0114-KDIP1-2.4012.22.2021.1.SP - Opodatkowanie usług doradczych.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 14 kwietnia 2021 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP1-2.4012.22.2021.1.SP Opodatkowanie usług doradczych.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2021 r. (data wpływu 14 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług doradczych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług doradczych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca ma zamiar świadczyć w przyszłości usługi doradcze na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu za granicą: w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce) oraz w krajach trzecich (poza Unią Europejską). Osoby fizyczne, na rzecz których będą świadczone usługi doradcze, nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej. Usługi doradcze nie będą stanowiły usług, do których ma zastosowanie art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. nie będą to usługi związane z nieruchomościami. Usługi doradcze będą świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajdującego się w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek rozliczyć podatek od towarów i usług na terytorium Polski w związku ze świadczeniem usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce)?

2. Czy Wnioskodawca będzie miał obowiązek rozliczyć podatek od towarów i usług na terytorium Polski w związku ze świadczeniem usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w krajach trzecich (poza Unią Europejską)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca będzie miał obowiązek rozliczyć podatek od towarów i usług na terytorium Polski w związku ze świadczeniem usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce), ponieważ zgodnie z art. 28c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku rozliczenia podatku od towarów i usług na terytorium Polski w związku ze świadczeniem usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w krajach trzecich (poza Unią Europejską), ponieważ zgodnie z art. 28I ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia usług doradczych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. W związku z tym miejscem opodatkowania będzie kraj, w którym usługobiorca ma zwykłe miejsce pobytu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...).

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej (art. 2 pkt 2 ustawy). Przez terytorium państwa członkowskiego - stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy - rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Natomiast w myśl art. 2 pkt 5 ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług od określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.

osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.

podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Przy tym w myśl art. 28c ust. 2 ustawy w przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie z art. 28c ust. 3 ustawy w przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Zatem w przypadku świadczenia usługi, innej niż wskazana w art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n ustawy, na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy miejscem świadczenia usługi jest państwo siedziby usługodawcy albo kraj stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (w sytuacji gdy usługa jest świadczona ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej znajduje się w innym państwie niż siedziba usługodawcy) albo miejsce w którym usługodawca posiada stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (w sytuacji gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej).

Jednocześnie na podstawie art. 28I pkt 3 ustawy w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej usług doradczych, inżynierskich, prawniczych, księgowych oraz usług podobnych do tych usług miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca posiadający siedzibę działalności w Polsce ma zamiar świadczyć usługi doradcze ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajdującego się w Polsce. Usługi doradcze nie stanowią usług, do których ma zastosowanie art. 28e ustawy i będą świadczone na rzecz osób fizycznych nieprowadzących żadnej działalności gospodarczej mających zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce) oraz w krajach trzecich (poza Unią Europejską).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku rozliczenia na terytorium Polski podatku od towarów i usług w związku ze świadczeniem usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce) oraz mających zwykłe miejsce pobytu w krajach trzecich (poza Unią Europejską).

Odnosząc się do niniejszych wątpliwość wskazać należy, że osoby fizyczne nieprowadzące żadnej działalności gospodarczej nie spełniają definicji podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy. Przy tym, jak wskazał Wnioskodawca, usługi doradcze nie stanowią usług, do których ma zastosowanie art. 28e ustawy.

Jednocześnie art. 28d, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n ustawy nie przewiduje szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług doradczych, gdy ich nabywcą jest podmiot niebędący podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy i mający zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce). Zatem w przypadku świadczenia przez Wnioskodawcę usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce) miejsce świadczenia a tym samym opodatkowania tych usług należy ustalić na podstawie art. 28c ustawy. Wnioskodawca posiada siedzibę działalności w Polsce i ma zamiar świadczyć usługi doradcze ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajdującego się w Polsce zatem miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania usług doradczych świadczonych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce) na podstawie art. 28c ust. 1 ustawy będzie terytorium Polski. W konsekwencji usługi doradcze świadczone na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce) będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Natomiast do usług doradczych, gdy ich nabywcą jest podmiot niebędący podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy posiadający zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej, na podstawie art. 28I pkt 3 ustawy miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi doradczej posiada zwykłe miejsce pobytu. Zatem w przypadku świadczenia przez Wnioskodawcę usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w krajach trzecich (poza Unią Europejską) miejsce świadczenia a tym samym opodatkowania tych usług należy ustalić na podstawie 28I pkt 3 ustawy. Tym samym skoro na podstawie art. 28I pkt 3 ustawy miejscem świadczenia usług doradczych jest miejsce, gdzie nabywca usługi doradczej posiada zwykłe miejsce pobytu miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania usług doradczych świadczonych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w krajach trzecich (poza Unią Europejską) nie będzie terytorium Polski. W konsekwencji usługi doradcze świadczone na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w krajach trzecich (poza Unią Europejską) nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

W konsekwencji Wnioskodawca będzie miał obowiązek rozliczenia na terytorium Polski podatku od towarów i usług w związku ze świadczeniem usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w Unii Europejskiej (ale nie w Polsce) natomiast nie będzie miał obowiązku rozliczenia na terytorium Polski podatku od towarów i usług w związku ze świadczeniem usług doradczych na rzecz osób fizycznych mających zwykłe miejsce pobytu w krajach trzecich (poza Unią Europejską).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3.

z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl