0114-KDIP1-3.4012.161.2020.1.ISK - Wystawianie faktury do paragonu zawierającego NIP nabywcy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2020 r. (data wpływu 9 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do wystawiania faktury do paragonu zawierającego NIP nabywcy, dokumentującego sprzedaż do kwoty 450 zł, albo kwoty 100 euro - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do wystawiania faktury do paragonu, zawierającego NIP nabywcy, dokumentującego sprzedaż do kwoty 450 zł, albo kwoty 100 euro.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, prowadzącym swoją działalność w zakresie branży meblarskiej oraz artykułów gospodarstwa domowego (dalej: Asortyment). Spółka jest podmiotem współtworzącym jedną z największych międzynarodowych grup podmiotów we wspomnianej branży.

Sprzedaż towarów oraz usług oferowanych przez Spółkę podlega opodatkowaniu na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 106 (dalej: Ustawa VAT). Sprzedaż towarów prowadzona jest przez Wnioskodawcę zarówno w sklepach stacjonarnych (dalej: Sprzedaż stacjonarna), jak i wysyłkowo.

Sprzedaż stacjonarna jest co do zasady ewidencjonowana przez Spółkę za pomocą kasy fiskalnej, poprzez wydruk paragonu fiskalnego (dalej: Paragon), zarówno na rzecz osób fizycznych występujących w roli konsumenta (dalej: Konsument), jak i na rzecz przedsiębiorców będących podatnikami (dalej: Kontrahent).

Zgodnie z regulacjami obowiązującymi od 1 stycznia 2020 r., w przypadku uzyskania w momencie sprzedaży informacji, że klient nabywa towar w charakterze podatnika, Spółka umieszcza na Paragonie wskazany przez Kontrahenta numer identyfikujący (dalej: NIP). Spółka na podstawie Paragonów z NIP wystawia faktury zawierającej elementy wskazane w art. 106e Ustawy VAT (dalej: Faktura VAT). Kasy fiskalne stosowane przy Sprzedaży stacjonarnej nie posiadają funkcjonalności umożliwiającej wystawianie od razu Faktur VAT. Po zrealizowaniu zakupów, Faktury VAT wystawiane są w Punkcie Obsługi Klienta, bądź przy pomocy samoobsługowego urządzenia fakturującego (dalej: Fakturomat).

W przypadku, gdy wystawiony Paragon z NIP nie przekracza kwoty 450 zł albo 100 euro brutto, Spółka traktuje wystawiony dokument jako fakturę zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT (dalej: Faktura uproszczona), nie wystawiając już tym samym do zawartej transakcji Faktury VAT zawierającej pełne dane.

Mogą się zdarzać jednak takie sytuacje, w których Kontrahenci nie uznają Paragonu z NIP do kwoty 450 zł lub 100 euro za Fakturę uproszczoną i wystąpią do Spółki z żądaniem wystawienia na podstawie Paragonu z NIP Faktury VAT. Zatem, w sytuacji zwrotu przez Kontrahenta Paragonu z NIP do 450 zł albo 100 euro brutto, Spółka powzięła wątpliwość czy jest uprawniona do wystawienia do ww. Paragonu Faktury VAT z pełnymi danymi, dołączając do egzemplarza pozostającego u Wnioskodawcy zwrócony dokument fiskalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku nieuznania przez Kontrahenta wydanego przez Wnioskodawcę Paragonu z NIP do kwoty 450 zł lub 100 EUR brutto za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT, Wnioskodawca będzie miał prawo wystawić fakturę zgodnie z art. 106h ust. 1 Ustawy VAT, dołączając do egzemplarza pozostającego u Wnioskodawcy zwrócony Paragon z NIP do kwoty 450 zł lub 100 EUR brutto dokumentujący tę sprzedaż?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku nieuznania przez Kontrahenta wydanego przez Wnioskodawcę Paragonu z NIP do kwoty 450 zł lub 100 EUR brutto za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT, Wnioskodawca będzie miał prawo wystawić fakturę zgodnie z art. 106h ust. 1 Ustawy VAT, dołączając do egzemplarza pozostającego u Wnioskodawcy zwrócony Paragon z NIP dokumentujący tę sprzedaż.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt Ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostaw towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w powyższym przepisie, w myśl art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy VAT świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ust. 1 Ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W myśl natomiast art. 111 ust. 1b Ustawy VAT, w ewidencji, o której mowa powyżej, wykazuje się dane o sprzedaży, zawarte w dokumentach wystawianych przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym określające przedmiot opodatkowania, wysokość podstawy opodatkowania i podatku należnego oraz dane służące identyfikacji poszczególnych sprzedaży, w tym numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku albo podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 Ustawy VAT, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Sposób prowadzenia ewidencji przez podatników oraz używania kas rejestrujących określono w Rozporządzaniu Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących, Dz. U. z 2019 r. poz. 816, (dalej: Rozporządzanie ws. kas fiskalnych).

W myśl § 2 pkt 16 wymienionego Rozporządzenia, przez dokument fiskalny potwierdzający rozpoczęcie dokonania sprzedaży, wystawiony przy użyciu kasy fiskalnej rozumie się paragon fiskalny bądź fakturę.

Natomiast zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 1 ww. Rozporządzenia podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Rozporządzenie ws. kas fiskalnych w § 25 ust. 1 określa jakie elementy powinien zawierać paragon fiskalny przy prowadzeniu przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii. Na paragonie powinny się znaleźć co najmniej:

Z przywołanych powyższej przepisów wynika, że ustawowy obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy pomocy kasy fiskalnej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży prowadzonej na rzecz osób fizycznych, tj. Konsumentów, bądź rolników ryczałtowych. Co prawda z przepisów nie wynika, że obowiązek rejestrowania sprzedaży przy pomocy kasy fiskalnej występuje również w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów (w tym podatników podatku VAT), natomiast przepisy Ustawy VAT również tego nie zabraniają. W zakresie tak ewidencjonowanej sprzedaży na rzecz podatników VAT, ustawodawca przewidział jednak określone warunki ewidencyjne.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Powyższy przepis zatem nakłada na podatnika obowiązek udokumentowania sprzedaży za pomocą faktury, jeżeli nabywcą jest również podatnik podatku, podatku od wartości dodanej lub innego podatku o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 106b ust. 3 Ustawy VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Podatnik nie jest natomiast zobowiązany do wystawiania faktur w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie przepisów Ustawy VAT (ust. 2 ww. przepisu).

W związku z wejściem w życie od 1 stycznia 2020 r. nowego przepisu, tj. art. 106b ust. 5 Ustawy VAT, w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Za naruszenie powyższej zasady (tj. w przypadku wystawienia faktury do paragonu, który nie zawiera numeru NIP lub numeru podatku od wartości dodanej) ustawodawca przewidział sankcje w postaci dodatkowego zobowiązania podatkowego w wysokości 100% kwoty podatku wskazanego na wystawionej fakturze (art. 106b ust. 6 Ustawy VAT).

Wnioskodawca, co do zasady ewidencjonuje przy pomocy kasy fiskalnej Sprzedaż stacjonarną zarówno na rzecz podmiotów dokonujących zakupu w charakterze Konsumentów, jak i na rzecz podmiotów występujących w obrocie gospodarczym jako podatnicy (Kontrahentów). W każdym przypadku, po zadeklarowaniu klienta, że występuje w transakcji w charakterze podatnika Spółka umieszcza na wydruku z kasy fiskalnej (tu: Paragon) numer NIP podany przez Kontrahenta. Kasy fiskalne stosowane przy Sprzedaży stacjonarnej nie posiadają funkcjonalności umożliwiającej wystawianie na tych kasach Faktur VAT. Po zrealizowaniu zakupów Faktury VAT wystawiane są w Punkcie Obsługi Klienta, bądź przy użyciu Fakturomatu.

Na mocy nowych regulacji zatem, Spółka wystawia Faktury VAT jedynie na rzecz podatników, którzy w momencie dokonywania zakupów w sklepach stacjonarnych określili swój status i podali swój NIP, który został umieszczony na Paragonie (na podstawie Paragonu z NIP). W przypadku braku numeru NIP na Paragonie, Wnioskodawca odmawia wystawiania Faktur VAT na rzecz podatników.

Reasumując, Spółka nie wystawia Faktur VAT na podstawie Paragonów niezawierających numeru NIP Kontrahenta.

Definicja faktury została zawarta w art. 2 pkt 31 Ustawy VAT. Zgodnie z tą regulacją przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Co do zasady, wystawiony przez podatnika dokument może być uznany za fakturę w rozumieniu przepisów Ustawy VAT, jeżeli zwiera zgodnie z art. 106e ust. 1 Ustawy VAT:

Odnosząc się zatem do powyższych przepisów, co do zasady dowodem księgowym, który pozwala na zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów i odliczenia podatku VAT naliczonego jest co do zasady faktura zawierająca pełne dane odnośnie transakcji (w tym dane kontrahentów), a jedynie w wyjątkowych sytuacjach podobną rolę może stanowić paragon.

W myśl art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro (brutto), faktura VAT może nie zawierać danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Oznacza to zatem, że przepisy Ustawy VAT przewidują szczególny przypadek, w którym dokument (a dokładnie paragon fiskalny) ewidencjonujący sprzedaż na kwotę nie wyższą niż 450 zł lub 100 euro brutto, niezawierający pełnych danych wskazanych a art. 106e ust. 1 Ustawy VAT, natomiast zawierający dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku, może być uznany za fakturę określaną potocznie mianem "faktury uproszczonej".

Takie stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 września 2017 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.219.2017.2.MK, w której organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko wnioskodawcy: "należy stwierdzić, że jeżeli sprzedawca zamieści na paragonie NIP pracodawcy, a kwota transakcji nie przekracza kwoty 450 zł lub 100 euro, to paragon taki można uznać za fakturę uproszczoną stosownie do art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy".

Na podstawie takiego dokumentu (Faktury uproszczonej) można uznać wydatek za koszty uzyskania przychodów oraz dokonać odliczenia podatku VAT, jeżeli są spełnione warunki pozytywne do odliczenia z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT (tj. towary i usługi zakupione przez podatnika służą mu do wykonywania zadań opodatkowanych) oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych z art. 88 Ustawy VAT.

Należy dodać jedynie, że w myśl art. 106 ust. 6 Ustawy VAT, przy pomocy Faktury uproszczonej nie można ewidencjonować sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju, sprzedaży, dla której nie jest na fakturze podawany numer, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a ww. Ustawy.

Do początku 2020 r. instytucja przewidziana w art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT (tj. Faktura uproszczona) funkcjonowała w taki sposób, iż przy transakcji nieprzekraczającej kwoty 450 zł lub 100 euro (brutto) nabywca podając swój NIP i żądając jego umieszczenia na paragonie, działał z intencją uzyskania jedynie Faktury uproszczonej (tj. paragonu zawierającego NIP). Taka transakcja nie była już dodatkowo dokumentowania za pomocą "zwykłej" Faktury VAT. Zatem w odniesieniu do przepisów obowiązujących przed wprowadzonymi zmianami uzyskanie tzw. Faktury uproszczonej było działaniem intencjonalnym ze strony nabywcy, który uznawał uzyskany dokument jako podstawę do ujęcia dokonanej transakcji jako operacji gospodarczej.

Z uwagi na brak funkcjonalności posiadanych kas fiskalnych, do końca roku 2019 Spółka nie stosowała opisanej powyżej możliwości wystawiania, na żądanie klienta Faktur uproszczonych. W odniesieniu natomiast do przepisów obowiązujących od początku 2020 r. pozwalających na wystawienie "pełnej" faktury jedynie do paragonu zawierającego NIP. praktycznie wszystkie paragony z numerem NIP do kwoty 450 zł lub 100 euro (brutto) oraz zawierające dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku, co do zasady należy uznać za Fakturę uproszczoną, niezależnie od intencji nabywcy, jak również intencji sprzedawcy.

Zatem prawem podatnika, jest możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jak również zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów na podstawie faktury uproszczonej, co oznacza, że nabywca jako podatnik ma prawo do żądania Faktury VAT zawierającej dane wskazane w art. 106e ust. 1 Ustawy VAT, nawet jeżeli transakcja nie przekroczyła kwoty 450 zł lub 100 euro, a na paragonie fiskalnym umieszczono właściwy NIP.

Takie stanowisko było wielokrotnie podnoszone w wyrokach sądów administracyjnych, m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z dnia 8 grudnia 2015 r., sygn. I FSK 1321/14, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Warszawie z dnia 2 grudnia 2015 r., sygn. III SA/Wa 273/15, czy też w wyroku NSA z dnia 27 października 2016 r., sygn. I FSK 431/15. W ostatnim z wyroków NSA uznał, że "spółka ma obowiązek wydać nabywcy paragon fiskalny zawierający jego NIP w każdej sytuacji, gdy nabywca tego zażąda, niezależnie od wartości sprzedaży. Konsument - nabywca może żądać zarówno wystawienia faktury VAT pełnej, jak i wydania paragonu z NIP. To nabywca decyduje bowiem, czy chce otrzymać fakturę VAT, czy paragon fiskalny. Sprzedawca nie ma zaś prawa odmówić ich wystawienia, ani wydać innego dokumentu, niż żąda nabywca."

Ponadto, przepisy Ustawy VAT wskazują, że w przypadku, gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż - co wynika z art. 106h ust. 1 Ustawy VAT.

Przepis ten oznacza, że w przypadku, gdy nabywca otrzyma jako dokument potwierdzający dokonanie transakcji fakturę, sprzedawca nie ma obowiązku wydania również paragonu. Wręcz przeciwnie, w momencie wydania faktury nabywcy, paragon powinien pozostać w ewidencji sprzedawcy wraz z drugim egzemplarzem faktury (wydanie faktury łącznie z paragonem byłoby sprzeczne ze wskazanym przepisem).

Ustawodawca natomiast przewidział pewne odstępstwo od powyższej zasady. Zgodnie z art. 106h ust. 4 Ustawy VAT, obowiązek dołączania paragonu fiskalnego do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika nie występuje w przypadku, gdy te paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z przywołanym art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT (tj. za Fakturę uproszczoną).

Z literalnego brzmienia powyżej przywołanego przepisu wynika zatem, że w przypadku uznania paragonu fiskalnego za Fakturę uproszczoną, zastosowania nie znajduje art. 106h ust. 1 Ustawy VAT. Przepis ten jednak nie precyzuje przez kogo (czy przez sprzedawcę, czy nabywcę towaru lub usługi) wystawiony paragon do kwoty 450 zł lub 100 euro zawierający NIP nabywcy ma być uznany za tzw. Fakturę uproszczoną stanowiącą dokument księgowy, na podstawie którego można dokonać odliczenia podatku VAT oraz ujęcia wydatku w kosztach podatkowych.

Nieprecyzyjnie skonstruowany art. 106h ust. 4 Ustawy VAT oraz praktyka gospodarcza pokazują, że możliwość "nieuznania" w rzeczywistości powinna przysługiwać obu stronom zawieranej transakcji, tj. zarówno sprzedawcy, jak i nabywcy, który występuje w obrocie gospodarczym również jako podatnik. W przypadku zatem "nieuznania" przez nabywcę, występującego w relacji gospodarczej jako podatnik, paragonu fiskalnego z NIP za fakturę w myśl art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT, na podstawie której nabywca nie odliczył podatku VAT naliczonego oraz nie ujął poniesionego wydatku jako koszt uzyskania przychodów, sprzedawca pod warunkiem dokonania zwrotu paragonu powinien wystawić na żądanie nabywcy fakturę zawierającą pełne dane wskazane w art. 106e ust. 1 Ustawy VAT, zgodnie z zasadą wskazaną w art. 106h ust. 1 tejże Ustawy (tj. załączyć zwrócony paragon dokumentujący sprzedaż do egzemplarza faktury pozostającego u sprzedawcy).

Dodatkowo, prawo podatkowe nie przewiduje w ustawie VAT odrębnych przepisów odnoszących się do sposobu korygowania oraz wystawiania duplikatów Faktur uproszczonych, pozostającymi stricte paragonami fiskalnymi, co może również okazać się problematyczne dla nabywcy będącego podatnikiem, w przypadku ewentualnej pomyłki w danych zawartych na Paragonie z NIP (np. poprzez podanie niewłaściwej stawki podatku). Powyższe argumenty przemawiają zatem także za prawem nabywcy do nieuznania otrzymanego Paragonu z NIP za Fakturę uproszczoną.

Należy wskazać również, że przy zachowaniu powyżej wskazanych zasad (tj. zwrotu niezaksięgowanego Paragonu z NIP przez nabywcę), nie będą miały miejsca sytuacje występowania w obiegu gospodarczym dwóch dokumentów, które dokumentowałyby jedną sprzedaż, a tym samym wystawienie "pełnej" Faktury VAT do Paragonu z NIP do kwoty 450 zł (lub 100 euro) nie będzie skutkować również obowiązkiem dwukrotnego podatku należnego przez dostawcę zgodnie z art. 108 ust. 1 Ustawy VAT.

Podsumowując powyższe, podstawowym dokumentem występującym w obrocie prawnym w relacjach pomiędzy podatnikami jest Faktura VAT zawierająca pełne dane wskazane w art. 106e ust. 1 Ustawy VAT. Posługiwanie się w obronie gospodarczym tzw. Fakturą uproszczoną (tj. paragonem zawierającym nr NIP, w przypadku, gdy transakcja nie przekracza kwoty 450 zł lub 100 euro) jest pewnym odstępstwem od zasady ogólnej, stanowiąc dla stron transakcji uprawnienie, a nie obowiązek.

Co za tym idzie, odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, w przypadku nieuznania przez Kontrahenta wydanego przez Wnioskodawcę Paragonu z NIP do kwoty 450 zł lub 100 euro brutto za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT, Wnioskodawca będzie miał prawo wystawić fakturę zgodnie z art. 106h ust. 1 Ustawy VAT, dołączając do egzemplarza pozostającego u Wnioskodawcy zwrócony Paragon z NIP dokumentujący tę sprzedaż.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 ww. przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny lub fakturę z każdej sprzedaży:

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r. poz. 816) zwanego dalej rozporządzeniem.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118 - jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów - co do zasady - podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

W myśl art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, faktura może nie zawierać, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro - danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r.) - w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy - przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy - przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) do art. 106b dodano ust. 5-7, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy o VAT w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy nie ograniczają prawa do wystawienia faktury, a jedynie regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które uprzednio zostały zaewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Co więcej, powołane przepisy dotyczą szczególnego przypadku, gdy podatnik otrzymuje paragon fiskalny, a następnie żąda wystawienia do niego faktury.

Ustawodawca w przepisie art. 106b ust. 5 ustawy wprowadza zasadę, że w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się numerem identyfikującym wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer. Przedmiotowe przepisy mają na celu zachowanie pewnej konsekwencji podatnika, który dokonując zakupu powinien poinformować sprzedawcę czy występuje w tej transakcji w charakterze podatnika czy konsumenta.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym swoją działalność w zakresie branży meblarskiej oraz artykułów gospodarstwa domowego.

Sprzedaż towarów oraz usług oferowanych przez Spółkę podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Sprzedaż towarów prowadzona jest przez Wnioskodawcę zarówno w sklepach stacjonarnych, jak i wysyłkowo.

Sprzedaż stacjonarna jest co do zasady ewidencjonowana przez Spółkę za pomocą kasy fiskalnej, poprzez wydruk paragonu fiskalnego, zarówno na rzecz osób fizycznych występujących w roli konsumenta, jak i na rzecz przedsiębiorców będących podatnikami.

Zgodnie z regulacjami obowiązującymi od 1 stycznia 2020 r., w przypadku uzyskania w momencie sprzedaży informacji, że klient nabywa towar w charakterze podatnika, Spółka umieszcza na Paragonie wskazany przez Kontrahenta numer identyfikujący (NIP). Spółka na podstawie Paragonów z NIP wystawia faktury zawierającej elementy wskazane w art. 106e Ustawy VAT. Kasy fiskalne stosowane przy Sprzedaży stacjonarnej nie posiadają funkcjonalności umożliwiającej wystawianie od razu Faktur VAT. Po zrealizowaniu zakupów, Faktury VAT wystawiane są w Punkcie Obsługi Klienta, bądź przy pomocy samoobsługowego urządzenia fakturującego.

W przypadku, gdy wystawiony Paragon z NIP nie przekracza kwoty 450 zł albo 100 euro brutto, Spółka traktuje wystawiony dokument jako fakturę zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 Ustawy VAT, nie wystawiając już tym samym do zawartej transakcji Faktury VAT zawierającej pełne dane.

Mogą się zdarzać jednak takie sytuacje, w których Kontrahenci nie uznają Paragonu z NIP do kwoty 450 zł lub 100 euro za Fakturę uproszczoną i wystąpią do Spółki z żądaniem wystawienia na podstawie Paragonu z NIP Faktury VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do wystawienia faktury zgodnie z art. 106h ust. 1 ustawy do paragonu z NIP do kwoty 450 zł lub 100 EUR brutto w przypadku nieuznania przez Kontrahenta wydanego przez Wnioskodawcę paragonu za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy.

Wskazać w tym miejscu należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Mając na uwadze powyższe oraz wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że skoro Wnioskodawca dokumentuje sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym NIP Kontrahenta (nabywcy) oraz pozostałe dane wymagane ustawą, to nie powinien z tytułu tej sprzedaży wystawiać dla nabywcy odrębnego dokumentu w postaci faktury standardowej.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.