0114-KDIP3-1.4011.362.2017.2022.13.S.MS2 - Amortyzacja lokalu mieszkalnego

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowny Panie,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 października 2017 r. wpłynął Pana wniosek z 16 października 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego nabytego w drodze darowizny.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pan (obywatelem Polski) osobą fizyczną nieprowadzącą pozarolniczej działalności gospodarczej na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, ale nie jest Pan polskim rezydentem podatkowym w rozumieniu regulacji art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zamieszkuje na stałe oraz pracuje na terenie Republiki Federalnej Niemiec.

Otrzymał Pan w darowiźnie prawo własności nieruchomości położonej na terenie Polski (dalej także jako: Mieszkanie), które było wykorzystywane przez poprzednich właścicieli do celów mieszkaniowych co najmniej przez okres 60 miesięcy. Nie wyklucza Pan, że w przyszłości powróci na stałe do Polski i zamieszka w Mieszkaniu, niemniej jednak obecnie wskazana nieruchomość będzie przez Pana wynajmowana na cele mieszkaniowe. W związku z tym, Mieszkanie mimo swojej pełnej funkcjonalności (możliwość zamieszkania) zostało wyremontowane w sposób kompleksowy. Remont obejmował wszystkie pomieszczenia nieruchomości i polegał m.in. na: cyklinowaniu oraz lakierowaniu drewnianych podłóg, położeniu płytek podłogowych w przedpokoju, łazience oraz kuchni, szpachlowaniu i malowaniu ścian, wyburzeniu ścianki działowej, wymianie drzwi wewnętrznych, wymianie okien w niektórych pomieszczeniach, wymianie drzwi wyjściowych, doprowadzeniu nowej instalacji elektrycznej do mieszkania oraz rozprowadzeniu nowej instalacji w mieszkaniu, zmianie oświetlenia, wstawieniu w niektórych pomieszczeniach szaf wnękowych, wymianie urządzeń sanitarnych, wykonaniu zabudowy kuchni.

Oprócz powyższego zakupione zostało wyposażenie, tj.m.in. nowe meble, akcesoria i wyposażenie domowe, a także sprzęty RTV i AGD (żadne ze wskazanych nabyć wyposażenia nie stanowi bowiem środka trwałego). Wskazane inwestycje doprowadziły Mieszkanie do stanu, w którym jest ono atrakcyjne dla potencjalnych najemców. Umożliwia to także uzyskanie przez Pana wyższych kwot z tytułu pobieranego czynszu za najem. W związku z uzyskiwaniem przychodów z tytułu najmu Mieszkania, które położone jest na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, ma Pan obowiązek rozliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych - w związku z istnieniem tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pismem z dnia 22 grudnia 2017 r. (data wpływu 3 stycznia 2018 r.), w odpowiedzi na wezwanie z dnia 12 grudnia 2017 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.362.2017.1.KS Pana pełnomocnik poinformował, że:

- przychody z najmu opodatkowane będą według skali podatkowej na zasadach ogólnych zgodnie z art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- przysługuje Panu prawo własności lokalu, jest to lokal stanowiący odrębną własność,

- przewidywany okres użytkowania lokalu mieszkalnego będzie dłuższy niż rok,

- szafy wnękowe oraz zabudowa kuchni stanowią trwałe umiejscowione elementy. Zostały one wykonane pod konkretny wymiar. Ich demontaż jest teoretycznie możliwy, natomiast na pewno w jego trakcie uszkodzone zostałyby niektóre elementy tych konstrukcji. Jednocześnie (również teoretycznie mając na uwadze powyższe) szafy wnękowe i zabudowa kuchni mogłyby być wykorzystane w innym lokalu, natomiast przez wzgląd, że są one wykonane na wymiar mogłyby być zbyt małe, czy zbyt duże do umiejscowienia ich gdzie indziej. Nie ma więc teoretycznie sensu ani celu przenoszenia ich do innego lokalu.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

Pismem z 11 kwietnia 2022 r. (data wpływu 11 kwietnia 2022 r.), w odpowiedzi na wezwanie z 30 marca 2022 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.362.2017.13.MS2 poinformował Pan, że najem nieruchomości rozpoczął Pan w 2017 r. Ww. nieruchomość wprowadził Pan do ewidencji środków trwałych w 2017 r.

Pytania

1. Czy może Pan wprowadzić do ewidencji środków trwałych Mieszkanie otrzymane w darowiźnie oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów z tytułu najmu?

2. W przypadku udzielenia pozytywnej odpowiedzi na pytanie numer 1, czy może Pan ustalić wartość początkową Mieszkania na podstawie jego wartości rynkowej (podanej w akcie notarialnym przenoszącym własność Mieszkania wskutek darowizny), powiększoną o wartość wydatków poniesionych na remont Mieszkania przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych?

3. Czy może Pan zastosować 10-letni okres amortyzacji Mieszkania, które otrzymał w darowiźnie w przypadku spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Ad. 1

Mieszkanie otrzymane w darowiźnie może zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Taki środek trwały może podlegać amortyzacji podatkowej, a dokonywane odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów z tytułu najmu.

Przepis art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c tej ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania

c) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

- zwane także środkami trwałymi, d) tabor transportu morskiego w budowie (PKWSU 30.11).

Przepis art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje z kolei na wyłączenie możliwości prowadzenia amortyzacji w odniesieniu do poszczególnych składników majątku. Zgodnie z jego treścią amortyzacji nie podlegają:

5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Mając na uwadze powyższe, Mieszkanie spełnia przesłanki do uznania tego składnika majątku za środek trwały, może być zatem wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie natomiast z definicją ustawową kosztów uzyskania przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), za takie uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wskazanych w katalogu wyłączeń w art. 23 ww. ustawy. Jednocześnie prawodawca stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy (art. 22 ust. 8 ustawy).

Z kolei katalog z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w pkt 45 i 45a wskazuje, że nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Za koszty podatkowe nie uznaje się także odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

W związku z powyższym, nie istnieją przepisy, które wyłączyłyby możliwość wprowadzenia do ewidencji środków trwałych Mieszkania nabytego przez Pana w darowiźnie oraz rozpoznawania kosztów podatkowych wskutek dokonywania odpisów amortyzacyjnych od takiego środka trwałego.

Ad. 2

Pana zdaniem, może Pan ustalić wartość początkową na podstawie wartości rynkowej Mieszkania podanej w akcie notarialnym przenoszącym własność nieruchomości wskutek dokonania darowizny. Wartość początkowa może w takim wypadku zostać powiększona o kwotę wydatków poniesionych na remont Mieszkania przed momentem wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Mając na uwadze powyższe, Pana zdaniem możliwe jest uznanie za wartość początkową Mieszkania jego wartość rynkową na dzień wprowadzenia go do EŚT. W związku z tym na wartość początkową Mieszkania składać się będzie jego wartość rynkowa na dzień podpisania aktu notarialnego ustanawiającego darowiznę, powiększona o poniesione koszty remontu, które Pana zdaniem w okresie pomiędzy zawarciem aktu notarialnego, a wpisaniem Mieszkania do EŚT zwiększyły jego wartość rynkową.

W konkluzji, zastosowanie znajdzie zastrzeżenie wskazane w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które pozwala na przyjęcie innej wartości początkowej, jeśli umowa darowizny (akt notarialny) określa tę wartość w niższej wysokości. Na tej podstawie ustali Pan wartość początkową w wysokości wartości rynkowej wskazanej w akcie notarialnym ustanawiającym darowiznę, powiększoną o wartość kosztów poniesionych na remont Mieszkania przed wpisaniem go do EŚT.

Wartość początkowa nie zostanie zwiększona o wydatki na zakupy nowych mebli, akcesoriów i wyposażenia domowego oraz sprzętu RTV i AGD, które jako osobne składniki majątku ujęte zostaną w kosztach jednorazowo (żadne ze wskazanych nabyć wyposażenia nie stanowi bowiem środka trwałego).

Ad. 3

Pana zdaniem możliwa jest 10-letnia amortyzacja Mieszkania stanowiącego Pana własność i wpisanego do ewidencji środków trwałych. Spełnione są bowiem przesłanki wskazane w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c tej ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

c) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b (art. 22f ust. 1 ustawy).

Stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych wskazane zostały w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiącym Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych (art. 22i ust. 1 ustawy). W pozycji 1 dla budynków i lokali mieszkalnych ustanowiono stawkę 1,5% wartości początkowej rocznie. Od tej zasady wprowadzono jednak wyjątek na mocy art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy, w którym wskazano, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli innych niż niemieszkalne (z pewnymi wyjątkami, które nie znajdą w niniejszej sprawie zastosowania).

Zgodnie natomiast z ust. 3 powołanego artykułu, środki trwałe uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy lub ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W związku z powyższym, nie ma przeszkód, aby zastosował Pan 10-letni okres amortyzacji Mieszkania stanowiącego Pana własność i wpisanego do ewidencji środków trwałych, spełnia przesłanki wskazane w art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. - Mieszkanie stanowi stare budownictwo i przed nabyciem było wykorzystywane przez okres przynajmniej 60 miesięcy.

Rozpatrzyłem Pana wniosek - 12 stycznia 2018 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP3-3.4011.362.2017.3.KS, w której uznałem Pana stanowisko:

- w części dotyczącej możliwości uwzględnienia w wartości początkowej lokalu mieszkalnego szaf wnękowych oraz zabudowy kuchni - za nieprawidłowe,

- w pozostałej części - za prawidłowe.

Interpretację doręczono Panu 23 stycznia 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

28 lutego 2018 r. wniósł Pan skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 28 lutego 2018 r.

Wniósł Pan o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Postępowanie przed sądem administracyjnym/sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił skarżoną interpretację - wyrokiem z 2 lipca 2018 r. sygn. akt I SA/Gl 389/18.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - wyrokiem z 30 marca 2021 r. sygn. akt II FSK 3229/18 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 30 marca 2021 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny/Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku/wyrokach;

- ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w części dotyczącej możliwości uwzględnienia w wartości początkowej lokalu mieszkalnego szaf wnękowych oraz zabudowy kuchni jest nieprawidłowe, w pozostałej części prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 4 ww. ustawy:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej całości albo części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisaną w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90):

Dochód, osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

Użycie w umowie sformułowania "może być opodatkowany" oznacza, że dochód z majątku nieruchomego jest opodatkowany w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie.

W świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przychody z najmu nieruchomości położonej w Polsce przez osobę posiadająca ograniczony obowiązek podatkowy, podlegają opodatkowaniu w Polsce, według zasad wynikających z polskich przepisów prawa podatkowego.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby więc wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

- pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

- nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- być właściwie udokumentowany.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podkreślić należy, że składniki majątku niespełniające ostatniego z wyżej wskazanych warunków, tj. nabyte przez podatnika, ale przez niego nieużywane do celów działalności gospodarczej, lub niewynajęte, nie stanowią środka trwałego w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlegają więc amortyzacji. Zatem lokal przeznaczony pod najem można zaliczyć do środków trwałych - po spełnieniu pozostałych warunków - dopiero gdy zostanie oddany do używania na podstawie umowy najmu.

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z powyższego wynika, że lokal mieszkalny może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

- stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

- jest przedmiotem odrębnej od budynku, w którym się znajduje własności,

- został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

- jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres jego używania na potrzeby najmu jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

- jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Aby można było dokonywać odpisów amortyzacyjnych od danego składnika majątku oddanego do używania na podstawie umowy najmu, środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, a przewidywany okres jego używania na potrzeby najmu musi być dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika).

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.:

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona w art. 22g, nie przekracza 3,500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 22d ust. 2 powoływanej ustawy w ww. brzmieniu:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.:

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

- nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

- dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

- nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem do końca 2017 r. odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku lub darowizny, mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175) zmieniono m.in. art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a).

Zgodnie z jego nowym brzmieniem obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, jeżeli:

- nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

- dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

- nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub

- nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Od dnia 1 stycznia 2018 r. odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Obowiązujące od dnia 1 stycznia 2018 r. rozwiązania w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątku nabytych w spadku lub darowiźnie, modyfikuje następnie ustawa z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1291). W przypadku nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, ustawa przewiduje kontynuację przez obdarowanego amortyzacji na zasadach przyjętych przez darczyńcę.

Z uwagi na konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych, nowe rozwiązania nie znajdują zastosowania do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. Składniki majątku przyjęte do używania przed tą datą, podlegają amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2018 r.

Zatem należy przyjąć, że do składników majątku przyjętych do używania przed 1 stycznia 2018 r. nie mają zastosowania przepisy nowelizacji, zawartej w ustawie z dnia 15 czerwca 2018 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1291), jak i wcześniejszej nowelizacji zawartej w ustawie z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175).

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych nieodpłatnie, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Wobec powyższego jest Pan w dalszym ciągu uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ww. środków trwałych oraz zaliczania tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów, na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2017 r.

A zatem Pana stanowisko w zakresie możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych lokalu mieszkalnego nabytego w drodze darowizny jest prawidłowe.

Odnosząc się do problematyki dotyczącej sposobu ustalenia wartości początkowej nabytego lokalu mieszkalnego wskazać należy, że zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych są zróżnicowane m.in. w zależności od sposobu nabycia i określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba, że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W przypadku nabycia danego składnika majątku w drodze darowizny, co do zasady jego wartość początkową należy ustalić jako wartość rynkową z dnia nabycia, chyba, że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości.

Jednocześnie, w sytuacji gdy podatnik ponosi wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania (np. najmu), tj. czyni ten środek kompletnym, zdatnym do używania, wówczas wartość poczynionych nakładów, stanowi element wartości początkowej środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i jego uzupełnienia wynika, że otrzymał Pan w darowiźnie lokal stanowiący odrębną własność. Lokal ten w 2017 r. rozpoczął Pan wynajmować na cele mieszkaniowe. W związku z tym, lokal mieszkalny mimo swojej pełnej funkcjonalności (możliwość zamieszkania) został wyremontowany. Remont obejmował wszystkie pomieszczenia i polegał m.in. na: cyklinowaniu oraz lakierowaniu drewnianych podłóg, położeniu płytek podłogowych w przedpokoju, łazience oraz kuchni, szpachlowaniu i malowaniu ścian, wyburzeniu ścianki działowej, wymianie drzwi wewnętrznych, wymianie okien w niektórych pomieszczeniach, wymianie drzwi wyjściowych, doprowadzeniu nowej instalacji elektrycznej do mieszkania oraz rozprowadzeniu nowej instalacji w mieszkaniu, zmianie oświetlenia, wstawieniu w niektórych pomieszczeniach szaf wnękowych, wymianie urządzeń sanitarnych, wykonaniu zabudowy kuchni. Szafy wnękowe oraz zabudowa kuchni stanowią trwałe umiejscowione elementy. Zostały one wykonane pod konkretny wymiar. Ich demontaż jest teoretycznie możliwy, natomiast na pewno w jego trakcie uszkodzone zostałyby niektóre elementy tych konstrukcji. Jednocześnie (również teoretycznie mając na uwadze powyższe) szaf wnękowe i zabudowa kuchni mogłyby być wykorzystane w innym lokalu, natomiast przez wzgląd, że są one wykonane na wymiar mogłyby być zbyt małe, czy zbyt duże do umiejscowienia ich gdzie indziej. Nie ma więc teoretycznie sensu ani celu przenoszenia ich do innego lokalu.

W sytuacji, gdy w określonym składniku majątku - lokalu mieszkalnym przeprowadzono prace jeszcze przed oddaniem go do używania (oddaniem w najem) to wydatki związane z tymi pracami - zarówno na ulepszenie, jak i na remont - co do zasady uwzględnia się w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego składnika majątku poprzez wymianę składników technicznych, niepowodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu (nawet przy użyciu nowocześniejszych materiałów i technologii), natomiast ulepszenie ma na celu zwiększenie wartości użytkowej składnika majątku.

Z uwagi na fakt, że nabycie opisanego lokalu nastąpiło w drodze darowizny, zastosowanie znajdzie zasada ustalania wartości początkowej, określona w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wartość początkową należy ustalić jako wartość rynkową z dnia nabycia, chyba, że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości. Do tak ustalonej wartości początkowej lokalu mieszkalnego należy doliczyć wydatki poniesione przez Pana przed oddaniem lokalu do używania (oddania w najem) w postaci nakładów poczynionych na remont.

Sposób ustalenia wartości początkowej lokalu wynika z faktu, że wydatki na remont lokalu poniesione przed oddaniem tego lokalu do używania na podstawie umowy najmu są wydatkami poniesionymi w celu jego przystosowania do używania, a zatem będą stanowić element składowy jego wartości początkowej obok ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy.

W przedmiotowej sprawie będą to tylko wydatki polegające na: cyklinowaniu oraz lakierowaniu drewnianych podłóg, położeniu płytek podłogowych w przedpokoju, łazience oraz kuchni, szpachlowaniu i malowaniu ścian, wyburzeniu ścianki działowej, wymianie drzwi wewnętrznych, wymianie okien w niektórych pomieszczeniach, wymianie drzwi wyjściowych, doprowadzeniu nowej instalacji elektrycznej do mieszkania oraz rozprowadzeniu nowej instalacji w mieszkaniu, zmianie oświetlenia, wymianie urządzeń sanitarnych.

W tym zakresie Pana stanowisko jest prawidłowe.

Do tak ustalonej wartości początkowej nie będzie Pan mógł jednak zaliczyć wydatków polegających na wstawieniu w niektórych pomieszczeniach szaf wnękowych oraz wykonaniu zabudowy kuchni. Wprawdzie jak Pan wskazuje szafy wnękowe, jak i zabudowa kuchni stanowią trwałe umiejscowione elementy i zostały wykonane pod konkretny wymiar, to ich demontaż - jak zostało to doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku - jest teoretycznie możliwy. Ponadto, szafy wnękowe i zabudowa kuchni mogłyby teoretycznie być wykorzystane w innym lokalu.

Oznacza, to że zarówno szafy wnękowe jak i zabudowa kuchni ze względu na możliwość ich odłączenia nie stanowią elementów składowych, konstrukcyjnych środka trwałego (jakim będzie lokal mieszkalny po spełnieniu warunków przewidzianych w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Elementy te nie zostały bowiem wbudowane w konstrukcję lokalu na stałe skoro istnieje możliwość ich odłączenia a więc de facto nie są z nim trwale związane. Wydatki te nie zwiększają wartości początkowej lokalu jako elementy niewbudowane w konstrukcję stałą lokalu.

Co równie istotne ww. wydatki mimo, że zostały poczynione przed oddaniem lokalu mieszkalnego do używania, nie stanowią remontu, ani ulepszenia tego lokalu mieszkalnego przed oddaniem go do używania. Nie stanowią one więc elementów składowych wartości początkowej lokalu a tylko takie mogłyby podwyższać wartość lokalu mieszkalnego mającego być przedmiotem zamierzonego najmu.

Wymienione składniki majątku tj.: poszczególne szafy wnękowe, jak i zabudowa kuchni nie będą mogły być uznawane jako wydatki o charakterze remontowym i uwzględniane przez Pana przy ustalaniu wartości początkowej - wynajmowanego lokalu mieszkalnego.

Powyższe składniki majątku będą mogły być kwalifikowane jako odrębne od lokalu mieszkalnego środki trwałe bądź też jako wyposażenie.

Poniesione w tym zakresie wydatki nie będą mogły być uwzględnianie przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego - lokalu mieszkalnego.

Do tak ustalonej wartości początkowej nie będzie Pan mógł również zaliczyć wydatków poniesionych na zakup wyposażenia. Wydatki na zakup wyposażenia lokalu mieszkalnego mającego być przedmiotem wynajmu, którego wartość nie przekracza 3.500 zł - o ile w istocie nie zostanie ono zaliczone do środków trwałych, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego Pana stanowisko w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego w części dotyczącej szaf wnękowych oraz zabudowy kuchni jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy:

Podatnicy, zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy:

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Wyjaśnić przy tym należy, że środkiem trwałym jest zarówno składnik majątku (np. lokal będący odrębną własnością) wykorzystywany w działalności gospodarczej, jak i oddany do używania np. na podstawie umowy najmu. Przepisy dotyczące metody indywidualnych stawek amortyzacyjnych nie uzależniają przy tym możliwości jej zastosowania od tego, czy składnik majątku jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, czy oddany do używania na podstawie umowy najmu poza działalnością.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że jeżeli w istocie przedmiotem amortyzacji jest lokal mieszkalny stanowiący odrębną własność oddany do używania na podstawie umowy najmu, po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przed okres co najmniej 60 miesięcy przed jego nabyciem, to można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną.

Przy jego amortyzacji może Pan zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 2 lipca 2018 r., sygn. akt III SA/Gl 389/18.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).