0114-KDIP3-1.4011.109.2020.1.AC - Wydatki na lokal mieszkalny jako koszt uzyskania przychodu z usług prawniczych i doradztwa podatkowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z poźn.zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2020 r. (data wpływu 5 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 5 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni, będąca polską rezydentką podatkową, prowadzi działalność gospodarczą w szczególności w zakresie świadczenia usług prawniczych oraz usług doradztwa podatkowego.

Wnioskodawczyni rozlicza podatek PIT na zasadach ogólnych, jednak nie wyklucza, że w przyszłości może wybrać opodatkowanie tzw. podatkiem liniowym, o którym mowa w art. 30c ust. 1 ustawy PIT. Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, obowiązującym ustrojem majątkowym jest wspólność ustawowa małżeńska. Małżonek Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierza nabyć lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, na zasadach wspólności ustawowej.

Lokal ten przed nabyciem przez Wnioskodawczynię i jej męża będzie wykorzystywany przez poprzednich właścicieli (zbywcę, od którego Wnioskodawczyni wraz z mężem nabędzie mieszkanie oraz poprzednich właścicieli) łącznie przez okres przekraczający 60 miesięcy.

Wnioskodawczyni zamierza zarejestrować działalność gospodarczą w nowo nabytym lokalu oraz faktycznie ją tam prowadzić. Na te cele Wnioskodawczyni wygospodaruje część lokalu mieszkalnego (część pomieszczeń), tj. w szczególności:

Przy czym Wnioskodawczyni określi metraż ww. części pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Dodatkowo Wnioskodawczyni określi, jaka część pomieszczeń wspólnych o przeznaczeniu socjalnym (tj. holu, kuchni i toalety) będzie wykorzystywana na cele działalności gospodarczej. W efekcie Wnioskodawczyni określi łączną liczbę metrów kwadratowych mieszkania wykorzystywaną w działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni nie wyklucza również, że w przyszłości przeznaczy na cele działalności gospodarczej całe pomieszczenie w lokalu. Przewidywany okres używania lokalu mieszkalnego przekracza rok. Lokal mieszkalny zostanie nabyty przez Wnioskodawczynię i jej męża częściowo ze środków własnych, a częściowo ze środków pochodzących z kredytu bankowego.

Wnioskodawczyni i jej mąż poniosą, ze środków należących do wspólności ustawowej małżeńskiej, koszty nabycia lokalu, tj. taksę notarialną, podatek od czynności cywilnoprawnych i opłaty sądowe za stosowne wpisy do ksiąg wieczystych (dalej łącznie: "Koszty nabycia").

Dodatkowo, Wnioskodawczyni i jej mąż będą ponosić, ze środków należących do wspólności ustawowej małżeńskiej, koszty:

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni będzie uprawniona do amortyzowania lokalu mieszkalnego, przy czym wartość początkowa lokalu będzie stanowić cena nabycia lokalu w takiej proporcji, w jakiej pozostaje część lokalu wykorzystywana na cele działalności gospodarczej do powierzchni całego lokalu?

2. Czy Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów ponoszonych wydatków na odsetki od kredytu hipotecznego (naliczone i zapłacone po dniu przekazania środka trwałego do używania), koszty eksploatacyjne, podatek od nieruchomości, media oraz ubezpieczenie lokalu, w takiej proporcji, w jakiej pozostaje część lokalu wykorzystywana na cele działalności gospodarczej do powierzchni całego lokalu?

3. Czy Wnioskodawczyni będzie uprawniona do indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu, przy założeniu, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawczyni, będzie ona uprawniona do amortyzowania lokalu mieszkalnego, przy czym wartość początkowa lokalu będzie stanowić cena nabycia lokalu w takiej proporcji, w jakiej pozostaje część lokalu wykorzystywana na cele działalności gospodarczej do powierzchni całego lokalu.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania lokale będące odrębną własnością.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z ust. 3 tego przepisu, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z kolei zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy PIT, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać w swojej działalności gospodarczej lokal mieszkalny, który będzie objęty wspólnością majątkową małżonków, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Wnioskodawczyni będzie zatem uprawniona do amortyzacji tego lokalu. Wartością początkową będzie w tym przypadku cena nabycia lokalu w takiej proporcji, w jakiej pozostaje część lokalu wykorzystywana na cel działalności gospodarczej do powierzchni całego lokalu tj. przez cenę nabycia należy rozumieć kwotę należną zbywcy zgodnie z aktem notarialnym, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania poniesione przez Wnioskodawczynię i jej męża, tj. koszty nabycia, jak również odsetki od kredytu hipotecznego naliczone i zapłacone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Biorąc pod uwagę, że Wnioskodawczyni ma z mężem wspólność majątkowa małżeńską, mąż Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym mieszkanie wprowadzono do ewidencji środków trwałych, przy czym wartością początkową będzie w tym przypadku cena nabycia lokalu w takiej proporcji, w jakiej pozostaje część lokalu wykorzystywana na cel działalności gospodarczej do powierzchni całego lokalu.

A zatem jeżeli przykładowo, część mieszkania wykorzystywana na cele działalności gospodarczej stanowi 15% powierzchni całego lokalu, jako wartość początkową należy przyjąć 15% ceny nabycia mieszkania. Prawidłowość powyższego rozumowania potwierdza przykładowo zmiana interpretacji indywidualnej wydana przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w dniu 13 listopada 2018 r., nr DPP7.8220.20.2018.CRS, w której organ podatkowy dodatkowo stwierdził, że: "Jednocześnie należy podkreślić, że przepisy ustawy PIT nie uzależniają możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia - w dosłownym (fizycznym) sensie - pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik powinien określić, jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych."

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawczyni, będzie ona uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów ponoszonych wydatków na odsetki od kredytu hipotecznego (naliczone i zapłacone po dniu przekazania środka trwałego do używania), Koszty eksploatacyjne, podatek od nieruchomości, media oraz ubezpieczenie lokalu, w takiej proporcji, w jakiej pozostaje część lokalu wykorzystywana na cele działalności gospodarczej do powierzchni całego lokalu.

Ww. koszty zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, cytowana wyżej zmiana interpretacji indywidualnej nr DPP7.8220.20.2018.CRS potwierdza możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów ww. wydatków w takiej proporcji, w jakiej pozostaje część lokalu wykorzystywana na cele działalności gospodarczej do powierzchni całego lokalu.

Należy dodatkowo zauważyć, że pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem istnieje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej.

Zgodnie z art. 31 § 1 k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Istotną cechą ustawowej wspólności majątkowej jest jej bezudziałowy charakter.

Oznacza to, że każdy małżonek ma prawo do wszystkich przedmiotów łącznie, jak i do każdego z osobna, a nie tylko do określonego ułamkowo udziału. Przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności, (art. 36 § 3 k.r.o.). Składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej nie stanowią zatem odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek obojga małżonków - bez względu na to, czy zostały zakupione na potrzeby działalności gospodarczej jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych. W rezultacie charakter prawny wspólności majątkowej przesądza o tym, iż podjęcie działalności gospodarczej przez jednego z małżonków wywiera skutki finansowe dla obojga małżonków, skoro osiągnięcie zysku przez małżonka prowadzącego działalność gospodarczą powoduje zwiększenie majątku wspólnego, zaś poniesienie straty w konsekwencji pomniejsza ten majątek.

Zatem, w ocenie Wnioskodawczyni, będzie ona uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów ponoszonych wydatków na odsetki od kredytu hipotecznego (naliczone i zapłacone po dniu przekazania środka trwałego do używania), koszty eksploatacyjne, podatek od nieruchomości, media oraz ubezpieczenie lokalu, w takiej proporcji, w jakiej pozostaje część lokalu wykorzystywana na cele działalności gospodarczej do powierzchni całego lokalu.

A zatem jeżeli przykładowo, część mieszkania wykorzystywana na cele działalności gospodarczej stanowi 15% powierzchni całego lokalu, jako wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów należy przyjąć 15% tych wydatków.

Ad. 3

W ocenie Wnioskodawczyni, będzie ona uprawniona do indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu, przy założeniu, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat.

Lokal przed nabyciem przez Wnioskodawczynię i jej męża będzie wykorzystywany przez poprzednich właścicieli (zbywcę, od którego wnioskodawczyni wraz z mężem nabędzie mieszkanie oraz poprzednich właścicieli) łącznie przez okres przekraczający 60 miesięcy.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 ustawy PIT, budynki (lokale) i budowle uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Jeżeli zatem Wnioskodawczyni będzie w stanie wykazać, że przed nabyciem lokalu był on wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy, Wnioskodawczyni będzie uprawniona do indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu, przy założeniu, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów (lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła). Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 22 ust. 1 omawianej ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości - nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej lokalu mieszkalnego, należy stwierdzić, że pomiędzy wydatkami związanymi z jego używaniem i eksploatacją, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją lokalu mieszkalnego mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie, w jakim ww. lokal mieszkalny będzie wykorzystywany na potrzeby tej działalności.

Jednocześnie należy podkreślić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia - w dosłownym (fizycznym) sensie - pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik powinien określić, jaka część lokalu mieszkalnego faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych.

Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w szczególności w zakresie świadczenia usług prawniczych oraz usług doradztwa podatkowego. Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierza nabyć lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, na zasadach wspólności ustawowej. Lokal mieszkalny zostanie nabyty przez Wnioskodawczynię i jej męża częściowo ze środków własnych, a częściowo ze środków pochodzących z kredytu bankowego. Wnioskodawczyni zamierza zarejestrować działalność gospodarczą w nowo nabytym lokalu oraz faktycznie ją tam prowadzić. Na te cele Wnioskodawczyni wygospodaruje część lokalu mieszkalnego (część pomieszczeń), tj. w szczególności: część pokoju z biurkiem i komputerem do pracy, szafą na składowanie akt klientów i dokumentacji księgowej, urządzeniami biurowymi typu drukarka, część pokoju z półkami na fachową literaturę związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą, część salonu ze stołem i krzesłami służące do pracy własnej oraz organizacji spotkań i konferencji z kontrahentami. Jednocześnie Wnioskodawczyni określi metraż ww. części pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Dodatkowo Wnioskodawczyni określi, jaka część pomieszczeń wspólnych o przeznaczeniu socjalnym (tj. holu, kuchni i toalety) będzie wykorzystywana na cele działalności gospodarczej. W efekcie Wnioskodawczyni określi łączną liczbę metrów kwadratowych mieszkania wykorzystywaną w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni chce zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej:

* część kosztów utrzymania lokalu mieszkalnego (koszty eksploatacyjne, podatek od nieruchomości, media oraz ubezpieczenie lokalu) proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej

oraz * faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia działalności gospodarczej odsetki od kredytu zaciągniętego na finansowanie nabycia lokalu mieszkalnego w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię tego lokalu zajętą do prowadzenia działalności gospodarczej do powierzchni ogółem tego lokalu mieszkalnego.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na sfinansowanie nabycia lokalu mieszkalnego przeznaczonego w części na prowadzenie działalności gospodarczej należy wskazać, że stosowanie do art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy PIT - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Jednocześnie nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

* naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) - art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy PIT,

* odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji - art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy PIT.

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy PIT należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei z art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy PIT wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

W konsekwencji należy stwierdzić, że odsetki są kosztem, jeśli spełniają następujące przesłanki:

* są faktycznie zapłacone,

* pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy PIT w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów),

* nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z powyższych przepisów wynika, że aby prawidłowo rozliczyć koszty uzyskania przychodów istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu.

Odnosząc zatem treść cyt. powyżej przepisów do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że jeżeli zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawczynię z prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, to odsetki od tego kredytu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, z tym że:

* odsetki od kredytu naliczone (wymagalne), a także zapłacone (bez względu na okres za jaki zostały naliczone) przed wprowadzeniem środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, powiększą wartość początkową tego środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 1 i 3 ww. ustawy i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne wyliczone, z uwzględnieniem proporcji powierzchni użytkowej wykorzystywanej do działalności gospodarczej i powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego,

* odsetki od kredytu wymagalne i zapłacone po wprowadzeniu środka trwałego do ww. ewidencji, podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu wyliczone z uwzględnieniem ww. proporcji.

W związku z powyższym, odsetki zapłacone przed wprowadzeniem lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będą w momencie wprowadzenia lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych zwiększały jego wartość początkową i będą stanowiły koszt uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne. Natomiast, naliczone i poniesione odsetki, po wprowadzeniu lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych, będą stanowiły bezpośrednio koszt uzyskania przychodów.

Jednocześnie wydatki związane z utrzymaniem lokalu mieszkalnego (koszty eksploatacyjne, podatek od nieruchomości, media oraz ubezpieczenie lokalu) w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej, mogą być kosztem uzyskania przychodów, jeżeli zostaną racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane.

Podkreślić należy, że na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku przedmiotowych wydatków, wskazanych we wniosku o interpretację, chociażby pośredniego, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Nie jest rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne, w szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do zagadnienia dotyczącego ustalenia wartości początkowej nabytego lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania przez Wnioskodawczynię indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla tego lokalu, wskazać należy, że:

Podatnik ˗ wprowadzając środek trwały do ewidencji ˗ ma obowiązek określić jego wartość początkową. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2˗ 18, uważa się ˗ w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 3 cytowanej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Natomiast z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia - w dosłownym (fizycznym) sensie - pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik powinien określić jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć dokonane odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej zaliczonego do środków trwałych lokalu mieszkalnego i zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 8 w związku z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisów amortyzacyjnych będzie można dokonać w wysokości ustalonej od wartości początkowej ww. lokalu mieszkalnego odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego lokalu.

Tym samym, jeżeli część powierzchni lokalu będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej to w takim zakresie odpisy amortyzacyjne będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednocześnie podkreślić należy, że ciężar prawidłowego udokumentowania kosztu, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

* być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

* być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego opisu wynika, że lokal mieszkalny przed nabyciem przez Wnioskodawczynię i jej męża będzie wykorzystywany przez poprzednich właścicieli (zbywcę, od którego Wnioskodawczyni wraz z mężem nabędzie mieszkanie oraz poprzednich właścicieli) łącznie przez okres przekraczający 60 miesięcy.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata; 4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W ustępie 3 artykuł powyższy wskazuje, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Podkreślić należy, że w podanej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji występują m.in. dwa istotne sformułowania: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy.

Zatem mając na względzie opis sprawy jak i powołane przepisy stwierdzić należy, że dla środka trwałego (nabytego lokalu mieszkalnego) dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej - w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - z tym, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji wynosi 10% przez okres 10 lat, czyli do czasu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową tego lokalu.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej obejmującej dziesięcioletni okres amortyzacyjny w stosunku do nabytego lokalu mieszkalnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest/będzie zgodny/zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe różni się od rzeczywistego wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.