0114-KDIP3-1.4011.439.2019.2.AC - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup stroju tj. kurtki i spodni na których umieszczone zostało w sposób trwały logo firmy.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 22 października 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP3-1.4011.439.2019.2.AC Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup stroju tj. kurtki i spodni na których umieszczone zostało w sposób trwały logo firmy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z poźn.zm.)) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 3 września 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 10 października 2019 r. (data nadania 7 października 2019 r., data wpływu 8 października 2019 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 16 września 2019 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.439.2019.1.AC (data nadania 16 września 2019 r., data odbioru 18 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup stroju tj. kurtki i spodni na których umieszczone zostało w sposób trwały logo firmy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 16 września 2019 r. (data nadania 16 września 2019 r., data doręczenia 18września 2019 r.). Nr 0114-KDIP3-2.4011.439.2019.1.AC tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 24 września 2019 r. (data nadania 24 września 2019 r., data wpływu 1 października 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Działalność firmy Wnioskodawcy to usługi związane z foliowaniem elementów samochodów tj. (foliowanie, przyciemnianie szyb, oklejanie folią samochodów, zmiana koloru lub reklama). Wnioskodawca usługi wykonuje w miejscu wyznaczonym przez klienta, najczęściej w jego garażu. Praca Wnioskodawcy związana jest z dojazdem na miejsce w tym celu używa motoru i ma odpowiedni do tego strój. Wnioskodawca wykonał na nim na stałe reklamę jego firmy, strój służy mu jako reklama.

Wnioskodawca na wezwanie organu z dnia 16 września 2019 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.439.2019.1.AC uzupełnił wniosek w zakresie wskazany w ww. wezwaniu, a mianowicie wskazał, że:

* do kosztów uzyskania przychodów zaliczony został wydatek na strój na motor (wg. Faktury zakupu....) składający się z kurtki, spodni, rękawic. Elementy stroju zostały użyte jako podstawa do naniesienia treści reklamy firmy w celu informacyjnym, co ma związek z przyszłymi przychodami,

* ww. strój został zakupiony w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie faktury zakupu.......... z dnia.......... Działalność została rozpoczęta 1 marca 2019 r.,

* na dwóch elementach stroju wyhaftowano Logo firmy w tym wypadku: imię i nazwisko właściciela firmy, nr telefonu oraz" Foliowanie" (przedmiot prowadzonej działalności) czyli "..........., foliowanie, telefon nr...........

* reklamę umieszczono w widocznych miejscach na obu rękawach kurtki oraz obu nogawkach spodni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy wydatek na zakup stroju na którym jest logo firmy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, strój na którym jest naniesiona reklama z Logo i kontaktem firmy jest ściśle związana z przyszłymi przychodami i wydatek ten został prawidłowo zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: "zwrot "w celu" oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku".

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości".

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 ustawy) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług związanych z foliowaniem elementów samochodowych tj. (foliowanie, przyciemnianie szyb, oklejanie folią samochodów, zmiana koloru lub reklama). Wnioskodawca usługi wykonuje w miejscu wyznaczonym przez klienta, najczęściej w jego garażu. Praca Wnioskodawcy związana jest z dojazdem na miejsce w tym celu używa motoru i ma odpowiedni strój na motor. Wnioskodawca na stroju wykonał na stałe reklamę jego firmy, strój służy mu jako reklama. Strój składa się z kurtki, spodni, rękawic. Elementy stroju zostały użyte jako podstawa do naniesienia treści reklamy firmy w celu informacyjnym, co ma związek z przyszłymi przychodami. Na dwóch elementach stroju wyhaftowano Logo firmy w tym wypadku: imię i nazwisko właściciela firmy, nr telefonu oraz" Foliowanie". Reklama została umieszczona w widocznych miejscach na obu rękawach kurtki oraz obu nogawkach spodni.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż kwestią oczywistą jest, że korzystanie z motoru pozwala na sprawne i szybkie poruszanie się po mieście. Nie ulega również wątpliwości, iż zakup ubioru niezbędnego do poruszania się na motorze związany jest z bezpieczną jazdą na motorze. Fakt ten nie może jednak przesądzać o tym, że wydatek na zakup takiego ubioru jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Aby wydatki poniesione na zakup kurtki, spodni, rękawic można było uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, ubiór motocyklisty musi spełniać określone wymogi.

Wnioskodawca musi wykazać związek przyczynowo-skutkowy lub przedstawić rzeczowe argumenty wskazujące na celowość i racjonalność poniesionych wydatków z punktu widzenia uzyskiwania przychodów z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia ww. źródła przychodów. Wydatki powyższe nie mogą również zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto elementy wyposażenia motocyklisty muszą być zakupione wyłącznie na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej. Podkreślić bowiem należy, iż wydatki te będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów tylko i wyłącznie w sytuacji, jeśli nie mają one charakteru osobistego, bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem, aby poniesione wydatki na wskazane we wniosku elementy wyposażenia (ubioru) dla motocyklisty mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, nie mogą być one wykorzystywane w celach prywatnych, co oznacza, iż muszą utracić charakter odzieży osobistej.

Wskazać należy, że za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

W złożonym wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe wyposażenie motocyklisty, tj. kurtka i spodnie opatrzone zostały w sposób trwały i widoczny cechami charakterystycznymi dla Jego firmy poprzez oznakowanie logo firmy (nazwą). Jeżeli zatem w istocie ww. elementy ubioru motocyklisty zostały w sposób trwały oznaczone w widocznym miejscu logo firmy, zawierającym nazwę jego firmy to oznacza to, iż ww. elementy wyposażenia motocyklisty utraciły charakter osobisty.

Zatem, mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż o ile spełnione zostaną powyższe warunki, a ww. wyposażenie nie będzie wykorzystywane przez Wnioskodawcę w celach prywatnych, to wydatki na zakup wyposażenia dla motocyklisty tj. kurtki i spodni, opatrzonych w sposób trwały i widoczny cechami charakterystycznymi dla firmy (nazwa firmy), mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Końcowo należy podkreślić, iż niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy adekwatnie do zadanego pytania tj. odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu stroju na którym jest Logo formy. Nie dokonano oceny zasadności zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatku na zakup rękawic, bowiem nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3.

z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl