0114-KDIP1-1.4012.634.2019.1.RR - Opodatkowanie podatkiem VAT dostawy nieruchomości stanowiącej teren budowlany.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2019 r. (data wpływu 13 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT dostawy dokonanej w drodze licytacji komorniczej całości niezabudowanej nieruchomości należącej do dłużnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 listopada 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT dostawy dokonanej w drodze licytacji komorniczej całości niezabudowanej nieruchomości należącej do dłużnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. z siedzibą w (...) nabyła aktem notarialnym z dnia 23 lutego 2008 r. własność niezabudowanej nieruchomości położonej we wsi (...), w gminie (...), w powiecie (...), w województwie (...) obejmującej działki oznaczone numerami 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 o łącznym obszarze 1,1146 ha. Zgodnie z księgą wieczystą nr (...) ww. działki stanowią grunty orne. Kupno niniejszej nieruchomości przez spółkę zostało opodatkowane podatkiem VAT, w związku z czym cena została powiększona o podatek VAT.

Według danych z Krajowego Rejestru Sądowego na dzień sporządzenia niniejszej opinii spółka prowadzi działalność gospodarczą, jest również zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

Zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy (...) z dnia 15 października 2015 r. działki o nr 1-5, 6-10 położone są na terenach:

działki o nr 1, 6:

* w części symbol planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej,

* w części symbol planu 1 ZP - tereny zieleni urządzonej,

działki o nr 2-5, 7-10: * w części symbol planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Powyższe symbole odnoszą się do obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego.

Symbol 1 ZP przeznaczenie podstawowe - tereny zieleni urządzonej. Teren zieleni nie jest terenem przeznaczonym pod zabudowę. W dopuszczalnym przeznaczeniu stwierdza się - dojścia i dojazdy, zieleń i elementy małej architektury, infrastrukturę techniczną. Dla terenu 1 ZP stwierdza się również lokalizację budowli zawierających materiały niebezpieczne pożarowo, stację paliw, stref zagrożonych wybuchem, które wymagają uzgodnienia z właścicielem linii. Dopuszcza się ewentualną budowę elektroenergetycznej linii wielotorowej po trasie istniejącej linii energetycznych oraz ogrodzeń.

Zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy działka 1 w części symbol 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, w części symbol 1 ZP - tereny zieleni urządzonej, co oznacza, że w części dla symbolu 4 MN grunt jest przeznaczony pod zabudowę, w części symbolu 1 ZP jako teren zieleni urządzonej, który nie jest terenem pod zabudowę.

Zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy działka 6 w części symbol 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, w części symbol 1 ZP - tereny zieleni urządzonej, co oznacza, że w części dla symbolu 4 MN grunt jest przeznaczony pod zabudowę, w części symbolu 1 ZP jako teren zieleni urządzonej, który nie jest terenem pod zabudowę.

Zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy działka 2, 3, 4, 5, 7, 8, 9, 10 w części symbol 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej - grunt jest przeznaczony pod zabudowę.

Dla działek oznaczonych numerami 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego,

Zgodnie z aktem notarialnym kupna nieruchomości transakcja kupna została opodatkowana podatkiem VAT. W związku z tym, iż transakcja była opodatkowana podatkiem VAT dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Działka nie była / jest w całym okresie posiadania wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w (...) będzie dokonywał egzekucji pieniężnej przeciwko sp. z o.o. w postaci sprzedaży nieruchomości dłużnej spółki położonej we wsi (...), w gminie (...), w powiecie (...), w województwie (...) obejmującej działki oznaczone numerami 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 o łącznym obszarze 1,1146 ha (księga wieczysta (...)).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż całości niezabudowanej nieruchomości dłużnej spółki z o.o będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT i w jakiej wysokości (stawce)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów I usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.) "zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane."

Przez tereny budowlane - w myśl art. 2 pkt 33 ww. ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarować u przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Nieruchomość gruntowa jest terenem niezabudowanym.

Nieruchomość ta usytuowana jest na terenie, dla którego obowiązuje uchwała nr (...) Rady Gminy (...) z dnia 23 sierpnia 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części wsi (...) i (...) - etap II. Teren obszaru na którym znajduje się przedmiotowa nieruchomość niezabudowana posiada charakter gruntu przeznaczonego pod zabudowę, ale w części również terenów zieleni urządzonej - zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy (...) z dnia 15 października 2015 r. działki o nr 1-5, 6-10 położone są na terenach:

działki o nr 1, 6:

* w części symbol planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej,

* w części symbol planu 1 ZP - tereny zieloni urządzonej,

działki o nr 2-5, 7-10: * w części symbol planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Zgodnie z § 14 uchwały nr (...) Rady Gminy (...) z dnia 23 sierpnia 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części wsi (...) i (...) - etap II:

* dla symbolu 4 MN plan ustala

1. przeznaczenie podstawowe - tereny zabudowy mieszkaniowej i usług, w tym usług publicznych, budynki mieszkalne jednorodzinne, budynki usług komercyjnych i usług publicznych; 2. dopuszczalne przeznaczenie - budynki garażowe i gospodarcze, parkingi, dojścia i dojazdy, zieleń i elementy małej architektury, infrastruktura techniczna.

Zgodnie z § 20 ww. uchwały:

* dla symbolu 1 ZP plan ustala:

a. przeznaczenie podstawowe - tereny zieleni urządzonej; b. dopuszczalne przeznaczenie - dojścia i dojazdy, zieleń i elementy małej architektury, infrastruktura techniczna.

Zgodnie z wyrokiem WSA w Krakowie z 10 lipca 2018 r. sygn. I SA/Kr 492/18 wyczytano, iż analogiczny zaś spór, jak rozstrzygana sprawa (czy tereny lasów i zadrzewieni można uznać za tereny budowlane) był przedmiotem wyroku WSA w Gliwicach, który wskazał, że:

"O charakterze terenu, jako terenu budowlanego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Natomiast nie jest istotna możliwość zabudowy, jeśli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu" (wyrok z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt III SA/Gl 204/16). Powyższe stanowisko potwierdzają również powołane w skardze wyroki NSA: z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. akt I FSK 1650/15 i z dnia 6 lipca 2017 r. I FSK 1883/16."

Również w wyroku NSA z 9 czerwca 2017 r. sygn. akt I FSK 1650/15 podniesiono kwestię, że w miejscowym planie wskazuje się przeznaczenie terenów z funkcją podstawową i uzupełniającą. Przeznaczenie podstawowe ma znaczenie decydujące, a uzupełniająco nie może się sprzeciwiać niejako przeznaczeniu podstawowemu gruntu. Funkcje te zasadniczo nie różnią się od siebie, ale uzupełniają. Główny kierunek zagospodarowania terenu wyznacza więc przeznaczenie podstawowe. W wyroku tym czytamy, iż podstawowym przeznaczeniem obszarów objętych w planie zagospodarowania przestrzennego Gminy R. symbolem RP są tereny pól uprawnych, ogrody, zaś RZ - tereny łąk i pastwisk, zielem niskiej i wysokiej, główny system przyrodniczy gminy i regionu. Dopuszczenie na tych terenach w przeznaczeniu uzupełniającym możliwości realizacji ciągów i urządzeń uzbrojenia terenu, czy dojazdów niewydzielonych w żaden sposób nie pozbawia ich głównej funkcji, która zasadniczo odbiega od funkcji zabudowy.

W związku z powyższym nieruchomość gruntowa niezabudowana położona we wsi (...), w gminie (...), w powiecie (...) w województwie (...) obejmującej działki oznaczone numerami 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 o łącznym obszarze 1,1146 ha dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) w części przeznaczonej w planie zagospodarowania przestrzennego, jako tereny zieleni urządzonej nie będzie proporcjonalnie do wartości sprzedaży korzystała ze zwolnienia z opodatkowania, a część przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennym jako tereny zabudowy mieszkaniowej zostanie opodatkowana według 23% stawki VAT, lecz całość nieruchomości zostanie opodatkowana podatkiem VAT ze względu na to, iż część terenów zieleni urządzonej znajduje się na gruncie terenów zabudowy mieszkaniowej, a okoliczność, że pewna część działki jest terenem zieleni urządzonej nie pozbawia całej nieruchomości charakteru gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunty spełniają powyższą definicję towarów, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146aa ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 9 ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane - stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jako akt prawa miejscowego, wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji, gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej reguluje ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945 z późn. zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotna jest decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Z powyższego należy wywieść, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Wskazać w tym miejscu należy, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że spółka nabyła 23 lutego 2008 r. własność niezabudowanej nieruchomości położonej we wsi (...), w gminie (...), w powiecie p (...), w województwie (...) obejmującej działki oznaczone numerami 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 o łącznym obszarze 1,1146 ha. Zgodnie z księgą wieczystą nr (...) ww. działki stanowią grunty orne. Kupno niniejszej nieruchomości przez spółkę zostało opodatkowane podatkiem VAT w związku z czym cena została powiększona o podatek VAT. Spółka prowadzi działalność gospodarczą, jest również zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

Zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy (...) z dnia 15 października 2015 r. działki o nr 1-5, 6-10 położone są na terenach:

działki o nr 1, 6:

* w części symbol planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej,

* w części symbol planu 1 ZP - tereny zieleni urządzonej,

działki o nr 2-5, 7-10: * w części symbol planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Powyższe symbole odnoszą się do obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego.

Symbol 1 ZP przeznaczenie podstawowe - tereny zieleni urządzonej. Teren zieleni nie jest terenem przeznaczonym pod zabudowę. W dopuszczalnym przeznaczeniu stwierdza się - dojścia i dojazdy, zieleń i elementy małej architektury, infrastrukturę techniczną. Dla terenu 1 ZP stwierdza się również lokalizację budowli zawierających materiały niebezpieczne pożarowo, stację paliw, stref zagrożonych wybuchem, które wymagają uzgodnienia z właścicielem linii. Dopuszcza się ewentualną budowę elektroenergetycznej linii wielotorowej po trasie istniejącej linii energetycznych oraz ogrodzeń.

Zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy (...) działka 1 w części symbol 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, w części symbol 1 ZP - tereny zieleni urządzonej, co oznacza, że w części dla symbolu 4 MN grunt jest przeznaczony pod zabudowę, w części symbolu 1 ZP jako teren zieleni urządzonej, który nie jest terenem pod zabudowę.

Zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy (...) działka 6 w części symbol 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, w części symbol 1 ZP - tereny zieleni urządzonej, co oznacza, że w części dla symbolu 4 MN grunt jest przeznaczony pod zabudowę, w części symbolu 1 ZP jako teren zieleni urządzonej, który nie jest terenem pod zabudowę.

Zgodnie z zaświadczeniem Urzędu Gminy (...) działka 2, 3, 4, 5, 7, 8, 9, 10 w części symbol 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej - grunt jest przeznaczony pod zabudowę.

Dla działek oznaczonych numerami 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

W związku z tym, iż transakcja była opodatkowana podatkiem VAT dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Działka nie była / jest w całym okresie posiadania wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT.

Komornik Sądowy będzie dokonywał egzekucji pieniężnej przeciwko spółce w postaci sprzedaży nieruchomości dłużnej spółki położonej we wsi (...), w gminie (...), w powiecie (...), w województwie (...) obejmującej działki oznaczone numerami 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 o łącznym obszarze 1,1146 ha (księga wieczysta (...)).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy sprzedaż całości niezabudowanej nieruchomości dłużnej spółki z o.o. będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT i w jakiej wysokości (stawce).

W związku z tym, że ustawa o VAT nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie "tereny przeznaczone pod zabudowę" obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy.

Rozpatrując pojęcie "grunty przeznaczone pod zabudowę" - do którego odnosi się przepis art. 2 pkt 33 ustawy - należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.).

Zgodnie z zapisem art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na podstawie art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast, na mocy art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Przez obiekty małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności: kultu religijnego, jak: (kapliczki, krzyże przydrożne, figury), posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki (art. 3 pkt 4 ustawy - Prawo budowlane).

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane, przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Ponadto, należy wskazać, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych wprowadzoną Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych.

W dziale 24 Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, w klasie 2411 wskazano - zagospodarowane tereny sportowe przeznaczone do uprawiania sportów na świeżym powietrzu, np. piłka nożna, baseball, rugby, sporty wodne, lekkoatletyka, wyścigi samochodowe, rowerowe lub konne.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów grunt budowlany to taki grunt, który objęty jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym określono dla niego funkcję "pod zabudowę".

Przy czym, w sytuacji gdy w planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu dla danej działki wyznaczono linie rozgraniczające miejsce zabudowy, to teren taki tylko w tej części, w której przeznaczony jest pod zabudowę będzie uznany za teren budowlany, pozostała część działki będzie uznana za teren inny niż budowlany.

Jak wynika z opisu sprawy, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki o nr 1, 6 położone są w części symbolu planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i w części symbol planu 1 ZP - tereny zieleni urządzonej, natomiast działki o nr 2-5, 7-10 położone są w części symbolu planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

W tym miejscu stwierdzić należy, że skoro miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wskazuje, że działki o nr 2-5, 7-10 znajdują się w części terenu przeznaczonego pod zabudowę mieszkaniowa jednorodzinną o symbolu 4 MN, to należy stwierdzić, że teren ten stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę, zatem należy go uznać jako teren budowlany o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy VAT.

Jednocześnie zauważa się, że działki o nr 1 i 6 położone są w części symbol planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i w części symbol planu 1 ZP - tereny zieleni urządzonej, dlatego też wskazać w tym miejscu należy, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Przy ocenie czy część przedmiotowego terenu (części działek o nr 1 i 6) oznaczone symbolem planu zagospodarowania przestrzennego 1 ZP stanowi teren budowlany, nie wystarczy analiza jego podstawowego przeznaczenia określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Uwzględnić bowiem należy również zapisy dotyczące przeznaczenia dopuszczalnego tego terenu, w którym ustalono możliwość lokalizacji obiektów budowlanych (np. dojścia i dojazdy, zieleń i elementy małej architektury, infrastrukturę techniczną). Ewentualnie wznoszone obiekty, co prawda uzupełniają podstawową funkcję gruntu, co jednak nie zmienia faktu, że sama możliwość wybudowania wskazanych obiektów oznacza, że działki te stanowią - w tej części terenu oznaczonego symbolem 1 ZP - grunt przeznaczony pod zabudowę. W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawodawca nie uzależnił charakteru terenu od głównego celu, który będący przedmiotem opodatkowania VAT teren ma spełniać, lecz zwolnienie od opodatkowania VAT zależy od możliwości dokonania zabudowy wskazanego terenu. Zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Ewentualnie wznoszone obiekty co prawda uzupełniają podstawową funkcję gruntu, co jednak nie zmienia faktu, że sama możliwość wybudowania wskazanych obiektów oznacza, że części działek nr 1 i 6 oznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem 1 ZP stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę.

Z racji tego, że wskazane we wniosku działki gruntu o nr 1 i 6 położone są w części symbol planu 4 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i w części symbol planu 1 ZP, który jak wyżej wskazano również stanowi grunt z możliwością jego zabudowania-stwierdzić należy, że grunt ten w całości jest przeznaczony pod zabudowę, a w konsekwencji należy go uznać jako teren budowlany o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy VAT.

W związku z powyższym, planowana dostawa całości nieruchomości dłużnej spółki nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W przypadku braku możliwości zastosowania zwolnienia zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zaznacza się, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jest konieczność wykorzystywania towarów, w tym również nieruchomości, będących przedmiotem dostawy wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług oraz brak prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów.

Jak wynika z wniosku, transakcja nabycia przez dłużną spółkę nieruchomości była opodatkowana podatkiem VAT i jednocześnie dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Ponadto nieruchomość nie była w całym okresie posiadania wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT. W takiej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na niespełnienie warunków przewidzianych dla tego zwolnienia.

Podsumowując, sprzedaż całości nieruchomości nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ani na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Zatem dostawa w drodze licytacji komorniczej całości nieruchomości gruntowej oznaczonej numerami 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 będzie opodatkowana stawką podatku w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Stronę Skarżącą wyroków sądów administracyjnych należy zauważyć, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Strony, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tych konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.