0114-KDIP1-2.4012.39.2022.2.RST - Stałe miejsce prowadzenia działalności

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz miejsca opodatkowania usług. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 7 kwietnia 2022 r. (wpływ 14 kwietnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Niemiec w zakresie produkcji i sprzedaży skór wykorzystywanych do produkcji obuwia i torebek.

Spółka jest rezydentem podatkowym Republiki Federalnej Niemiec i jest zarejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Niemczech oraz do celów podatku od towarów i usług w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka kupuje w Polsce od podmiotu niepowiązanego ze Spółką, będącego polskim podatnikiem podatku od towarów i usług surowe skóry, które są następnie transportowane do zakładu poprodukcyjnego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski (dalej: "Spółka polska"), w której kapitale zakładowym Wnioskodawca posiada 100% udziałów.

Jedynym członkiem zarządu Spółki polskiej jest jedyny członek zarządu spółki, która pełni funkcję komplementariusza Spółki.

Spółka polska na zlecenie Wnioskodawcy wykonuje usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór należących do Wnioskodawcy.

Zlecenie usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór kierowane jest do Spółki polskiej z siedziby Wnioskodawcy w Niemczech. Dla celów dokumentowania wykonania tych usług Wnioskodawca przekazuje Spółce polskiej swój niemiecki numer VAT.

Przerobione przez Spółkę polską skóry są wywożone przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec, gdzie Wnioskodawca wykorzystuje je do prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego.

Spółka polska oprócz usług wykonywanych na rzecz Wnioskodawcy świadczy także usługi oczyszczania ścieków dla innego podmiotu gospodarczego oraz sprzedaje niekiedy skóry pochodzące z zapasów innym podmiotom gospodarczym.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego 1. czy Spółka polska jest spółką kontrolowaną przez Państwa Spółkę, należało wyjaśnić

Jak już wskazano w polu 61 wniosku o wydanie interpretacji Spółka posiada 100% udziałów w spółce, która świadczy dla Spółki usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór (dalej: "Spółka polska"), ponadto (jak też już wskazano we wniosku) jedynym członkiem zarządu Spółki polskiej jest jedyny członek zarządu spółki, która pełni funkcję komplementariusza Spółki.

Spółka sprawuje więc zwykłe uprawnienia właścicielskie w stosunku do Spółki polskiej. Spółka jest też zarządzana przez tą samą osobę fizyczną, która sprawuje zarząd Spółki polskiej.

Spółka polska jest jednak odrębnym podmiotem gospodarczym, który w trakcie codziennej działalności samodzielnie podejmuje decyzje poprzez powołane do tego własne organy.

Trudno odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, czy Spółka polska jest "kontrolowana" przez Spółkę, bowiem organ podatkowy nie wyjaśnił co rozumie przez owo "kontrolowanie".

Jeżeli Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pytając czy Spółka polska jest "kontrolowana" przez Spółkę miał na myśli nadzór właścicielski oraz zwykłe uprawnienia właścicielskie, to należy stwierdzić, że Spółka polska jest "kontrolowana" przez Spółkę.

Jeżeli natomiast Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zadając pytanie czy Spółka polska jest "kontrolowana" przez Spółkę zadawał w istocie pytanie czy decyzje dotyczące bieżącej działalności Spółki polskiej są podejmowane przez Spółkę lub jej organy, to należy stwierdzić, że Spółka polska nie jest "kontrolowana" przez Spółkę, bowiem posiada własne organy, które nią kierują i podejmują decyzję w zakresie jej bieżącej działalności.

2. na jakich zasadach odbywa się współpraca ze Spółką polską, należało wyjaśnić, w tym wskazać czy Spółka polska jest w jakikolwiek sposób zależna od Państwa Spółki, w jaki sposób następuje rozliczenie ze Spółką polską za usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór

Zasady współpracy pomiędzy Spółką a Spółką polską nie są sformalizowane. Spółka jest klientem korzystającym z usług świadczonych przez Spółkę polską. Spółka dostarcza do Spółki polskiej surowe skóry i zamawia usługi garbowania, wyprawiania i farbowania tych skór. Po wykonaniu usługi Spółka polska wystawia fakturę za wykonaną usługę, a Spółka płaci za usługę przelewem na rachunek bankowy Spółki polskiej. Inne formy dokonywania płatności pomiędzy spółkami również są dopuszczalne i jeżeli zaszłaby taka możliwość to niewykluczona jest np. kompensata wzajemnych wierzytelności.

Kolejny raz trudno odpowiedzieć na pytanie organu podatkowego, "czy Spółka polska jest w jakikolwiek sposób zależna od Spółki", bowiem organ podatkowy nie wyjaśnił co rozumie przez owo "uzależnienie".

Każda spółka jest w pewnym sensie zależna od swoich wspólników, a zwłaszcza od wspólnika, który posiada 100% udziałów w kapitale tej spółki. Taki wspólnik wpłaca cały kapitał zakładowy, może też np. w każdej chwili podjąć decyzję o likwidacji spółki. Prawdopodobnie jednak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pytając "czy Spółka polska jest w jakikolwiek sposób zależna od Spółki" nie miał na myśli uzależnienia wynikającego ze stosunków właścicielskich, bo już we wniosku o wydanie interpretacji wskazane zostało, że Spółka posiada 100% udziałów w Spółce polskiej, wobec tego trudno przypuszczać, że organ podatkowy pyta o kwestię, która została już wyjaśniona w treści wniosku o wydanie interpretacji.

Uwzględniając powyższe, należy wskazać, że Spółka polska nie jest uzależniona od Spółki w zakresie, który nie wynikałby ze zwykłych uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce w stosunku do Spółki polskiej.

3. jak długo w przybliżeniu / około planujecie Państwo współpracować ze Spółką polską w zakresie nabywania usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór

Współpraca pomiędzy Spółką, a Spółką polską w zakresie usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór ma charakter trwały. Nie ma planów zaniechania korzystania z usług Spółki polskiej w najbliższej przyszłości. Spółka będzie korzystała z usług Spółki polskiej tak długo, jak długo Spółka polska będzie w stanie oferować usługę wysokiej jakości w konkurencyjnej cenie, ustalonej w oparciu o przepisy dotyczące kształtowania cen transferowych.

4. czy po wykonaniu przez Spółkę polską usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór są one magazynowane na terytorium Polski, jeśli tak, należało wskazać przez jaki okres czasu w przybliżeniu/około są magazynowane oraz od czego zależy okres magazynowania

Po wykonaniu usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór są one niezwłocznie wywożone na terytorium Niemiec i nie są magazynowane w Polsce. Okres pozostawania skór w gestii Spółki polskiej po wykonaniu usługi wynosi jedynie tyle czasu, ile jest niezbędne do organizacji transportu i załadunku skór na środki transportu.

5. czy Spółka polska świadczy usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór

na rzecz Państwa Spółki zgodnie z wytycznymi/oczekiwaniami wskazanymi/określonymi przez Państwa Spółkę

Naturalnie usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór przez Spółkę polską muszą być wykonane zgodnie z oczekiwaniami Spółki. Spółka polska jak każda inna firma usługowa musi bowiem wykonać usługę zgodną z zamówieniem klienta, w przeciwnym wypadku klientowi służą uprawnienia przewidziane w Kodeksie cywilnym w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Spółka określa jaką usługę zamawia i jaki ma być efekt wykonanej usługi, natomiast nie ingeruje w to w jaki sposób Spółka polska usługę tą wykona i jakimi środkami uzyska wskazany przez Spółkę efekt, byle były to środki dopuszczalne prawnie i gwarantujące jak najlepszą jakość usługi.

6. czy Państwa Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi Spółki polskiej wykorzystywanymi do świadczenia usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana

Spółka polska zatrudnia własnych pracowników nad którymi nie sprawują kontroli pracownicy Spółki, ani organy Spółki. Spółka polska samodzielnie zatrudnia pracowników, planuje i organizuje ich pracę, a także w razie potrzeby podejmuje decyzje o zwolnieniu pracowników. Pracownicy Spółki nie są uprawnieni do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Spółki polskiej.

7. czy Państwa Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Spółki polskiej wykorzystywanymi do świadczenia usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana

Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej, która nie wynikałaby z uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce. Spółka, ani organy Spółki nie mogą podejmować bezpośrednio decyzji dotyczących maszyn, urządzeń czy innego zaplecza technicznego należącego do Spółki polskiej. Niemniej jednak Spółka jako posiadacz 100% udziałów w kapitale Spółki polskiej ma pośredni wpływ na to jakie inwestycje podejmuje Spółka polska w zakresie zakupu czy wynajmu maszyn i urządzeń wchodzących w skład zaplecza technicznego tej spółki.

8. czy Państwa Spółka ma wpływ jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Spółki polskiej ma zostać wykorzystana do świadczenia usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór, w tym należało wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest realizowany

Spółka nie ma wpływu na to jaka część zaplecza technicznego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki. Spółka polska samodzielnie decyduje w jaki sposób wykorzystuje posiadane zaplecze techniczne.

9. czy Państwa Spółka ma wpływ jaka część zasobów osobowych Spółki polskiej ma świadczyć usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór na rzecz Państwa Spółki, czy Państwa Spółka ma wpływ na czas pracy zasobów osobowych Spółki polskiej, czy Państwa Spółka ma wpływ, które zasoby osobowe Spółki polskiej mają realizować usługi

Spółka nie ma wpływu na to jaka część zaplecza osobowego Spółki polskiej jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki, nie ma wpływu na czas pracy, czy organizację pracy pracowników Spółki polskiej, ani też nie decyduje którzy pracownicy Spółki polskiej mają wykonywać usługi dla Spółki.

10. czy na terytorium Polski wynajmują Państwo jakieś nieruchomości / ruchomości / lokale / miejsca magazynowe itp. jeśli tak należało ogólnie wskazać jakie i do jakich celów są wykorzystywane

Spółka nie wynajmuje na terytorium Polski żadnych nieruchomości, ruchomości, lokali, ani miejsc magazynowych.

11. czy udostępniacie Państwo, jakiemuś podmiotowi na terytorium Polski jakiekolwiek zasoby (np. osobowe, urządzenia/sprzęt) jeśli tak należało wskazać jakiemu podmiotowi i jakie

Spółka nie udostępnia żadnemu podmiotowi na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych, ani żadnego zaplecza technicznego.

12. czy poza usługami nabywanymi od Spółki polskiej (usługami garbowania, wyprawiania i farbowania skór) Spółka nabywa na terytorium Polski jakieś usługi bądź towary, jeśli tak proszono wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary są nabywane w tym w jakim celu

Poza usługami garbowania, wyprawiania i farbowania skór od Spółki polskiej, Spółka nabywa na terytorium Polski surowe skóry. Spółka nabywa też usługi transportowe, zarówno od Spółki polskiej jak i od innych podmiotów.

13. czy na terytorium Polski Państwa Spółka realizuje czynności podlegające opodatkowaniu, które nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania

Przewóz własnych towarów (skór) z terytorium Polski do Niemiec Spółka traktuje jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z Polski do Niemiec, o której mowa w art. 13 ust. 3 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0% podstawy opodatkowania. Innych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług w Polsce Spółka nie dokonuje.

14. czy dokumenty np. umowy, zamówienia przekazane usługodawcy przez Państwa Spółkę wskazują stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce odbioru usług oraz czy w ramach tych transakcji Państwo wskazujecie polski numer identyfikacyjny VAT

W żadnych dokumentach, umowach ani zamówieniach nie jest wskazywane miejsce odbioru usług. Skóry po wykonaniu na nich usług przez Spółkę polską są wysyłane z zakładu produkcyjnego Spółki polskiej do magazynu Spółki na terytorium Niemiec. Do celów realizacji transakcji zakupu usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór od Spółki polskiej, Spółka wskazuje swój niemiecki numer VAT. W ramach tej transakcji Spółka nie używa polskiego numeru identyfikacyjnego VAT.

15. czy w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nabywane usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór będą pozostawały w ścisłym związku z czynnościami wykonywanymi w ramach tego stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju

Uwzględniając fakt, że za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce mogłaby zostać uznana jedynie Spółka polska, związek nabywanych przez Spółkę usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór z takim stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej polegałby na tym, że usługi te zostałyby wykonane w tym stałym miejscu prowadzenia działalności. Sposób organizacji współpracy pomiędzy Spółką, a Spółką polską został opisany w polu 61 wniosku o wydanie interpretacji oraz w niniejszym piśmie i nie ulegnie zmianie w przypadku gdyby Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

16. czy usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór, których dotyczy pytanie nr 2 są usługami, do których stosuje się art. 28b (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy).

Usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór są usługami do których zastosowanie znajduje art. 28b Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy. Wydaje się jednak, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej jako organ do którego kompetencji należy wydawanie indywidualnych interpretacji prawa podatkowego powinien doskonale wiedzieć, jakie zasady stosuje się do ustalania miejsca opodatkowania tego rodzaju usług i taka informacja nie powinna być elementem stanu faktycznego opisywanego przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji.

Pytania

1. Czy w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

2. Czy usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa opinii w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r. poz. 685 - dalej: "Ustawa o VAT") wielokrotnie posługuje się pojęciem "stałe miejsce prowadzenia działalności", nie precyzując jednak, co owo pojęcie oznacza. Legalna definicja stałego miejsca prowadzenia nie została także zawarta w żadnym innym krajowym akcie prawnym.

W związku z tym przy wyjaśnianiu pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności" należy odwołać się do definicji zawartych w obowiązujących przepisach prawa Unii Europejskiej.

Zgodnie z treścią art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm. - dalej: "Dyrektywa VAT") miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z kolei z treści art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U.UE. L. z 2011 r. Nr 77, str. 1 z późn. zm. - dalej: "Rozporządzenie wykonawcze 282/2011") wynika, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazana powyżej definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 w pewnych sytuacjach nie pozwala jednak jednoznacznie stwierdzić, czy w konkretnym wypadku powstaje stałe miejsce prowadzenia działalności czy nie. Stąd też ustalenie zakresu przedmiotowego pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga dodatkowo analizy orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"), który w przeszłości niejednokrotnie rozstrzygał wątpliwości w tym zakresie.

W sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt TSUE doszedł do wniosku, że usługa nie może być uważana za świadczoną ze stałego miejsca prowadzenia działalności, jeżeli nie cechuje się ono pewnym minimalnym rozmiarem oraz stale obecnymi zasobami ludzkimi i technicznymi niezbędnymi do świadczenia usług.

Do podobnych wniosków doszedł również TSUE w Wyroku z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg), w którym stwierdził, że miejscem świadczenia usług nie powinno być miejsce, które nie charakteryzuje się określoną skalą działalności, a jednocześnie nie znajdują się tam na stałe personel i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia usług. Analogiczne tezy znajdują się także w orzeczeniach wydanych w sprawach C-190/95 (ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam) i C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat).

Wynika z tego, że podstawowym kryterium posiadania w określonym państwie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest posiadanie w tym państwie zaplecza technicznego i personalnego.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce żadnych własnych urządzeń czy narzędzi, które mogłyby być traktowane jako zaplecze techniczne, umożliwiające świadczenie lub odbiór usług na terytorium Polski.

Ponadto Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników.

Niemniej jednak z orzeczeń TSUE wynika, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie Unii Europejskiej nie zawsze jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego lub technicznego, ponieważ stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej może powstać także jeżeli dostępność innego zaplecza niż własne jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Takie stanowisko zaprezentował TSUE np. wyroku z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory sp. z o.o.

W kontekście kryterium dysponowania zapleczem personalnym podkreśla się, zatem, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności nie jest konieczne aby personel był "własny" (w pełni akceptowalny jest np. outsourcing), jednak wymagane jest sprawowanie określonego władztwa nad takim personelem.

Podobne wnioski wypływają z wyroku w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sari), w którym TSUE podkreślił, że "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny".

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13 dokonując analizy wyroku TSUE w sprawie Planzer Luxembourg (C-73/06), stwierdził, że "... dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne (składające się na odpowiednie zaplecze techniczne) były własnością tego podmiotu".

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił jednak, że: "Istotne jest natomiast to, aby miał on nad nimi faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu (konsumowaniu) usług, bądź przy ich świadczeniu."

W tym kontekście należy wskazać, że Spółka nie tylko nie posiada w Polsce żadnego własnego zaplecza technicznego, ani personalnego, ale też nie korzysta z żadnych urządzeń technicznych ani personelu, które nie należałyby do Spółki.

W szczególności należy podkreślić, że Spółka nie ma żadnego władztwa nad środkami trwałymi tworzącymi zaplecze techniczne Spółki polskiej która świadczy dla Wnioskodawcy usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór i nie ma żadnego wpływu na to w jaki sposób są one wykorzystywane. Podobnie personel zatrudniony przez Spółkę polską nie podlega w żadnej mierze Wnioskodawcy.

Fakt, że jedynym członkiem zarządu Spółki polskiej jest jedyny członek zarządu spółki, która pełni funkcję komplementariusza Wnioskodawcy nie oznacza, że Wnioskodawca może swobodnie dysponować zapleczem technicznym należącym do Spółki polskiej czy personelem zatrudnionym przez Spółkę polską.

Ta sama osoba fizyczna jest wprawdzie członkiem zarządu Spółki polskiej oraz kieruje sprawami Wnioskodawcy, jednak członek zarządu jest zobligowany działać w interesie spółki w której zarządzie zasiada i podejmując decyzję dotyczące Spółki polskiej musi kierować się jej interesem, a nie interesem innej spółki, w której również jest członkiem zarządu.

Spółka nie uzyskuje też władztwa nad środkami trwałymi tworzącymi zaplecze techniczne Spółki polskiej ani nad zatrudnionym przez nią personelem poprzez fakt, że posiada 100% udziałów w kapitale Spółki polskiej.

Spółka polska stanowi bowiem odrębny i samodzielny podmiot gospodarczy, który dysponuje własnym zapleczem technicznym oraz samodzielnie zatrudnia pracowników i wyznacza im zadania do wykonania.

W tym kontekście należy wskazać, że TSUE w wyroku z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 stwierdził że "...usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną".

TSUE uznał zatem, że sam fakt posiadania spółki zależnej na terytorium państwa członkowskiego nie jest wystarczający do tego, aby uznać, że ta spółka zależna jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej spółki dominującej.

Tym samym uprawnienia właścicielskie, które spółka dominująca posiada względem spółki zależnej nie są samodzielnie wystarczające do stworzenia sytuacji, w której spółka dominująca posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym należącym do spółki zależnej w stopniu umożliwiającym traktowanie spółki zależnej jako stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki dominującej.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca uważa, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy zawarte w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT stanowi, że miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy. Natomiast w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ze względu na fakt, że zdaniem Spółki nie posiada ona stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, to usługi wykonane przez Spółkę polską na rzecz Spółki również nie mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, bowiem zgodnie z treścią wskazanych powyżej przepisów usługi podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej lub w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W Państwa opinii usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy nie podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce nawet wówczas, gdyby Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, także w sytuacji gdyby za stałe miejsce prowadzenia działalności Spółki w Polsce została uznana Spółka polska.

Przepis zawarty w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Oznacza to, że aby usługi świadczone przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy były opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce, Wnioskodawca nie tylko musiałby posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, ale też usługi świadczone przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy musiałyby być świadczone dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/201, aby określić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, usługodawca analizuje charakter i zastosowanie świadczonej usługi.

Przepis ten stanowi, że w przypadku gdy charakter i zastosowanie świadczonej usługi nie pozwalają usługodawcy określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczona jest usługa, określając to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, analizuje on w szczególności czy umowa, zamówienie i numer identyfikacyjny VAT przyznany przez państwo członkowskie usługobiorcy i przekazany usługodawcy przez usługobiorcę wskazują stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce odbioru usługi i czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest tożsame z podmiotem płacącym za usługę.

W przypadku gdy na mocy akapitów pierwszego i drugiego niniejszego ustępu nie można określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, lub gdy usługi objęte art. 44 Dyrektywy VAT są świadczone na rzecz podatnika w ramach umowy obejmującej co najmniej jedną usługę wykorzystywaną w sposób nieidentyfikowalny i niewymierny, usługodawca ma prawo stwierdzić, że usługi są świadczone na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej.

W sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku Spółka przekazuje Spółce polskiej zlecenia wykonania usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór z terytorium Niemiec oraz przekazuje Spółce polskiej swój niemiecki numer VAT. Płatność za wykonane usługi dokonywana jest przez Spółkę także z terytorium Niemiec.

Przerobione przez Spółkę polską skóry są wywożone przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec, gdzie Wnioskodawca wykorzystuje je do prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle cytowanego powyżej przepisu art. 22 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego 282/201 nie ma zatem wątpliwości, że usługi świadczone przez Spółkę polską są wykonywane na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej i które znajduje się na terytorium Republiki Federalnej Niemiec.

W związku z tym, nawet gdyby Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, to i tak usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór świadczone na jej rzecz przez Spółkę polską, jako usługi wykonywane na rzecz miejsca, w którym Spółka ma siedzibę działalności gospodarczej nie byłyby opodatkowane w Polsce.

Uwzględniając powyższe Państwa zdaniem, w okolicznościach przedstawionych w części niniejszego wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Spółki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy,

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy,

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy,

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy,

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy,

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że jesteście Państwo Spółką prowadzącą działalność gospodarczą na terytorium Niemiec w zakresie produkcji i sprzedaży skór wykorzystywanych do produkcji obuwia i torebek. Spółka jest zrejestrowana do celów podatku od wartości dodanej w Niemczech oraz do celów podatku od towarów i usług w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka kupuje w Polsce od podmiotu niepowiązanego ze Spółką, będącego polskim podatnikiem podatku od towarów i usług surowe skóry, które są następnie transportowane do zakładu poprodukcyjnego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski ("Spółka polska"), w której kapitale zakładowym Wnioskodawca posiada 100% udziałów. Spółka polska na zlecenie Wnioskodawcy wykonuje usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór należących do Spółki. Przerobione przez Spółkę polską skóry są wywożone przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec, gdzie Spółka wykorzystuje je do prowadzonej działalności gospodarczej.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (pytanie nr 1) oraz czy usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór wykonywane przez Spółkę polską na rzecz Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce (pytanie nr 2).

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) - zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej", odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, C-605/12 Welmory Sp. z o.o., jak również wyrok C-931/19 Titanium Ltd.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też "własna" infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię "samowystarczalności" stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: "To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności".

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak wynika z wniosku, działalność Spółki koncentruje się w Niemczech i dotyczy produkcji i sprzedaży skór wykorzystywanych do produkcji obuwia i torebek. Na terytorium Polski Spółka współpracuje ze Spółką polską, która wykonuje usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór. Spółka nie zatrudnia jednak w Polsce żadnych pracowników, ani nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego. Ponadto Spółka nie wynajmuje na terytorium Polski żadnych nieruchomości, ruchomości, lokali, ani miejsc magazynowych, ani też nie udostępnia żadnemu podmiotowi na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych ani żadnego zaplecza technicznego. Faktem jest, że jedynym członkiem zarządu Spółki polskiej jest jedyny członek zarządu spółki, która pełni funkcję komplementariusza Spółki. Jednak członek zarządu jest zobligowany działać w interesie spółki w której zarządzie zasiada i podejmując decyzję dotyczące Spółki polskiej musi kierować się jej interesem, a nie interesem innej spółki, w której również jest członkiem zarządu. Co prawda dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Spółkę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Niemniej jednak korzystanie przez Państwa z usług Spółki polskiej nie oznacza, że jej zaplecze osobowe i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa i stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności. W analizowanej sprawie bowiem nie posiadacie Państwo kontroli nad zasobami osobowymi Spółki polskiej. Spółka polska zatrudnia własnych pracowników nad którymi nie sprawują kontroli pracownicy Spółki, ani organy Spółki. Spółka polska samodzielnie zatrudnia pracowników, planuje i organizuje ich pracę, a także w razie potrzeby podejmuje decyzje o zwolnieniu pracowników. Pracownicy Spółki nie są uprawnieni do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Spółki polskiej. Państwa Spółka nie posiada również bezpośredniej kontroli nad zapleczem technicznym/rzeczowym należącym do Spółki polskiej, która nie wynikałaby z uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce. Spółka, ani organy Spółki nie mogą podejmować bezpośrednio decyzji dotyczących maszyn, urządzeń czy innego zaplecza technicznego należącego do Spółki polskiej. Spółka nie ingeruje w to w jaki sposób Spółka polska wykona usługi i jakimi środkami uzyska wskazany przez Spółkę efekt, byle były to środki dopuszczalne prawnie i gwarantujące jak najlepszą jakość usługi. Spółka polska nie jest "kontrolowana" przez Spółkę, bowiem posiada własne organy, które nią kierują i podejmują decyzję w zakresie jej bieżącej działalności. Zatem należy stwierdzić, że Państwa Spółka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Spółka nawiązała współpracę ze Spółką polską w zakresie usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór i współpraca ta ma charakter trwały, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Dodatkowo, współpraca Państwa Spółki z podmiotem powiązanym jakim jest Spółka polska realizowana jest na zasadach rynkowych, bowiem Spółka polska za świadczone usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór pobiera od Spółki wynagrodzenie. Po wykonaniu usługi Spółka polska wystawia fakturę za wykonaną usługę, a Spółka płaci za usługę przelewem na rachunek bankowy Spółki polskiej. Współpraca Spółki ze Spółką polską stanowi zwyczajną relację handlową na linii "usługodawca - usługobiorca". W konsekwencji, należy stwierdzić, że prawidłowe jest Państwa stanowisko, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto, odnosząc się do kwestii miejsca opodatkowania usług stwierdzić należy, że świadczone przez Spółkę polską usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór stanowią usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy. Przy czym Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech oraz jak wskazano w interpretacji nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, usługi świadczone przez Spółkę polską, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy nie są opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako "p.p.s.a.".

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).