0114-KDIP3-1.4011.14.2018.8.MG - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie prawa do znaku towarowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 575/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 18 czerwca 2019 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 11 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na nabycie prawa do znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 11 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na nabycie prawa do znaku towarowego.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 27 marca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację Nr 0114-KDIP3-1.4011.14.2018.1.KS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na nabycie prawa do znaku towarowego za nieprawidłowe.

W przedmiotowej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że brak jest związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi przez spółkę komandytową, wydatkami a uzyskiwaniem przychodów, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Przedmiotowe wydatki nie spełniają zatem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji poniesione przez spółkę komandytową wydatki na nabycie praw do znaku towarowego, nie mogą być proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku tej spółki zaliczone do koszów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja została doręczona Wnioskodawcy w dniu 27 marca 2018 r.

Wnioskodawca, na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 27 marca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.14.2018.1.KS, złożył skargę z dnia 26 kwietnia 2018 r.r. (data wpływu 30 kwietnia 2018 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 575/18 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 27 marca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.14.2018.1.KS uznającej stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2019 r. wpłynął do tut. Organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 575/18.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na nabycie prawa do znaku towarowego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Robert G. (dalej: "Podatnik", "Wnioskodawca") jest komandytariuszem C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w K. (dalej: "Spółka").

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o p.d.o.f. przychody i koszty spółki niebędącej osobą prawną stanowią przychody i koszty odpowiednio każdego z jej wspólników w proporcji do ich udziału w zysku takiej spółki. Z tego tytułu Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, klasyfikowaną jako "sprzedaż miejsca i czasu na cele reklamowe w internecie".

Z uwagi na globalny charakter działalności Spółki, uruchomiono procedurę rejestracji znaków towarowych m.in. na terytorium Unii Europejskiej.

Na etapie przeprowadzania przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej poszukiwania identycznych lub podobnych znaków w bazie znaków towarowych UE, okazało się, iż zgłaszany przez Spółkę do rejestracji znak słowny "C." nie będzie mógł być zarejestrowany, z uwagi na już dokonaną przez inny podmiot rejestrację znaku słownego "C. S." zawierającego w swej treści podobne oznaczenie tj. "C.". Z uwagi na powyższe, Spółka podjęła decyzję o nabyciu praw do wskazanego zarejestrowanego znaku towarowego słownego celem umożliwienia dokonania rejestracji znaku towarowego "C.".

Na podstawie umowy przeniesienia całości praw do znaku towarowego (zawierającego w swej treści oznaczenie "C."), zbywca przeniósł na Spółkę za wynagrodzeniem całość praw do przedmiotowego znaku towarowego, w tym prawo z rejestracji znaku towarowego, prawa autorskie i jakiekolwiek inne innorodzajowe prawa osobiste lub majątkowe mogące ciążyć na znaku, który to znak chroniony jest w Unii Europejskiej w następującym zakresie (według klas klasyfikacji nicejskiej):

* 9 - oprogramowanie komputerowe,

* 35 - reklama,

* 42 - komputery (programowanie); projektowanie, konserwacja i aktualizacja oprogramowania komputerowego.

Zakres ochrony nabytego znaku towarowego, jest zbieżny z zakresem działalności gospodarczej Spółki. Spółka nie zamierza wykorzystywać nabytego znaku towarowego w bieżącej działalności (tj. np. identyfikować zakupionym znakiem swych produktów (usług), czy też samej Spółki). Zakupu dokonano tylko i wyłącznie na potrzeby usunięcia przeszkód w rejestracji znaku Spółki (wytworzonego we własnym zakresie) - słownego znaku towarowego "C.", co też Spółka dokonała. Obecnie powzięto wątpliwość co do zasad ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatku na nabycie znaku towarowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatek na nabycie znaku towarowego można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) w dacie jego poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek na nabycie znaku towarowego od innego podmiotu w celu umożliwienia rejestracji własnego znaku można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki), w dacie jego poniesienia, gdyż jest to wydatek wykazujący tzw. pośredni związek z przychodami Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisem art. 22b ustawy o PODF amortyzacji podlegają zasadniczo nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W oparciu o tę definicję, zdaniem Wnioskodawcy, brak jest przesłanek do amortyzacji nabytego znaku. Spółka nie będzie nabytego znaku używała (kupiono go tylko aby zarejestrować znak Spółki i zabezpieczyć się ewentualnie przed roszczeniami właściciela).

W związku z tym dla ujęcia wydatku jako kosztu uzyskania przychodu konieczne jest stwierdzenie występowania związku z przychodem na zasadach ogólnych - w oparciu o przepis art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.

Zasadniczo oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu tych wskazanych wprost w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (przepis art. 23 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. wynika, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku wydatku na zakup znaku towarowego, który nie będzie co prawda używany przez Spółkę, ale był obiektywną przeszkodą do rozpoczęcia rejestracji własnego znaku towarowego - wykazuje właśnie pośredni związek z przychodami Spółki - jest ponoszony w celu zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów realizowanych poprzez rejestrację znaku towarowego używanego przez Spółkę, a dodatkowo zabezpiecza Spółkę przed potencjalnymi roszczeniami podmiotu, od którego znak nabyto.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jego zdaniem wydatek na zakup znaku towarowego, powinien być ujęty w kosztach uzyskania przychodu jednorazowo - w dacie jego poniesienia. Stosownie do treści przepisu arf. 22 ust. 5c ustawy o p.d.o.f., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W zaistniałej sytuacji nie można twierdzić, iż wydatek ten dotyczy okresu ochrony znaku, gdyż tak naprawdę może dotyczyć również przyszłych okresów ochronnych. Tym samym okres rozliczania wydatku jest niemożliwy do określenia, a więc wydatek powinien stanowić jednorazowo koszt okresu, w którym został poniesiony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 575/18.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577) spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej a z punktu widzenia prawa podatkowego - podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy tej spółki będący osobami fizycznymi.

W myśl art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Według art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W rezultacie koszty uzyskania przychodów powinny być rozliczane przez osobę fizyczną będącą wspólnikiem spółki komandytowej proporcjonalnie do jego udziałów w zyskach tej spółki.

Zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

Można więc przyjąć, że ustawodawca posługując się w treści analizowanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć pośredni lub bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej prowadzącej działalność gospodarczą w branży informatycznej. Z uwagi na globalny charakter działalności spółki, uruchomiono procedurę rejestracji znaków towarowych m.in. na terytorium Unii Europejskiej. Na etapie przeprowadzania poszukiwania identycznych lub podobnych znaków w bazie znaków towarowych UE, okazało się, że zgłaszany przez spółkę do rejestracji znak słowny nie będzie mógł być zarejestrowany, z uwagi na już dokonaną przez inny podmiot rejestrację znaku słownego zawierającego w swej treści podobne oznaczenie. Z uwagi na powyższe, spółka podjęła decyzję o nabyciu praw do wskazanego zarejestrowanego znaku towarowego słownego celem umożliwienia dokonania rejestracji wytworzonego we własnym zakresie znaku towarowego. Na podstawie umowy przeniesienia całości praw do znaku towarowego, zbywca przeniósł na spółkę za wynagrodzeniem całość praw do przedmiotowego znaku towarowego. Spółka nie zamierza wykorzystywać nabytego znaku towarowego w bieżącej działalności (tj. np. identyfikować zakupionym znakiem swych produktów (usług), czy też samej spółki). Zakupu dokonano tylko i wyłącznie na potrzeby usunięcia przeszkód w rejestracji znaku spółki wytworzonego we własnym zakresie.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w związku z zaistniałym stanem faktycznym ma możliwość zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na nabycie prawa do znaku towarowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 575/18 stwierdził, iż treść wskazanych przepisów wskazuje na to, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Co istotne do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Skład Sądu orzekający w rozpatrywanej sprawie zauważył, iż ustawodawca posługując się zwrotem koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podporządkowanego osiągnięciu przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania i nie uwzględnia faktu, iż każdemu działaniu w sferze gospodarczej, finansowej, zawsze towarzyszyła niepewność co do jego skuteczności. Jest to poniekąd naturalna cecha, zarówno procesów gospodarczych, jak i procesów finansowych. Jak wskazuje się zgodnie w orzecznictwie oraz doktrynie przy ocenie charakteru poniesionego kosztu niezbędna zatem jest - zgodnie z zasadą prawdy materialnej - obiektywna ocena wszystkich uwarunkowań, które istniały w czasie ponoszenia kosztów, uwarunkowań o charakterze obiektywnym, oraz uwarunkowań zmiennych w czasie, na które oddziaływają także przyczyny niezależne od woli i świadomości podatnika. Konieczne jest uwzględnienie adekwatnego związku przyczynowego między kosztem a przychodem. Podkreślić także trzeba, iż chodzi o celowość dokonanego wydatku, jako mającego związek ze źródłem przychodów, a nie o jego finalny efekt.

Zdaniem Sądu, z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego sprawy wynika, że sporny wydatek wiązał się bezpośrednio z nabyciem od podmiotu trzeciego praw do zarejestrowanego już wcześniej przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej słownego znaku towarowego, który był bezpośrednią przeszkodą w zarejestrowaniu przez Spółkę jej słownego znaku towarowego "C.". Przedmiotowy wydatek był więc warunkiem sine qua non umożliwiającym zarejestrowanie Spółce jej znaku towarowego. Bez jego poniesienia Spółka, nie nabyłaby więc prawa do zarejestrowanego wcześniej słownego znaku towarowego, a tym samym nie usunęłaby wskazanej przeszkody w procesie rejestracji wnioskowanego przez Spółkę znaku. W realiach niniejszej sprawy sporny wydatek pozostaje więc pośrednio związany z przychodami. Jak wynika z treści wniosku Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, klasyfikowaną jako "sprzedaż miejsca i czasu na cele reklamowe w Internecie". Zakres ochrony nabytego znaku towarowego, jest zbieżny z zakresem działalności gospodarczej Spółki. Z uwagi na globalny charakter działalności Spółki, Spółka uruchomiła procedurę rejestracji znaków towarowych m.in. na terytorium Unii Europejskiej. Trudno odmawiać racjonalności w działaniu przedsiębiorcy, iż ten dąży do ochrony swojego znaku towarowego poprzez jego zarejestrowanie. Racjonalności tej nie podważa fakt, iż Spółka nie zamierza wykorzystywać nabytego znaku towarowego w swojej bieżącej działalności. Bezpośrednim celem bowiem tego wydatku był zamiar usunięcia przeszkody w zarejestrowaniu słownego znaku towarowego, który pozostawał w zainteresowaniu Spółki, a nie nabycie praw do innego, acz podobnego słownego znaku towarowego. Znak towarowy z uwagi na swoje funkcje pozostaje ściśle powiązany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez przedsiębiorcę identyfikując wśród potencjalnych klientów jego produkty i usługi, markę, pełni także funkcję reklamową. W literaturze przedmiotu wyróżnia się następujące jego funkcje:

a. Funkcja oznaczenia pochodzenia: inaczej funkcja wyróżniająca lub funkcja dystynktywna - umożliwia odróżnienie danych towarów od towarów tego samego rodzaju. Znak bowiem ma za zadanie wskazać pochodzenie towaru od określonego przedsiębiorcy (charakter komercyjny).

b. Funkcja jakościowa - inaczej funkcja ochrony zaufania lub gwarancyjna. Ma za zadanie wskazać, że pochodzenie danego towaru z określonego przedsiębiorstwa należy kojarzyć z cenionymi przez konsumentów wartościami tego towaru lub przynajmniej subiektywnym, lecz powszechnym przekonaniem o ich walorach. Potencjalny nabywca jest informowany o tym, że wszystkie towary oznaczone tym znakiem towarowym są tej samej jakości.

c. Funkcja reklamowa - zwana sugestywną. Wywodzi się ona z faktu, że znak towarowy jest również środkiem reklamy. Jej celem jest utrzymanie i powiększenie grupy nabywców.

d. Funkcja informacyjna - zwana funkcją ochrony zaufania, nośnik wyobrażeń nabywcy, które odnosi do produktu oraz jego producenta.

e. Inne funkcje: estetyczne oraz funkcjonalne - zwłaszcza znaki graficzne oraz przestrzenne.

Dodatkowo, zdaniem Sądu, należy przyznać rację, skarżącemu, iż działanie na rynku pod znakiem podobnym do znaku już zarejestrowanego dodatkowo narażałoby Spółkę na roszczenia podmiotu, który posługiwał się zarejestrowanym wcześniej znakiem ze względu na podobieństwa nazwy oraz zbieżność branży. Jak już zaznaczono powyżej zakres ochrony nabytego znaku towarowego, jest zbieżny z zakresem działalności gospodarczej Spółki. Poniesiony sporny wydatek zabezpieczał więc interes Spółki przed opisanymi roszczeniami. W świetle powyższego wydatek na nabycie przez Spółkę praw do słownego znaku towarowego "C. S." należy uznać, za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., który pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki oraz w pośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami. Wydatek ten może mieć obiektywnie wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Należy przy tym podkreślić, iż przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu. W realiach stanu faktycznego nakreślonego we wniosku nie można uznać, iż Spółka podejmując czynności związane z rejestracją swojego znaku towarowego w skali europejskiej i ponosząc związane z tym wydatki działa w sposób nieracjonalny. Obiektywnie oceniając celowość spornego wydatku można zakładać, iż może on przyczynić się w sposób pośredni do osiągnięcia przyszłych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Równocześnie wydatek ten nie znajduje się w tzw. katalogu negatywnym wydatków niestanowiących podatkowych kosztów uzyskania przychodów, uregulowanym w art. 23 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. Należy jednak pamiętać, iż wydatek ten aby stanowił koszt uzyskania przychodu musi być właściwie udokumentowany.

W konsekwencji poniesione przez spółkę komandytową wydatki na nabycie praw do znaku towarowego, mogą być proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku tej spółki zaliczone do koszów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.