0114-KDIP3-1.4011.50.2017.1.IF

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 30 maja 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP3-1.4011.50.2017.1.IF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2017 r. (data wpływu 31 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonego i zapłaconego odszkodowania, zapłaconych odsetek oraz kosztów sądowych i procesowych (pyt. 1, 2, 3) - jest nieprawidłowe,

* skutków podatkowych związanych z nabyciem w drodze cesji wierzytelności oraz jej spłaty (pyt. 4, 5, 6, 7) - jest prawidłowe,

* skutków podatkowych związanych z otrzymanym odszkodowaniem (pyt. 8) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonego i zapłaconego odszkodowania, zapłaconych odsetek oraz kosztów sądowych i procesowych oraz w zakresie skutków podatkowych związanych z nabyciem w drodze cesji wierzytelności oraz jej spłaty a także otrzymania odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W ramach wykonywanych obowiązków w 2003 r. prowadził pod nadzorem sądu egzekucję z nieruchomości dłużników. Nieruchomość została sprzedana w trybie licytacji publicznej.

Dłużnicy uznali, że nieruchomość została oszacowana przez biegłego na zbyt niską kwotę i za zaniżoną kwotę sprzedana przez komornika. Złożyli do sądu pozew.

Po 13 latach procesu 21 listopada 2016 r. Sąd Apelacyjny zasądził solidarnie od Wnioskodawcy i Skarbu Państwa Prezesa Sądu Rejonowego na rzecz dłużników:

* kwotę odszkodowania w wysokości 71.698,14 zł

* odsetki ustalone na dzień zapłaty w wysokości 178.535,90 zł

* zwrot kosztów procesu w wysokości 3.780,00 zł

Łączna kwota jaka została zasądzona dłużnikom wyniosła 254.014,04 zł.

Ponadto Wnioskodawca został obciążony zwrotem kosztów sądowych za wszystkie instancje w wysokości 12.076.00 zł na rzecz Skarbu Państwa. Orzeczenie było prawomocne.

Nie chcąc dopuścić do przymusowego wyegzekwowania przez dłużników zasądzonych kwot, a także wiedząc o licznych zobowiązaniach dłużników, w drodze cesji wierzytelności Wnioskodawca nabył od Spółdzielni Mieszkaniowej, wierzytelność w wysokości 196.057,85 zł za kwotę 96.057,49 zł.

W zakupie wierzytelności pośredniczyła Kancelaria Windykacyjna, która za usługę pośrednictwa wystawiła fakturę na kwotę 5.535,00 zł.

Od zakupionej wierzytelności Wnioskodawca zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych p.c.c.-3 w kwocie 961.00 zł.

Zobowiązanie wobec dłużników zostało rozliczone w następujący sposób: w dniu 26 listopada 2016 r. Wnioskodawca dokonał potrącenia zakupionej wierzytelności w kwocie 196.057,85 zł a kwotę 57.956,19 zł zapłacił dłużnikom gotówką. Rozliczenie wierzytelności ze zobowiązaniem dokonano na podstawie umowy zgodnie z kodeksem cywilnym.

Z tytułu prowadzonej działalności komorniczej Wnioskodawca jest obowiązkowo ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie od ubezpieczyciela w wysokości 90.000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zasądzone i zapłacone odszkodowanie w wysokości 71.698,14 jest kosztem uzyskania przychodu?

2. Czy zapłacone odsetki w wysokości 178.535,90 zł są kosztem uzyskania przychodu?

3. Czy zapłacone koszty sądowe i procesowe są kosztem uzyskania przychodu?

4. Czy kwota, za jaką Wnioskodawca kupił wierzytelność tj. 96.057,49 zł jest kosztem uzyskania przychodu w momencie spłaty zobowiązania?

5. Czy kwota zapłacona kancelarii windykacyjnej za usługę pośrednictwa jest kosztem uzyskania przychodu?

6. Czy zapłacony podatek p.c.c.-3 od zakupionej wierzytelności jest kosztem uzyskania przychodu, w momencie rozliczenia zobowiązania?

7. Czy różnica miedzy wartością wierzytelności (196.057,85 zł) a ceną nabycia wierzytelności (96.057,85 zł) jest przychodem podatkowym w momencie spłaty zobowiązania?

8. Czy otrzymane odszkodowanie od ubezpieczyciela jest przychodem podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzi on działalność gospodarczą na podstawie Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji i zgodnie z art. 23 tejże ustawy jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności, a Skarb Państwa jest odpowiedzialny za szkodę solidarnie z komornikiem. Na tej podstawie Wnioskodawca stwierdza, że wszystkie wymienione w stanie faktycznym koszty oraz powstałe przy ich spłacie przychody można uznać za związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ad. 1

Odszkodowanie zasądzone przez Sąd Apelacyjny oraz wszelkie koszty sądowe i procesowe dotyczą sprawy z powództwa cywilnego, nie podlegają zatem pod art. 23 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej w skrócie u.p.d.o.f.) - w ocenie Wnioskodawcy stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie ich zapłaty zgodnie z art. 22 ust. 1.

Ad. 2

Analogicznie odsetki od tego odszkodowania nie podlegają pod art. 23 ust. 1 pkt 15 u.p.d.o.f., ani też pod art. 23 ust. 1 pkt 18 u.p.d.o.f. - stanowią zatem koszt uzyskania przychodu w momencie ich zapłaty w myśl art. 23 ust. 1 pkt 32 u.p.d.o.f.

Ad. 3

Koszty sądowe oraz procesowe nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu w art. 23 u.p.d.o.f., zatem są kosztem uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. w momencie ich zapłaty.

Ad. 4, 5, 6, 7

Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1i u.p.d.o.f. w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Na podstawie art. 22 ust. 4 u.p.d.o.f. koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Stosownie do art. 22 ust. 5 u.p.d.o.f. u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zakupił wierzytelności za cenę poniżej ich wartości nominalnej. Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, iż w przypadku wcześniej nabytej wierzytelności, dopiero w momencie spłaty zobowiązania z niej wynikającej przez dłużnika, bądź zbycia tej wierzytelności, Wnioskodawca uzyska przychód stosowanie do treści art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. Wnioskodawca rozpozna zatem przychód podatkowy w kwocie wartości nominalnej wierzytelności 196.057,85 zł w momencie potrącenia zakupionej wierzytelności ze swojego zobowiązania wobec dłużnika (które to potrącenie jest równoważne ze spłatą należności). Odpowiednio do treści art. 22 ust. 5 u.p.d.o.f., w dacie potrącenia tej wierzytelności, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na jej nabycie, tj. cenę zakupu 96.057,49 zł, kwotę zapłaconą kancelarii windykacyjnej za usługę pośrednictwa 5.535,00 zł oraz kwotę podatku od czynności cywilno-prawnych p.c.c. 961,00 zł.

Kwota nabytej wierzytelności 196.057,85 zł była wyższa od wydatków poniesionych na jej nabycie (96.057,49 + 5.535,00 + 961,00), Wnioskodawca uzyskał zatem z powyższego tytułu dochód podatkowy w wysokości 93.504,00 zł wynikający z następującego wyliczenia 196.057,85 zł - (96.057,49 + 5.535,00 + 961,00).

Ad. 8

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 12 u.p.d.o.f. przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

Zdaniem Wnioskodawcy otrzymane odszkodowanie od ubezpieczyciela nie dotyczy szkód w składnikach majątku wymienionych w przytoczonym artykule, nie będzie zatem przychodem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* nieprawidłowe - w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonego i zapłaconego odszkodowania, zapłaconych odsetek oraz kosztów sądowych i procesowych (pyt. 1, 2, 3),

* prawidłowe - w zakresie skutków podatkowych związanych z nabyciem w drodze cesji wierzytelności oraz jej spłaty (pyt. 4, 5, 6, 7),

* nieprawidłowe - w zakresie skutków podatkowych związanych z otrzymanym odszkodowaniem (pyt. 8).

Ad. 1, 2, 3.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ale również czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: "zwrot "w celu" oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku".

Jednocześnie należy podkreślić, że przez pojęcie "zachować" należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" oznacza "uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę". Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako komornik sądowy, w ramach swoich obowiązków prowadził pod nadzorem sądu egzekucję z nieruchomości dłużników. Ww. nieruchomość została sprzedana w trybie licytacji publicznej. Dłużnicy złożyli do sądu pozew, zarzucając zaniżenie wartości sprzedanej nieruchomości. Sąd Apelacyjny zasądził od Wnioskodawcy (solidarnie ze Skarbem Państwa) na rzecz dłużników kwotę odszkodowania w wysokości 71.698,14 zł, odsetki ustalone na dzień zapłaty w wysokości 178.535,90 zł, zwrot kosztów procesu w wysokości 3.780,00 zł. Ponadto Wnioskodawca został obciążony zwrotem kosztów sądowych za wszystkie instancje w wysokości 12.076.00 zł na rzecz Skarbu Państwa.

Należy mieć bowiem na uwadze, iż "celowy" wydatek to przede wszystkim ten, który racjonalnie przyczynia się do osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Działania podatnika muszą mieć zatem charakter pozytywny, wpływający na przychód podatkowy w ten sposób, że zostanie on zwiększony lub zabezpieczony przed uszczupleniem. Nie mogą to być wydatki, których przyczyną poniesienia jest niewłaściwe postępowanie podatnika. Przyjęcie takiego założenia prowadziłoby do sytuacji, w ramach której część odpowiedzialności za brak należytej staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej przejmowałby na siebie Skarb Państwa poprzez zmniejszenie wysokości przysługującej mu daniny. W konsekwencji "kosztowy" charakter mają jedynie te wydatki, których poniesienie nie wynika z zawinienia podatnika. W tym miejscu należy zauważyć, że kwalifikacja wydatku i ocena możliwości zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów, po stronie podatnika prowadzącego działalność gospodarczą uzasadnia zwiększone w stosunku do podatnika oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania a także znajomości obowiązującego prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Poniesienie wydatku będącego rezultatem błędnie wykonanych czynności nie chroni bowiem źródła przychodu, i tym bardziej nie zabezpiecza go przed uszczerbkiem. Nie są to bowiem działania prewencyjne podjęte w celu zmniejszenia zobowiązania, lecz działania, które mają na celu zaspokojenie roszczenia osoby uprawnionej, którego to roszczenia podatnik nie uregulował we właściwym trybie.

W ocenie organu, opisane wyżej wydatki nie mają charakteru wydatków ponoszonych w celu osiągnięcia przychodów, ani też w celu zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonego i zapłaconego odszkodowania, zapłaconych odsetek oraz kosztów sądowych i procesowych (określonych w pytaniu 1, 2, 3) należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 8.

Odnosząc się w dalszej części do skutków podatkowych związanych z otrzymaniem odszkodowania, wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady, do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej należą wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Wskazać należy, że art. 14 ust. 3 ww. ustawy nie zawiera w swej treści żadnych wyłączeń dotyczących odszkodowań otrzymywanych przez podatników w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą. Oznacza to, że (co do zasady) wszelkie odszkodowania otrzymywane przez podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, które związane są z tą działalnością (obowiązek ich zapłaty ma swoje źródło w tej działalności) stanowią przychód z tej działalności, chyba że ustawodawca, na mocy art. 21 ust. 1 ww. ustawy, zwolnił je z opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3, 3a, 3b, 3c, 3d oraz 4, wolne od podatku dochodowego są:

3.

otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

a.

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b.

odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c.

odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d.

odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g.

odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe;

3a) odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego;

3b) inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:,

a.

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b.

dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono;

3c) odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość;

3d) odszkodowania otrzymane na podstawie przepisów prawa geologicznego i górniczego.

4.

kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

a.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,

b.

dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15.

Z tytułu prowadzonej działalności komorniczej Wnioskodawca jest obowiązkowo ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie od ubezpieczyciela w wysokości 90.000 zł.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie wypłacone od ubezpieczyciela z obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej (szczególnego) tj. związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód określony w art. 14 tej ustawy.

Ad. 4, 5, 6, 7.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań określonych we wniosku numerem 4, 5, 6, 7.

Podkreślić należy, że Organ nie może potwierdzić prawidłowości obliczeń dokonanych przez Wnioskodawcę. Wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Organ nie dokonuje wyliczeń kwoty dochodu (straty) i ewentualnej wysokości podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl