0114-KDIP1-3.4012.451.2020.1.JG - Uznanie paragonu zawierającego NIP jako faktury uproszczonej. Prawo do wystawiania faktur do paragonów z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2020 r. (data wpływu 22 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* uznania paragonu zawierającego NIP jako faktury uproszczonej - jest prawidłowe,

* prawa Wnioskodawcy do wystawiania faktur do paragonów z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro oraz w zakresie braku zastosowania art. 108 ust. 1 ustawy do paragonów, do których wystawiono faktury - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania paragonu zawierającego NIP jako faktury uproszczonej oraz możliwości wystawiania faktur do paragonów z NIP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT.

Zakres działalności gospodarczej Spółki obejmuje m.in. sprzedaż detaliczną szerokiego asortymentu produktów codziennego użytku - wyrobów spożywczych, artykułów gospodarstwa domowego, ubrań, kosmetyków, środków czyszczących, etc. Przedmiotowa działalność realizowana jest poprzez sieć sklepów zlokalizowanych na terytorium kraju (sprzedaż stacjonarna) oraz internetowo. Jeden z obszarów działalności Spółki stanowi także detaliczna sprzedaż paliw. Wnioskodawca świadczy również określone usługi na rzecz klientów, w tym przykładowo usługi fotograficzne.

Realizowana sprzedaż jest co do zasady ewidencjonowana przez Spółkę przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Paragony fiskalne wystawiane przez Spółkę zawierają wszystkie obligatoryjne elementy przewidziane przez właściwe regulacje VAT. Dodatkowo, w zależności od stosowanego w danym punkcie sprzedaży rodzaju kasy rejestrującej i zainstalowanego oprogramowania - paragony te mogą zawierać inne informacje, fakultatywnie umieszczane na wybranych paragonach przez Spółkę w części niefiskalnej paragonów (np. kod kreskowy paragonu, etc.).

W odniesieniu do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, w przypadku uzyskania w momencie sprzedaży informacji, że klient nabywa towar w charakterze podatnika, Spółka umieszcza na paragonie fiskalnym (w części fiskalnej), numer podany przez nabywcę towarów i usług, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku VAT lub podatku od wartości dodanej (dalej łącznie oba numery jako "NIP").

Wystawiane przez Spółkę paragony z NIP dokumentują m.in. transakcje, gdzie kwota należności ogółem nie przekracza 450 zł lub 100 euro.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wystawiane przez Spółkę paragony fiskalne zawierające NIP, z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro należy traktować jako tzw. faktury uproszczone, tj. faktury, o których mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT?

2. Czy zgodnie z art. 106b ust. 5 ustawy o VAT Spółka ma prawo wystawiania faktur do paragonów fiskalnych zawierających NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro, a do paragonów, do których wystawiono faktury - nie znajdzie zastosowania art. 108 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

W ocenie Spółki, paragony fiskalne zawierające NIP wystawiane przez Spółkę z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro należy traktować jako tzw. faktury uproszczone tj. faktury, o których mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Szczegółowe zasady w zakresie dokumentowania sprzedaży za pomocą paragonów fiskalnych zawierają przepisy Rozporządzenia Ministra Finansów z 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r. poz. 816, dalej jako: "Rozporządzenie w sprawie kas"). Jak wskazuje § 25 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie kas, w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, paragon fiskalny powinien zawierać co najmniej:

Jednocześnie, ustawa o VAT w art. 2 pkt 31 przewiduje, że przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Elementy jakie powinna zawierać faktura zostały szczegółowo wskazane przez ustawodawcę w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT.

Należy jednak podkreślić, iż na mocy na mocy art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, faktura może nie zawierać danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku. Innymi słowy, każda tzw. faktura uproszczona, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 powinna zawierać:

* data wystawienia;

* kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

* numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

* numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi;

* data dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub data otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

* nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

* kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

* kwotę należności ogółem.

W ocenie Wnioskodawcy, zestawienie powyższej regulacji z unormowaniami dotyczącymi obligatoryjnych elementów paragonu - prowadzi do wniosku, iż paragon fiskalny z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro stanowi tzw. fakturę uproszczoną, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3. Każdy z obligatoryjnych elementów faktury uproszczonej znajduje bowiem swój odpowiednik w obligatoryjnych elementach paragonu.

Odnosząc się do poszczególnych elementów tzw. faktury uproszczonej, należy zauważyć, że pozycja:

* data wystawienia

- znajduje swoje odzwierciedlenie w § 25 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia w sprawie kas tj. dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży widniejących na paragonie fiskalnym.

* kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę

- koresponduje z numerem paragonu, o którym mowa w § 25 ust. 1 pkt 15 Rozporządzenia w sprawie kas. Paragony fiskalne wystawiane przez Spółkę zawierają kolejny numer nadany przez daną kasę fiskalną w określonym dniu, co w zestawieniu z innymi obligatoryjnymi elementami paragonu pozwala na jednoznaczną identyfikację transakcji sprzedaży ewidencjonowanej przez kasę rejestrującą. Co za tym idzie, kolejny numer paragonu może stanowić numer faktury uproszczonej, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT.

Należy podkreślić, że możliwość przypisania wskazanej funkcji numerowi paragonu fiskalnego potwierdził wprost Minister Finansów w odpowiedzi na interpelację nr 632 z dnia 7 kwietnia 2020 r. (znak: PT7.054.12.2020.BRAI.329): "(...) wyjaśnia się, że każdy paragon fiskalny, w tym również i ten, który uznany jest za fakturę uproszczoną posiada swój numer i należy przyjąć, że numer paragonu fiskalnego jest numerem tej faktury uproszczonej. Faktura powinna zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Numer paragonu fiskalnego taką rolę spełnia."

* numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku;

* numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi;

- znajduje swój odpowiednik w § 25 ust. 1 pkt 17 Rozporządzenia w sprawie kas. W myśl przedmiotowej regulacji, paragon fiskalny zawiera numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy (na żądanie nabywcy).

* data dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub data otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

- znajduje odzwierciedlenie w § 25 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia w sprawie kas, zgodnie z którym paragon zawiera informacje o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży.

* nazwa (rodzaj) towaru lub usług

- -informacje wymagane wskazaną pozycją, w przypadku paragonu fiskalnego zawarte są w danych dotyczących nazwy towaru lub usługi pozwalających na ich jednoznaczną identyfikację zgodnie z § 25 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia w sprawie kas.

* kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto

- o ile w danej sytuacji dojdzie do udzielenia opustów lub obniżek cen, w tym formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, na paragonie znajduje to odzwierciedlenie w postaci informacji o wartości opustów, obniżek lub narzutów - § 25 ust. 1 pkt 9 Rozporządzenia w sprawie kas.

* kwota należności ogółem

- dane objęte przedmiotową pozycją znajdują odzwierciedlenie w § 25 ust. 1 pkt 13 Rozporządzenia w sprawie kas, przewidującym obowiązek wskazania na paragonie łącznej wartość sprzedaży brutto.

Jednocześnie, odnosząc się do art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT należy uznać, że paragony fiskalne spełniają również wymogi w obszarze danych pozwalających określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku. Zgodnie bowiem z § 25 ust. 1 pkt 8 i 10) Rozporządzenia w sprawie kas paragony fiskalne zawierają wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że wystawiane przez Spółkę paragony zawierające NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro stanowią fakturę uproszczoną, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT.

Powyższe znajduje potwierdzenie, w cytowanej odpowiedzi Ministra Finansów na interpelację poselską (znak: PT7.054.12.2020.BRAI.329). W przedmiotowym dokumencie wskazano wprost, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT tj. art. 106e ust. 5 pkt 3, paragon fiskalny do kwoty 450 zł brutto (100 euro) zawierający numer NIP nabywcy, stanowi fakturę uproszczoną.

Podsumowując, jak wykazano powyżej, kwalifikacja wystawianych przez Wnioskodawcę paragonów z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro - jako faktur uproszczonych, o których mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT - odzwierciedla funkcjonujące w tym obszarze unormowania oraz praktykę organów podatkowych.

Ad. 2

W ocenie Spółki, zgodnie z art. 106b ust. 5 ustawy o VAT ma ona prawo wystawiania faktur do paragonów fiskalnych zawierających NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro, a do paragonów, do których wystawiono faktury - nie znajdzie zastosowania art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca zaznacza jednocześnie, iż realizacja powyższego uprawnienia do wystawienia faktur, jest możliwa wyłącznie gdy paragon, do którego ma zostać wystawiona faktura, zostanie zwrócony Spółce przez nabywcę sprzedanych przez Spółkę towarów lub usług.

Odnosząc się do powyższego zagadnienia należy podkreślić, iż na podstawie art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT sprzedawca co do zasady ma obowiązek wystawienia faktury dokumentującej realizowaną sprzedaż, gdy nabywca zgłosi takie żądanie (w terminie 3 miesięcy).

Jednocześnie - w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2020 r. art. 106b ust. 5 ustawy o VAT - w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Jedynie na marginesie warto zauważyć, iż wystawienie faktury z naruszeniem zasad sformułowanych w art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, skutkuje ustaleniem przez organ podatkowy dodatkowego zobowiązania podatkowego w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na tej fakturze (art. 106b ust. 6 ustawy o VAT).

Analizując powyższe unormowania, należy podkreślić, że:

* przedmiotowe regulacje nie przewidują zakazu wystawiania faktur do paragonów z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro - z tej perspektywy ustawodawca w żaden sposób nie różnicuje paragonów z NIP w zależności od wartości dokumentowanych transakcji,

* gdyby intencją ustawodawcy było wyłączenie możliwości wystawiania faktur do paragonów z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro - ustawodawca niewątpliwie zrealizowałby powyższe założenie poprzez jednoznaczne wprowadzenie do powyższych unormowań stosownego wyłączenia,

* celem ustawodawcy, wyraźnie wyartykułowanym w uzasadnieniu do ustawy zmieniającej ustawę o VAT, wprowadzającej m.in. art. 106b ust. 5 i 6 ustawy o VAT - było wyeliminowanie przypadków wystawiania tzw. "pustych faktur" i ograniczenie wyłudzeń VAT (odliczania VAT przez podatników, którzy w istocie nie dokonali zakupów udokumentowanych pierwotnie wystawionymi paragonami). Realizacja powyższego celu nastąpiła poprzez wprowadzenie unormowania nakazującego jednoznaczną identyfikację podatnika VAT - nabywcy, już na etapie wystawiania paragonu. Należy jednak podkreślić, iż omawiana nowelizacja nie sprowadza się do eliminacji możliwości wystawiania faktur do paragonów.

W powyższym kontekście, należy uznać, iż prawo Wnioskodawcy do wystawiania faktur do paragonów z NIP - możliwe do realizacji wyłącznie w przypadku, gdy paragony te zwracane są Spółce - w żaden sposób nie narusza ratio legis przyjętych rozwiązań legislacyjnych.

Powyższy sposób dokumentowania dokonywanych transakcji nie będzie prowadził bowiem do sytuacji umożliwiającej odliczenie VAT przez podatnika, który nie dokonał zakupu udokumentowanego fakturą VAT. Nie dojdzie również do sytuacji, w której nabywca dysponował będzie więcej niż jednym dokumentem potwierdzającym daną transakcję (w przypadku zgłoszenia żądania wystawienia faktury przez nabywcę, Spółka będzie miała prawo wystawienia faktury wyłącznie w przypadku zwrotu przez nabywcę otrzymanego pierwotnie paragonu z NIP).

Uwzględniając powyższe, stanowisko Wnioskodawcy koresponduje z brzmieniem i celem art. 106b ust. 5 i 6 ustawy o VAT, a także z najnowszą praktyką interpretacyjną w tym zakresie. Należy bowiem podkreślić, iż w interpretacji z 28 maja 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1- 3.4012.160.2020.2.ISK), odnosząc się do kwestii wystawiania faktur do paragonów fiskalnych z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro Dyrektor KIS wskazał między innymi, że: "(...) nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentując sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy. W takiej sytuacji sprzedawca nie ma obowiązku wystawiania faktury do takiego paragonu stanowiącego fakturę uproszczoną. (...) należy uznać, że Wnioskodawca dokumentując sprzedaż dokonywaną na rzecz podmiotu będącego podatnikiem podatku VAT lub podatnikiem podatku od wartości dodanej na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej nabywcy oraz pozostałe dane wymagane ustawą, ma prawo do wystawienia tzw. "zwykłej" faktury do takiego paragonu fiskalnego, o ile nabywca zwróci Wnioskodawcy paragon fiskalny zawierający NIP tego nabywcy."

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że wystawienie faktury do paragonu fiskalnego zawierającego NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro - w razie zwrotu przez nabywcę przedmiotowego paragonu, nie powinno skutkować obowiązkiem zapłaty podatku wykazanego na przedmiotowym paragonie na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl powyższego unormowania, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

W ocenie Wnioskodawcy, niezbędnym jest wskazanie na niewątpliwie sankcyjno - prewencyjny charakter jaki przyświeca stosowaniu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT. Przedmiotowa regulacja ukierunkowana jest bowiem na zapobieganie nadużyciom w obszarze VAT tj. de facto ma zapobiegać wystąpieniu ryzyka uszczuplenia należności przysługujących Skarbowi Państwa. Znajduje to potwierdzenie m.in. w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, NSA w orzeczeniu z dnia 4 września 2018 r. (sygn. I FSK 1418/16) podkreślił, że: "(...) należy stosować go (art. 108 ust. 1 ustawy o VAT - dopisek Wnioskodawcy) po dogłębnej analizie, czy zaistniała sytuacja wytworzona faktem wystawienia faktury, o której mowa w art. 108 ust. 1 ustawy, niesie za sobą ryzyko jakiegokolwiek obniżenia wpływów z tytułu podatków, zgodnie z zasadą neutralności VAT. Wyeliminowanie takiego zagrożenia przez samego podatnika lub przez organ podatkowy w toku postępowania podatkowego, czyni nieuzasadnionym (niecelowym) jego stosowanie, gdyż naruszałoby to zasadę neutralności VAT i pozostawałoby w sprzeczności z konstytucyjną zasadą proporcjonalności" (podobnie zob. wyroki NSA z dnia 18 kwietnia 2012 r., sygn. I FSK 813/11; z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt I FSK 351/13; z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. I FSK 1074/14).

Jak wskazano powyżej, rozpatrywane ryzyko w odniesieniu do wystawiania faktury do paragonu fiskalnego zawierającego NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro, po uprzednim zwrocie przedmiotowego paragonu wystawcy, nie występuje.

Wnioskodawca ponownie podkreśla, iż przedstawiony sposób realizacji prawa do wystawiania faktur do paragonów z NIP-tj. wyłącznie w przypadku zwrotu paragonu przez nabywcę:

* koresponduje z brzmieniem i celem art. 106b ust. 5 i 6 ustawy o VAT, tzn. nie stwarza możliwości odliczenia VAT przez podatnika VAT innego niż pierwotny nabywca,

* nie skutkuje pozostawieniem po stronie nabywcy dokumentów uprawniających do podwójnego odliczenia VAT.

Co za tym idzie - wobec pozostawienia w dyspozycji nabywcy faktury VAT wystawionej do paragonu z NIP - brak jest podstaw do zapłaty VAT wykazanego na takim paragonie, w oparciu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Jedynie na marginesie, Wnioskodawca zaznacza, że - przyznanie Spółce prawa do wystawienia faktur do paragonów z NIP na zasadach opisanych powyżej (tożsamych z zasadami opisanymi we wskazanej interpretacji indywidualnej z 28 maja 2020 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.160.2020.2.ISK) i jednoczesne wskazanie, iż zachowane przez Spółkę paragony z NIP, do których wystawiono faktury, skutkują koniecznością zapłaty podatku VAT na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy VAT - byłoby systemowo niespójne i kolidowałoby z sensem unormowań art. 106b ust. 5 i 6 ustawy o VAT.

Trudno bowiem przyjąć, iż wykładnia omawianych regulacji miałaby się sprowadzać w istocie do karania podatnika (obowiązku dwukrotnej zapłaty VAT w ramach jednej transakcji sprzedaży) za korzystanie z możliwości wystawiana faktur do paragonów z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro - której to możliwości, ustawodawca w żaden sposób nie ograniczył.

Uwzględniając przedstawioną powyżej argumentację, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 106b ust. 5 ustawy o VAT Spółka ma prawo wystawiania faktur do paragonów fiskalnych zawierających NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro, a do paragonów, do których wystawiono faktury - nie znajdzie zastosowania art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie uznania paragonu zawierającego NIP jako faktury uproszczonej oraz jest nieprawidłowe w zakresie prawa Wnioskodawcy do wystawiania faktur do paragonów z NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro, jak również w zakresie braku zastosowania art. 108 ust. 1 ustawy do ww. paragonów, do których wystawiono faktury.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 ww. przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny lub fakturę z każdej sprzedaży:

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r. poz. 816 z późn. zm.) zwanego dalej rozporządzeniem.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów - co do zasady - podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

W myśl art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, faktura może nie zawierać, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro, danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy - w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy - przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy - przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy nie ograniczają prawa do wystawienia faktury, a jedynie regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które uprzednio zostały zaewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Co więcej, powołane przepisy dotyczą szczególnego przypadku, gdy podatnik otrzymuje paragon fiskalny, a następnie żąda wystawienia do niego faktury.

Ustawodawca w przepisie art. 106b ust. 5 ustawy wprowadza zasadę, że w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się numerem identyfikującym wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer. Przedmiotowe przepisy mają na celu zachowanie pewnej konsekwencji podatnika, który dokonując zakupu powinien poinformować sprzedawcę czy występuje w tej transakcji w charakterze podatnika czy konsumenta.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT. Zakres działalności gospodarczej Spółki obejmuje m.in. sprzedaż detaliczną szerokiego asortymentu produktów codziennego użytku - wyrobów spożywczych, artykułów gospodarstwa domowego, ubrań, kosmetyków, środków czyszczących, etc. Przedmiotowa działalność realizowana jest poprzez sieć sklepów zlokalizowanych na terytorium kraju (sprzedaż stacjonarna) oraz internetowo. Jeden z obszarów działalności Spółki stanowi także detaliczna sprzedaż paliw. Wnioskodawca świadczy również określone usługi na rzecz klientów, w tym przykładowo usługi fotograficzne. Realizowana sprzedaż jest co do zasady ewidencjonowana przez Spółkę przy zastosowaniu kas rejestrujących. Paragony fiskalne wystawiane przez Spółkę zawierają wszystkie obligatoryjne elementy przewidziane przez właściwe regulacje VAT. Dodatkowo, w zależności od stosowanego w danym punkcie sprzedaży rodzaju kasy rejestrującej i zainstalowanego oprogramowania - paragony te mogą zawierać inne informacje, fakultatywnie umieszczane na wybranych paragonach przez Spółkę w części niefiskalnej paragonów (np. kod kreskowy paragonu, etc.). W odniesieniu do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, w przypadku uzyskania w momencie sprzedaży informacji, że klient nabywa towar w charakterze podatnika, Spółka umieszcza na paragonie fiskalnym (w części fiskalnej), numer podany przez nabywcę towarów i usług, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku VAT lub podatku od wartości dodanej (dalej łącznie oba numery jako "NIP"). Wystawiane przez Spółkę paragony z NIP dokumentują m.in. transakcje, gdzie kwota należności ogółem nie przekracza 450 zł lub 100 euro.

Ad 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania paragonów z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro zawierających NIP nabywcy, za faktury tzw. uproszczone, o których mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy paragony fiskalne zawierające NIP wystawiane przez Spółkę z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro należy traktować jako tzw. faktury uproszczone.

Wskazać w tym miejscu należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W przypadku takich paragonów należy je traktować jak zwykłą fakturę. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Mając na uwadze powyższe oraz wątpliwości Wnioskodawcy, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że skoro Zainteresowany dokumentuje sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym NIP klienta (nabywcy) oraz pozostałe dane wymagane ustawą, to paragon fiskalny stanowi tzw. fakturę uproszczoną, o których mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, która jest traktowana na równi z fakturą wystawioną na zasadach ogólnych.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa Spółki, do wystawiania faktur do paragonów fiskalnych zawierających NIP z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro oraz zastosowania art. 108 ust. 1 ustawy do paragonów, do których wystawiono faktury.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo wystawiania faktur do paragonów fiskalnych zawierających NIP, z kwotą należności ogółem nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro. Wnioskodawca zaznacza jednocześnie, że realizacja powyższego uprawnienia do wystawienia faktur, jest możliwa wyłącznie gdy paragon, do którego ma zostać wystawiona faktura, zostanie zwrócony Spółce przez nabywcę sprzedanych przez Spółkę towarów lub usług. Odnosząc się do powyższego zagadnienia Spółka powołała się na art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy i wskazała, że sprzedawca co do zasady ma obowiązek wystawienia faktury dokumentującej realizowaną sprzedaż, gdy nabywca zgłosi takie żądanie (w terminie 3 miesięcy).

Odnosząc się do stanowiska Spółki należy wskazać, że paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury, z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, która traktowana jest na równi ze "zwykłą" fakturą wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy zawierającą pełne dane nabywcy.

Tym samym poprzez wystawienie ww. paragonu z NIP nabywcy będącego jednocześnie fakturą uproszczoną został zrealizowany obowiązek udokumentowania fakturą dokonanej sprzedaży na rzecz innego podatnika (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą).

Natomiast art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy określający 3-miesięczny termin na wystawienie faktury na żądanie nabywcy towaru lub usługi odnosi się do obowiązku wystawiana faktur w przypadku, gdy obowiązek taki nie wynika z ust. 1 art. 106b ustawy, a więc w przypadku sprzedaży dokonanej na rzecz osób nieprowadzących działalności gospodarczej (tj. konsumentów). Tym samym z treści ww. przepisu nie można wywodzić wniosku co do obowiązku wystawienia "zwykłej" faktury dla podatnika (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą), dla którego obowiązek wystawienia faktury został zrealizowany w chwilą wystawienia ww. faktury uproszczonej.

Skoro zatem Wnioskodawca udokumentował sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, który zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy stanowi fakturę uproszczoną, nie jest dopuszczalne wystawienie kolejnej "zwykłej" faktury do tak udokumentowanej sprzedaży.

Faktura jest podstawowym dokumentem potwierdzającym dokonanie transakcji opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Posiadanie jej, co do zasady, warunkuje możliwość odliczenia podatku naliczonego w niej zawartego i tym samym pozwala na realizację zasady neutralności VAT.

W przypadku wystawienia faktury uproszczonej - paragonu dokumentującego sprzedaż do kwoty 450 zł lub 100 euro, zawierającego numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy - brak jest uzasadnienia na dodatkowe potwierdzenie zakupu "zwykłą" fakturą.

W takiej bowiem sytuacji dochodzi do podwójnego udokumentowania tej samej transakcji dwiema fakturami w rozumieniu przepisów ustawy, tj. najpierw fakturą uproszoną, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy i później "zwykłą" fakturą wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 1 ww. ustawy. W konsekwencji takich działań dochodzi do wprowadzenia do obrotu prawnego dwóch faktur (dwa równorzędne dokumenty w świetle przepisów ustawy) dokumentujących tę samą sprzedaż, co dla sprzedawcy skutkuje obowiązkiem zapłaty wynikającej z obu tych dokumentów kwoty podatku. Zgodnie bowiem z art. 108 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Z obowiązku zapłaty podatku wynikającego z ww. paragonu fiskalnego nie zwalnia przy tym sprzedawcy fakt zwrotu tego paragonu przez nabywcę.

Należy zwrócić uwagę, że co do zasady kasy rejestrujące służą do ewidencjonowania sprzedaży dokonywanej na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Ujmowanie zatem na kasach rejestrujących sprzedaży na rzecz podatników stanowi wyjątek od tej zasady.

W przypadku zatem udokumentowania sprzedaży na kwotę nieprzekraczającą 450 zł (lub 100 euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer NIP nabywcy, który stanowi w istocie fakturę uproszczoną, nie wystawia się z tytułu tej sprzedaży dla nabywcy kolejnej faktury. W takim przypadku sprzedawca musi odmówić kupującemu wystawienia faktury standardowej ("zwykłej"). Jedna sprzedaż nie może bowiem być dokumentowana dwoma fakturami (fakturą uproszczoną - paragonem z NIP oraz fakturą standardową).

Jeżeli natomiast nabywca chce otrzymać fakturę standardową dokumentującą sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro, wówczas powinien wyrazić swoje żądanie zanim sprzedawca zafiskalizuje sprzedaż za pomocą kasy rejestrującej. W takim przypadku sprzedawca nie powinien ujmować sprzedaży na kasie rejestrującej, tylko powinien wystawić nabywcy fakturę standardową, według przepisów dotyczących wystawiania faktur.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2020 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.160.2020.2.ISK należy zauważyć, że zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważniony do tego organ w tym także powołane przez Wnioskodawcę na poparcie własnego stanowiska interpretacje indywidualne, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzecznictwo, ponieważ zapadło ono w odniesieniu do indywidualnego i właściwego tylko temu orzecznictwu opisu sprawy. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca zaprezentowanych przez Wnioskodawcę wyroków zamyka się w obrębie spraw, dla których zostały wydane.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego i stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym, w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.