0114-KDIP1-3.4012.149.2018.1.JF - VAT w zakresie uznania mobilnego żurawia wyprodukowanego w 2001 r. za "nowy środek transportu" lub "inny środek transportu" oraz obowiązku rozliczenia podatku VAT w deklaracji VAT-23.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2018 r. (data wpływu 26 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania mobilnego żurawia wyprodukowanego w 2001 r. za "nowy środek transportu" lub "inny środek transportu" oraz obowiązku rozliczenia podatku VAT w deklaracji VAT-23 - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 marca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania mobilnego żurawia wieżowego wyprodukowanego w 2001 r. za "nowy środek transportu" lub "inny środek transportu" oraz obowiązku rozliczenia podatku VAT w deklaracji VAT-23.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Usługi Dźwigowe PKD: 43.99Z. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i świadczy usługi wynajmu budowlanych żurawi samojezdnych. Samojezdne maszyny robocze poruszają się po drogach publicznych samodzielnie i podlegają rejestracji jako samochód specjalny - żuraw samochodowy (kod ITS: 07-506), ale nie jest to pojazd wykorzystywany do transportu osób i towarów, służy do wykonywania prac montażowych i przeładunkowych i innych prac budowlanych wykonywanych po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Żuraw samojezdny to urządzenie dźwigowe zamontowane na podwoziu samochodu ciężarowego lub specjalnie skonstruowanym podwoziu samojezdnym. Przygotowanie do pracy żurawia polega na przejechaniu maszyną na miejsce pracy zabalastowanie go przywiezionymi na własnym pokładzie balastami i ustabilizowanie. Stabilizacji żurawia względem podłoża służą wysuwane na miejscu pracy podpory boczne, które stanowią część składową maszyny.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zamierza nabyć od sprzedawcy zarejestrowanego na terenie Unii Europejskiej (Holandia) używany mobilny żuraw wieżowy na podwoziu samochodu ciężarowego. Z uwagi na konieczność rejestracji zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, aby zarejestrować ww. pojazd Wnioskodawca musi przedłożyć w Ministerstwie Infrastruktury i wydziale komunikacji zaświadczenie wydane przez właściwy organ potwierdzający:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nabywany mobilny żuraw wieżowy wyprodukowany w 2001 r. będzie stanowił "nowy środek transportu" w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. bądź "inny środek transportu", o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.?

2. Czy w opisanej sytuacji wystąpi brak obowiązku rozliczenia zakupu na deklaracji VAT-23 i uiszczenia podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zgodnie z art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez pojęcie nowego środka transportu należy rozumieć pojazdy przeznaczone do transportu osób lub towarów.

W ocenie Wnioskodawcy nabywany mobilny żuraw wieżowy SPIERINGS SK598-AT5 nie spełnia definicji "nowego środka transportu" wyrażonej w art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., a tym bardziej nie może być uważany za "środek transportu", gdyż nie jest to pojazd przeznaczony do transportu osób lub towarów, a jego właściwa funkcja będzie realizowana po unieruchomieniu i ustabilizowaniu.

Nabywany pojazd mobilna maszyna robocza mieści się w grupowaniu 29.10.5 - pojazdy samochodowe przeznaczone do celów specjalnych z wyłączeniem motocykli oraz są w podgrupie 29.10.51 - żurawie samochodowe i samojezdne.

Ad 2

W opisanej sytuacji wystąpi brak obowiązku rozliczenia zakupu na deklaracji VAT-23 i odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca opinię swoją opiera na wydanych interpretacjach:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 września 2012 r. sygnatura: IBPP4/443-23/12/LG,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr: IPPP3/443-419/14-2/JK z dnia 17 lipca 2014 r.,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPP3/4512-159/16-4/IG z dnia 28 kwietnia 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przy czym w myśl art. 9 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Z kolei w art. 103 ust. 4 ustawy, stwierdza się, że przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Artykuł 103 ust. 5 ustawy stanowi, że w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno "nowych środków transportu" jak i "innych środków transportu".

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że przez nowy środek transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6.000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Powołując się na definicję zawartą w ww. przepisie ustawy, za "nowe środki transportu" mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez "inne środki transportu", o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za "nowe środki transportu" w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Aby można uznać jakąkolwiek maszynę czy urządzenie za "nowy środek transportu", należy przede wszystkim ustalić, czy będzie ono zawierało się w zakresie pojęciowym "środka transportu".

Wyjaśnić należy, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864)2, z późn. zm.) brzmi: "W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej".

Zgodnie z art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77, poz. 1 z późn. zm.), "środek transportu" obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis ten zawiera również, w ust. 2, niewyłączną, przykładową listę takich środków transportu z zgodnie z tym przepisem - środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

Analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Innymi słowy, użyty w ww. definicji zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń. Przeznaczenie to, czyli przewóz, należy odczytywać wąsko w kontekście regulacji dotyczących ruchu drogowego i przykładowego katalogu pojazdów zawartego w ust. 2 art. 38 Rozporządzenia.

Wnioskodawca zamierza nabyć od sprzedawcy zarejestrowanego na terenie Unii Europejskiej (Holandia) mobilny żuraw wieżowy SPIERINGS SK598-AT5 na podwoziu samochodu ciężarowego (kod ITS: 07-506).

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy uznania nabywanego żurawia wieżowego wyprodukowanego w 2001 r. za "nowy środek transportu" w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy bądź "inny środek transportu", o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy oraz obowiązku rozliczenia zakupu w deklaracji VAT-23 i uiszczenia podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazuje, że żuraw samochodowy (mobilny żuraw wieżowy SPIERINGS SK598-AT5) jest samojezdną maszyną roboczą poruszającą się po drogach publicznych samodzielnie i podlegającą rejestracji jako samochód specjalny.

Zauważyć należy, że zagadnienie dotyczące tego czy żurawie samochodowe można uznać za środek transportu, było przedmiotem rozważań Komitetu Doradczego ds. VAT, tj. organu Unii Europejskiej zajmującego się wykładnią Dyrektywy 2006/112/UE.

W opinii Komitetu ds. VAT (taxud.c.1 (2012)666432 - EN z dnia 10 maja 2012 r. Working papier nr 730) żurawie samojezdne (dźwigi) nie są wprost wymienione w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Zdaniem Komisji należy zwrócić się do definicji określonej w ustępie 1 tego artykułu. Główną cechą tej definicji jest to, że pojazdy muszą być przeznaczone do transportu osób i obiektów z jednego miejsca do drugiego. Jedynymi pojazdami wykluczonymi przez pkt 3 tego samego artykułu są te, które są trwale unieruchomione oraz kontenery. Komitet zwraca uwagę, że żurawie samochodowe są zasadniczo przeznaczone do prac budowlanych, a ich głównym zadaniem jest właśnie transport lub przenoszenie dźwigu. Z uwagi na powyższe powinny być postrzegane, jako pojazdy specjalnie stworzone do transportu przedmiotów. Z uwagi na to, że nie ma żadnych innych warunków określonych w dyrektywie VAT ani w rozporządzeniu wykonawczym 282/2011, a dźwigi przeznaczone są do transportu towarów, odpowiadają one zatem definicji środków transportu określonych w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Komisja ds. VAT wprost wyraziła pogląd, że nie może zgodzić się z wnioskiem, do którego doszły polskie władze, że "fakt, że urządzenia te są zasadniczo przeznaczone do transportu przedmiotów na krótkich dystansach w ramach prac budowlanych, ani fakt, że mogą poruszać się o własnych siłach, nie oznacza, że są one przeznaczone do przewozu osób lub rzeczy lub, w konsekwencji, że mogą one zostać uznane za środek transportu w celu wprowadzenia dyrektywy 2006/112/WE". W opinii Komisji żurawie są zaprojektowane do przenoszenia przedmiotów i w związku z tym nie ma znaczenia, czy muszą przenosić ten przedmiot na długim czy krótkim dystansie. Zdaniem Komitetu definicja z wykonawczego rozporządzenia 282/2011 stwierdza, że jedynym warunkiem jest to, że mają one być przeznaczone do przewozu przedmiotów. W rzeczywistości będą one przewozić przedmioty na krótkich dystansach, gdy będą pracować na konkretnym placu budowy, ale gdy muszą przenieść się do pracy w innym miejscu, dystans, na którym będą przenosiły dane przedmioty (dźwig) będzie większy.

Komisja jest zatem zdania, że żuraw samochodowy jest uznany za środek transportu w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE, ponieważ spełnia definicję określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jako zaprojektowany do transportu przedmiotów (dźwig w trakcie transportu na miejsce pracy oraz przedmiotów przemieszczanych po uzyskaniu stabilizacji). Opinię Komitetu podziela również tut. Organ i uznaje, że przedmiotowy pojazd spełnia definicję "środka transportu".

Zdaniem Wnioskodawcy nabywany mobilny żuraw wieżowy nie jest pojazdem wykorzystywanym do transportu osób i towarów, a służy do wykonywania prac montażowych i przeładunkowych oraz innych prac budowlanych wykonywanych po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Niemniej jednak przedmiotowy żuraw wieżowy - jak wskazał Wnioskodawca - jest urządzeniem dźwigowym zamontowanym na podwoziu samochodu ciężarowego lub specjalnie skonstruowanym podwoziu samojezdnym, którego przygotowanie do pracy żurawia polega na przejechaniu maszyną na miejsce pracy, co wykazuje cechę samodzielnej mobilności i przemieszczaniu dźwigu. Dźwig ten pracuje po zabalastowaniu przywiezionymi na własnym pokładzie balastami i ustabilizowaniu względem podłoża dzięki wysuwanym na miejscu pracy podporom bocznym stanowiącym część składową maszyny. W pozycji ustabilizowanej dokonuje również transportu towarów z miejsca na miejsce.

Wskazać należy, że samojezdność przedmiotowego żurawia wieżowego przejawia się w tym, że możliwe jest (dzięki podwoziu samochodu ciężarowego lub podwoziu samojezdnemu) przemieszczenie z miejsca na miejsce zasadniczej części urządzenia (dźwigu), a także balastów i podpór bocznych. Tak więc samojezdności (mobilności) przypisana jest jednocześnie funkcja transportu samego dźwigu, ale również i innych jego części składowych takich jak podpory boczne i balasty. Samojezdność tego pojazdu przejawia się właśnie tym, że możliwe jest (dzięki podwoziu samochodowemu) przemieszczanie dźwigu. Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że przedmiotowy żuraw dźwigowy nie jest środkiem transportowym, skoro pełni taką funkcję na drogach podczas przemieszczania się do kolejnego miejsca prawy wraz z całym wyposażeniem (dźwig, podpory boczne, balasty) oraz po ustabilizowaniu przemieszcza towary na miejsca na miejsce, czyli dokonuje również transportu tych towarów. Wskazać należy, że funkcja przedmiotowego urządzenia sprowadza się do dwojakiej roli - przewozu oraz pracy po ustabilizowaniu. W jednej i drugiej roli dokonuje transportu (przemieszczania, przewozu) towarów. Taka właśnie kompleksowość funkcji przesądza o dokonanej kwalifikacji mobilnego żurawia wieżowego SPIERINGS SK598-AT5 na podwoziu samochodu ciężarowego (kod ITS: 07-506) jako samojezdnej maszyny roboczej poruszającej się po drogach publicznych samodzielnie oraz transportującej towar z miejsca na miejsce.

Tym samym elementem przesądzającym o uznaniu mobilnego żurawia za środek transportu jest jego przeznaczenie do przewozu rzeczy (dźwig oraz pozostałego wyposażenia składowego) z miejsca na miejsce, a także dźwiganie i przemieszczanie towarów w miejscu pracy stabilnej. W konsekwencji opisany we wniosku przedmiot nabycia spełnia warunki przewidziane w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 i dlatego powinien być traktowany jako środek transportu.

Powołując się na definicję zawartą w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy za "nowe środki transportu" mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez "inne środki transportu", o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za "nowe środki transportu" w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

W rozpatrywanej sprawie nabywany mobilny żuraw wieżowy został wyprodukowany w 2001 r. Wobec tego ze względu na używanie ww. żurawia dłużej niż 6 miesięcy, nie może być uznany za "nowy środek transportu". W takim razie nabywany przez Wnioskodawcę żuraw samojezdny należy uznać za "inny środek transportu", o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 105 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie określenia wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz. U. z 2012 r. poz. 780) określił wzór takiej informacji i jest to druk VAT-23, stanowiący załącznik do ww. rozporządzenia.

Zatem do czynności nabycia od sprzedawcy zarejestrowanego na terenie Unii Europejskiej (Holandia) żurawia wieżowego samojezdnego wyprodukowanego w 2001 r. będzie miał zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, tzn. Wnioskodawca będzie miał obowiązek przedłożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz zapłaty podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, w związku z nabyciem żurawia samochodowego Wnioskodawca będzie zobowiązany do złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i do zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania nabywanego mobilnego żurawia wieżowego za "nowy środek transportu" lub "inny środek transportu", a także obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.