0114-KDIP2-1.4011.174.2022.2.MW - Zakup telewizora jako koszt podatkowy

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 20 kwietnia 2022 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP2-1.4011.174.2022.2.MW Zakup telewizora jako koszt podatkowy

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 lutego 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 14 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia wydatku na zakup telewizora do kosztów uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca od 2019 r. prowadzi działalność gospodarczą - doradztwo prawne, w tym zastępstwo procesowe jako profesjonalny pełnomocnik. Działalność Wnioskodawcy polega na doradztwie prawnym m.in. podmiotom z grupy kapitałowej, mających swoje oddziały na terenie całej Polski poprzez współpracę B2B. W ramach zlecanych Wnioskodawcy czynności Wnioskodawca prowadzi m.in. bieżącą obsługę prawną tych podmiotów (w trybie zdalnym) oraz zlecone mu w wyniku tej obsługi sprawy sądowe. W ramach współpracy konieczne jest niejednokrotnie konsultowanie spraw z kilkoma osobami, dlatego też organizowane są spotkania z wykorzystaniem programów typu (...) lub innych jemu podobnych jako, że osoby uczestniczące w projektach lub mogące udzielić odpowiedzi/dostarczyć informacji w ramach zleconych spraw przebywają w różnych miejscach na terenie Polski, a część z nich - z uwagi na epidemię - pracuje także w dużej części zdalnie. Dodatkowo, obsługa prawna dotyczy także negocjowania umów z kontrahentami klientów, którzy korzystają coraz chętniej wyłącznie ze zdalnej formy kontraktu, która pozwala jednocześnie na połączenie się kilku osób w różnych miejscach (a to dyrektorów, kierowników, pełnomocników etc.).

Przed wybuchem pandemii COVID-19 praca była wykonywana w siedzibie głównego kontrahenta (100% czasu pracy w siedzibie zleceniodawcy lub w sądach na rozprawach zleconych przez kontrahenta). Od marca 2020 r. Wnioskodawca świadczy pracę głównie zdalnie, a od sierpnia 2021 r. z filii kancelarii, która jest zarejestrowana w domu, w którym Wnioskodawca także mieszka. Jedynie okazjonalnie Wnioskodawca pojawia się w siedzibie kontrahenta, m.in. w celu odbioru dokumentów czy podpisania pism. Opisane wyżej spotkania i konsultacje (przed wybuchem pandemii) odbywały się w większości w salach konferencyjnych w siedzibie kontrahenta, a rozprawy - wyłącznie na salach sądowych. Od marca 2020 r. spotkania (a także większość rozpraw) odbywają się zdalnie za pośrednictwem programu (...) lub innych podobnych. Podczas spotkań pojawia się konieczność prezentowania, udostępnionej przez innych członków zespołu, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing). Obecnie prawie wszystkie rozprawy wyznaczane przez sądy odbywają się w formule zdalnej. Sąd przesyła z odpowiednim wyprzedzeniem link na rozprawę, pod którym rozpoznawana jest sprawa sądowa. Podczas rozprawy on-line wyświetlanych jest kilka osób (sędzia, pełnomocnicy stron, strony, świadkowie) - wszyscy jednocześnie są wyświetlani. W trakcie rozpraw konieczne jest również okazywanie dokumentów sądowi lub też sąd okazuje stronom/świadkom/pełnomocnikom dokumenty. W celu oceny zeznań świadków/stron niezbędne jest nie tylko wysłuchiwanie zeznań, ale często również ocena gestykulacji oraz mimiki przesłuchiwanych osób. W związku z potrzebą ciągłej komunikacji elektronicznej z głównymi kontrahentami, a także udziału w rozprawach zdalnych, Wnioskodawca zamierza zakupić telewizor, który ma służyć jako duży ekran komputerowy do ww. wideo-konferencji oraz do prezentowania, udostępnionej przez innych członków zespołu, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing).

W domu Wnioskodawcy znajduje się specjalne wydzielone pomieszczenie na cele prowadzenia działalności gospodarczej (gabinet). Telewizor zostanie umieszczony w gabinecie, w którym Wnioskodawca wykonuje swoje obowiązki służbowe. Pomieszczenie nie jest wykorzystywane do celów prywatnych Wnioskodawcy.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

Dochody z prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej są opodatkowane na zasadach ogólnych, wg skali podatkowej.

Telewizor, który zostanie zakupiony, będzie stanowił środek trwały w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej z uwagi na planowane użytkowanie dłużej niż 1 rok, jednakże jego wartość będzie poniżej kwoty 10 000,00 zł netto.

Pytanie

Czy wydatki poniesione w związku z planowanym zakupem ww. sprzętu tj. telewizora, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w całości?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

- został właściwie udokumentowany;

- wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt nie wymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem. W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym - związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wydatki poniesione na zakup telewizora spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym wydatki te można uznać za koszty podatkowe, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując - wydatki poniesione w związku z zakupem telewizora mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w całości.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku w zakresie zadanego pytania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

- przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

- potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. Ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

maszyny, urządzenia i środki transportu,

inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednak - zgodnie z art. 22d ust. 1 tej ustawy:

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zatem - jeżeli wartość początkowa składników majątku nie przekracza 10 000 zł - podatnik ma możliwość:

- nie zaliczyć ich do podlegających amortyzacji środków trwałych, o których mowa w art. 22a i art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnosząc wydatki na nabycie/wytworzenie tych składników bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania;

- zaliczyć je do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując je w stosownej ewidencji, po czym:

- dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym lub

- dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej zgodnie z art. 22h-22 m ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że prowadzi Pani działalność gospodarczą związaną z doradztwem prawnym, w tym zastępstwo procesowe jako profesjonalny pełnomocnik. W ramach zlecanych Pani czynności prowadzi Pani m.in. bieżącą obsługę prawną tych podmiotów (w trybie zdalnym) oraz zlecone jej w wyniku tej obsługi sprawy sądowe. W ramach współpracy konieczne jest niejednokrotnie konsultowanie spraw z kilkoma osobami, dlatego też organizowane są spotkania z wykorzystaniem programów typu (...) lub innych jemu podobnych jako, że osoby uczestniczące w projektach lub mogące udzielić odpowiedzi/dostarczyć informacji w ramach zleconych spraw przebywają w różnych miejscach na terenie Polski, a część z nich - z uwagi na pandemię COVID-19 - pracuje także w dużej części zdalnie. Dodatkowo, wskazuje Pani, że kontrahenci, klienci, korzystają coraz chętniej wyłącznie ze zdalnej formy kontaktu, która pozwala jednocześnie na połączenie się kilku osób w różnych miejscach (a to dyrektorów, kierowników, pełnomocników etc.).

Od marca 2020 r. świadczy Pani pracę głównie zdalnie, a od sierpnia 2021 r. z filii kancelarii, która jest zarejestrowana w domu. Jednocześnie jest to miejsce Pani zamieszkania. Jedynie okazjonalnie pojawia się Pani w siedzibie kontrahenta, m.in. w celu odbioru dokumentów czy podpisania pism. Od marca 2020 r. spotkania (a także większość rozpraw) odbywają się zdalnie za pośrednictwem programu (...) lub innych podobnych. Podczas spotkań pojawia się konieczność prezentowania, udostępnionej przez innych członków zespołu, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing). Obecnie prawie wszystkie rozprawy wyznaczane przez sądy odbywają się w formule zdalnej.

W związku z potrzebą ciągłej komunikacji elektronicznej z głównymi kontrahentami, a także udziału w rozprawach zdalnych, zamierza Pani zakupić telewizor, który ma służyć jako duży ekran komputerowy do ww. wideo-konferencji oraz do prezentowania, udostępnionej przez innych członków zespołu, zawartości ekranu (tzw. screen-sharing).

W domu znajduje się specjalne wydzielone pomieszczenie na cele prowadzenia działalności gospodarczej (gabinet). Telewizor zostanie umieszczony w gabinecie, w którym wykonuje Pani swoje obowiązki służbowe. Pomieszczenie nie jest wykorzystywane do Pani celów prywatnych.

Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstw.

Przepis ten nie odwołuje się do sfery podejrzeń lecz stwierdzenia wymienionych w nim okoliczności uzasadniających wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów określonych wydatków.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że w świetle okoliczności opisanych we wniosku wydatek poniesiony przez Panią na zakup telewizora dla potrzeb związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, spełnia przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tej sytuacji - o ile wartość początkowa telewizora nie przekroczy 10 000 zł - przedmiotowy wydatek można uznać jednorazowo w całości za koszt uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy - Ordynacja podatkowa.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)

z zastosowaniem art. 119a;

2)

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)

z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), ul. (...).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl