0114-KDIP2-2.4017.16.2017.1.JG - Prawo żądania zwrotu nadpłaty przez spółkę.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 13 października 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP2-2.4017.16.2017.1.JG Prawo żądania zwrotu nadpłaty przez spółkę.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2017 r. (data wpływu 17 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie:

* prawa żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka płaci podatek z własnych środków - jest prawidłowe,

* prawa żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka pobrała podatek z wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa żądania zwrotu nadpłaty w przypadku, gdy Spółka płaci podatek z własnych środków oraz prawa żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka pobrała podatek z wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa i reprezentowania w sprawach z zakresu własności przemysłowej i intelektualnej, w tym w zakresie przygotowywania dokumentów prawnych, dokumentacji patentowej i praw autorskich oraz reprezentowania klientów w procesie patentowym w kraju i za granicą. W ramach swojej działalności korzysta z usług zagranicznych podwykonawców, firm/rzeczników patentowych zajmujących się procedurą patentową w krajach swoich rezydencji. Podwykonawcy za świadczone usługi wystawiają Spółce faktury. Dokonując zapłaty wynagrodzenia za świadczone przez podmioty zagraniczne usługi, wynikającego z faktur wystawionych dla Spółki, Wnioskodawca ma wątpliwości co do obowiązku poboru podatku u źródła. Dla opisu stanu faktycznego istotne jest to, że Spółka, w roku 2015 uzyskała indywidualną interpretację przepisów (IPPB5/4510-68/15-2/AJ), w której wskazano, że z uwagi na to, że (i) nabywane przez Spółkę usługi są zbliżone do usług rzecznika patentowego a z kolei (ii) działalność rzecznika patentowego w istotnym stopniu obejmuje reprezentowanie interesów strony przed ciałem orzekającym (Urzędem Patentowym, sądem orzekającym w sprawach własności przemysłowej), inaczej zawodowego świadczenia pomocy prawnej w postaci zastępowania stron, charakter usług rzecznika patentowego ma zbliżony charakter do usług radcy prawnego czy adwokata. Znajduje to odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 maja 2002 r. Dlatego też w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) działalność rzeczników patentowych została zakwalifikowana jednoznacznie do podklasy 69.10.Z - "Działalność prawnicza". W konsekwencji Dyrektor Warszawskiej Izby Skarbowej uznał usługę kontrahenta zagranicznego za świadczenie o podobnym charakterze do usług prawnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa CIT). Organ podatkowy przy tym wskazał, że od opłat urzędowych, które kontrahent (w interpretacji kontrahent amerykański) niejako jedynie "przekazuje" do instytucji odpowiedzialnej za rejestrację znaków towarowych (w USA), podatku u źródła się nie pobiera. Oczywiście, jak stanowi Ustawa CIT, obowiązek poboru podatku u źródła należy rozpatrywać z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Innymi słowy, należy pobrać podatek, według polskiej stawki, o ile tylko umowa inaczej nie stanowi. Ze zdecydowanej większości umów, których Polska jest stroną wynika, że zapłata za usługi prawne podlega opodatkowaniu tylko w kraju siedziby usługodawcy. Aby jednak możliwe było skorzystanie z zapisów konkretnej umowy, polski usługobiorca (Wnioskodawca) musi dysponować aktualnym certyfikatem rezydencji, potwierdzającym rezydencję podatkową usługodawcy w kraju, z którym zawarta umowa stanowi o opodatkowaniu przychodów ze świadczenia usług prawnych jedynie w kraju usługodawcy. Zdarza się, że Spółka w chwili wypłaty wynagrodzenia zagranicznemu kontrahentowi nie jest jeszcze w posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji. W takim przypadku Spółka rozpoznaje dwa modele regulowania zobowiązań względem zagranicznego kontrahenta.

Pierwszy model polega na tym, że dokonując zapłaty wynagrodzenia, wypłaca je w stu procentach, nie pobierając tym samym podatku u źródła. Nie chcąc jednak wchodzić w ewentualny spór z organami podatkowymi, jak również w obawie przed ewentualnym postawieniem zarzutu niepobrania podatku, Spółka, dodatkowo, z własnych środków ponosi ciężar podatku. Innymi słowy, oblicza podatek dochodowy według obowiązującej stawki (20%) i z własnych środków płaci ten podatek. W konsekwencji obciążenie finansowe Wnioskodawcy to nie tylko kwota z faktury wystawionej przez zagranicznego kontrahenta, lecz również naliczona od niej wartość podatku do zapłaty w Polsce. W jakiś czas po dokonaniu wypłaty wynagrodzenia oraz zapłaty podatku, Spółka otrzymuje certyfikat rezydencji uzasadniający brak obowiązku poboru podatku u źródła w Polsce. Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca chciałby wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Drugi model polega na tym, że dokonując zapłaty wynagrodzenia, pomniejsza je o kwotę pobranego, według stawki 20% podatku. Dokonując zatem polecenia przelewu, przesyła na rachunek kontrahenta kwotę wynikającą z wystawionej przez niego faktury pomniejszoną o wartość 20% podatku. Innymi słowy kwota przelewu do zagranicznego kontrahenta opiewa na kwotę odpowiadającą 80% wartości faktury. Następnie tak obliczony i pobrany podatek dochodowy według obowiązującej stawki (20%) wpłaca do urzędu skarbowego. W jakiś czas po dokonaniu wypłaty wynagrodzenia oraz zapłaty podatku, Spółka otrzymuje certyfikat rezydencji uzasadniający brak obowiązku poboru podatku u źródła w Polsce. Na tej podstawie dokonuje zapłaty na rzecz zagranicznego kontrahenta kwoty odpowiadającej wartości pobranego podatku. Powstała wątpliwość, czy również w tym przypadku Spółce przysługuje prawo żądania stwierdzenia nadpłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym (pierwszy model regulowania zobowiązań) Spółce przysługuje prawo żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy podatek płaci z własnych środków (czyli w przypadku, gdy podatku tego nie pobrała z kwoty wynagrodzenia wypłaconego zagranicznemu kontrahentowi)?

2. Czy w opisanym stanie faktycznym (drugi model regulowania zobowiązań) Spółce przysługuje prawo żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka pobrała kwotę podatku z wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi (czyli w przypadku gdy kwota pierwotnie wypłacana za usługi została pomniejszona o wartość podatku u źródła)?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których Polska jest stroną dochody/przychody ze świadczenia usług prawnych, traktowane są jako dochody/przychody przedsiębiorstwa, podlegające opodatkowaniu w kraju siedziby (rezydencji podatkowej) usługodawcy. Oznacza to, że umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie przewidują opodatkowania w kraju źródła dochodów/przychodów z tytułu świadczenia usług prawnych przez podmiot zagraniczny, nieposiadający zakładu, w rozumieniu przepisów podatkowych (umów międzynarodowych, jak również Ustaw CIT i PIT). Tym niemniej jednak polskie przepisy (art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT oraz art. 29 ust. 1 pkt 5 Ustawy PIT) zawierają postanowienia o obowiązku poboru podatku u źródła od wypłacanych zagranicznym usługodawcom wynagrodzeń z tytułu świadczenia usług prawnych. Ustawa CIT oraz Ustawa PIT zawiera przy tym normę, że powołane powyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Innymi słowy ustawodawca wyraźnie wskazał, że przepisy Ustawy CIT oraz Ustawy PIT stosuje się, o ile umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi inaczej. Tak jak to zostało już powołane we wstępie, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowią inaczej, to jest wymagają, aby dochody/przychody z tego tytułu były opodatkowane tylko i wyłącznie w kraju rezydencji usługodawcy. Polski ustawodawca wprowadził jednak, w ustawach wewnętrznych pewne zastrzeżenie. Wymaga, aby rezydencja podatkowa usługodawcy była potwierdzona oficjalnym dokumentem, zwanym certyfikatem rezydencji. Zgodnie z przepisami Ustawy CIT oraz Ustawy PIT certyfikat rezydencji to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Spółka, korzystając z usług zagranicznych podwykonawców oczywiście za każdym razem prosi o dostarczenie aktualnego certyfikatu rezydencji. Proces przesłania Spółce takiego certyfikatu, w praktyce może niekiedy zająć kilka tygodni, a nawet miesięcy. Zwłaszcza w przypadku nawiązania nowej współpracy, z nowym zagranicznym kontrahentem, kiedy nigdy wcześniej Spółka nie była w posiadaniu jego certyfikatu rezydencji, nie chcąc narazić się na zarzut niepobrania podatku Spółka, niekiedy z własnych środków dokonuje zapłaty podatku. Związana terminami płatności za usługi zagranicznych usługodawców, nie mogąc sobie pozwolić na zwlekanie z zapłatą wynagrodzenia do czasu dostarczenia aktualnego certyfikatu, jak również nie mogąc sobie pozwolić na pobranie podatku u źródła (roszczenie usługodawcy o zapłatę pozostałej części będzie nadal aktualne, a co więcej istnieje ryzyko, że w przyszłości ten zagraniczny usługodawca nie zechce już świadczyć usług dla Spółki) Spółka, dokonując zapłaty, nie pobiera podatku (u źródła) w Polsce (opisany w stanie faktycznym pierwszy model regulowania zobowiązań). Płaci go jednak z własnych środków finansowych. W dacie otrzymania certyfikatu rezydencji, potwierdzającego (na dzień dokonania przez Spółkę zapłaty wynagrodzenia zagranicznemu kontrahentowi) kraj rezydencji, na podstawie umowy, z którym podatek u źródła nie powinien był być pobrany w Polsce, Spółka ma już pewność, że nienależnie dokonała zapłaty podatku. W takim przypadku, Spółka stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1, w związku z art. 73 § 1 pkt 4 oraz art. 75 § 2 ustawy jest uprawniona do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w zakresie niesłusznie/nienależnie zapłaconego podatku dochodowego.

W opinii Spółki, prawo żądania stwierdzenia nadpłaty przysługiwać powinno Spółce również i w takim przypadku, gdy fizycznie pobiera podatek u źródła (w opisie stanu faktycznego drugi model regulowania zobowiązań). Powyższy pogląd Wnioskodawca wywodzi z wykładni literalnej z art. 72 § 1 pkt 2, w związku z art. 73 § 1 pkt 3 oraz art. 75 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa. Za słusznością prezentowanego stanowiska przemawia również aktualne orzecznictwo sądów administracyjnych. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 stycznia 2017 r. I SA/Gd 894/16 stwierdzono: "Uprawnienie płatnika do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty dotyczy nie tylko sytuacji, w której podatek, co do zasady powinien zostać pobrany i został pobrany w wysokości wyższej od należnej, lecz także sytuacji, w której podatek został pobrany nienależnie. Przyjęcie zasady, iż płatnik mógłby się zwrócić o stwierdzenie nadpłaty w sytuacji, w której podatek co do zasady był należny chociażby w najniższej możliwej wysokości (1 zł), a już nie przysługiwałoby mu to prawo w sytuacji, w której podatek został nienależnie pobrany, kłóciłoby się z wynikiem wykładni systemowej i funkcjonalnej. Art. 12 § 1 o.p., regulujący instytucję nadpłaty, wymienia wyraźnie, że przez nadpłatę rozumie się m.in. kwotę "podatku pobranego przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej". I jakkolwiek zarówno powołane powyżej orzeczenie, jak i szereg orzeczeń z roku 2016 (przykładowo orzeczenie NSA II FSK 1951/15, orzeczenie WSA w Opolu I SA/Op 314/16) odnoszą się do nieco innego brzmienia art. 75 ustawy - Ordynacja podatkowa, to jednak pragniemy zauważyć, że obecne brzmienie przepisu art. 75 § 2 wskazującego płatnika jako uprawnionego do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, uzależnia je od "niepobrania" podatku od podatnika. W opisanym stanie faktycznym, w drugim modelu regulowania zobowiązań, w momencie, w którym Spółka zamierza wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, nie będzie już dysponowała kwotą pobranego podatku, a to dlatego, że w dacie otrzymania certyfikatu rezydencji, wypłaci zagranicznemu kontrahentowi kwotę pobranego wcześniej podatku. Na moment składania wniosku o stwierdzenie nadpłaty Spółka nie odnotowuje już kwoty pobranego podatku, ale podatku zapłaconego z własnych środków Spółki. Konsekwentnie, stosownie do przepisu art. 75 § 2 w związku z art. 72 oraz art. 73 § 1 pkt 1 i 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, Spółka jest uprawniona wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* prawa żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka płaci podatek z własnych środków - jest prawidłowe,

* prawa żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka pobrała podatek z wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

W myśl art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r.) uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika. Stosownie do art. 75 § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Zgodnie z art. 81 § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Na podstawie § 2 ww. artykułu skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji. Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 79 § 2 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz wniosku o zwrot nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe przewidują inny tryb zwrotu podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa i reprezentowania w sprawach z zakresu własności przemysłowej i intelektualnej, w tym w zakresie przygotowywania dokumentów prawnych, dokumentacji patentowej i praw autorskich oraz reprezentowania klientów w procesie patentowym w kraju i za granicą. W ramach swojej działalności korzysta z usług zagranicznych podwykonawców, firm/rzeczników patentowych zajmujących się procedurą patentową w krajach swoich rezydencji. Podwykonawcy za świadczone usługi wystawiają Spółce faktury. Dokonując zapłaty wynagrodzenia za świadczone przez podmioty zagraniczne usługi, wynikającego z faktur wystawionych dla Spółki, Wnioskodawca ma wątpliwości co do obowiązku poboru podatku u źródła.

W pierwszym modelu regulowania zobowiązań Wnioskodawca, dokonując zapłaty wynagrodzenia, wypłaca je w stu procentach, nie pobierając tym samym podatku u źródła. Spółka, dodatkowo, z własnych środków ponosi ciężar podatku. Innymi słowy, oblicza podatek dochodowy według obowiązującej stawki (20%) i z własnych środków płaci ten podatek. W konsekwencji obciążenie finansowe Wnioskodawcy to nie tylko kwota z faktury wystawionej przez zagranicznego kontrahenta, lecz również naliczona od niej wartość podatku do zapłaty w Polsce. Po dokonaniu wypłaty wynagrodzenia oraz zapłaty podatku, Spółka po pewnym czasie otrzymuje certyfikat rezydencji uzasadniający brak obowiązku poboru podatku u źródła w Polsce.

Drugi model regulowania zobowiązań polega na tym, że dokonując zapłaty wynagrodzenia, Spółka pomniejsza je o kwotę pobranego, według stawki 20% podatku. Dokonując zatem polecenia przelewu, przesyła na rachunek kontrahenta kwotę wynikającą z wystawionej przez niego faktury pomniejszoną o wartość 20% podatku. Innymi słowy kwota przelewu do zagranicznego kontrahenta opiewa na kwotę odpowiadającą 80% wartości faktury. Następnie tak obliczony i pobrany podatek dochodowy według obowiązującej stawki (20%) wpłaca do urzędu skarbowego. Po dokonaniu wypłaty wynagrodzenia oraz zapłaty podatku, Spółka po pewnym czasie otrzymuje certyfikat rezydencji uzasadniający brak obowiązku poboru podatku u źródła w Polsce. Na tej podstawie dokonuje zapłaty na rzecz zagranicznego kontrahenta kwoty odpowiadającej wartości pobranego podatku.

Na podstawie wskazanych wyżej przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa płatnik jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika. W analizowanej sprawie z taką sytuacją mamy do czynienia w pierwszym modelu regulowania zobowiązań, gdy Spółka płaci podatek z własnych środków.

Natomiast w drugim modelu regulowania zobowiązań, gdy Wnioskodawca pobrał od podatnika kwotę podatku w wysokości większej od należnej w związku z późniejszym otrzymaniem certyfikatu rezydencji, to podatnik (kontrahent zagraniczny) ma możliwość wystąpienia do właściwego organu o zwrot nadpłaty. W związku z tym płatnik nie ma takiej możliwości, gdyż podatek ten został wpłacony ze środków podatnika a nie płatnika.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane we wniosku pytania, należy stwierdzić, że Spółce przysługuje prawo żądania zwrotu nadpłaty w pierwszym modelu regulowania zobowiązań - w przypadku, gdy podatek płaci z własnych środków (czyli w przypadku, gdy podatku tego nie pobrał z kwoty wynagrodzenia wypłaconego zagranicznemu kontrahentowi).

Natomiast w drugim modelu regulowania zobowiązań Wnioskodawcy nie przysługuje prawo żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka pobrała kwotę podatku z wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi (czyli w przypadku gdy kwota pierwotnie wypłacana za usługi została pomniejszona o wartość podatku u źródła).

Zatem stanowisko Spółki w zakresie:

* prawa żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka płaci podatek z własnych środków - jest prawidłowe,

* prawa żądania zwrotu nadpłaty, w przypadku, gdy Spółka pobrała podatek z wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu kontrahentowi - jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl