0114-KDIP2-2.4011.209.2022.1.IN - Zwolnienie z PIT refundacji kosztów pracy zdalnej

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania dodatków dla pracowników z tytułu pracy zdalnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

"A". (dalej: "Wnioskodawca") jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców KRS od 2017 r. Wnioskodawca jest częścią globalnej korporacji, która jest liderem w obszarze zarządzania ryzykiem, pośrednictwie ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym, a także doradztwie i outsourcingu w obszarze zarządzania kapitałem ludzkim. Wnioskodawca zatrudnia około 280 - 290 osób, które świadczą pracę w biurze w (...). Wnioskodawca działa w Polsce głównie w obszarze doradztwa, HR oraz usług administracyjnych. Usługi świadczone są przez wykwalifikowanych pracowników specjalizujących się w poszczególnych obszarach wymienionych powyżej. Jeżeli chodzi o podstawy zatrudnienia poszczególnych osób, to niemalże wszystkie osoby są zatrudnione w oparciu o umowę o pracę. W związku z tym Wnioskodawca jest zobligowany, przy okazji kalkulacji miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, uwzględnić całą kwotę przychodu podlegającego opodatkowaniu, uzyskaną przez daną osobę pracownika w okresie podlegającym rozliczeniu.

Wnioskodawca dopuszcza zdalne wykonywanie swoich obowiązków przez pracowników (zarówno w wymiarze 100% czasu pracy jak i jako część czasu pracy), czyli pracę w trybie tzw. home Office. W przypadku pracowników niebędących telepracownikami w rozumieniu kodeksu pracy dopuszcza się pracę z domu na wniosek pracownika za zgodą pracodawcy lub na wniosek pracodawcy za zgodą pracownika. Sumaryczny czas pracy pracownika z domu nie może przekroczyć 8 miesięcy w roku kalendarzowym (średnio 3 dni roboczych w tygodniu). Do marca 2020 osoby zatrudnione na podstawie umów cywilnoprawnych nie świadczyły pracy w sposób zdalny. W marcu 2020 r., ze względu na wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii wywołanego przez COVID-19, Wnioskodawca polecił swoim pracownikom pracę poza miejscem jej stałego wykonywania (tzw. praca zdalna). Podstawę prawną dla takiej decyzji stanowiły przepisy ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych.

W ramach tzw. home Office praca wykonywana jest przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (np. e-mail, telefony służbowe, komunikator). Zasadniczo pracownicy wykonują pracę zdalną ze swojego miejsca zamieszkania, podanego do wiadomości Wnioskodawcy. Do wykonywania pracy w sposób zdalny niezbędne jest posiadanie przez pracowników szybkiego łącza internetowego, które umożliwia efektywne wykonywanie zadań, w tym m.in. umożliwia dostęp do ogólnofirmowych zasobów oraz przeprowadzanie konferencji audiowizualnych, a także energia elektryczna. Ponadto niezbędne jest wyposażenie miejsca z którego praca jest świadczona w odpowiednie sprzęt meblowy zapewniający zgodne z zasadami BHP warunki świadczenia pracy. Z uwagi na obecną sytuację epidemiologiczną, praca przez wszystkich pracowników wykonywana jest wyłącznie zdalnie w ramach tzw. pracy zdalnej. Wnioskodawca nie wyklucza, że biorąc pod uwagę rozwój epidemii w Polsce, w przyszłości ta proporcja może ulec zmianie, co oznaczałoby stosowanie tzw. hybrydowego modelu świadczenia pracy. Należy zaznaczyć, że wykonywanie pracy w sposób zdalny dotyczy wszystkich osób będących pracownikami Wnioskodawcy, choć do marca 2020 osoby zatrudnione na podstawie umów cywilnoprawnych nie mogły świadczyć w ten sposób pracy.

W tych okolicznościach Wnioskodawca wypłaca dodatkowe świadczenia dla pracowników w postaci dodatku za pracę zdalną w celu pokrycia kosztów wykorzystania prywatnego łącza internetowego oraz zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz ogrzewania. Dodatek wypłacany jest w formie zryczałtowanej, uśrednionej kwoty 25 PLN lub 50 PLN brutto miesięcznie. Wysokość dodatku uzależniona jest od ilości dni roboczych pracy zdalnej w miesiącu: do 10 dni roboczych w miesiącu przysługuje 25 PLN, 10 dni roboczych i więcej w miesiącu przysługuje 50 PLN. Pracownicy nie są zobligowani do przedstawiania faktur od zewnętrznych dostawców w zakresie łączy internetowych, zużytej energii elektrycznej, a także faktycznego jej zużycia na potrzeby wykonywanych obowiązków. Kalkulacja wysokości ryczałtu nastąpiła w oparciu o dane dostępne Wnioskodawcy związane z uzasadnionym średnim kosztem wykorzystania niezbędnych zasobów tzn. sprzętu komputerowego, energii elektrycznej oraz innych mediów, w warunkach biurowych, ustalonym w oparciu o dane posiadane przez Wnioskodawcę.

Organizacja pracy zdalnej w opisanym powyżej trybie oraz wypłata ekwiwalentu planowana jest do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce. Wnioskodawca nie wyklucza kontynuowania zdalnej organizacji pracy po ustaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce i kontynuowania wypłaty opisanego wyżej dodatku także po upływie 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce. W tym wypadku nie znalazłyby już zastosowania przepisy dotyczące pracy zdalnej zawarte w ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, choć jest wysoce prawdopodobne, że odpowiednie regulacje zostaną do tego momentu wprowadzone do Kodeksu pracy.

Pytanie

Czy w odniesieniu do przedstawionego powyżej stanu faktycznego, w stosunku do osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, Wnioskodawca działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, jest zobligowany do uwzględnienia w ramach przeprowadzanej kalkulacji należnego podatku dochodowego od osób fizycznych, kwot wypłacanej zryczałtowanej refundacji w wysokości 25 lub 50 PLN z tytułu wykupionego dostępu do internetu oraz zużytej energii elektrycznej:

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w związku z ogłoszeniem stanu epidemii wywołanego COVID - 19 zmienione zostały zasady pracy zdalnej. Obok instytucji telepracy, uregulowanej w art. 67 (5) - 67 (17) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (dalej "k.p."), została wprowadzona instytucja pracy zdalnej. Jeżeli chodzi o instytucję telepracy, to zgodnie z art. 67 (5) § 1 k.p. praca może być wykonywana regularnie poza zakładem pracy, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów o świadczeniu usług drogą elektroniczną (telepraca). Z kolei § 2 tego artykułu mówi, że telepracownikiem jest pracownik, który wykonuje pracę w warunkach określonych w § 1 i przekazuje pracodawcy wyniki pracy, w szczególności za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej.

Zgodnie z art. 67 (11) § 1 k.p. pracodawca jest obowiązany:

Instytucja telepracy została wprowadzona do k.p. już w roku 2007 r. i stała się ona od tego czasu częścią powszechnego prawa pracy.

W związku z gwałtownymi zmianami w życiu ekonomicznym i społecznym spowodowanymi szybko rozwijającą się pandemią COVID - 19 polski ustawodawca zdecydował się wprowadzić rozwiązania prawne zapewniające bardziej elastyczne, w porównaniu z instytucją telepracy, wykonywanie pracy w sposób zdalny. Wobec powyższego wprowadzono do polskiego porządku prawnego instytucję tzw. pracy zdalnej, która funkcjonuje obok wskazanej już wcześniej telepracy. Definicję pracy zdalnej zawiera art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1842, dalej "Ustawa antykryzysowa"). Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy antykryzysowej w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Z powyższej definicji można wywnioskować, że powierzenie przez pracodawcę wykonywania pracy zdalnej może mieć miejsce jedynie w stosunku do osoby zatrudnionej w oparciu o umowę o pracę oraz powinno się zakończyć nie później niż w okresie 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego. Niemniej już teraz można zaznaczyć, że wskazane rozwiązania dotyczące pracy zdalnej zostaną, w być może nieco zmienionym kształcie, na stałe przeniesione do k.p. (por. odpowiedź na interpelację poselską nr 20603 posła Aleksandra Miszalskiego http://orka2.sejm.gov.pl/INT9.nsf/klucz/ATTBZGK32/%24FILE/i20603-o1.pdf). Dodatkowo prowadzone są prace legislacyjne dotyczące unormowania pracy zdalnej w ramach jednolitej regulacji ustawowej: por. projekt z 8 lutego 2022 r. ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw dostępny poprzez wyszukiwarkę pod adresem: https://legislacja.rcl.gov.pl/. Nowa regulacja pracy zdalnej ma obejmować (na razie projektowane) art. 67 (18) - 67 (33) k.p. Jednakże do momentu wprowadzenia do k.p. nowych rozwiązań w zakresie pracy zdalnej oraz w okresie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego regulacje dotyczące pracy zdalnej zawarte w Ustawie anty kryzysowej będą przepisami szczególnymi w stosunku do k.p. Oznacza to, że praca zdalna może być wykonywana przez każdego pracownika, a nie tylko przez które mają status telepracowników w rozumieniu art. 67 (5) k.p.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 Ustawy antykryzysowej wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych. Z kolei art. 3 ust. 4 Ustawy antykryzysowej stwierdza, że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca. Przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. W konsekwencji zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika. Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 5 Ustawy antykryzysowej przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Jak wynika z powyższych przepisów, obowiązek zapewnienia narzędzi oraz materiałów obciąża zasadniczo pracodawcę, choć pracownik może do świadczenia pracy zdalnej wykorzystywać także rzeczy stanowiącego jego własność tzn. mienie niepowierzone przez pracodawcę. Co do zasady bowiem to pracodawca powinien nabyć i powierzyć odpowiedni sprzęt komputerowy, który umożliwi pracę zdalną pracownikowi. Wykorzystywanie własnego mienia przez pracownika wiąże się niewątpliwie także z koniecznością ponoszenia przez niego kosztów związanych z eksploatacją tego sprzętu do użytku firmowego tzn. głównie zapewnienia sobie dostępności usług telekomunikacyjnych w postaci dostępu do Internetu oraz zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz kosztów ogrzewania związanych z organizacją pracy biurowej w miejscu zamieszkania.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego w pierwszej kolejności należy określić co jest uważane za przychód w rozumieniu u.p.d.o.f. Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Powszechnie przyjmuje się, że przychodem jest każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Przychodem na gruncie prawa podatkowego może być tylko przysporzenie majątkowe o definitywnym charakterze tzn. w sposób definitywny zwiększające stan majątkowy danej osoby.

W celu zidentyfikowania co w danej sytuacji stanowi przychód dla podatnika, należy określić stosunek prawny leżący u podstaw uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Językowo szerokie znaczenie zwrotu "inne nieodpłatne świadczenia" wymaga doprecyzowania z uwzględnieniem dorobku orzecznictwa sądowego.

Analizując pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" należy odnieść się do rozumienia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych. W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r. (sygn. akt II FPS 7/10) wskazano, że "podatkowe pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zasięg niż w prawie cywilnym; obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podatnika, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy."

Określenie pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" byłoby niepełne bez uwzględnienia treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny analizował pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie u.p.d.o.f., wskazując na okoliczności, które powinny być uwzględnione przy jego ocenie. We wskazanym wyroku podniesiono m in., że przysporzenie może przybrać postać zarówno zwiększenia aktywów podatnika, jak i uniknięcia (zaoszczędzenia) wydatków, które podatnik musiałby ponieść. W tej ostatniej sytuacji, uzyskanie przychodu w rozumieniu u.p.d.o.f. nastąpi, jeżeli świadczenie rzeczywiście pozwoliło podatnikowi uniknąć wydatków. Kolejną przesłanką uznania przysporzenia na rzecz podatnika za nieodpłatne świadczenie skutkujące powstaniem przychodu jest zgoda podatnika na otrzymanie tego przysporzenia, a zatem podatnik przyjmuje to świadczenie na zasadzie dobrowolności. Ostatnią przesłanką uznania przysporzenia za nieodpłatne świadczenie, powodujące powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu, jest to, aby zostało ono poniesione wyłącznie w interesie podatnika otrzymującego to świadczenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w tych sytuacjach w których prawny obowiązek poniesienia określonych wydatków związanych z umożliwieniem pracy zdalnej obciąża pracodawcę (art. 3 ust. 4 Ustawy antykryzysowej względnie art. 67 (11) § 1 k.p. w zakresie telepracowników), wówczas dokonanie zwrotu tego typu wydatków uprzednio poniesionych przez pracownika, nie powinno stanowić świadczenia mającego znamiona przychodu podlegającego opodatkowaniu. Zostało ono bowiem poniesione przez pracownika w interesie pracodawcy, choć prawny obowiązek jego poniesienia spoczywał bezpośrednio na pracodawcy. Co więcej, trudno tym wypadku byłoby mówić o dobrowolności przyjęcia przez pracownika nieodpłatnego świadczenia ze strony pracodawcy, skoro to pracodawca poleca pracownikowi świadczyć w sposób zdalny pracę, mając na uwadze przede wszystkim minimalizację możliwości zakażenia koronawirusem wywołującym COVID-19. Skoro bowiem art. 3 ust. 4 Ustawy antykryzysowej nie wskazuje wyraźnie, że zapewnienie narzędzi i materiałów powinno nastąpić wyłącznie w formie rzeczowej, to również zapewnienie ich w formie ekwiwalentu pieniężnego pozwala przyjąć, że przekazanie ich przez pracodawcę stanowi realizację jego obowiązku. Co więcej, pracownik zasadniczo nie ma możliwości zrzeczenia się tego ekwiwalentu, ponieważ możliwości takiej nie przewidziano w obowiązującej Ustawy antykryzysowej. Co prawda art. 67 (11) § 2 k.p. przewiduje w stosunku do telepracowników możliwość umownego, odbiegającego w swojej treści od art. 67 (11) § 2 k.p., ukształtowania zakresu obowiązków pracodawcy związanych z wyposażeniem miejsca pracy telepracownika, niemniej nie jest to zasadą a wyjątkiem.

Z kolei art. 31 u.p.d.o.f. określa obowiązki pracodawców w stosunku do należności wypłacanych ze stosunku pracy. Zgodnie z tym przepisem, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Zestawiając ze sobą przywołane przepisy art. 11, art. 12 oraz art. 31 u.p.d.o.f. należy stwierdzić, że w sytuacji w której po stronie pracownika dane przysporzenie majątkowe nie będzie stanowiło przychodu, wówczas nie wystąpi po stronie jego pracodawcy jako płatnika obowiązek uwzględnienia tej wartości w kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Identyczne konsekwencje prawne wywołuje sytuacja w której co prawda po stronie pracownika powstanie przychód, ale przychód ten będzie objęty zwolnieniem przedmiotowym. W tej sytuacji wartość takiego przychodu objętego zwolnieniem również nie powinna być uwzględniana przez pracodawcę jako płatnika przy kalkulacji wysokości miesięcznych zaliczek w podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku stanu faktycznego wskazanego w niniejszym wniosku, odpowiednią regulację zawiera w tym wypadku art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność. Przepis ten z jednej strony jest ograniczony w zakresie swojego zastosowania tylko do sytuacji wypłat dokonywanych na rzecz pracowników, ale nie wskazuje już, że zwolnieniu przedmiotowemu miałyby podlegać ekwiwalenty pieniężne tylko z jakiegoś określonego tytułu. Należy zatem przyjąć, że przepis ten znajduje zastosowanie do wszystkich sytuacji, w których pracodawca dokonuje zwrotu (wypłacenia ekwiwalentu) na rzecz pracownika, jeżeli pracownik poniósł koszt, do którego poniesienia prawnie zobowiązany był pracodawca.

Mając na uwadze powyższe regulacje w sytuacji zlecenia pracy zdalnej, na podstawie ww. przepisów Ustawy antykryzysowej, w związku z regulacją wynikającą z art. 3 pkt 4-5 tej ustawy, zgodnie z którą obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie pracownikowi narzędzi i materiałów potrzebnych do pracy zdalnej oraz możliwość używania przez pracownika narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę podczas wykonywania pracy zdalnej, po stronie pracownika, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie powstanie z tego tytułu przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co istotne, bez znaczenia pozostaje sposób zapewnienia narzędzi i materiałów, tj. czy nastąpi w formie rzeczowej czy też poprzez wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika. Równocześnie na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika. Sytuacja taka będzie mieć miejsce w okresie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego, czyli w okresie obowiązywania regulacji dotyczącej pracy zdalnej przewidzianej w Ustawie antykryzysowej.

W sytuacji wskazanej w pkt b) tzn. kontynuowaniu wskazanego rozliczenia po upływie 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego, zwrot dokonany przez pracodawcę będzie stanowił przychód po stronie pracownika. Niemniej w ocenie Wnioskodawcy w tych sytuacjach może znaleźć zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. Jak wskazuje się w komentarzach przepis ten nie precyzuje wykazu narzędzi lub materiałów stanowiących własność pracownika, a wykorzystywanych przez niego na rzecz pracodawcy (z wyjątkiem wykorzystywania prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych, co jest objęte osobną regulacją prawną).

Stosowanie zwolnienia przedmiotowego o którym mowa w tym przepisie jest uzależnione od spełnienia następujących przesłanek:

u.p.d.o.f. nie zawiera definicji ani wskazówek interpretacyjnych jak należy rozumieć pojęcie "ekwiwalentu", ani w szczególności jaka ma być wysokość tego ekwiwalentu. Z punktu widzenia językowego, ekwiwalent to "równowartość czegoś w naturze lub pieniądzu, rzecz zawierająca w sobie wartość innej rzeczy, równoważnik, odpowiednik, substytut" (internetowy słownik języka polskiego dostępny pod adresem: https://sjp.pl/). Znaczenie językowe tego pojęcia wskazuje, iż podstawę określenia wysokości przysługującego pracownikom ekwiwalentu za używane przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt stanowi ich w określony sposób ustalona równowartość. Z całą pewnością natomiast, w przypadku dokonaniu zakupu udokumentowanego za pomocą dowodów zewnętrznych, wypłacona kwota odpowiadająca wartości w dokumencie zakupowym otrzymanym przez pracownika, będzie uznawana za ekwiwalent.

Oprócz jednak powyższych sytuacji w których zwrot następuje w wysokości udokumentowanej dokumentem zewnętrznym, mogą występować sytuacje, w których zwracana będzie oszacowana równowartość wydatków poniesionych przez pracownika z tytułu wykorzystania przez niego sprzętu lub materiałów. Gdyby bowiem zakres zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. należało odnosić wyłącznie do udokumentowanych kosztów poniesionych przez pracownika, brzmienie tego przepisu byłoby inne. W związku z tym istotnym będzie ustalenie, czy kwota ekwiwalentu koreluje z rzeczywistym poniesieniem wydatku przez pracownika, ponieważ istotą ekwiwalentu jest zrównoważenie faktycznego używania przez pracownika swojego sprzętu, narzędzi oraz materiałów do wykonania powierzonych jemu, w ramach stosunku pracy, obowiązków i zadań. Należy podkreślić, że przepisy nie zakreślają kwotowych granic ekwiwalentu, co pozwala przyjąć, że wartość ekwiwalentu objętego zwolnieniem powinna być ustalona w kwotach realnych uwzględniających nakład pracy i aktualne koszty, a przy jego wyliczeniu znaczenie ma rodzaj, wartość, częstotliwość wykorzystywania sprzętu pracownika na potrzeby pracodawcy, stopień zużycia sprzętu, a ponadto ustala się ją jako odpowiadającą wartości użyczenia rzeczy z punktu widzenia racjonalnie działającego pracodawcy.

W orzecznictwie sądowym podkreśla się, że w celu oszacowania wartości ekwiwalentu pracodawca powinien ustalić szereg elementów składających się na określenie wartości używania sprzętu, której równoważnikiem ma być właśnie wypłacony ekwiwalent, i są to m.in. ilość roboczogodzin używania danego sprzętu, normy zużycia używanych narzędzi, ceny wynikające z ewidencji księgowej zakładu pracy (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 59/07 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lutego 2016 r., sygn. akt III AUA 259/15, dotyczący co prawda spawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, ale bezpośrednio związanej z prawidłowym rozumieniem pojęcia przychodu w prawie podatkowym). Powyżej wskazane wartości są niemalże niemożliwe do precyzyjnego wyliczenia, a co najmniej ich wyliczenie łączyłoby się z niewspółmiernymi nakładami administracyjnymi i czyniłoby w praktyce normę art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. martwą.

Z tego względu Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ekwiwalent, wbrew słownikowemu znaczeniu tego wyrazu, na gruncie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. nie zawsze musi oznaczać zwrot faktycznie poniesionych wydatków przez pracownika. W konsekwencji dopuszczalne będzie przyjęcie pewnych uproszczeń w określeniu wysokości ekwiwalentu, w szczególności przyjmując z góry określoną wartość.

Ten kierunek interpretacji jest akceptowany przez organy podatkowe, które uznają, że określenie z góry pewnej kwoty stanowiącej ekwiwalent wydatków poniesionych przez pracownika, spełnia przesłanki wskazane w tym przepisie (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 lipca 2016 r. sygn. akt IPPB2/4511-401/16-3/MK1). Co więcej, w przypadku używania przez pracownika komputera nie da się uznać, że komputer bez źródła zasilania prądem oraz bez dostępu do internetu będzie narzędziem zdatnym do wykonywania (świadczenia) pracy. Jak stwierdzono w piśmie Ministra Finansów z 29 października 2010 r. (DD3/033/166/IMD/09/PK-1320) używanie sprzętu - komputera jest nierozerwalnie związane z wykorzystywaniem sieci internetowej. W konsekwencji refundacja abonamentu internetowego będzie objęta zwolnieniem o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. Również obecnie organy interpretacyjne uznają, że zwrot zryczałtowanych kosztów korzystania ze sprzętu komputerowego przez pracownika obejmujący zużycie energii elektrycznej oraz koszt uzyskania dostępu do internetu może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. (por. interpretacja Dyrektora KIS z dnia 16 marca 2021 r. 0114-KDIP3-2.4011.810.2020.2.AK).

Dla przyjęcia, że mamy do czynienia z ekwiwalentem o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. wystarczające będzie, jeżeli pracodawca, znając charakter i rodzaj pracy wykonywanej przez pracowników, ustali sposób wyliczenia ekwiwalentu w taki sposób, aby stanowił on kwotę odpowiadającą uśrednionemu zużyciu zasobów po stronie pracownika, obejmującego energię elektryczną oraz koszt usług telekomunikacyjnych obejmujących dostęp do Internetu, bez konieczności każdorazowego indywidualizowania tych kwestii w stosunku do poszczególnych pracowników.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy w stosunku do wypłat należności na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, Wnioskodawca nie jest zobligowany do uwzględnienia w ramach przeprowadzanej kalkulacji należnych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwot wynagrodzeń pracowników, kwoty wypłacanej zryczałtowanej refundacji zwiększonych kosztów pracy zdalnej w wysokości odpowiednio 25 albo 50 PLN w okresie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce, ponieważ zwrot tych wydatków w ogóle nie stanowi przychodu po stronie pracownika.

Z kolei w przypadku kontynuowania pracy zdalnej po upływie 3 miesięcy od ustania stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego zwrot ekwiwalentu na rzecz pracownika będzie korzystał ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. W obydwu przypadkach (tzn. zarówno w sytuacji wskazanej pod literą a jak i pod literą b) na Wnioskodawcy jako płatniku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie będą ciążyły żadne obowiązki w stosunku do zwracanych kwot ekwiwalentu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.):

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wypłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracą nakładczą, emeryturą lub rentą.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 tejże ustawy:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wynika, że w związku z wprowadzaniem na terytorium Polski stanu epidemii wywołanej przez wirusa COVID-19, zalecili Państwo wszystkim pracownikom wykonywanie pracy poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna) w trybie home office. Podczas wykonywania pracy zdalnej wypłacają Państwo zryczałtowany ekwiwalent na pokrycie kosztów za wykorzystanie prywatnego łącza internetowego, zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz ogrzewania. Pracownicy nie są zobowiązani do przedstawiania faktur dokumentujących poniesienie wydatków na dostosowanie miejsca zamieszkania do wykonywania pracy zdalnej.

Zasady dotyczące zlecenia pracownikowi pracy zdalnej określone zostały na podstawie art. 77 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzeniu układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086 z późn. zm.).

Przepis ten wprowadził zmiany w przepisach ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 2095 z późn. zm.) między innymi w odniesieniu do pracy zdalnej.

W myśl art. 3 pkt 1 ww. ustawy:

W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

Stosownie do art. 3 pkt 3 tejże ustawy:

Wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Jak wynika z art. 3 ust. 4 cytowanej ustawy:

Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca.

Zgodnie z art. 3 pkt 5 ww. ustawy:

Przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

W sytuacji zlecenia pracy zdalnej na podstawie ww. przepisów, pracodawca jest zobowiązany do zapewnienia pracownikowi narzędzi i materiałów potrzebnych do pracy zdalnej. Bez znaczenia pozostaje sposób zapewnienia narzędzi i materiałów, tj. czy nastąpi w formie rzeczowej czy też poprzez wypłatę świadczenia za używanie materiałów i narzędzi pracownika.

Wobec powyższego, wypłata zryczałtowanego ekwiwalentu z tytułu refundacji poniesionych kosztów podczas wykonywania pracy zdalnej w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, na rzecz pracowników pracujących zdalnie nie stanowi dla Państwa pracowników przychodu ze stosunku pracy. Tym samym Państwo - jako płatnik - nie jesteście zobowiązani do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powzięli Państwo wątpliwość również, w kwestii odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłaty ww. ekwiwalentu, jednakże po upływie 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, okres możliwości zastosowania konstrukcji pracy zdalnej przewidzianej w tym akcie prawnym upływa wraz z końcem okresu 3 miesięcy od daty odwołania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w Polsce, w związku z czym po upływie tego okresu konieczne będzie zastosowanie odrębnych przepisów.

Wobec powyższego, należy uznać, że po upływie 3 miesięcy od daty odwołania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w Polsce, otrzymywany ekwiwalent z tytułu refundacji poniesionych kosztów podczas wykonywania pracy zdalnej przez pracownika będzie stanowił po jego stronie przychód.

Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są:

Ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Z powyższego przepisu wynika, że kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku po spełnieniu łącznie następujących warunków:

Zgodnie z definicją słownikową ekwiwalent oznacza rzecz zastępującą inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik (Współczesny słownik języka polskiego, Dunaj B., Warszawa 2007), a zatem ekwiwalent nie zawsze będzie oznaczał zwrot faktycznie poniesionych wydatków przez pracownika. Jako kwotę ekwiwalentu można przyjąć z góry określoną sumę, która spełni przesłanki warunkujące uznanie jej za ekwiwalent.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w sytuacji gdy ekwiwalent spełniać będzie wskazane przesłanki, a więc będzie wypłacany w pieniądzu i będzie odpowiadał poniesionym przez pracowników wydatkom w związku z wykorzystywaniem prywatnego internetu w celach służbowych oraz energii elektrycznej, będą wykorzystywane przez pracowników do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, to wypłacany ekwiwalent będzie zwolniony od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie będą Państwo zobligowani do kalkulacji oraz poboru i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego od kwot wypłacanego ekwiwalentu za zużycie Internetu oraz energii elektrycznej na rzecz pracowników podczas wykonywanej przez nich pracy zdalnej w okresie trwania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie do 3 miesięcy po ich odwołaniu na podstawie art. 3 ust. 1, ust. 3, ust. 4, ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374).

Również nie będą Państwo zobowiązani do kalkulacji i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ww. ekwiwalentu po upływie 3 miesięcy od odwołania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w Polsce, w oparciu o zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

- stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

- zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów wskazać należy, że dotyczą ona konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie maja możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).