugodzie sądowej, tj. 180.000,00 złotych.

W związku z przedstawionym opisem stanu faktycznego wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia "nabycie". Ponadto, nie wskazuje również, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne - nie określa tym samym na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości (ich części, udziału). Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości (lub tych praw), bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw.

Należy wskazać, że w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich.

Zgodnie z art. 35 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Z przytoczonej regulacji wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową.

Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie nieruchomości w czasie jej trwania oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale.

Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Podkreślić należy, że umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, są stricte umowami majątkowymi małżeńskimi, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny. Przykładowo, pogląd taki wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 maja 2016 r., sygn. II FSK 1110/14 oraz w wyroku z dnia 7 sierpnia 2015 r., sygn. akt I CA 185/15, LEX nr 1808658. Tak więc, skoro z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków (współwłaścicieli) nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy, to nie można przyjąć, że z chwilą rozszerzenia wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) strona takiej umowy wyzbyła się prawa do tej rzeczy.

Tożsamej oceny dokonano w szeregu innych wyroków NSA i WSA, przykładowo: wyrok NSA z dnia 22 marca 2017 r., sygn. II FSK 456/15, wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. II FSK 313/14, wyrok NSA z dnia 31 maja 2017 r., sygn. II FSK 1236/15, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 19 listopada 2013 r., sygn. I SA/Rz 949/13, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 29 października 2014 r., sygn. I SA/Gd 964/14.

Zatem rozszerzenie wspólności majątkowej małżeńskiej poprzez włączenie do majątku wspólnego nieruchomości wchodzącej uprzednio do majątku odrębnego jednego z małżonków, nie stanowi nabycia tej nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić należy również, że kwestia określenia nabycia nieruchomości i praw majątkowych była przedmiotem podjętej przez Naczelny Sąd Administracyjny uchwały w składzie siedmiu sędziów z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której Sąd stwierdził, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

W uzasadnieniu uchwały Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku. Dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku - w momencie jego poniesienia - nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości.

Argumenty zawarte w uchwale II FPS 2/17 są aktualne także w sytuacji, gdy do nabycia udziału w nieruchomości dojdzie w wyniku podziału majątkowego. Zarówno w wyniku podziału majątku dorobkowego jak i w wyniku ustania wspólności ustawowej następuje nabycie nieruchomości lub prawa majątkowego do ustawowej wspólności małżeńskiej i za datę nabycia w świetle uchwały należy uznać tę datę. Późniejsze/następcze zdarzenia prawne (sposób ustania ustawowej wspólności małżeńskiej) nie mają zatem, w tym aspekcie, prawnopodatkowego znaczenia dla ustalenia daty nabycia nieruchomości lub prawa majątkowego.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że rozszerzenie wspólności majątkowej oraz podział majątku poprzez ugodę na podstawie której Wnioskodawczyni stała się wyłącznym właścicielem nieruchomości - nie stanowią nabycia dla Wnioskodawczyni w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że - w przypadku Wnioskodawczyni - za datę nabycia nieruchomości, który stanowił wcześniej majątek odrębny męża Wnioskodawczyni, należy przyjąć dzień, w którym mąż nabył ją w postaci darowizny od swojego ojca, w rozpatrywanym przypadku jest to rok 1996.

Zatem sprzedana przez Wnioskodawczynię nieruchomość w 2017 r. nie stanowiła dla Niej źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu wskazanego w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.