0114-KDIP1-2.4012.505.2018.4.WH - Stawka podatku VAT z tytułu zbycia gruntu wraz z budynkami.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2018 r. (data wpływu 9 sierpnia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 5 października 2018 r. (data wpływu 11 października 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 21 września 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy przedmiotem zbycia będzie grunt wraz z budynkami czy wyłącznie sam grunt i ustalenia stawki podatku VAT dla przedmiotowej czynności - jest prawidłowe.

W dniu 9 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy przedmiotem zbycia będzie grunt wraz z budynkami czy wyłącznie sam grunt i ustalenia stawki podatku VAT dla przedmiotowej czynności.

Wniosek uzupełniony został w dniu 5 października 2018 r. (data wpływu 11 października 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 21 września 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną prawa hiszpańskiego. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej w Gminie. Wnioskodawca zawarł ze spółką z o.o. umowę dzierżawy, mocą której oddał w dzierżawę nieruchomość. Umowa dzierżawy trwa nadal. Wnioskodawca posiada 93,35% udziałów w kapitale zakładowym Spółki z o.o.

Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski i nie jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny.

Przedmiotem umowy dzierżawy jest grunt. Spółka z o.o. zabudowała grunt zespołem budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych, wraz z infrastrukturą towarzysząca w postaci placów, parkingów i chodników.

Zespół budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą jest użytkowany przez Spółkę z o.o. Wszystkie te zabudowania służą działalności produkcyjnej Spółki z o.o. polegającej na przerobie orzechów i bakalii.

Budynki są trwale związane z gruntem. Spółka z o.o. poniosła wszystkie koszty związane z zabudowaniem dzierżawionego gruntu. Oddanie do użytkowania tego zespołu budynków nastąpiło w 2015 r. W 2015 r. nastąpiło więc pierwsze zasiedlenie budynków. Po pierwszym zasiedleniu budynków nie dokonywano napraw i remontów, których wartość przekraczałaby 30% wartości początkowej budynków.

Zespół budynków wraz z infrastrukturą towarzyszącą stanowią nakłady Spółki z o.o. na cudzym gruncie. Nakłady zostały sfinansowane ze środków Spółki z o.o., bez udziału wnioskodawcy. Budynki i budowle stanowią składniki aktywów trwałych spółki z o.o. i są amortyzowane przez tę spółkę. Spółka z o.o. dysponuje zabudowaniami jak właściciel. Ekonomiczne władanie przedmiotowymi budynkami i budowlami należy do Spółki z o.o.

Wnioskodawcy z tytułu nabycia tej nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca nigdy nie był i nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, a ponadto grunt był nabyty od osoby fizycznej, niebędącej podatnikiem VAT. Od transakcji sprzedaży zapłacono podatek od czynności cywilno-prawnych.

Grunt jest przedmiotem umowy dzierżawy między Wnioskodawcą a Spółka z o.o. Spółka z o.o. rozlicza podatek VAT należny i naliczony z tej transakcji w Polsce. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, ani nie posiada siedziby na terenie kraju. Tym samym grunt nie był i nie jest wykorzystywany przez właściciela (wnioskodawcę) wyłącznie do czynności zwolnionych z podatku od towarów i usług.

Grunt nie był objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dla budowy inwestycji w dniu 22 sierpnia 2012 r. przez Wójta Gminy została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Wnioskodawca zamierza zażądać od Spółki z o.o. na mocy art. 231 § 2 kodeksu cywilnego, aby Spółka z o.o. nabyła od wnioskodawcy własność gruntu za odpowiednim wynagrodzeniem.

W dacie powyższego nabycia własności gruntu automatycznie wygaśnie umowa dzierżawy nieruchomości, tzn. nabycie gruntu przez Spółkę z o.o. nie będzie związane z wcześniejszym zakończeniem umowy dzierżawy i zwrotem wydzierżawiającemu przedmiotu dzierżawy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 5 października 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że przed sprzedażą nie dojdzie między wnioskodawcą a dzierżawcą gruntu do rozliczenia nakładów poniesionych na wybudowanie przedmiotowego zespołu budynków wraz z infrastrukturą towarzyszącą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy stosując art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego przeniesienie - na mocy umowy zawartej w formie aktu notarialnego - własności działki gruntu zabudowanej zespołem budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych wraz z infrastrukturą towarzysząca w postaci placów, parkingów i chodników będzie opodatkowana podatkiem od towarów usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy opodatkowana podatkiem od towarów i usług będzie wyłącznie dostawa samego gruntu. W myśl art. 231 § 2 kodeksu cywilnego właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie "dostawa towarów", akcentuje "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financien v. Shipping and Forwarding Safe B.V.TSUE wyraził pogląd, że "wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce" (pkt 2).

W myśl art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zgodnie z brzmieniem art. 47 § 1 Kodeksu, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z punktu widzenia prawa cywilnego wydzierżawiający jako właściciel dzierżawionych gruntów jest również właścicielem wzniesionych na nich budynków, zatem przedmiotem sprzedaży jest cała nieruchomości (grunt z budynkami). Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z ulepszeniami poczynionymi przez dzierżawcę na rzeczy dzierżawionej, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku dzierżawy, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z art. 353 (1) Kodeksu cywilnego.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, wraz z przeniesieniem własności gruntu na dzierżawcę przejdzie prawo własności budynków i budowli przez niego wzniesionych. Stwierdzić należy jednak, iż dzierżawca dysponował przedmiotowymi zabudowaniami, które zostały z jego środków wybudowane na wydzierżawionym gruncie, jak właściciel. Pomimo, że dzierżawcy nie przysługiwało prawo własności nieruchomości - gruntu wraz z wzniesionym na nim budynkami i budowlami, to należy przyjąć, że ekonomiczne władanie rzeczą należało do dzierżawcy z chwilą jego wybudowania. Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności. Tak więc, mimo że dojdzie do przeniesienia własności zabudowań, jako części składowej nieruchomości, nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru, jakim jest budynek i budowle.

Mając zatem na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że dostawa przedmiotowej nieruchomości, w części dotyczącej wzniesionych przez dzierżawcę budynków trwale związanych z gruntem wraz z infrastrukturą zewnętrzną w postaci budowli, nie będzie spełniała definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, bowiem Wnioskodawca nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania budynkami i budowlani jak właściciel. Prawo to pozostaje bowiem po stronie podmiotu, który ten grunt zabudował. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt. Jednocześnie nie zachodzą przesłanki zwolnienia od podatku określone w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług-albowiem przedmiotem dostawy są tereny zabudowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra, a ponadto musi to być czynność odpłatna.

Istota dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy polega na "przeniesieniu prawa" do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie "rozporządzanie towarami jak właściciel" należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule "jak właściciel", co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Należy rozróżnić pojęcie "rozporządzanie towarem jak właściciel" w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym.

Zatem zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie "dostawa towarów", akcentuje "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że "wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce" (pkt 2).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości. Wnioskodawca zawarł ze spółką z o.o. umowę dzierżawy, mocą której oddał w dzierżawę nieruchomość. Umowa dzierżawy trwa nadal. Przedmiotem umowy dzierżawy jest grunt. Spółka z o.o. zabudowała grunt zespołem budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych, wraz z infrastrukturą towarzyszącą w postaci placów, parkingów i chodników. Zespół budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą jest użytkowany przez Spółkę z o.o. Wszystkie te zabudowania służą działalności produkcyjnej Spółki z o.o. polegającej na przerobie orzechów i bakalii. Budynki są trwale związane z gruntem. Spółka z o.o. poniosła wszystkie koszty związane z zabudowaniem dzierżawionego gruntu. Zespół budynków wraz z infrastrukturą towarzyszącą stanowią nakłady Spółki z o.o. na cudzym gruncie. Spółka z o.o. dysponuje zabudowaniami jak właściciel. Wnioskodawca zamierza zażądać od Spółki z o.o. na mocy art. 231 § 2 kodeksu cywilnego, aby Spółka z o.o. nabyła od wnioskodawcy własność gruntu za odpowiednim wynagrodzeniem. Wnioskodawca wskazał, że przed sprzedażą nie dojdzie między wnioskodawcą a dzierżawcą gruntu do rozliczenia nakładów poniesionych na wybudowanie przedmiotowego zespołu budynków wraz z infrastrukturą towarzyszącą.

W związku z powyższym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy przeniesienie - na mocy umowy zawartej w formie aktu notarialnego - własności działki gruntu zabudowanej zespołem budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą w postaci placów, parkingów i chodników będzie opodatkowana podatkiem od towarów usług.

W świetle art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 47 § 1-3 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Artykuł 48 k.c. stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 Kodeksu cywilnego, wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit ("własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową"). Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit.

Według art. 231 § 1 k.c., samoistny posiadacz gruntu w dobrej wierze, który wzniósł na powierzchni lub pod powierzchnią gruntu budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby właściciel przeniósł na niego własność zajętej działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Natomiast, w myśl § 2 wskazanego wyżej artykułu, właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem.

Ze wskazanego wyżej przepisu wynika, że ustawodawca wymaga, by realizowane w trybie art. 231 k.c. przeniesienie własności następowało za "odpowiednim wynagrodzeniem". Wymagane świadczenie nabywcy ma rekompensować właścicielowi utratę jego prawa, legitymizując pod względem ekonomicznym prawnorzeczową legalizację budowy na cudzym gruncie. Odpowiednie wynagrodzenie za przeniesienie własności działki gruntu zajętej pod budowę stanowi ekwiwalent jej wartości rynkowej. Ustalenie wynagrodzenia następuje według cen obowiązujących w dacie orzekania (w dacie realizacji roszczenia o przeniesienie własności). Czynność taką należy potraktować jako dostawę towarów. Treść art. 231 k.c., w świetle którego własność budynku lub urządzenia wybudowanego na warunkach w nim określonych może być przeniesiona jedynie za odpowiednim wynagrodzeniem (ceną) wskazuje, iż jest to, praktycznie rzecz biorąc, umowa sprzedaży, na mocy której właściciel (sprzedawca) przenosi na samoistnego posiadacza (kupującego) własność działki, a samoistny posiadacz, jako kupujący, obowiązany jest zapłacić właścicielowi (sprzedawcy) cenę zakupu.

Zatem z punktu widzenia prawa cywilnego Sprzedający jako właściciel gruntu jest również właścicielem wzniesionych na nim budynków, a przedmiotem sprzedaży będzie cała nieruchomość (grunt z budynkami).

Jednakże mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy i stan sprawy zauważyć jednak należy, że - jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy - dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwości dowolnego rozporządzania i dysponowania otrzymanym towarem.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 2 ustawy, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje niezależnie od tego, czy czynności podlegające opodatkowaniu zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

W obecnym stanie prawnym w zasadzie nie budzi wątpliwości, że czynności, które są nieważne na gruncie prawa cywilnego z powodu niezachowania wymaganej formy, mogą podlegać opodatkowaniu. Czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały bowiem oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie ma bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji. Tym samym czynność nieważna na gruncie prawa cywilnego (na przykład z powodu niezachowania wymaganej formy czynności) może być uznana za wykonaną skutecznie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Uwagi powyższe wskazują jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy. O ile jest oczywiste, że przeniesienie własności gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionych na nim budynków i budowli, jako części składowych gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towarów, jakimi są niewątpliwie budynki i budowle w rozumieniu ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka z o.o. zabudowała grunt należący do Wnioskodawcy zespołem budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych, wraz z infrastrukturą towarzysząca w postaci placów, parkingów i chodników.

Uwzględniając okoliczności sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości, w części dotyczącej zespołu budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych, wraz z infrastrukturą towarzysząca w postaci placów, parkingów i chodników, nie spełnia definicji dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, albowiem Wnioskodawca nie przenosi prawa do rozporządzania tymi budynkami jak właściciel. Prawo to jest po stronie. Spółka z o.o., która wybudowała budynki wraz z infrastrukturą towarzysząca z gruntem związane.

Skoro bowiem Spółka z o.o., która "wytworzyła" towary, jakimi niewątpliwie są wskazane zabudowania uczyniła to z własnych środków bez udziału Wnioskodawcy, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy przedmiotowego zespołu budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych, wraz z infrastrukturą towarzysząca.

W związku z powyższym, w sytuacji, gdy przed dokonaniem dostawy nieruchomości nie dojdzie między Wnioskodawcą a dzierżawcą do rozliczenia nakładów poniesionych na wybudowanie przedmiotowego zespołu budynków wraz z infrastrukturą towarzyszącą, przedmiotem dostawy będzie jedynie sam grunt.

Stosownie natomiast do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane natomiast - na mocy przepisu art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Intencją ustawodawcy - jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - jest zwolnienie od podatku terenów niezabudowanych, które nie stanowią terenów budowlanych.

Odnosząc powyższe do niniejszej sytuacji wskazać należy, że z uwagi na fakt, że budynki zostały wzniesione na podstawie wydanej decyzji o warunkach zabudowy grunt jest gruntem budowlanym, zabudowanym budynkami wzniesionymi przez podmiot będący dzierżawcą gruntu, planowana sprzedaż gruntu nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Należy również wskazać, że jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednak w przedmiotowej sprawie przepis ten również nie znajdzie zastosowania, z uwagi na fakt, że grunt będący przedmiotem zapytania nie był i nie jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku.

Tym samym dostawa przedmiotowego gruntu będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie w sytuacji sprzedaży przez Wnioskodawcę, właściciela gruntu - nieruchomości gruntowej zabudowanej zespołem budynków produkcyjno-magazynowo-biurowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą - dojdzie do dostawy samego gruntu, a nie budynków, ponieważ Wnioskodawca nie przeniesie na Spółkę z o.o. (nabywcę) prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. W konsekwencji, sprzedaż wskazanej we wniosku nieruchomości (gruntu) podlegać będzie opodatkowaniu według stawki podstawowej w wysokości 23% - na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W związku z tym, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.