0114-KDIP1-3.4012.174.2020.1.JG - Opodatkowanie podatkiem VAT kaucji gwarancyjnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 16 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT kaucji gwarancyjnej zarówno w sytuacji wywiązania się klienta z umowy jak i w sytuacji niewywiązania się klienta z umowy - jest prawidłowe.

W dniu 16 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT kaucji gwarancyjnej zarówno w sytuacji wywiązania jak i niewywiązania się klienta z umowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zwana Spółką, prowadzi sieć salonów optycznych. Spółka dokonuje sprzedaży opraw okularowych zarówno na rzecz osób fizycznych, jak i na rzecz podmiotów instytucjonalnych. Wraz ze złożeniem zlecenia, od zamawiającego/klienta pobierana jest kaucja gwarancyjna w wysokości odpowiadającej 50% wartości zamówienia. Kaucja stanowi zabezpieczenie dotrzymania przez zamawiającego/klienta umowy i zakupu zleconych do wykonania towarów/usługi. Kaucja jest zwracana zamawiającemu po wykonaniu usługi lub po odbiorze zakupionego towaru. Jeżeli zamawiający wycofa się z umowy bądź po upływie 3 miesięcy od złożenia zamówienia nie odbierze zamówionego towaru, kaucja przepada na poczet poniesionych przez przyjmującego zlecenie kosztów jako odszkodowanie. Klient zobowiązany jest wykonać umowę w ciągu 3 miesięcy od złożenia zamówienia - tj. zapłacić umówioną cenę oraz odebrać zamówiony towar.

Spółka podjęła decyzję o pobraniu kaucji z uwagi na brak możliwości odstąpienia od umowy zakupu soczewek okularowych, w sytuacji gdy Klient zrezygnuje ze zlecenia. Spółce nie przysługuje prawo do zwrotu soczewek również w sytuacji, gdy nie zostaną wykonane na nich żadne prace (np. oszlifowanie i oprawienie w oprawę okularową).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymywana przez Spółkę kaucja gwarancyjna, również w sytuacji niewywiązania się przez klienta z umowy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Kaucje są pobierane przez sprzedawców jako gwarancje wykonania zobowiązania przez nabywców sprzedawanych przez nich towarów lub świadczonych usług. Kaucje mają z natury charakter zwrotny, tj. po należnym wykonaniu takiego zobowiązania są zwracane nabywcom (ewentualnie zaliczane na poczet wynagrodzenia za czynności, które zabezpieczają).

Kaucje pobierane przez sprzedawców nie stanowią ich podstawy opodatkowania (gdyż nie stanowią zapłaty, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu VAT. Brak opodatkowania VAT czynności pobierania kaucji potwierdzają organy podatkowe w udzielanych wyjaśnieniach. Tytułem przykładu wskazać można interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2009 r. (ITPP1/443-771/09/KM), interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 marca 2010 r. (IBPP2/443-40/10/B) czy interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 października 2010 r. (ILPP1/443-820/10-2/BD). W ostatniej ze wskazanych interpretacji czytamy, że "co do zasady kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zatem kwota ta w takim przypadku nie jest traktowana jako otrzymanie części należności i nie można jej uznać ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę. Z tych względów wpłacona kaucja, będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana klientowi, nie jest obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 i ust. 2 ustawy (obecnie nie jest podstawą opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 u.p.t.u.) i nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług".

Zasada powyższa dotyczy wszystkich kaucji, w tym kaucji, które mogą zostać w przyszłości zaliczone na poczet wynagrodzenia za czynność podlegającą opodatkowaniu. Również takie kaucje nie stanowią w momencie ich pobrania obrotu sprzedawców (postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Ursynów z dnia 26 września 2007 r., 1438/VAT2/443-91/07/298-109/JB) i nie powinny być dokumentowane fakturami oraz ewidencjonowane za pomocą kas fiskalnych, jak również wykazywane w ewidencji czy deklaracjach VAT.

Zatrzymanie kaucji na poczet kary umownej stanowi rekompensatę finansową dla Spółki jako strony dotkniętej niewykonaniem umowy i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przez stronę otrzymującą karę. Zatem kary umowne polegające na przekształceniu wpłaconej kaucji gwarancyjnej w odszkodowanie, pełniące funkcję rekompensacyjną za poniesione straty nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, tj. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a- 0c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

W myśl art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w przytoczonych przepisach, konieczne jest ustalenie, czy miała miejsce dostawa towaru lub świadczenie usług, ustalenie terminu wydania przedmiotu umowy lub świadczenia usług oraz ustalenie terminów otrzymania części zapłaty bądź jej całości.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, prowadzi sieć salonów optycznych. Spółka dokonuje sprzedaży opraw okularowych zarówno na rzecz osób fizycznych, jak i na rzecz podmiotów instytucjonalnych. Wraz ze złożeniem zlecenia, od zamawiającego/klienta pobierana jest kaucja gwarancyjna w wysokości odpowiadającej 50% wartości zamówienia. Kaucja stanowi zabezpieczenie dotrzymania przez zamawiającego/klienta umowy i zakupu zleconych do wykonania towarów/usługi. Kaucja jest zwracana zamawiającemu po wykonaniu usługi lub po odbiorze zakupionego towaru. Jeżeli zamawiający wycofa się z umowy bądź po upływie 3 miesięcy od złożenia zamówienia nie odbierze zamówionego towaru, kaucja przepada na poczet poniesionych przez przyjmującego zlecenie kosztów jako odszkodowanie. Klient zobowiązany jest wykonać umowę w ciągu 3 miesięcy od złożenia zamówienia - tj. zapłacić umówioną cenę oraz odebrać zamówiony towar.

W tak przedstawionym stanie faktycznym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług otrzymywanej przez Spółkę kaucji gwarancyjnej, również w sytuacji niewywiązania się przez klienta z umowy.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje pojęcia kaucji. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN "kaucją" jest suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

W aspekcie przedmiotowej sprawy wskazać jednocześnie należy, że zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku Języka Polskiego PWN:

* "zaliczką" - jest część należności wypłacana z góry na poczet należności;

* "zadatkiem" - jest suma pieniędzy dawana przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania;

* "przedpłatą" - jest określona suma pieniędzy wpłacana regularnie, w ustalonych terminach, w celu zapewnienia sobie otrzymania jakiegoś towaru;

* "ratą" - jest część należności pieniężnej, płatną w oznaczonym terminie.

Z przytoczonych wyżej definicji: zaliczki, zadatku, przedpłaty i raty wynika, że wiążą się one z przekazaniem kontrahentowi środków pieniężnych do jego dyspozycji. Natomiast cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że jest ona ustanowiona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej, wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady, kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy, zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest to bowiem otrzymanie części należności; nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę. Z tych względów pobrana kaucja będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana kontrahentowi po wygaśnięciu umowy, nie jest zapłatą z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 29a ustawy i nie podlega opodatkowaniu.

Jak wskazano wyżej kaucja zabezpieczająca jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług, natomiast w świetle uregulowań zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesionej przez kogoś straty.

Stosownie bowiem do treści art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie - co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na zagadnienie kar umownych, które również regulują przepisy k.c., Tytuł VII "Wykonanie zobowiązań i skutki ich niewykonania", Dział II "Skutki niewykonania zobowiązań".

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Z cyt. wyżej art. 483 § 1 k.c. wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008 r., sygn. akt V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczenia redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Istotą kary umownej jest bowiem rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności, jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za te usługi.

Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań.

W świetle powołanych przepisów, odnosząc się do sytuacji przedstawionej we wniosku wskazać należy, że wpłacona przez zamawiającego/klienta "kaucja gwarancyjna", będzie w istocie rzeczy stanowić zabezpieczenie wykonania umowy. Kaucja stanowi zabezpieczenie dotrzymania przez zamawiającego umowy i zakupu zleconych do wykonania towarów (opraw okularowych).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że uzyskiwana przez Spółkę kaucja gwarancyjna uiszczana przez klienta wraz z zamówieniem towaru, będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, która jest zwracana klientowi po wykonaniu usługi lub po odbiorze zakupionego towaru nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, gdyż nie jest zapłatą z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 29a ustawy.

W konsekwencji pobrana kaucja będąca zabezpieczeniem wykonania umowy, w sytuacji kiedy, jak wskazał Wnioskodawca, podlega ona zwrotowi klientowi po wykonaniu usługi lub po odbiorze zakupionego towaru, nie jest zapłatą z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z okoliczności sprawy wynika również, że jeżeli zamawiający wycofa się z umowy bądź po upływie 3 miesięcy od złożenia zamówienia nie odbierze zamówionego towaru, (Klient zobowiązany jest wykonać umowę w ciągu 3 miesięcy od złożenia zamówienia - tj. zapłacić umówioną cenę oraz odebrać zamówiony towar) kaucja przepada na poczet poniesionych przez przyjmującego zlecenie kosztów jako odszkodowanie.

Warto zauważyć, że kara umowna z tytułu anulowania umowy ma charakter sankcyjny. Ustalenie możliwości obciążenia klienta karą umowną w oparciu o art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego gwarantuje Stronie uzyskanie w uproszczonym trybie zadośćuczynienia za szkodę oraz utracone korzyści związane z wykonaniem zamówienia.

W tym miejscu należy podkreślić, że jeśli przedsiębiorca ostatecznie zatrzymuje kaucję z powodu niewykonania albo nienależytego wywiązania się przez drugą stronę kontraktu postanowień umowy, to otrzymana z tego tytułu kwota pełni funkcję kary umownej bądź odszkodowania z tytułu poniesionych strat. Ponieważ kary umowne i odszkodowania co do zasady nie podlegają VAT, objęta tym podatkiem nie będzie również potrącona w tym charakterze kaucja gwarancyjna.

W przedmiotowej sprawie zatrzymanie kaucji gwarancyjnej (w przypadku niewywiązania się klienta z umowy) na poczet kary umownej stanowi rekompensatę finansową dla Wnioskodawcy, jako Strony dotkniętej niewykonaniem umowy i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przez stronę otrzymującą karę. Zatem, kary umowne pełnią funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty, gdyż jak wskazał Wnioskodawca Spółka pobiera kaucje z uwagi na brak możliwości odstąpienia od umowy zakupu soczewek okularowych, w sytuacji gdy Klient zrezygnuje ze zlecenia. Spółce nie przysługuje prawo do zwrotu soczewek również w sytuacji, gdy nie zostaną wykonane na nich żadne prace (np. oszlifowanie i oprawienie w oprawę okularową). Przedmiotowe kaucje pełnią więc funkcję odszkodowania i nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy stwierdzić należy, że w przedstawionym stanie faktycznym otrzymywana przez Spółkę kaucja gwarancyjna, również w sytuacji niewywiązania się przez klienta z umowy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.