0114-KDIP1-2.4012.300.2023.2.RM - Stałe miejsce prowadzenia działalności (VAT). Rozpoznanie WNT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

* prawidłowe - w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (pytanie nr 1) oraz

* prawidłowe - w zakresie braku obowiązku rozliczenia w Polsce podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy (pytanie nr 2).

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lipca 2023 r., za pośrednictwem ePUAP, wpłynął Państwa wniosek z 7 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz opodatkowania realizowanych dostaw towarów. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 13 września 2023 r. (wpływ za pośrednictwem ePUAP 13 września 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. NV (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest spółką prawa holenderskiego posiadającą siedzibę na terytorium Królestwa Niderlandów oraz jest zarejestrowanym w tym kraju podatnikiem podatku od wartości dodanej. Od listopada 2005 r. Spółka jest również czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce.

Działalność Spółki w Polsce

Działalność gospodarcza prowadzona obecnie przez Spółkę na terytorium Polski obejmuje głównie dostawę (...) oraz części zamiennych do (...) do (...) dealerów.

Spółka nie posiada na terytorium Polski magazynu, ani też miejsca, gdzie części do pojazdów mogłyby być przechowywane przez Spółkę lub na jej rzecz przed dostawą do dealerów.

Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani też nie deleguje pracowników do podmiotów w Polsce.

Spółka wynajmuje powierzchnię biurową od spółki A. Sp. z o.o. (dalej: Spółka PL), która była wykorzystywana do przechowywania dokumentacji związanej z transakcjami z dealerami. Umowa najmu ma wkrótce zostać rozwiązana, ponieważ dokumentacja jest obecnie archiwizowana w postaci elektronicznej. Proszą Państwo o wydanie interpretacji w sytuacji, w której umowa najmu została już rozwiązana.

Spółka PL jest spółką - córką, co oznacza, że jesteście Państwo jej udziałowcem.

Zawarli Państwo ze Spółką PL umowę o wsparciu marketingu i sprzedaży z (...) kwietnia 2016 r. (ang. marketing and sales suport agreement) (dalej: Umowa), zgodnie z którą Spółka PL ma świadczyć usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego na terenie Polski w zakresie niezbędnym do utrzymania i rozwoju Państwa działalności w Polsce. W ramach strategii centralnie ustalanej przez Państwa, Spółka PL jest odpowiedzialna za lokalny marketing i sprzedaż oraz za raporty dotyczące sprzedaży, zysków oraz lokalnych kosztów.

Usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego zostały wymienione w załączniku do Umowy i obejmują:

i. części (...) - doradztwo oraz wsparcie marketingowe w ustalaniu cen detalicznych w Polsce, informowanie dealerów o kampaniach, wsparcie we wprowadzaniu nowych części,

ii. obsługa rynku lokalnego - wsparcie techniczne w terenie: wizytowanie i wsparcie dealerów, bieżąca ocena na miejscu problemów technicznych wskazanych przez Państwa; wsparcie programu (...): informacje o zgłoszeniach napraw, obsługa roszczeń, obsługa dostaw części i napraw: wsparcie logistyczne w języku krajowym w razie braków i rozbieżności w zamówieniach i dostawach, wsparcie techniczne przy obsłudze problemów dotyczących produktów, gwarancji, systemów i instrukcji; raport odpowiedzi/ogólny raport terenowy/karta wczesnego ostrzegania: działania następcze i komunikacja; homologacja i legalizacja: homologacje typu, certyfikaty niskiego poziomu hałasu, zgodność dokumentów produktu, dokumenty rejestracyjne pojazdów itp. w imieniu Spółki,

iii. obsługa sprzedaży - doradzanie Państwu w sprawie programów i akcji sprzedażowych, wniosków o udzielenie specjalnych zniżek, obsługa programów bonusowych, koordynacja sprzedaży w Państwa imieniu, koordynacja pomiędzy Państwem a klientami sprzedaży bezpośredniej zgodnie z upoważnieniem od Spółki, koordynacja prac podwykonawców wykonywanych na rzecz klientów oraz na rzecz Spółki,

iv. pojazdy używane - wsparcie w zakresie sprzedaży na rynku pojazdów używanych, w szczególności: koordynacja inspekcji pojazdów używanych przez podwykonawców, dostarczanie wiedzy o rynku pojazdów używanych, uzyskiwanie najlepszych cen rynkowych,

v. naprawa i konserwacja - wsparcie w likwidacji szkód w pojazdach zgłaszanych przez klientów, wsparcie w zapewnieniu konserwacji pojazdów, fakturowanie i pobór należności od klientów,

vi. marketing - koordynacja wystaw, dni otwartych i wizyt w fabryce, inicjowanie akcji marketingowych we współpracy z dealerami, wdrażanie kampanii marketingowych i obsługa ich wyników, analiza konkurencji i kontakty z prasą, jak również przekazywanie dealerom informacji o produktach (zmiana modelu rocznika, modyfikacje, itp.),

vii. sieć dealerska - aktywny rozwój dealerów do pożądanego poziomu jakości, proponowanie rozmieszczenia jednostek sprzedaży i serwisu w celu zapewnienia obecności w całym kraju, a także kontrola przestrzegania przez dealerów ich umów ze Spółką,

viii. pomoc w ściąganiu należności,

ix. tłumaczenie dokumentów,

x. dystrybucję przetłumaczonych instrukcji i materiałów,

xi. szkolenie pracowników dealerów,

xii. wprowadzanie polityk i procedur w języku krajowym,

xiii. wszelkie inne czynności uzupełniające w stosunku do wymienionych wyżej.

Usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego są świadczone odpłatnie.

Państwo, nie udzielili pełnomocnictwa żadnemu pracownikowi Spółki PL do zawierania umów na Państwa rzecz.

Spółka zawiera bezpośrednio z klientami umowy w ramach programu napraw i konserwacji (...), który w zamian za stałą miesięczną opłatę umożliwia skorzystanie z napraw w sieci (...) serwisów.

Spółka pełni istotną rolę w ustalaniu cen pojazdów oferowanych w UE, ponieważ ustala jednolitą listę ich cen. W oparciu o nią ustalane są krajowe cenniki przy wykorzystaniu wiedzy o lokalnym rynku spółek zależnych. W Polsce informacje w tym zakresie dostarcza Spółka PL.

Zasadniczo ceny nowych pojazdów negocjuje dealer z klientem, przy czym dla przyznania mu zniżki o określonym poziomie ma on obowiązek uzyskania zgody Spółki PL, albo Państwa Spółki. Po ustaleniu ceny dealer składa zamówienie u Państwa Spółki, która potwierdza warunki sprzedaży i planowaną datę produkcji. Następnie Państwo przeprowadzają badanie zdolności kredytowej klienta. W razie jej pozytywnego wyniku zawierana jest umowa sprzedaży pomiędzy dealerem a klientem, a Państwo rozpoczynają produkcję pojazdu.

W przypadku dostaw części zamiennych umowy są zawierane pomiędzy Państwem a dealerem.

Ponadto, w Polsce działa także B. Sp. z o.o., która jako spółka z grupy oferuje finansowanie zakupu pojazdów w ramach leasingu.

Spółka obecnie uznaje, że posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka uzyskała w tym zakresie interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 czerwca 2012 r., sygn. IPPP3/443-281/12-4/MPe (dalej: Interpretacja), w której organ uznał, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W związku jednak z rozwiązaniem umowy najmu, brakiem pracowników w Polsce oraz prowadzeniem swojej działalności przy wykorzystaniu zasobów ludzkich i technicznych centrali w Niderlandach oraz w świetle najnowszego orzecznictwa sądów i Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: Trybunał, TSUE), powzięli Państwo wątpliwości co do istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Transakcje Spółki w Polsce

Obecnie rozliczają Państwo i wykazują w Polsce dla potrzeb VAT dostawy pojazdów oraz dostawy części zamiennych, zarówno kupionych od dostawców na terenie Polski, jak również takich, które Spółka uprzednio uznaje za przesunięcie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa z innych krajów UE do Polski (szczegóły dalej). Z kolei jako zakupy, z których wynika prawo do odliczenia podatku naliczonego w Polsce Spółka wykazuje: nabycie części zamiennych bezpośrednio od polskich dostawców oraz nabycie części zamiennych uznawane za przesunięcie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa do Polski (szczegóły poniżej).

Transakcje wewnątrzwspólnotowe

Dokonują Państwo dostaw pojazdów oraz części zamiennych bezpośrednio z fabryki w (...) albo magazynu w Hiszpani lub na Węgrzech na warunkach CIP siedziba dealera (lub inne wskazane przez dealera miejsce w Polsce). Oznacza to, że zajmują się Państwo organizacją transportu towarów do Polski oraz ponoszą Państwo koszty tego transportu do Polski wraz z kosztami ubezpieczenia transportu.

W przypadku dostaw pojazdów do firmy leasingowej oraz dostaw części zamiennych do dealerów w Polsce, rozpoznają Państwo transakcje jako przesunięcie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa do Polski (czynność wykazywana jako "fikcyjne" wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o VAT), a następnie jako dostawę krajową na rzecz dealerów. Takie traktowanie zostało potwierdzone przez organy podatkowe w Interpretacji wydanej dla Spółki.

Pozostałe dostawy pojazdów są traktowane przez Spółkę jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów na rzecz dealera albo klienta flotowego w kraju, z którego towary są wywożone.

W odniesieniu do dostaw części zamiennych do (...) do (...) dealerów oraz materiałów reklamowych Spółka uzyskała interpretację, w której potwierdzono jej stanowisko, zgodnie z którym Spółka prawidłowo rozpoznaje te dostawy w pierwszej kolejności jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, a następnie jako dostawę krajową udokumentowaną wystawianymi na rzecz dealerów fakturami VAT, w których Spółka nalicza i wykazuje polski podatek VAT należny (obecnie według stawki 23%).

Spółka powzięła wątpliwości co do kwalifikacji sprzedaży pojazdów oraz części zamiennych jako nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ są one przemieszczane bezpośrednio z innego kraju UE do nabywców w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku, w odpowiedzi na pytania zadane w wezwaniu, wskazali Państwo następująco:

1) Z jakiego tytułu/w związku z wykonaniem jakich czynności dokonali Państwo rejestracji dla celów VAT w Polsce?

Spółka zarejestrowała się w Polsce dla potrzeb VAT w 2005 r. w związku z rozliczaniem dostaw (...) oraz części zamiennych z innych państw UE na rzecz dealerów. Spółka uzyskała wtedy interpretację (...), w której wskazano, że:

* Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej,

* ma miejsce przesunięcie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa do Polski (czynność wykazywana jako "fikcyjne" wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o VAT), a następnie dostawa krajowa na rzecz dealerów.

2) Na czym konkretnie polega, jakich konkretnie świadczeń dotyczy (jakie świadczenia obejmuje, w tym jakich towarów) działalność Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej, tj. w Niderlandach?

Spółka posiada swoją główną siedzibą w (...) w Niderlandach. Działalność Spółki obejmuje opracowywanie, produkcję, marketing i sprzedaż lekkich, średnich i ciężkich pojazdów (...), ich elementów oraz części zamiennych. Spółka dokonuje dostaw towarów, w tych dostaw wewnątrzwspólnotowych, np. dostawy pojazdów i części zamiennych do dealerów. Spółka uczestniczy również w świadczeniu usług, np. usług zarządzania flotą (...), usług serwisowych (...).

3) W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana Państwa działalność gospodarcza w kraju siedziby działalności gospodarczej (należy ogólnie bez wskazywania szczegółów, lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Państwa Spółka prowadzi działalność w Niderlandach np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby Spółka korzysta z jakichś magazynów, jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby (ogólnie) itp.?

Spółka posiada fabrykę (...) w (...) o powierzchni pow. (...) m². Zatrudnia tam własnych pracowników, własne maszyny, a także prowadzi centrum rozwojowe i przygotowuje (...) do transportu do klientów. W tym samym miejscu Spółka posiada biuro.

4) Czy działalność realizowana przez Państwa Spółkę na terytorium Polski stanowi działalność pomocniczą w stosunku do działalności podstawowej realizowanej w Niderlandach, jeśli tak należy wyjaśnić, dlaczego działalność realizowana w Polsce uznawana jest przez Państwa za działalność pomocniczą?

Działalność Spółki w Polsce wynika z działalności podstawowej wykonywanej w Holandii. Wszystkie decyzje biznesowe są podejmowane w Holandii. Działalność w Polsce nie jest samodzielna i niezależna. Do prowadzenia działalności na terenie Polski - obejmującej dostawy (...) oraz części zamiennych do (...) do (...) dealerów oraz do zawierania z polskimi klientami umów w ramach programu napraw i konserwacji (...) - Spółka wykorzystuje własne zaplecze techniczne i personalne znajdujące się w Niderlandach. Nie korzysta natomiast z zaplecza personalnego i technicznego Spółki PL.

5) Czy Spółka PL jest spółką zależną od Państwa Spółki, należy wyjaśnić/opisać na jakich zasadach odbywa się współpraca ze Spółką PL, w jaki sposób następuje rozliczenie ze Spółką PL za usługi wsparcia marketingu i sprzedaży (wskazali Państwo jedynie, że świadczenie usług odbywa się odpłatnie)?

Spółka PL jest spółką-córką, co oznacza, że Spółka jest jej jedynym udziałowcem.

Spółka zawarła ze Spółką PL umowę o wsparciu marketingu i sprzedaży z (...) kwietnia 2016 r. (ang. marketing and sales suport agreement) (dalej: Umowa), zgodnie z którą Spółka PL ma świadczyć usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego na terenie Polski w zakresie niezbędnym do utrzymania i rozwoju działalności Spółki w Polsce. W ramach strategii centralnie ustalanej przez Spółkę, Spółka PL jest odpowiedzialna za lokalny marketing i sprzedaż oraz za raporty dotyczące sprzedaży, zysków oraz lokalnych kosztów. Wynagrodzenie Spółki PL jest kalkulowane w oparciu o jej koszty poniesione w celu świadczenia usług na Państwa rzecz oraz ilość sprzedanych pojazdów i części zamiennych. Usługi Spółki PL są rozliczane miesięcznie.

Spółka PL świadczy usługi we własnym imieniu i może zatrudnić w tym celu podwykonawców.

Spółka nie udzieliła pełnomocnictwa żadnemu pracownikowi Spółki PL do zawierania na jej rzecz umów.

6) W przypadku istnienia spółek zależnych należy wskazać przy użyciu jakich zasobów osobowych/technicznych spółki zależne będą wykonywały usługi na rzecz Spółki, czy spółki zależne będą wykonywały usługi na rzecz Państwa wykorzystując wyłącznie własne zasoby techniczne i osobowe (należy opisać).

Spółką zależną świadczącą w Polsce usługi na rzecz Spółki jest Spółka PL. Świadczy ona usługi na rzecz Spółki przy użyciu własnych zasobów technicznych i ludzkich w sposób opisany we Wniosku.

7) Przez jaki okres czasu Państwa Spółka zamierza współpracować ze Spółką PL w zakresie nabywania usług wsparcia marketingu i sprzedaży?

Umowa została zawarta na czas nieokreślony i przez taki czas ma trwać współpraca Wnioskodawcy i Spółki PL ma również trwać przez czas nieokreślony.

8) Czy Spółka PL świadczy usługi wyłącznie na Państwa rzecz?

Spółka PL świadczy usługi wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy.

9) Czy Państwa Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi /rzeczowymi Spółki PL świadczącej usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego na Państwa rzecz, jeśli tak należy wyjaśnić na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana?

Nie, Spółka PL świadczy usługi na rzecz Spółki przy użyciu własnych zasobów technicznych i ludzkich w sposób opisany we Wniosku.

10) Czy Państwa Spółka ma wpływ na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Spółki PL ma zostać wykorzystana do wykonania danej czynności/zadania w tym należy wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest realizowany?

Nie, Spółka PL świadczy usługi na rzecz Spółki przy użyciu własnych zasobów technicznych i ludzkich w sposób opisany we Wniosku.

11) Czy Państwa Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi Spółki PL świadczącej usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego na Państwa rzecz, jeśli tak należy wyjaśnić na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana?

Nie.

12) Czy Państwa Spółka ma wpływ na to, które zasoby osobowe Spółki PL mają realizować usługi na Państwa rzecz oraz na czas pracy zasobów osobowych Spółki PL?

Nie.

13) W jaki sposób będzie przebiegał proces "obsługi roszczeń, obsługi dostaw części i napraw" oraz "wsparcie techniczne przy obsłudze problemów dotyczących produktów, gwarancji" realizowany w ramach obsługi rynku lokalnego przez Spółkę PL, w tym do kogo, tj. do siedziby Państwa Spółki w Niderlandach czy do Spółki PL będzie zwracał się klient w związku z wystąpieniem ww. zdarzeń, kto/jaki podmiot będzie rozpatrywał reklamacje/zwroty itd.?

W przypadku reklamacji dotyczących pojazdów lub części i zwrotów, klient zgłosi roszczenie do dealera, od którego kupił pojazd lub części. Zgłoszenie zostanie zarejestrowane w systemie, do którego ma dostęp Spółka i Spółka PL. Następnie Spółka dokona dostawy części do dealera. Jeśli wystąpią problemy ze znalezieniem części na rynku, czy też w komunikacji między dealerem i Spółką, to pracownicy Spółki PL pomogą w tym zakresie.

Generalnie kwestie reklamacji i zwrotów rozpatrują dealerzy, a w kwestiach wątpliwych rozstrzyga Spółka.

14) Czy świadczenie usług wsparcia marketingowego i posprzedażowego przez Spółkę PL będzie realizowane zgodnie z wytycznymi /oczekiwaniami/ilościami wskazanymi /określonymi przez Państwa?

Świadczenie usług wsparcia marketingowego i posprzedażowego przez Spółkę PL będzie realizowane w ramach strategii centralnie ustalanej przez Spółkę.

15) Czy Państwa Spółka oprócz nabywania od Spółki PL usług wsparcia marketingowego i posprzedażowego nabywa na terytorium Polski jakieś inne usługi, należy wyjaśnić/opisać?

Spółka nabywa od polskich dostawców głównie usługi naprawy pojazdów w ramach gwarancji lub programu (...). Dodatkowo, Spółka czasami nabywa od polskich dostawców usługi doradcze, usługi obsługi celnej.

16) Na czym polega, czego dotyczy, w jaki sposób i przez kogo jest realizowany oraz w jaki sposób jest rozliczany program napraw i konserwacji zawierany przez Państwa z klientami (...)?

Umowy w ramach programu napraw i konserwacji (...) są zawierane przez Spółkę i klientów flotowych (właścicieli (...)). Polscy klienci, którzy nabyli pojazdy od dealerów mogą nabyć pakiet (...) dla swoich pojazdów, dzięki któremu będą one naprawione w warsztacie prowadzonym przez jednego z niezależnych dealerów pojazdów Spółki w Europie. Umowy (...) są zawierane na czas określony. Klient płaci stałą miesięczną opłatę. W przypadku awarii (...), klient może skontaktować się z C. (dalej: C.) w Holandii, a C. zapewni pomoc drogową oraz naprawę (...). Uszkodzony pojazd jest naprawiany przez naprawiającego dealera. Naprawy są rozliczane pomiędzy naprawiającym dealerem a Spółką.

17) Czy Państwa Spółka posiada na terytorium Polski przedstawicieli /handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa uprawnione do zawierania umów w imieniu Państwa Spółki?

Spółka nie posiada w Polsce przedstawicieli, handlowców ani innych osób posiadających pełnomocnictwo do zawierania na jej rzecz umów.

18) Czy spółka B. Sp. z o.o. jest spółką zależną od Państwa Spółki?

B. Sp. z o.o. (dalej: B.) nie jest zależna od Wnioskodawcy, ponieważ Wnioskodawca nie posiada udziałów w B. B. należy do tej samej grupy kapitałowej co Spółka.

19) Na jakich zasadach odbywa się współpraca ze spółką B. Sp. z o.o., w tym czy i jakie usługi świadczy na Państwa rzecz ta spółka?

B. nie świadczy usług na rzecz Spółki. B. nabywa nowe pojazdy od Wnioskodawcy w celu oddania ich w leasing.

20) Jeśli spółka B. Sp. z o.o. świadczy usługi na Państwa rzecz - prosimy wskazać, czy mają Państwo bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi i technicznymi tej spółki oraz czy mają Państwo wpływ na to, które zasoby osobowe i techniczne spółki B. Sp. z o.o. mają realizować usługi na Państwa rzecz?

B. nie świadczy usług na rzecz Spółki. Wnioskodawca nie ma żadnej kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi B.

21) Na czym dokładnie polega współpraca z podwykonawcami określona w pkt iii. opisu stanu faktycznego jako "obsługa sprzedaży", przy użyciu jakich zasobów technicznych i osobowych podwykonawcy świadczą na Państwa rzecz usługi (należy opisać)?

Współpraca z podwykonawcami dotyczy możliwości ich zatrudnienia przez Spółkę PL w celu wykonania umowy o wsparciu marketingu i sprzedaży, np. w zakresie organizacji konferencji, targów, eventów (np. konkurs na najlepszego kierowcę), szkoleń dla klientów lub dealerów, badania rynku. Koszt podwykonawców jest uwzględniany w wynagrodzeniu za świadczenie usług na rzecz Spółki. Podwykonawcy wykonają zlecenia wykorzystując własne zasoby techniczne i osobowe.

22) Czy Państwa Spółka będzie posiadała bezpośrednią kontrolę nad zapleczem podwykonawców (zasobami technicznymi /rzeczowymi/osobowymi), w tym należy wskazać/opisać na czym ta kontrola będzie polegała i w jaki sposób będzie realizowana?

Spółka nie będzie posiadała bezpośredniej kontroli nad technicznym i osobowym zapleczem podwykonawców.

23) Czy Państwa Spółka będzie miała wpływ jaka część zasobów technicznych /rzeczowych/osobowych podwykonawców ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w tym należy wskazać/opisać na czym ten wpływ będzie polegał i w jaki sposób będzie realizowany?

Spółka nie będzie posiadała bezpośredniej kontroli nad technicznym i osobowym zapleczem podwykonawców.

24) Czy i jakie środki trwałe/ruchomości/nieruchomości posiadają Państwo na terytorium Polski?

Jak wskazano we Wniosku, Spółka nie posiada na terytorium Polski magazynu, ani też miejsca, gdzie części do pojazdów mogłyby przechowywane przez Spółkę lub na jej rzecz przed dostawą do dealerów.

Obecnie Spółka wynajmuje powierzchnię biurową od Spółki PL. Umowa najmu ma być rozwiązana.

Spółka nie posiada w Polsce środków trwałych ani ruchomości. Spółka nie jest właścicielem nieruchomości w Polsce.

Odnośnie sprzedaży pojazdów, na pytania zadane w wezwaniu udzielili Państwo następujących odpowiedzi:

1) Kto jest faktycznym nabywcą towarów w przypadku transakcji będącej przedmiotem zapytania?

W sytuacji, której dotyczy pytanie 2, faktycznymi nabywcami pojazdów są dealerzy. Następnie dealerzy odsprzedają je swoim klientom.

2) Czy wywóz towarów z danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej (fabryka w (...), magazyn w Hiszpanii i na Węgrzech) do Polski następuje bezpośrednio w wyniku dostawy dokonanej przez Państwa na rzecz ustalonego nabywcy, który jest Państwu znany w momencie rozpoczęcia transportu towarów?

Tak, dealer - nabywca pojazdów jest znany w momencie rozpoczęcia ich transportu do Polski.

3) Czy przemieszczone do Polski towary (...) mają być czasowo używane w Polsce do świadczenia przez Państwa usług (np. najmu, leasingu itp.), a dopiero po zakończonej usłudze dojdzie w Polsce do dostawy tych towarów na nabywcę?

Nie, pojazdy są dostarczane bezpośrednio do dealerów, a przed dostawą nie są czasowo używane w Polsce.

4) Czy nabywca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce?

Tak, nabywcy - dealerzy są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT w Polsce.

5) Czy Państwa Spółka (dostawca) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, z którego towar jest wysyłany (Hiszpania i Węgry) oraz posiada numery unijnie nadane w obu tych krajach?

Tak, Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej w krajach, z których (...) są transportowane do Polski. Również w Hiszpanii i Węgrzech.

6) Jakim numerem NIP/nadanym w jakim kraju posłużą się Państwo na potrzeby transakcji objętej wnioskiem, w przypadku gdy towar będzie transportowany z fabryki w (...), z magazynu w Hiszpanii oraz magazynu z Węgier?

W przypadku transakcji, które Spółka uznaje za wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów posługuje się jako sprzedawca - numerem VAT kraju rozpoczęcia transportu - odpowiednio holenderskim, hiszpańskim, węgierskim.

Odnośnie sprzedaży części zamiennych, wskazali Państwo następująco:

1) Czy przedmiotem zapytania jest sytuacja, gdy części zamienne będą transportowane z fabryki w (...), z magazynu w Hiszpanii lub z magazynu z Węgier (z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że nabywają Państwo również części zamienne bezpośrednio od polskich dostawców)?

W sytuacji, której dotyczy pytanie 2 części zamienne będą transportowane z fabryki w (...), z magazynu w Hiszpanii lub z magazynu z Węgier do Polski.

2) Kto jest faktycznym nabywcą towarów w przypadku transakcji będącej przedmiotem zapytania?

W sytuacji, której dotyczy pytanie 2, faktycznymi nabywcami części zamiennych są dealerzy. Następnie dealerzy odsprzedają je swoim klientom.

3) Czy wywóz towarów z danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej (Holandia, Hiszpania, Węgry) do Polski następuje bezpośrednio w wyniku dostawy dokonanej przez Państwa na rzecz ustalonego nabywcy, który jest Państwu znany w momencie rozpoczęcia transportu towarów?

Tak, dealer - nabywca części zamiennych jest znany w momencie rozpoczęcia ich transportu do Polski.

4) Czy nabywca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce?

Tak, nabywcy - dealerzy są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT w Polsce.

5) Czy Państwa Spółka (dostawca) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, z którego towar jest wysyłany (Hiszpania i Węgry) oraz posiada numery unijnie nadane w obu tych krajach,

Tak, Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej w krajach, z których części zamienne są transportowane do Polski. Również w Hiszpanii i Węgrzech.

6) Jakim numerem NIP/nadanym w jakim kraju posłużą się Państwo na potrzeby transakcji objętej wnioskiem, w przypadku gdy towar będzie transportowany z fabryki w (...), z magazynu w Hiszpanii oraz magazynu z Węgier?

W przypadku transakcji, które Spółka uznaje za wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów posługuje się jako sprzedawca - numerem VAT kraju rozpoczęcia transportu - odpowiednio holenderskim, hiszpańskim, węgierskim.

Pytania sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku:

1) Czy w świetle opisanego zdarzenia przyszłego prawidłowe jest stanowisko, że Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej?

2) Czy opisana sprzedaż pojazdów oraz części zamiennych na rzecz dealerów, które są transportowane do Polski z innego państwa członkowskiego UE, powinna być rozliczana przez nabywcę jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, a nie przez Spółkę jako nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku

Państwa zdaniem:

1) W świetle opisanego zdarzenia przyszłego, Państwa zdaniem, Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2) Sprzedaż pojazdów i części zamiennych na rzecz dealerów, które są transportowane do Polski z innego państwa członkowskiego UE, powinna być rozliczana przez nabywcę jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, a nie przez Spółkę jako nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE stanowiska w odniesieniu do pytania 1

Zgodnie z art. 11 ust. 1 i ust. 2 Rozporządzenia UE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza "dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika (...) - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu" odpowiednio:

i. "odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej",

ii. "świadczenie usług, które wykonuje".

Jednocześnie, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia UE, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z kolei orzecznictwo TSUE dostarcza istotnych wskazówek w odniesieniu do tego kiedy występuje "wystarczająca stałość" oraz "odpowiednia struktura" aby doszło do utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W wyroku w sprawie C-605/12 Welmory TSUE podkreślił, że "pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim "stałe miejsce prowadzenia działalności" (...), jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej".

W tej sprawie TSUE wskazał, że jeśli "zaplecze personalne i techniczne do celów działalności gospodarczej wykonywanej przez spółkę cypryjską, takie jak serwery informatyczne, oprogramowanie i obsługa informatyczna, a także system do zawierania umów z konsumentami i otrzymywania wpływów od nich, znajdują się poza terytorium polskim", to "spółka cypryjska nie dysponuje w Polsce stałym miejscem prowadzenia działalności, bowiem nie ma koniecznej infrastruktury umożliwiającej jej odbiór usług świadczonych przez spółkę polską i wykorzystywanie ich do celów jej działalności gospodarczej".

Trybunał w wyroku w sprawie C-605/12 Welmory podkreślił również, że: "Okoliczność, że działalność gospodarcza dwóch spółek związanych umową o współpracy tworzy ekonomicznie nierozerwalną całość, a z jej rezultatów korzystają zasadniczo konsumenci w Polsce, nie ma znaczenia przy stwierdzeniu, czy spółka cypryjska posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce (...) należy odróżnić usługi świadczone przez spółkę polską na rzecz spółki cypryjskiej od usług świadczonych przez tę ostatnią na rzecz konsumentów w Polsce. Chodzi o odrębne świadczenie usług, które podlegają różnym systemom VAT".

W orzecznictwie Trybunału wskazano również sytuacje, w których możliwe jest, aby spółka zależna stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej, o ile wynika to z oceny "w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej", np. w wyroku w sprawie C-260/95 DFDS.

Wątek ten został rozwinięty w wyroku TSUE w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics, w którym Trybunał podkreślił, że: "usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, oraz że usługodawca ten nie jest zobowiązany do badania, w celu dokonania takiej oceny, stosunków umownych łączących te dwa podmioty". Trybunał jednocześnie wskazał, że usługodawca powinien zweryfikować istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, a badanie to "Obejmuje to przede wszystkim analizę charakteru i zastosowania świadczonej usługi na rzecz podatnika - usługobiorcy. Następnie gdy analiza ta nie pozwala na określenie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej tego usługobiorcy, należy dokonać analizy w szczególności tego, czy umowa, zamówienie i numer identyfikacyjny VAT przyznany przez państwo członkowskie usługobiorcy i przekazany usługodawcy przez usługobiorcę wskazują stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce odbioru usługi i czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest tożsame z podmiotem płacącym za usługę. Wreszcie, w przypadku gdy dwa ww. kryteria nie pozwalają na określenie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, usługodawca ma prawo stwierdzić, że usługi są świadczone na rzecz miejsca, w którym usługobiorca ma siedzibę działalności gospodarczej".

Z kolei w jednym z ostatnich wyroków dotyczących stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej C-333/20 Berlin Chemie Trybunał uznał, że "spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży".

Wyrok Trybunału w sprawie C-333/20 Berlin Chemie dotyczył niemieckiej spółki Berlin Chemie AG, która sprzedawała w Rumunii produkty farmaceutyczne. W celu promowania tych towarów, zawarła umowę z rumuńską spółką zależną na świadczenie na swoją rzecz usług marketingowych, regulacyjnych, reklamowych i reprezentacyjnych. Spółka niemiecka była jedynym klientem spółki rumuńskiej. Spółka rumuńska udostępniła niemieckiej spółce zaplecze techniczne (komputery, systemy operacyjne, pojazdy (...)) oraz zaplecze personalne obejmujące ponad 200 pracowników. Rumuńskie organy podatkowe, jak i sąd krajowy uznały, że spółka rumuńska została utworzona w celu udostępnienia Berlin Chemie, na zasadach wyłączności, usług potrzebnych Berlin Chemie do prowadzenia działalności gospodarczej w Rumunii, przez co doszło do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Rumunii.

Trybunał w wyroku w sprawie C-333/20 Berlin Chemie wskazał, że jedynie w przypadku ustalenia, że ze względu na mające zastosowanie postanowienia umowne spółka niemiecka dysponowała zapleczem technicznym i personalnym spółki rumuńskiej, tak jakby było jej własnym, spółka niemiecka mogłaby dysponować strukturą, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Rumunii. Bez znaczenia dla spełnienia tej przesłanki pozostaje fakt, że zależna spółka rumuńska ma tylko jednego klienta.

W drugiej kolejności TSUE uznał, że usługi reklamowe i marketingowe świadczone przez spółkę rumuńską miały przede wszystkim na celu lepsze informowanie przedsiębiorców z sektora ochrony zdrowia i konsumentów o produktach farmaceutycznych sprzedawanych przez spółkę niemiecką. Spółka rumuńska nie uczestniczyła bezpośrednio w sprzedaży i w dostawie produktów leczniczych spółki niemieckiej, ani nie zaciągała zobowiązań wobec podmiotów trzecich w imieniu tej spółki. Zdaniem Trybunału należy odróżnić usługi świadczone przez spółkę rumuńską na rzecz spółki niemieckiej od towarów, które spółka niemiecka sprzedaje i dostarcza w Rumunii. Chodzi bowiem o odrębne świadczenie usług i odrębną dostawę towarów, które podlegają różnym systemom VAT.

Trybunał wskazał ponadto, że zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji świadczone przez spółkę rumuńską są więc otrzymywane przez spółkę niemiecką, która wykorzystuje zaplecze personalne i techniczne znajdujące się w Niemczech w celu zawierania i wykonywania umów sprzedaży z dystrybutorami jej produktów farmaceutycznych w Rumunii.

Podobny tok rozumowania Trybunał przedstawił w sprawie C-232/22 Cabot Plastics Belgium, w której uznał, że "podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią Europejską, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim".

Mając na uwadze przytoczoną definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzanie UE, uważają Państwo, że nie będą Państwo posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przede wszystkim, nie będą Państwo posiadać w Polsce zaplecza personalnego i technicznego.

Spółka nie posiada na terytorium Polski magazynu, ani też miejsca gdzie części do pojazdów mogłyby przechowywane przez Spółkę lub na jej rzecz przed dostawą do dealerów. Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani też nie deleguje pracowników do podmiotów w Polsce. Spółka nie udzieliła pełnomocnictwa żadnemu pracownikowi Spółki PL do zawierania na jej rzecz umów. Umowa najmu ze Spółką PL została rozwiązana, ponieważ dokumentacja jest obecnie archiwizowana w postaci elektronicznej. Spółka nie udzieliła pełnomocnictwa żadnemu pracownikowi Spółki PL do zawierania na jej rzecz umów.

Państwa zdaniem, istotne zasoby dla prowadzenia planowanej działalności Państwa Spółki w Polsce znajdują się w Państwa centrali w Niderlandach, a nie w Polsce. W świetle wyroku TSUE w sprawie C-605/12 Welmory jest to istotna okoliczność przemawiająca przeciwko istnieniu w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez Państwa.

Spółka uważa również, że nie dysponuje zapleczem technicznym i personalnym Spółki PL jak swoim własnym. Spółka PL jest spółką-córką, co oznacza, że Państwo jesteście jej udziałowcem. Jednakże, w świetle wyroków w sprawach C-547/18 Dong Yang Electronics oraz C-333/20 Berlin Chemie fakt, iż Państwo jesteście jedynym klientem Spółki PL nie powinien samodzielnie prowadzić do powstania stałego miejsca działalności gospodarczej Państwa Spółki w Polsce. Państwa Spółka oraz Spółka PL są bowiem odrębnymi podmiotami prawnymi i odrębnymi podatnikami VAT.

Do prowadzenia działalności na terenie Polski - dostawę (...) oraz części zamiennych do (...) do (...) dealerów oraz do zawierania z polskimi klientami umów w ramach programu napraw i konserwacji (...) - wykorzystują Państwo własne zaplecze techniczne i personalne znajdujące się w Niderlandach. Nie korzystają Państwo natomiast z zaplecza personalnego i technicznego Spółki PL.

Sama okoliczność świadczenia wyłącznie usług na rzecz spółki zagranicznej nie może w świetle wyroków TSUE w sprawach C-333/20 Berlin Chemie oraz C-232/22 Cabot Plastics Belgium, świadczyć o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w kraju siedziby usługodawcy. Do takich wniosków należy dojść również w Państwa sprawie, ponieważ nabywając usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego, Państwo wykorzystują je za pośrednictwem zaplecza technicznego i personalnego w Niderlandach do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, a równocześnie nie posiadają Państwo władztwa nad zapleczem personalnym i technicznym Spółki PL. Nie można więc mówić o istnieniu w Polsce takiej struktury Państwa Spółki, która charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie, by umożliwić nabywanie lub świadczenie usług w Polsce. Dlatego też należy uznać, że nie będą Państwo posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Do tej pory uznawali Państwo, że posiadają Państwo w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w związku z otrzymaną Interpretacją. Jednak po jej analizie zauważyli Państwo, że zmianie uległy przedstawione w niej okoliczności, przez co inaczej należy interpretować Państwa sytuację.

Państwa Spółka nie posiada już zasobów technicznych w Polsce, umowa najmu została rozwiązana. Co więcej, Państwa Spółka nie posiada zasobów ludzkich - nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani też nie deleguje pracowników do podmiotów w Polsce, Państwa Spółka nie udzieliła pełnomocnictwa żadnemu pracownikowi Spółki PL do zawierania na jej rzecz umów. Nawet jeśli działalność prowadzona na terytorium Polski ma charakter stały i nieprzemijający, to w świetle przywołanych orzeczeń Trybunału nie powinno to mieć wpływu na istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dopóki nie wiąże się to z posiadaniem w Polsce zaplecza technicznego i personalnego. Z kolei art. 96 ust. 1 ustawy o VAT nie wiąże obowiązku rejestracji z posiadaniem w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ale z wykonywaniem czynności opodatkowanych w Polsce. Tym samym rejestracja dla potrzeb VAT nie powinna wskazywać na istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Państwa stanowisko znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych. Przykładowo w wydanej w dość zbliżonym stanie faktycznym interpretacji indywidualnej z 23 stycznia 2022 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.426.2021.2.RST, potwierdzono, że zagraniczna spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, jeśli współpracuje z polską spółką, która świadczy na zasadach rynkowych w zamian za wynagrodzenie, usługi marketingowe, wsparcia sprzedaży oraz usługi wsparcia produktu i usługi doradcze, a które mają na celu wsparcie ogółu działalności spółki zagranicznej w Polsce. Ponadto, spółka zagraniczna nie posiada kontroli nad zasobami osobowymi oraz techniczno-rzeczowymi polskiej spółki oraz nie jest i nie będzie właścicielem i najemcą jakichkolwiek aktywów zarówno ruchomych jak i nieruchomości, zaplecza technicznego w Polsce, ani nie będzie zatrudniać pracowników w Polsce.

Również w interpretacji indywidualnej z 25 kwietnia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.55.2022.2.RD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że zagraniczna spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, gdy polska spółka świadczy na jej rzecz usługi wsparcia przy procesie zakupu i sprzedaży, a także usługi logistyczne oraz księgowo-podatkowe. Organ podatkowy potwierdził, że w takiej sytuacji spółka zagraniczna nie dysponuje odpowiednimi zasobami osobowymi i technicznymi oraz nie sprawuje kontroli nad takimi zasobami należącymi do polskich podmiotów, co oznacza brak spełnienia podstawowych przesłanek świadczących o prowadzeniu w sposób stały działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Ponadto, w interpretacji indywidualnej z 7 marca 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.600.2021.1.RST, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że usługi zarządzania częściami zamiennymi w ramach procesu usług posprzedażowych świadczone przez polską spółkę na rzecz spółki niemieckiej, gdy ta druga nie ma wpływu na zaplecze personalne i techniczne spółki polskiej, to "zaplecze personalne i techniczne z którego korzysta Spółka w Polsce, nie tworzy infrastruktury niezbędnej do tego, by prowadzić samodzielną i niezależną działalność w sposób ciągły", przez co spółka niemiecka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Z kolei w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 kwietnia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.617.2021.2.RST, potwierdzono, że jeśli zagraniczna spółka nie ma kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi/rzeczowymi polskiego usługodawcy, jak również nie ma wpływu jaka część tych zasobów ma zostać wykorzystana do świadczenia usług, to nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 kwietnia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.613.2021.2.RST, uznano, że jeśli całość operacji związanych z polską sprzedażą jest zarządzana i nadzorowana przez centralę spółki w Niemczech, spółka niemiecka wysyła towary bezpośrednio do polskich odbiorców, a polska spółka świadczy usługi związane z monitorowaniem procesów logistycznych w Polsce, to nie skutkuje to powstaniem w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę niemiecką.

Reasumując, Spółka uważa, że nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ nie posiada w Polsce zaplecza personalnego i technicznego, które charakteryzowałoby się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą umożliwiającą świadczenie albo nabywanie usług w Polsce.

UZASADNIENIE stanowiska w odniesieniu do pytania 2

Jak wynika z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Aby więc miało miejsce przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów konieczne jest:

* nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami,

* które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium innego państwa członkowskiego.

Taka sytuacja ma miejsce w odniesieniu do Spółki. Spółka dokonuje dostaw pojazdów oraz części zamiennych bezpośrednio z fabryki w (...) albo magazynu w Hiszpani lub na Węgrzech na warunkach CIP siedziba dealera (lub inne wskazane przez dealera miejsce w Polsce). Oznacza to, że Spółka zajmuje się organizacją transportu towarów do Polski oraz ponosi koszty tego transportu do Polski wraz z kosztami ubezpieczenia transportu. Dokonując wspomnianych dostaw Spółka przenosi prawo do rozporządzania pojazdami lub częściami zamiennymi na rzecz nabywcy.

Należy zwrócić uwagę, że istnieją również pewne szczególne sytuacje stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów tzw. "własne", "fikcyjne" lub "nietransakcyjne".

W tym zakresie art. 11 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem rozumie się również przemieszczenie przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, towarów należących do tego podatnika, z terytorium innego państwa członkowskiego na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Stosownie natomiast do art. 25 ust. 1 ustawy o VAT z kolei, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki tub transportu.

W Państwa ocenie, dla zastosowania art. 11 ust. 1 ustawy o VAT konieczne jest spełnienie następujących przesłanek:

* towary wytworzone, wydobyte, nabyte zaimportowane, na terytorium innego kraju członkowskiego muszą być w ramach przedsiębiorstwa prowadzonego przez podatnika podatku od wartości dodanej, przemieszczane z terytorium innego państwa członkowskiego do Polski,

* przemieszczone towary muszą służyć działalności gospodarczej podatnika,

* transport przemieszczanych towarów musi zakończyć się na terytorium Polski,

* przemieszczenie nie skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Jak Państwo wskazali, Spółka nie posiada na terytorium Polski magazynu, ani też miejsca gdzie części do pojazdów mogłyby przechowywane przez Spółkę lub na jej rzecz przed dostawą do dealerów. Niezasadne jest więc różnicowanie wewnątrzwspólnotowych transakcji Spółki w następujący sposób:

* dostawy pojazdów do firmy leasingowej oraz dostawy części zamiennych - przesunięcie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa do Polski (art. 11 ust. 1 ustawy o VAT), a następnie dostawa krajowa na rzecz dealerów,

* pozostałych dostaw pojazdów jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów na rzecz dealera albo klienta flotowego w kraju, z którego towary są wywożone.

Uważają Państwo, że w obydwu sytuacjach, skoro towary (pojazdy i części zamienne) trafiają do polskiego odbiorcy, a bezpośrednio wskutek dostawy jest przenoszone na niego prawo do rozporządzania towarami jak właściciel i ma miejsce transport towarów pomiędzy państwami członkowskimi, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów dostarczanych przez Państwa powinno mieć miejsce odpowiednio u polskiego nabywcy - firmy leasingowej, dealera, klienta flotowego.

Uważają Państwo, że stanowisko przedstawione w Interpretacji nie powinno mieć zastosowania, ponieważ zamiast nietransakcyjnego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT oraz dostawy krajowej, Spółka powinna uznać, że dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z innego kraju UE do Polski (gdzie polski nabywca jest odpowiedzialny za rozliczenie VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów).

Reasumując, sprzedaż pojazdów i części zamiennych na rzecz dealerów, które są transportowane do Polski z innego państwa członkowskiego UE, powinna być rozliczana przez nabywcę jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, a nie przez Spółkę jako nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytania nr 1 i 2 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...).

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z wniosku wynika, że jesteście Państwo spółką prawa holenderskiego. Posiadają Państwo siedzibę na terytorium Królestwa Niderlandów i jesteście w tym kraju zarejestrowani jako podatnik podatku od wartości dodanej. Spółka jest również zarejestrowana w Polsce dla potrzeb VAT od 2005 r. w związku z rozliczaniem dostaw (...) oraz części zamiennych z innych państw UE na rzecz dealerów.

Działalność gospodarcza prowadzona przez Spółkę w Polsce obejmuje głównie dostawy (...) oraz części zamiennych (...) do (...) dealerów. Dostawy pojazdów oraz części zamiennych dokonywane są przez Spółkę bezpośrednio z fabryki w (...) albo magazynu w Hiszpani lub na Węgrzech na warunkach CIP siedziba dealera (lub inne wskazane przez dealera miejsce w Polsce). Nabywcą pojazdów i części zamiennych są dealerzy.

(...) kwietnia 2016 r. zawarli Państwo umowę o wsparciu marketingu i sprzedaży (Umowa), ze spółką zależną, tj. Spółką PL. Oprócz usług wsparcia marketingowego i posprzedażowego nabywanych od Spółki PL Spółka nabywa na terytorium Polski usługi naprawy pojazdów w ramach gwarancji lub programu (...). Program ten kierowany jest do polskich klientów flotowych (właścicieli (...)), którzy nabyli pojazdy od dealerów. Po zawarciu umowy ze Spółką dotyczącą programu (...) klienci mogą skorzystać z napraw prowadzonych przez jednego z niezależnych dealerów Spółki w Europie. Przykładowo, w przypadku awarii (...) i, klient może skontaktować się z C. (C.) w Holandii. C. zapewni pomoc drogową oraz naprawę (...) przez naprawiającego dealera.

Umowy (...) są zawierane na czas określony. Klient płaci stałą miesięczną opłatę. Naprawy są rozliczane pomiędzy naprawiającym dealerem a Spółką. Ponadto, Spółka nabywa od polskich dostawców usługi doradcze oraz usługi obsługi celnej.

W Polsce działa także inna spółka z grupy, do której należy Państwa Spółka, tj. B. Sp. z o.o. (B.) oferująca finansowanie zakupu pojazdów w ramach leasingu. B. nabywa od Spółki nowe pojazdy w celu oddania ich w leasing. B. nie świadczy usług na Państwa rzecz. B. nie jest spółką zależną Państwa Spółki.

Ad 1

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy w związku z działalnością opisaną we wniosku Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W kwestii stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wydanych wyrokach TSUE sformułował przesłanki, które - w przypadku ich łącznego spełnienia - uzasadniają stwierdzenie, że podatnik posiada w danym państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, należy wskazać, że o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić wówczas, gdy występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia 282/2011, jak również tezy wynikające z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby. Do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest także konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego. Niemniej jednak podatnikowi musi przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Mając na uwadze powyższe ustalenia (przesłanki) można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura "własna". W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W kontekście możliwości powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie, TSUE rozważał również przypadki współpracy pomiędzy podmiotami powiązanymi.

I tak, w powołanym również przez Państwa wyroku z 7 maja 2020 r. sygn. C-547/18 w sprawie Dong Yang Electronics TSUE stwierdził, że: "usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną". Przy czym, Trybunał zastrzegł, że spółka zależna może stanowić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej, ale tylko wtedy, gdy spełnione są materialne przesłanki ustanowione Rozporządzeniem, w szczególności w jego art. 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej. W związku z tym uznanie danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zależeć wyłącznie od statusu prawnego zainteresowanego podmiotu.

Z kolei w wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: "Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży". TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych.

Należy również zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Trybunał uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem "nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (...). W świetle powyższego (...) Wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy 2006/112 oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 z późn. zm., w sytuacji, gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem".

W powołanych orzeczeniach (C-333/20 i C-931/19), Trybunał wskazał więc, że powierzenie lokalnemu podwykonawcy określonych zadań samo w sobie nie skutkuje powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki zagranicznej w danym państwie członkowskim, nawet wówczas, gdy działalność ta realizowana jest w ramach współpracy ze spółką powiązaną podmiotu zagranicznego. Jednocześnie TSUE potwierdził, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczna jest - w państwie, w którym stałe miejsce prowadzenia działalności mogłoby powstać - obecność osób uprawnionych do podejmowania istotnych decyzji zarządczych, które umożliwiają prowadzenie działalności w sposób wystarczająco niezależny.

W wyroku C-232/22 z 29 czerwca 2023 r. TSUE orzekł, że "podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim".

Z kolei kwestię "samowystarczalności" stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym również przez Państwa wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: "To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności".

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Realizując transakcje opisane we wniosku, Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności w sposób stały.

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, działalność Spółki obejmuje opracowywanie, produkcję, marketing i sprzedaż lekkich, średnich i ciężkich pojazdów (...), ich elementów oraz części zamiennych. Spółka dokonuje dostawy towarów, w tym w ramach dostaw wewnątrzwspólnotowych np. dostawy pojazdów i części zamiennych do dealerów. Ponadto, Spółka uczestniczy w świadczeniu usług np. usług zarządzania flotą (...) i usług serwisowych (...). Spółka posiada siedzibę w (...) w Niderlandach. W Niderlandach Spółka posiada biuro oraz fabrykę (...) i to na terytorium tego kraju zatrudnia pracowników, posiada własne maszyny, prowadzi centrum rozwojowe a także przygotowuje (...) do transportu do klientów. W Niderlandach podejmowane są wszystkie decyzje biznesowe. Działalność w Polsce nie jest działalnością samodzielną i niezależną lecz wynika ona z działalności podstawowej wykonywanej w Holandii. Do prowadzenia działalności na terenie Polski - obejmującej dostawy (...) oraz części zamiennych do (...) do (...) dealerów oraz do zawierania z polskimi klientami umów w ramach programu napraw i konserwacji (...) Spółka wykorzystuje własne zaplecze techniczne i personalne znajdujące się w Niderlandach.

(...) kwietnia 2016 r. zawarli Państwo na czas nieokreślony Umowę ze spółką zależną, tj. Spółką PL dotyczącą wsparcia marketingu i sprzedaży. Zgodnie z Umową, Spółka PL ma świadczyć na Państwa rzecz usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego na terenie Polski w zakresie niezbędnym do utrzymania i rozwoju Państwa działalności w Polsce. W ramach strategii ustalanej centralnie przez Spółkę, Spółka PL jest odpowiedzialna za lokalny marketing i sprzedaż oraz za raporty dotyczące sprzedaży, zysków oraz lokalnych kosztów.

Usługi wsparcia marketingowego i posprzedażowego obejmują doradztwo oraz wsparcie marketingowe w ustalaniu cen detalicznych w Polsce, informowanie dealerów o kampaniach i wsparcie we wprowadzaniu nowych części (części (...)), obsługę rynku lokalnego, na które składa się wsparcie techniczne w terenie (wizytowanie i wspieranie dealerów, bieżąca ocena na miejscu wskazanych przez Państwa problemów technicznych), wsparcie programu C. (informowanie o zgłoszeniach napraw i obsługa roszczeń), obsługa dostaw części i napraw (wsparcie logistyczne w języku krajowym w razie braków i rozbieżności w zamówieniach i dostawach, wsparcie techniczne przy obsłudze problemów dotyczących produktów, gwarancji, systemów i instrukcji), raport odpowiedzi/ogólny raport terenowy/karta wczesnego ostrzegania (działania następcze i komunikacja) a także homologacja i legalizacja (homologacje typu, certyfikaty niskiego poziomu hałasu, zgodność dokumentów produktu, dokumenty rejestracyjne pojazdów itp. w imieniu Spółki). Jak wskazano, obsługa roszczeń, obsługa dostaw części i napraw oraz wsparcie techniczne przy obsłudze problemów dotyczących produktów, gwarancji - realizowane w ramach obsługi rynku lokalnego przez Spółkę PL polega na tym, że w przypadku reklamacji dotyczących pojazdów lub części i zwrotów, klient zgłosi roszczenie do dealera, od którego nabył pojazd lub części. Zgłoszenie zostanie zarejestrowane w systemie, do którego ma dostęp Spółka i Spółka PL. Następnie Spółka dokona dostawy części do dealera. Jeśli wystąpią problemy ze znalezieniem części na rynku, czy też w komunikacji między dealerem i Spółką, wówczas pracownicy Spółki PL pomogą w tym zakresie. Generalnie jednak, kwestie reklamacji i zwrotów rozpatrują dealerzy, a jedynie w kwestiach wątpliwych rozstrzyga Spółka. Ponadto, w ramach Umowy, Spółka PL zapewnia obsługę sprzedaży, tj. doradza w sprawie programów i akcji sprzedażowych, wnioskuje o udzielenie specjalnych zniżek, obsługuje programy bonusowe, koordynuje w Państwa imieniu sprzedaż i sprzedaż bezpośrednią pomiędzy Państwem a klientami (zgodnie z otrzymanym od Państwa upoważnieniem) a także koordynuje pracami podwykonawców wykonywanych na rzecz klientów oraz na rzecz Spółki. Współpraca z podwykonawcami dotyczy możliwości ich zatrudnienia przez Spółkę PL w celu wykonania umowy o wsparciu marketingu i sprzedaży, np. w zakresie organizacji konferencji, targów, eventów (np. konkurs na najlepszego kierowcę), szkoleń dla klientów lub dealerów, czy badania rynku. Koszt podwykonawców jest uwzględniany w wynagrodzeniu za świadczenie usług na rzecz Spółki. Podwykonawcy, w celu realizacji zlecenia będą wykorzystywać własne zasoby techniczne i osobowe, nad którymi Spółka nie będzie miała bezpośredniej kontroli. Spółka PL zapewnia również wsparcie w zakresie sprzedaży na rynku pojazdów używanych, w szczególności koordynuje inspekcjami pojazdów używanych przez podwykonawców, dostarcza wiedzy o rynku pojazdów używanych i uzyskiwaniu najlepszych cen rynkowych (pojazdy używane). Do obowiązków Spółki PL należy również wsparcie w likwidacji szkód w pojazdach oraz w zapewnieniu konserwacji pojazdów, fakturowanie i pobór należności od klientów, marketing (koordynacja wystaw, dni otwartych i wizyt w fabryce, inicjowanie akcji marketingowych we współpracy z dealerami, wdrażanie kampanii marketingowych i obsługa ich wyników, analiza konkurencji i kontakty z prasą, jak również przekazywanie dealerom informacji o produktach (zmiana modelu rocznika, modyfikacje, itp.). Ponadto Spółka PL dba o aktywny rozwój dealerów do pożądanego poziomu jakości, proponowanie rozmieszczenia jednostek sprzedaży i serwisu w celu zapewnienia obecności w całym kraju, a także kontrola przestrzegania przez dealerów ich umów ze Spółką (sieć dealerska). Spółka PL pomaga również w ściąganiu należności, w tłumaczeniu dokumentów, odpowiada za dystrybucję przetłumaczonych instrukcji i materiałów, szkolenie pracowników dealerów, wprowadzanie polityk i procedur w języku krajowym oraz zapewnia wszelkie inne czynności uzupełniające w stosunku do czynności opisanych powyżej. Opisane czynności Spółka PL świadczy wyłącznie na rzecz Spółki.

Jak wcześniej wskazano, za "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie spełnione zostaną warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Przy tym, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego. Kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z zasobów usługodawcy. Jednak, co istotne w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne, tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie powyższe warunki nie będą spełnione. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika bowiem, że nie posiadają Państwo na terytorium Polski własnych zasobów technicznych ani osobowych. Wskazali Państwo, że nie zatrudniają Państwo w Polsce żadnych pracowników, ani nie delegują pracowników do podmiotów w Polsce. Nie posiadają Państwo na terytorium Polski środków trwałych, ruchomości i nieruchomości. Nie posiadają Państwo w Polsce magazynu, ani żadnego innego miejsca, gdzie mogłyby być przechowywane części do pojazdów przed dostawą do dealerów. Do prowadzenia działalności na terenie Polski obejmującej dostawy (...) oraz części zamiennych do (...) do (...) dealerów oraz do zawierania z polskimi klientami umów w ramach programu napraw i konserwacji (...) wykorzystują Państwo własne zaplecze techniczne i personalne znajdujące się w Niderlandach. Wykonując czynności wynikające z Umowy Spółka PL wykorzystuje własne zasoby osobowe i rzeczowe. Przy tym, Państwa Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Spółki PL i nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Spółki PL ma zostać wykorzystana do wykonania danej czynności/zadania. Jednocześnie, Spółka nie ma bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi Spółki PL oraz nie ma wpływu na to, które zasoby osobowe Spółki PL mają realizować usługi na Jej rzecz ani na czas pracy tych zasobów. Co istotne, Spółka nie udzieliła pełnomocnictwa żadnemu pracownikowi Spółki PL do zawierania umów na Jej rzecz. Również podwykonawcy zatrudnieni przez Spółkę PL będą wykonywać zlecenia wykorzystując do tego własne zasoby techniczne i osobowe, a Spółka nie będzie posiadała bezpośredniej kontroli nad tymi zasobami. Analogicznie, w przypadku spółki B., która nabywa od Państwa pojazdy w celu oddania ich w leasing - również w tym przypadku nie mają Państwo żadnej kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi tego kontrahenta. Wskazali Państwo, że wszelkie decyzje biznesowe zapadają w Holandii. To tam Spółka posiada niezbędne zasoby techniczne i osobowe, tj. pracowników, maszyny oraz centrum rozwojowe. W Holandii znajduje się biuro oraz fabryka. Zatem, należy uznać, że Spółka nie będzie posiadała własnych zasobów personalnych i technicznych na terytorium Polski, ani nie będzie posiadała kontroli nad zapleczem polskich podmiotów (Spółki PL, B., podwykonawcy) porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie będą spełnione podstawowe przesłanki warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W konsekwencji stwierdzić należy, że Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 1, z którego wynika, że Spółka nie będzie miała na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest prawidłowe.

Ad 2

W pytaniu nr 2 wyrazili Państwo wątpliwość, czy dostawę pojazdów oraz części zamiennych transportowanych z innego państwa członkowskiego UE do Polski dokonaną na rzecz dealerów powinni Państwo rozliczyć jako nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

Państwa zdaniem, sprzedaż pojazdów i części zamiennych na rzecz dealerów, które są transportowane do Polski z innego państwa członkowskiego UE, powinna być rozliczana przez nabywcę jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, a nie przez Spółkę jako nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy ma miejsce wówczas, gdy w wyniku dostawy, w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, towary są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki.

Ponadto, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przepis ten rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski. W myśl powołanej regulacji, przemieszczenie towarów traktowane będzie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie wtedy, gdy przemieszczane towary są własnością podatnika, który wszedł w ich posiadanie na terytorium państwa członkowskiego, z którego transportowane są do Polski i będą służyć czynnościom wykonywanym przez niego, jako podatnika, na terytorium kraju. W takim przypadku w państwie, z którego przemieszczane są towary, występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, natomiast w państwie, do którego przemieszczane są towary, następuje ich wewnątrzwspólnotowe nabycie - dokonywane przez ten sam podmiot.

Przy czym należy zaznaczyć, że przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku, gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 12 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 25 ust. 1 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W analizowanej sprawie Spółka dokonuje na rzecz dealera dostawy pojazdów oraz części zamiennych.

Z wniosku wynika, że po ustaleniu ceny pojazdu, dealer składa zamówienie u Spółki, która potwierdza warunki sprzedaży i planowaną datę produkcji a następnie przeprowadza badanie zdolności kredytowej klienta. Po uzyskaniu pozytywnej weryfikacji klienta, dealer zawiera umowę sprzedaży z klientem, a Spółka rozpoczyna produkcję pojazdu. W przypadku dostaw części zamiennych umowy są zawierane pomiędzy Państwem a dealerem. Zarówno w przypadku pojazdów jak i części zamiennych faktycznym nabywcą towarów jest dealer. Spółka nie posiada w Polsce magazynów ani innych miejsc, w których mogłyby być przechowywane towary. Pojazdy oraz części zamienne są więc transportowane do Polski bezpośrednio z fabryki w (...) lub też z magazynu znajdującego się w Hiszpani lub na Węgrzech, na warunkach CIP siedziba dealera (lub inne wskazane przez dealera miejsce w Polsce). Spółka zajmuje się organizacją transportu towarów do Polski oraz ponosi koszty zarówno transportu jak i jego ubezpieczenia. Wywóz towarów (pojazdy i części zamienne) z innego niż Polska państwa członkowskiego UE (fabryka w (...), magazyn w Hiszpanii i na Węgrzech) do Polski następuje bezpośrednio w wyniku dostawy dokonanej przez Państwa na rzecz ustalonego nabywcy (dealera), który jest Państwu znany w momencie rozpoczęcia transportu towarów do Polski. Dealerzy (nabywcy) są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT w Polsce. Przy tym, pojazdy przemieszczone do Polski nie są czasowo używane w Polsce do świadczenia przez Państwa usług (np. najmu, leasingu itp.) lecz są dostarczane bezpośrednio do dealerów. Spółka (dostawca) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium państw członkowskich, z których towar jest wysyłany do Polski (Niderlandy, Hiszpania, Węgry) oraz posiada numery unijnie nadane w tych krajach. W przypadku transakcji, które Spółka uznaje za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - gdy towar będzie transportowany do Polski z fabryki w (...), z magazynu w Hiszpanii lub z magazynu z Węgier, Spółka posługuje się numerem VAT nadanym w kraju rozpoczęcia transportu, tj. odpowiednio numerem holenderskim, hiszpańskim lub węgierskim.

Z powołanych regulacji wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy ma miejsce wówczas, gdy podmiot z jednego państwa członkowskiego nabywa prawo do rozporządzania towarami jak właściciel (na rzecz tego podmiotu dokonywana jest dostawa), i wyniku dokonanej dostawy towary te są wysłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, pozostaje bez znaczenia, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Jednocześnie, transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy pod warunkiem, że nabywcą towarów transportowanych z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego kraju członkowskiego jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa powyżej, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. Przy tym, jak stanowi art. 25 ust. 1 ustawy - wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów należy opodatkować w kraju, w którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Podatnikiem (podmiotem zobowiązanym do opodatkowania WNT) z tego tytułu jest nabywca towarów. W analizowanej sprawie powyższe warunki zostaną spełnione.

Spółka będąca podatnikiem podatku od wartości dodanej w Niderlandach, Hiszpanii i na Węgrzech dokonuje dostaw towarów (pojazdów i części zamiennych) na rzecz dealera zarejestrowanego jako czynny podatnik VAT w Polsce. Wywóz towarów z innego niż Polska państwa członkowskiego UE (fabryka w (...), magazyn w Hiszpanii i na Węgrzech) do Polski następuje bezpośrednio w wyniku dostawy dokonanej przez Spółkę na rzecz ustalonego nabywcy (dealera), który jest Spółce znany w momencie rozpoczęcia transportu towarów do Polski.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że w analizowanej sprawie po stronie dealera (nabywcy towarów) wystąpi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy. Tym samym, wobec Spółki nie znajdzie zastosowania art. 11 ust. 1 ustawy. Zatem, w związku z opisanym przemieszczeniem towarów (pojazdów oraz części zamiennych) z Holandii, Hiszpanii i Węgier do Polski, Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia w Polsce podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko w zakresie pytania nr 2, z którego wynika, że w związku ze sprzedażą pojazdów i części zamiennych na rzecz dealerów, które są transportowane do Polski z innego państwa członkowskiego UE, Spółka nie powinna rozliczać w Polsce podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego, niniejsza interpretacja rozstrzyga więc wyłącznie o obowiązkach i uprawnieniach Wnioskodawcy (...) nie wywołuje natomiast skutków prawnych dla kontrahentów Spółki (dealerów), którzy chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami o jej udzielenie.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

* Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

* Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

* Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a."). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

* w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

* w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.).