0114-KDIP1-2.4012.143.2020.4.RM - Rozliczanie transakcji łańcuchowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 3 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 3 kwietnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 3 kwietnia 2020 r.) oraz w dniu 3 lipca 2020 r. (data wpływu 8 lipca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 15 czerwca 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 29 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania realizowanych dostaw towarów (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 3 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania realizowanych dostaw towarów.

Wniosek uzupełniony został w dniu 3 kwietnia 2020 r. (data wpływu 3 kwietnia 2020 r.) oraz w dniu 3 lipca 2020 r. (data wpływu 8 lipca 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 15 czerwca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione pismem z dnia 3 lipca 2020 r.:

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest spółką zarejestrowaną w Polsce, w której zarząd sprawują osoby fizyczne posiadające niemiecki status rezydencji podatkowej. Spółka jest zarejestrowana na cele podatku VAT jako podatnik VAT czynny.

Powstanie Spółki jest odpowiedzią niemieckiej grupy producentów, w skład której wchodzą m.in. spółki... KG i.... GmbH & CO. KG (dalej: Dostawcy, Grupa) na oczekiwania polskiej klienteli, tj. na zwiększone zainteresowanie polskich przedsiębiorców zakupem niemieckich wyrobów produkowanych przez Grupę.

Dostawcy są niemieckimi podmiotami gospodarczymi prowadzącymi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży odzieży roboczej, akcesoriów ochronnych, narzędzi, itp.

Działalność prowadzona jest głównie poprzez sprzedaż wysyłkową zarówno do klientów indywidualnych jak i klientów biznesowych (przedsiębiorstw) (dalej: Klienci lub Klient).

Polska Spółka, w swoim zamierzeniu, ma prowadzić działalność pośredniczącą pomiędzy polskimi Klientami a Grupą. Będzie to działalność o charakterze pomocniczym w stosunku do działalności wykonywanej przez Grupę. Jedynym udziałowcem Spółki jest podmiot z Grupy -... KG, który jest niemiecką spółką komandytową. Wszelkie decyzje zarządcze i biznesowe dotyczące działalności Spółki są podejmowane na terenie Niemiec. Członkowie zarządu Spółki na stale przebywają i wykonują swoje funkcje na terytorium Niemiec. Z racji tego, że są rezydentami niemieckimi, posiadają lokalny (tj. niemiecki) adres e-mail, telefony i wizytówki. Tam tez znajduje się dokumentacja dotycząca zadań wykonywanych przez zarząd, zarówno prawna, jak i korporacyjna.

Cała infrastruktura związana z prowadzeniem działalności (biuro, serwer, wyposażenie), jak również personel znajduje się na stałe wyłącznie w Niemczech. Spółka nie zatrudnia i nie będzie zatrudniać w Polsce żadnych pracowników ani nie będzie posiadać żadnego personelu współpracującego. Nie przewiduje się również, aby Spółka posiadała lub wynajmowała na terytorium Polski biura, magazyny lub inne pomieszczenia.

Spółka, w celu realizacji swoich zadań, zamierza nawiązać współpracę z podmiotami zewnętrznymi, niepowiązanymi ani ze Spółką ani z Grupą. W szczególności zamierza nawiązać współpracę z centrum telefonicznym (dalej: Call Center), które będzie miało bieżący kontakt biznesowy z polskimi klientami. W tym momencie nie jest jeszcze wybrany podmiot, który świadczyć będzie takie usługi. Niewykluczone, że takie usługi będzie realizował podmiot, który swoją siedzibę będzie miał w Niemczech tuż przy granicy polsko-niemieckiej.

Do głównych zadań Call Center będzie należeć:

* odbieranie połączeń, zapytań od klientów - Call Center nie będzie aktywnie kontaktować się z klientami, tj. nie będzie poszukiwać nowych klientów,

* przyjmowanie zamówień oraz wprowadzanie ich do systemu informatycznego,

* administrowanie/zarządzanie reklamacjami i zwrotami towarów (bez fizycznego ich przechowywania czy magazynowania).

Co istotne, Call Center nie będzie upoważnione do występowania w imieniu Spółki w zakresie przekraczającym zwykły kontakt z klientami (opisany powyżej), w tym do negocjowania warunków transakcji zawieranych przez Spółkę, w szczególności negocjowania poziomu cen ani nie będzie zawierała żadnych umów w imieniu Spółki. Call Center będzie jedynie pełniło funkcję informacyjną dla Klientów.

Spółka zawarła umowę dotyczącą prowadzenia ksiąg rachunkowych z podmiotem polskim oraz umowę najmu adresu korespondencyjnego w Polsce. Czynności te spowodowane są obowiązkami w zakresie podatku VAT, tj. obowiązkiem sporządzenia deklaracji i rejestrów. Są to jedyne umowy, które oprócz umowy z Call Center zostały zawarte przez Spółkę w Polsce.

Zgodnie z planowanym modelem transakcji w Polsce (dalej: Schemat Dostaw), sprzedaż towarów będzie następowała w ten sposób, iż będą one najpierw sprzedawane przez Dostawcę do Spółki (Dostawca wystawi fakturę na Spółkę), a następnie Spółka będzie sprzedawała je Klientom w Polsce (Spółka będzie wystawiać faktury na rzecz Klientów).

Proces realizacji świadczeń na rzecz Klienta w Polsce będzie miał następujący przebieg:

* Call Center przyjmuje zamówienia (online lub telefonicznie) i wprowadza je do systemu informatycznego Dostawcy, znajdującego się na terytorium Niemiec,

* Spółka zatwierdza zamówienia i przekazuje je do realizacji przez Dostawcę,

* Dostawca realizuje zamówienie i transportuje je do miejsca wskazanego przez Spółkę (będącego jednocześnie miejscem finalnej dostawy na rzecz Klienta).

Fizycznie dostawa towarów do Klientów będzie odbywać się bezpośrednio z terytorium Niemiec do ostatecznego nabywcy (Klienta). Dostawa towarów będzie organizowana przez Dostawcę. W ramach tej transakcji Dostawca będzie przenosił prawo do dysponowania towarami jak właściciel na rzecz Spółki w momencie dostarczenia towarów do określonego przez Spółkę miejsca ich przeznaczenia na terytorium Polski. Ryzyko ekonomiczne związane z dostarczanym towarem będzie spoczywało na Dostawcy. Z kolei Spółka będzie przenosiła prawo do dysponowania towarami jak właściciel na rzecz Klientów w momencie dostarczenia towarów do określonego przez Klientów miejsca ich przeznaczenia na terytorium Polski (tj. adres docelowy dostawy zrealizowanej przez Dostawcę). Będzie ewentualnie również możliwość, aby to Dostawca dostarczał towary na adres docelowy, bez pośrednictwa Spółki.

Dostawca będzie wystawiał na rzecz Spółki fakturę dokumentującą sprzedaż towarów. Na przedmiotowej fakturze Dostawca wskaże m.in.: swój niemiecki numer identyfikacji podatkowej nadany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, polski numer identyfikacji podatkowej Spółki nadany jej dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, wskazane przez Spółkę miejsce przeznaczenia towarów na terytorium Polski oraz inne wymagane informacje. W żadnym przypadku transport towarów nie będzie organizowany przez kolejne podmioty w transakcji, tj. przez Spółkę lub przez Klientów.

W uzupełnieniu wniosku, w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy Wnioskodawca występuje z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego jako podmiot prawa polskiego z siedzibą w Polsce, Wnioskodawca wskazał, że podmiotem wnioskującym o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego jest podmiot wskazany we wniosku jako Wnioskodawca, tj. Sp. z o.o. mający siedzibę rejestrową w Polsce.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania konkretnego stanu faktycznego co do zakresu/okoliczności/warunków/zasad nabywania oraz realizacji świadczeń na terytorium Polski, Wnioskodawca wskazał, że proces realizacji świadczeń na rzecz klienta w Polsce będzie miał następujący przebieg:

* Call Center przyjmuje zamówienia (online lub telefoniczne) i wprowadza je do systemu informatycznego Dostawcy, znajdującego się na terytorium Niemiec.

* Spółka zatwierdza zamówienia i przekazuje je do realizacji przez Dostawcę.

* Dostawca realizuje zamówienie i transportuje je do miejsca wskazanego przez Spółkę (będącego jednocześnie miejscem finalnej dostawy na rzecz Klienta), bez dokonywania jakiegokolwiek przeładunku lub magazynowania po drodze w Polsce. Transport ten, ma charakter bezpośredni do Dostawcy do Klienta.

Odpowiadając na pytanie Organu dotyczące wskazania konkretnego zdarzenia przyszłego co do zakresu/okoliczności/warunków/zasad nabywania oraz realizacji świadczeń na terytorium Polski, Wnioskodawca wskazał, że odpowiedź jest analogiczna jak powyżej oraz, że Wnioskodawca w celu ostrożnościowego podejścia przedstawił zarówno zaistniały stan faktyczny, jak i zdarzenie przyszłe jako jeden stan hipotetyczny.

Dla wyjaśnienia jednak Wnioskodawca wskazuje, że na terenie Polski będzie dokonywał sprzedaży towarów handlowych zakupionych wcześniej u Dostawcy. Będzie to odzież robocza, akcesoria ochronne, narzędzia, itp. Okoliczności/zasady ich nabywania nie ulegną też zmianie. Proces realizacji świadczeń na rzecz klienta w Polsce będzie miał następujący przebieg:

* Call Center przyjmuje zamówienia (online lub telefoniczne) i wprowadza je do systemu informatycznego Dostawcy, znajdującego się na terytorium Niemiec.

* Spółka zatwierdza zamówienia i przekazuje je do realizacji przez Dostawcę.

* Dostawca realizuje zamówienie i transportuje je do miejsca wskazanego przez Spółkę (będącego jednocześnie miejscem finalnej dostawy na rzecz Klienta), bez dokonywania jakiegokolwiek przeładunku lub magazynowania po drodze w Polsce. Transport ten, innymi słowy ma charakter bezpośredni do Dostawcy do Klienta.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania w jaki sposób będzie przebiegał transport towarów, w ramach transakcji będącej przedmiotem zapytania, tj. czy towar jest/będzie transportowany bezpośrednio od Dostawcy z terytorium Niemiec do ostatecznego nabywcy (Klienta) na terytorium Polski, czy też może Dostawca w pierwszej kolejności wydaje/będzie wydawał towar Wnioskodawcy, a następnie Wnioskodawca wydaje/wyda towary ostatecznemu nabywcy (Klientowi), w tym jeśli towar jest/będzie wydany najpierw przez Dostawcę Wnioskodawcy a następnie przez Wnioskodawcę Klientowi (na terytorium jakiego państwa towar znajduje się/będzie się znajdował w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania przez Dostawcę na Wnioskodawcę oraz przez Wnioskodawcę na Klienta), Wnioskodawca wskazał, że fizycznie dostawa towarów do Klientów będzie odbywać się bezpośrednio z terytorium Niemiec do ostatecznego nabywcy (Klienta) znajdującego się w Polsce.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreślił, że fizyczna dostawa towarów nie jest równoznaczna z przeniesieniem prawa do dysponowania towarem jak właściciel w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Definicja dostawy towaru, zawarta w art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, w sposób celowy oderwana została od pojęcia przeniesienia własności w cywilistycznym tego słowa znaczeniu. Pojęcie "dostawa towarów" jako przeniesienia prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel należy rozumieć szeroko, analizując przy klasyfikacji danego zdarzenia gospodarczego ekonomiczna istotę transakcji, a nie jej charakter prawny. W powyższym znaczeniu dostawa towarów obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra.

Sprzedaż towarów będzie następowała w ten sposób, iż będą one najpierw sprzedawane przez Dostawcę do Spółki (Dostawca wystawi fakturę na Spółkę), a następnie Spółka będzie sprzedawała je Klientom w Polsce (Spółka będzie wystawiać faktury na rzecz Klientów). W związku z tym, mimo faktycznie jednej dostawy fizycznej towarów, za zgodą wszystkich Stron transakcji dojdzie w zasadzie do podwójnego przeniesienia prawa własności. Raz z Dostawcy na Spółkę, a drugi raz ze Spółkę na Klienta.

Taka sytuacja jest również dostawą towarów, tyle że tzw. łańcuchową, opisaną w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT: w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Co należy rozumieć przez pojęcie "przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Staatsssectetaris van Finanancien v. Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV. Zdaniem Trybunału, aby uznać daną czynność za dostawę towarów nie jest konieczne przeniesienie własności na podatnika zgodnie z prawem danego państwa. Opodatkowanie VAT będzie się odnosiło do każdej sytuacji, w której przeniesienie to wywołuje skutek w postaci faktycznego nadania prawa do rozporządzania rzeczą na inny podmiot, pod warunkiem, że przeniesienie to wywołuje skutek w postaci przeniesienia prawa do korzystania z rzeczy jak właściciel. Prawo do korzystania z rzeczy nie jest więc powiązane z przeniesieniem własności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie oznaczone we wniosku nr 3, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia prawidłowe jest stwierdzenie, że Dostawca rozpozna w swoim kraju dostawę towarów, co upoważni nabywcę do rozpoznania w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - zgodnie z przepisami art. 9 ust. 1 Ustawy o VAT i do tej transakcji, Spółka będzie musiała zastosować obowiązujące w Polsce stawki podatku VAT?

Czy dostawa towarów pomiędzy Spółką i finalnym klientem będzie stanowić dostawę krajową, czyli dostawę towarów w rozumieniu przepisów art. 7 ust. 1 i 8 Ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

W przedstawionym Schemacie Dostaw pomiędzy Dostawcą, Spółką i Klientem dostawa pomiędzy Dostawcą i Spółką stanowi i będzie stanowić transakcję wewnątrzwspólnotową, natomiast dostawa pomiędzy Spółką i Klientem stanowi i będzie stanowić dostawę krajową, zgodnie z art. 22 ust. 1, ust. 2 oraz ust. 3 Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Gdy w transakcji dostawy towarów bierze udział więcej niż jeden podmiot możemy mieć do czynienia z tzw. transakcją łańcuchową. Transakcje łańcuchowe są rodzajem transakcji zawieranych pomiędzy kilkoma kontrahentami w ten sposób, że towar jest wysyłany bezpośrednio od ostatniego z podmiotów (w łańcuchu) do pierwszego, lecz każdy z podmiotów biorących udział w transakcji rozpoznaje dostawę towarów na rzecz kolejnego.

Artykuł 7 ust. 8 Ustawy o VAT mówi, że w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 3 ustawy o VAT, dostawę towarów, która:

W przypadku transakcji łańcuchowej o charakterze międzynarodowym - tj. gdy towar jest przemieszczany między różnymi państwami, ustalenie, której dostawie należy przyporządkować transport towarów ma znaczenie dla określenia skutków podatkowych dla poszczególnych podmiotów biorących udział w łańcuchu dostaw w poszczególnych krajach transportu towaru.

Uwzględniając powyższe, dla określenia, które z dostaw realizowanych w ramach planowanego modelu funkcjonowania stanowić będzie dostawę opodatkowaną podatkiem VAT na terenie kraju, a które będą miały charakter transportu (wysyłki) wewnątrzwspólnotowej, konieczne jest określenie, która z dostaw stanowić będzie tzw. "dostawę ruchomą" (a więc o charakterze transgranicznym), a która "dostawę nieruchomą" (opodatkowaną lokalnie w kraju wysyłki lub odbioru). W świetle obowiązujących przepisów o VAT nie budzi wątpliwości, że tylko jedna z dostaw realizowanych w ramach łańcucha stanowi transakcję "ruchomą".

Na prawidłowość powyższego stanowiska wskazuje również pośrednio Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), który w sprawie EMAG Handel Eder z 6 kwietnia 2006 r. (C-245/04) zauważył, że: "jeżeli kilka przedsiębiorców dokonuje dostawy tego samego przedmiotu i dostawy te są realizowane w drodze pojedynczego przemieszczenia towarów, za wewnątrzwspólnotową dostawę zwolnioną od podatku należy uznać tylko jedną z kilku dostaw".

Podobnie, w wydanym w dniu 16 grudnia 2010 r. wyroku w sprawie C-430/09 Euro Tyre, TSUE stwierdził, iż: "jeśli chodzi o pytanie, której dostawie należy przypisać transport wewnątrzwspólnotowy jeżeli jest on wykonywany przez lub na rachunek osoby, która, jako pierwszy nabywca i drugi dostawca, uczestniczyła w obydwu dostawach, należy stwierdzić, że w szóstej dyrektywie brak jest jakiejkolwiek ogólnej zasady w tym zakresie. Odpowiedź na to pytanie zależy od ogólnej oceny wszystkich szczególnych okoliczności pozwalających na ustalenie, która dostawa spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową".

Dla ustalenia zatem, która z planowanych dostaw realizowanych w ramach zdarzenia przyszłego będzie mieć charakter transgraniczny, niezbędne jest ustalenie całokształtu okoliczności związanych z transportem towarów z Niemiec do finalnego klienta w Polsce.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego dostawa towarów będzie miała następujący Schemat Dostaw:

* Dostawca będzie sprzedawać towary z Niemiec do Polski na rzecz Spółki;

* Następnie Spółka będzie sprzedawała towary na rzecz Klientów w Polsce;

* Transport będzie odbywał się bezpośrednio z siedziby Dostawcy do Klienta znajdującego się w Polsce;

* Za organizację transportu i kontrolę jego przebiegu będzie odpowiadał Dostawca;

* Dostawca będzie wydawać towary przewoźnikowi w swoim imieniu. Towary pozostaną własnością Dostawcy do momentu ich dostarczenia na terytorium Polski;

* Dostawca będzie przenosił prawo do dysponowania towarami jak właściciel na rzecz Spółki w momencie dostarczenia towarów do określonego przez Spółkę miejsca ich przeznaczenia na terytorium Polski;

* Spółka będzie przenosiła prawo do dysponowania towarami jak właściciel na rzecz Klienta w momencie dostarczenia towarów do określonego przez Klienta miejsca ich przeznaczenia na terytorium Polski;

* Ryzyko ekonomiczne związane z dostarczanym towarem będzie spoczywało na Dostawcy.

W powyższym schemacie dojdzie zatem na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług do dwóch dostaw w sensie prawnym, tj. Dostawca dokona sprzedaży na rzecz Spółki, a Spółka dokona sprzedaży do Klienta. Natomiast fizyczne wydanie towaru będzie miało miejsce pomiędzy producentem towaru (Dostawcą) a składającym pierwsze zamówienie, tj. Klientem.

Cechą szczególną transakcji łańcuchowej w odróżnieniu od zwykłego schematu składania zamówień i przemieszczania towaru pomiędzy poszczególnymi podmiotami jest to, że dochodzi tylko do jednego fizycznego wydania towaru i do kilku dostaw w rozumieniu prawnym. Ponieważ każdy z podmiotów, zawierając umowę z następnym, dysponuje w sensie prawnym towarem jak właściciel, chociaż podmioty poza pierwszym i ostatnim fizycznie nie dysponują zakupionym towarem, należy przyjąć, że spełnione są cechy do uznania, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, każdej transakcji za dostawę towaru. W zaistniałej sytuacji każda z poszczególnych dostaw spełnia kryteria uznania jej za dostawę towarów pomimo braku fizycznego posiadania towaru. W konsekwencji każdy z dostawców w łańcuchu (Dostawca oraz Spółka) jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i do rozliczenia należnego podatku VAT, a nabywca towarów ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów (Spółka oraz Klient) przy założeniu, że spełnione są ustawowe przesłanki przyznające mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Ustalanie miejsca świadczenia w przypadku transakcji łańcuchowych.

W przypadku udziału w transakcji łańcuchowej o charakterze międzynarodowym, gdy towar ulega przemieszczeniu pomiędzy różnymi państwami, istotną kwestią staje się ustalenie, której dostawie należy przyporządkować transport towarów, gdyż ma to decydujące znaczenie z punktu widzenia ustalenia miejsca świadczenia dla każdej z dostaw w łańcuchu, a tym samym dla określenia skutków podatkowych dla podmiotów dokonujących poszczególnych dostaw w transakcji łańcuchowej.

Miejsce świadczenia transakcji "ruchomych".

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, miejscem świadczenia dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Jak opisano w zdarzeniu przyszłym, ze Schematu Dostawy wynika, iż:

* za organizację transportu od Dostawcy do Klienta będzie odpowiadał Dostawca; w żadnym wypadku transport nie będzie organizowany przez Spółkę lub Klienta;

* w ramach dostawy towarów pomiędzy Dostawcą a Spółką, Dostawca będzie dokonywał transportu i wywozu towarów z Niemiec do państwa przeznaczenia, czyli do Polski;

* ryzyko ekonomiczne związane z transportem towarów będzie spoczywało na Dostawcy;

* co do zasady, Klient nie będzie przenosił na inny podmiot, w szczególności na kolejnego nabywcę w łańcuchu dostaw, ani ryzyka związanego z transportem towarów, ani prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Żadna ze wskazanych powyżej okoliczności dot. ustalonych pomiędzy Dostawcą i Spółką warunków dostaw nie wskazuje, że Klient będzie w jakikolwiek sposób zaangażowany w transport towarów. Klient nie będzie odpowiedzialny za organizację transportu ani też będzie miał prawa do rozporządzania towarami podczas ich transportu. Nie można zatem przypisać transportu towaru do dostawy dokonanej przez Spółkę do Klienta. Oznacza to, iż wyłącznie dostawa towarów dokonywana przez Dostawcę na rzecz Spółki może zostać uznana za dostawę z transportem, tj. "transakcję ruchomą".

Miejsce świadczenia transakcji "nieruchomych".

Po przyporządkowaniu wysyłki lub transportu jednej dostawie pozostałe dostawy towarów uznaje się za dostawy tzw. "nieruchome".

W takim przypadku, zgodnie z art. 22 ust. 3 Ustawy o VAT dostawę towarów, która:

* poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów,

* następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że wszystkie dostawy poprzedzające wysyłkę lub transport towarów są opodatkowane w państwie rozpoczęcia transportu lub wysyłki, natomiast wszystkie dostawy następujące po dokonaniu transportu lub wysyłki są opodatkowane w państwie zakończenia transportu lub wysyłki tych towarów.

W związku z powyższym, zgodnie z art. 22 ust. 1, ust. 2 oraz ust. 3 Ustawy o VAT, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będziemy mieli do czynienia z transakcją łańcuchową, w której dostawa towarów pomiędzy Dostawcą i Spółką będzie stanowić transakcję wewnątrzwspólnotową, a dostawa pomiędzy Spółką i Klientem będzie stanowić dostawę krajową na terytorium Polski. Dostawca rozpozna w swoim kraju wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i będą miały zastosowanie niemieckie przepisy o VAT, a nabywca Spółki rozpozna u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów - zgodnie z przepisami art. 9 ust. 1 Ustawy o VAT i do tej transakcji będzie musiał zastosować obowiązujące w Polsce stawki podatku VAT. Natomiast dostawa towarów pomiędzy Spółką i Finalnym klientem będzie stanowić dostawę krajową, czyli dostawę towarów w rozumieniu przepisów art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie, w podobnym stanie faktycznym wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 września 2017 r. (sygn. 0111- KDIB3-3.4012.79.2017.1.PK): "Ustalenie tzw. dostawy ruchomej w łańcuchu opiera się na każdorazowym analizowaniu warunków dostawy celem właściwego ustalenia dostawy, której przypisane winno być przemieszczenie. Jeżeli z przeprowadzonej analizy warunków dostawy wyniknie, że wysyłkę należy przyporządkować dostawie dokonywanej przez drugi w kolejności podmiot, to dostawę ruchomą bezwzględnie należy przypisać jego dostawie, a wyłączona jest możliwość przyporządkowania wysyłki dla dostawy dokonywanej na rzecz tego nabywcy. Przez warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT należy rozumieć w szczególności warunki (okoliczności), wedle których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"). W wyroku w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV, TSUE wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę.

W wyroku tym TSUE stwierdził: "Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową. W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy warunek ten jest spełniony w rozpatrywanym przezeń sporze".

Analizując art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT, poza zasadniczą kwestią przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami, należy również mieć na uwadze inne warunki dostawy, w tym np. organizację transportu. Pojęcie "organizacji" transportu - przyjęte w praktyce stosowania ww. przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne - nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy. Zgodnie z potocznym rozumieniem, przez "organizację" należy rozumieć "sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś". Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów."

Reasumując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w ocenie Wnioskodawcy prawidłowa będzie następująca kwalifikacja transakcji:

* dostawa pomiędzy Dostawcą a Spółką będzie dostawą "ruchomą", która będzie stanowiła z perspektywy Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce;

* dostawa pomiędzy Spółką a Klientem będzie stanowiła dostawę krajową, którą należy rozliczyć zgodnie z przepisami Ustawy o VAT.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku wskazano, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z jego stanowiskiem, na gruncie przepisów ustawy o VAT zastosowanie znajdą przepisy dotyczące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce (art. 9 ust. 1 Ustawy o VAT) oraz przepisy dotyczące dostawy krajowej (art. 7 ust. 1 i 8 Ustawy o VAT). Co więcej w analizowanym stanie faktycznym będzie mieć miejsce tzw. transakcja łańcuchowa. Tak jak zostało wskazane we wniosku, cechą szczególną transakcji łańcuchowej w odróżnieniu od zwykłego schematu składania zamówień i przemieszczania towaru pomiędzy poszczególnymi podmiotami jest to, że dochodzi tylko do jednego fizycznego wydania towaru i do kilku dostaw w rozumieniu prawnym. Ponieważ każdy z podmiotów, zawierając umowę z następnym, dysponuje w sensie prawnym towarem jak właściciel, chociaż podmioty poza pierwszym i ostatnim fizycznie nie dysponują zakupionym towarem, należy przyjąć, że spełnione są cechy do uznania, zgodnie z art. 7 ust. 1 i 8 ustawy o VAT, każdej transakcji za dostawę towaru. W zaistniałej sytuacji każda z poszczególnych dostaw spełnia kryteria uznania jej za dostawę towarów pomimo braku fizycznego posiadania towaru.

W konsekwencji każdy z dostawców w łańcuchu (Dostawca oraz Spółka) jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i do rozliczenia należnego podatku VAT, a nabywca towarów ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów (Spółka oraz Klient) przy założeniu, że spełnione są ustawowe przesłanki przyznające mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast jak wskazuje art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Jednocześnie, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy).

Jak stanowi art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

- z zastrzeżeniem art. 10; 2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit.a.

Miejscem dostawy towarów jest - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Natomiast miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r. - w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Przy tym w myśl art. 22 ust. 3 ustawy - w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r. - w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 2 pkt 7 lit. a ustawy z dnia 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 1106), zwanej ustawą zmieniającą - z dniem 1 lipca 2020 r., zmianie uległa treść art. 22 ust. 2 i 3 ustawy. Ponadto, po ustępie 2 ww. artykułu dodano ust. 2a-2d.

I tak, stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2020 r. - w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

W myśl dodanego ustawą zmieniającą art. 22 ust. 2a ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie.

Zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Przy czym, stosownie do art. 22 ust. 2d ustawy, przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Natomiast art. 22 ust. 2c ustawy stanowi, że w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Jednocześnie jak stanowi art. 22 ust. 3 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2020 r., w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

Zatem w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę "ruchomą" towarów, pozostałe zaś są dostawami "nieruchomymi".

Przepis art. 22 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2020 r. odnosił się do sytuacji, kiedy towar był wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji, transport (wysyłka) należało przyporządkować dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Było to założenie domniemane, które mogło zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynikało, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Natomiast w sytuacji, gdy towar był wysyłany (transportowany) przez pierwszego dostawcę lub ostatecznego nabywcę, transport należało przyporządkować odpowiednio pierwszej lub ostatniej dostawie. Jeśli więc towar był wysyłany (transportowany) przez pierwszego dostawcę, transport towarów należało przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw). Z kolei gdy towar był wysyłany (transportowany) przez ostatniego nabywcę, transport towarów należało przyporządkować dostawie dokonanej na rzecz tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

Dodany art. 22 ust. 2a ustawy wprowadza domniemanie, że jeżeli towar jest wydawany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany z terytorium jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, to transakcją "ruchomą" jest transakcja dostawy dokonanej na rzecz podmiotu pośredniczącego. Przy czym przepis ten nie ma zastosowania w przypadku, gdy podmiotem organizującym transport jest pierwszy lub ostatni podmiot w łańcuchu dostaw.

W sytuacji gdy towar jest wysyłany (transportowany) przez pierwszego dostawcę, transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw). Natomiast, gdy towar jest wysyłany (transportowany) przez ostatniego nabywcę, transport towarów należy przyporządkować dostawie dokonanej na rzecz tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca - zarejestrowany podatnik VAT czynny jest członkiem niemieckiej grupy producentów (Dostawcy).

Dostawcy są niemieckimi podmiotami gospodarczymi prowadzącymi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży odzieży roboczej, akcesoriów ochronnych, narzędzi, itp.

Wnioskodawca będzie na terytorium Polski sprzedawał towary, tj. odzież roboczą, akcesoria ochronne, narzędzia, itp. na rzecz klientów indywidualnych i biznesowych (przedsiębiorstw) (Klienci, Klient). Transakcja będzie przebiegała w ten sposób, że Dostawca będzie sprzedawał towary Wnioskodawcy, a następnie Wnioskodawca będzie sprzedawał te towary Klientom w Polsce. Dostawca będzie przenosił prawo do dysponowania towarami jak właściciel na Wnioskodawcę w momencie dostarczenia towarów do określonego przez Wnioskodawcę miejsca przeznaczenia na terytorium Polski. Ryzyko ekonomiczne związane z dostarczanym towarem będzie spoczywało na Dostawcy. Wnioskodawca będzie przenosił prawo do dysponowania towarami jak właściciel na rzecz Klientów w momencie dostarczenia towarów do wskazanego przez nich miejsca przeznaczenia na terytorium Polski (tj. adres docelowy dostawy zrealizowanej przez Dostawcę). Fizycznie, dostawa towarów będzie odbywać się bezpośrednio z Niemiec do ostatecznego nabywcy (Klienta) w Polsce. Podmiotem odpowiedzialnym za organizację dostawy będzie Dostawca. W żadnym przypadku transport towarów nie będzie organizowany przez Spółkę ani Klientów.

Dostawę dokonaną na rzecz Wnioskodawcy, Dostawca będzie dokumentował fakturą, w której wskaże m.in.: swój niemiecki numer identyfikacji podatkowej nadany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz polski numer identyfikacji podatkowej Wnioskodawcy nadany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy transakcja dokonana pomiędzy Dostawcą i Wnioskodawcą stanowi/będzie stanowić dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy, które należy opodatkować z zastosowaniem właściwej stawki podatku VAT oraz czy dostawa towarów dokonana pomiędzy Wnioskodawcą i Klientem stanowi/będzie stanowić dla Wnioskodawcy dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ustawy.

Opisane okoliczności wskazują, że dostawa towarów realizowana wg przedstawionego modelu sprzedaży jest/będzie transakcją łańcuchową, w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy, w ramach której nastąpi dostawa towarów pomiędzy Dostawcą a Wnioskodawcą a następnie pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem a towar dostarczany jest/będzie bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw, tj. od Dostawcy z terytorium Niemiec do Klienta na terytorium Polski. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że podmiotem odpowiedzialnym za organizację transportu jest/będzie Dostawca, tj. pierwszy podmiot w opisanym łańcuchu dostaw. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel przenoszone będzie z Dostawcy na Wnioskodawcę w momencie dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium Polski (w transakcji pomiędzy Dostawcą a Wnioskodawcą) oraz z Wnioskodawcy na Klienta na terytorium Polski (w transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem).

Zatem mając na uwadze przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w tym konkretnym przypadku (zarówno w przedstawionym zaistniałym stanie faktycznym jak i przedstawionym zdarzeniu przyszłym) transport towarów należy przypisać dostawie dokonanej przez Dostawcę na rzecz Wnioskodawcy. W konsekwencji dostawę między Dostawcą a Wnioskodawcą należy uznać za "transakcję ruchomą", tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową. Tym samym, skoro towary są/będą transportowane z terytorium Niemiec na terytorium Polski, Wnioskodawca w związku z nabyciem towarów od Dostawcy jest/będzie zobowiązany do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy, które podlega opodatkowaniu na terytorium Polski wg właściwej dla danego towaru stawki podatku VAT. Natomiast dostawę towarów dokonaną między Wnioskodawcą a Klientem stanowiącą transakcję o charakterze "nieruchomym", Wnioskodawca jest/będzie zobowiązany rozpoznać jako dostawę towarów na terenie kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3, z którego wynika, że dostawa pomiędzy Dostawcą a Wnioskodawcą będzie dostawą "ruchomą", która będzie stanowiła dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce natomiast dostawa pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem będzie stanowiła dostawę krajową, którą należy rozliczyć zgodnie z przepisami ustawy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług kwestii opodatkowania realizowanych dostaw towarów (pytanie oznaczone we wniosku nr 3). Natomiast w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, w tym określenia posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski i opodatkowania nabywanych usług (pytanie oznaczone we wniosku nr 4) oraz w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności wystawiania faktur VAT, rozliczenia należnego podatku VAT oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.