0114-KDIP2-1.4010.6.2020.1.JF - Instalacja centralnego ogrzewania jako ulepszenie środka trwałego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2019 r. (data wpływu 7 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki związane z planowanymi pracami dotyczącymi instalacji centralnego ogrzewania w Budynku stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty ulepszenia (modernizacji) środka trwałego (Budynku), powiększające wartość środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki związane z planowanymi pracami dotyczącymi instalacji centralnego ogrzewania w Budynku stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty ulepszenia (modernizacji) środka trwałego (Budynku), powiększające wartość środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest właścicielem budynku biurowego zlokalizowanego w (...) (dalej jako: "Budynek"). Budynek ten figuruje w ewidencji środków trwałych od (...) roku.

Spółka planuje w (...) dokonać kompleksowej wymiany instalacji centralnego ogrzewania (dalej jako: "instalacja c.o.") znajdującej się w Budynku w oparciu o nowe rozwiązania, w tym nowoczesne zaawansowane technologicznie materiały co skutkować ma wzrostem jej wartości użytkowej w szczególności poprzez wydłużenie okresu używania tej instalacji, zwiększeniem jej wydajności i poprawą parametrów technicznych przy jednoczesnym zmniejszeniu kosztów eksploatacyjnych.

Istniejąca aktualnie instalacja centralnego ogrzewania została wykonana jako jednostrefowa, pompowa, dwururowa z rozdziałem dolnym, w układzie otwartym. Istniejąca instalacja jest w złym stanie technicznym. Wykonana jest z rur stalowych czarnych łączonych przez spawanie. Istniejące grzejniki to grzejniki żeliwne członowe, które nadają się do wymiany. Grzejniki nie posiadają sprawnych zaworów termostatycznych.

W ramach planowanych prac przewiduje się:

Szacowany koszt realizacji opisanych powyżej prac wynosi (...) złotych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazane w stanie faktycznym sprawy wydatki związane z planowanymi pracami dotyczącymi instalacji centralnego ogrzewania w Budynku stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty ulepszenia (modernizacji) środka trwałego (Budynku), o których mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, powiększające wartość środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT, przez co zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w drodze odpisów amortyzacyjnych, czy też będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowane przez niego wydatki związane z opisanymi we wniosku pracami dotyczącymi instalacji c.o. w Budynku należy kwalifikować jako wydatki na ulepszenie środka trwałego (Budynku), o których mowa w art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.; dalej: "ustawa o CIT") powiększające wartość tego środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT, przez co zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w drodze odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonane zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku: przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji, lub modernizacji wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Należy wskazać, że środki trwałe uważa się za ulepszone (w wyniku czego następuje zwiększenie ich wartości początkowej) jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące przesłanki, tj.:

A. Wydatki na ulepszenie muszą być związane z przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją,

B. Wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka, trwałego do używania,

C. Suma tych wydatków w danym roku podatkowym przekracza kwotę 10.000,00 zł.

Do celów podatkowych pod pojęciem ulepszenia, o którym mowa w art. 16j ust. 1 w związku z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT należy rozumieć:

Zakres prac ulepszeniowych wyraża się więc zmianą dotychczasowej funkcji środka trwałego, zmianą jego standardu i przeznaczenia, w tym przystosowania go do potrzeb wynikających z danego rodzaju działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, że w opozycji do prac skutkujących ulepszeniem środka trwałego na gruncie analizowanych przepisów podatkowych i prawa budowlanego wskazuje się na remont, który co do zasady nie zwiększa wartości środka trwałego.

Stosownie do przepisów prawa budowlanego ilekroć w przepisach jest mowa o remoncie, należy przez to rozumieć, wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym (art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego).

W orzecznictwie przyjmuje się, że różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych, a drugie do podjęcia czy rozszerzenia działalności w drodze przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych. Wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, można uznać za remont.

Natomiast przez ulepszenie należy rozumieć unowocześnienie, modernizację środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi innych cech użytkowych (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2018 r. sygn. I SA/BK 42/18; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2013 r., sygn. II SA/WR 765/12; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11 lipca 2007 r., sygn. I SA/SZ 925/06).

Należy zatem stwierdzić, że w objętym niniejszym wnioskiem stanie faktycznym planowane prace należy zakwalifikować jako modernizację środka trwałego, w związku z zamiarem zastosowania nowoczesnych rozwiązań podnoszących wartość techniczną i użytkową ulepszanej instalacji c.o. oraz jednocześnie jako jej rozbudowę zważywszy na planowaną instalację dodatkowych odbiorników i budowę odgałęzień instalacji mających zasilać te odbiorniki.

Z przywołanej regulacji art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, wynika że ponoszone wydatki kwalifikowane są jako skutkujące ulepszeniem, o ile powodują wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji, co niewątpliwie będzie miało miejsce w sprawie objętej niniejszym wnioskiem.

W odniesieniu do charakteru planowanych wydatków raz jeszcze należy wskazać, że ich celem jest dostosowanie istniejącej instalacji centralnego ogrzewania do obecnie przyjętych standardów technicznych, przy użyciu zaawansowanych technologicznie materiałów, a zatem przedmiotowe wydatki wskazują na ich modernizacyjny charakter. Celem przebudowy instalacji jest podwyższenie standardu Budynku oraz jego wartości użytkowej, co również nosi znamiona ulepszenia.

Wobec powyższego, w opinii Wnioskodawcy, wydatki te powinny zostać zakwalifikowane jako prowadzące do ulepszenia środka trwałego. Planowane wydatki przekroczą w roku podatkowym (...) kwotę 10.000,00 zł (jak wskazano w niniejszym wniosku zostały one oszacowane na kwotę (...).

W związku z łącznym spełnieniem wskazanych w pkt A, B i C powyżej przesłanek warunkujących uznanie środka trwałego za ulepszony, planowane wydatki Wnioskodawcy na realizacje prac w zakresie instalacji c.o., powinny zostać zakwalifikowane jako wydatki modernizacyjne prowadzące do ulepszenia środka trwałego.

W związku z tym, powinny podwyższyć wartość początkową środka trwałego (tj. Budynku), przez co zaliczenie wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w drodze odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, czy wydatki związane z planowanymi pracami dotyczącymi instalacji centralnego ogrzewania w Budynku stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty ulepszenia (modernizacji) środka trwałego (Budynku), powiększające wartość środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.