0114-KDIP1-1.4012.625.2019.1.EW - Zwolnienie od podatku świadczonych usług najmu lokali mieszkalnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2019 r. (data wpływu 6 listopada 2019 r.) uzupełnione pismem Strony nadanym w dniu 17 grudnia 2019 r. (data wpływu 23 grudnia 2019 r.) będące odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 16 grudnia 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 17 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług najmu lokali mieszkalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług najmu lokali mieszkalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Pani Y (dalej określana jako Wnioskodawczyni) posiada miejsce zamieszkania w (...) i jest (...) rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim z panem X Pomiędzy małżonkami obowiązuje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej.

W najbliższym czasie Wnioskodawczyni i jej mąż planują zakup lokali mieszkalnych położonych w Polsce. Zakupione lokale mieszkalne zostaną przeznaczone na wynajem. Usługi wynajmu lokali mieszkalnych będą klasyfikowane do PKWiU 68.20.12.0 "Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi".

Wnioskodawczyni i jej mąż planują zawarcie umów wynajmu lokali mieszkalnych. Umowy wynajmu byłyby zawarte z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości (dalej określanym jako Pośrednik). Pośrednik będzie wynajmował lokale mieszkalne od Wnioskodawczyni i jej męża, a następnie będzie podnajmował je konkretnym najemcom.

Umowy wynajmu zawarte przez Wnioskodawczynię i jej męża z Pośrednikiem będą przewidywały, że Pośrednik przeznaczy lokale mieszkalne na cele prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której będzie je podnajmował wyłącznie na cele mieszkaniowe (inne niż krótkotrwałe zakwaterowanie). Z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych Wnioskodawczyni i jej mężowi będzie przysługiwało od Pośrednika wynagrodzenie w formie czynszu. Wnioskodawczyni i jej mąż będą otrzymywali od Pośrednika wynagrodzenie w formie czynszu najmu niezależnie od okresu w którym Pośrednik będzie podnajmował lokale mieszkalne oraz niezależnie od wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez Pośrednika z tytułu podnajmu lokali mieszkalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wykonywane przez Wnioskodawczynię na rzecz Pośrednika usługi wynajmu lokali mieszkalnych będą opodatkowane podatkiem VAT według stawki 23% czy będą zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług określa ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej w skrócie u.p.t.u). Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług. Przepisy definiują świadczenie usług bardzo szeroko, jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, czyli nie wiąże się z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 8 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 u.p.t.u.).

W związku z tym należy przyjąć, że wykonywane przez Wnioskodawczynię na rzecz Pośrednika usługi wynajmu lokali mieszkalnych w zamian za wynagrodzenie w formie czynszu stanowią "odpłatne świadczenie usług" na gruncie podatku VAT.

Zasadniczo każda czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT jest opodatkowana podstawową stawką w wysokości 23% (art. 41 ust. 1 u.p.t.u.). Wyjątkiem są czynności opodatkowane stawkami obniżonymi oraz czynności zwolnione z podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 u.p.t.u. zwalnia się z podatku VAT "usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe".

Z treści powyższego przepisu wyprowadza się trzy warunki, które muszą być spełnione łącznie, aby usługa wynajmu nieruchomości była zwolniona z podatku VAT. Są to następujące warunki:

Zdaniem Wnioskodawczyni w omawianym zdarzeniu przyszłym wszystkie trzy ww. warunki będą spełnione, a wykonywane przez Wnioskodawczynię na rzecz Pośrednika usługi wynajmu lokali mieszkalnych będą zwolnione z podatku VAT. Spełniony będzie warunek z pkt a, ponieważ Wnioskodawczyni będzie wykonywała na rzecz Pośrednika usługi wynajmu lokali mieszkalnych na swój własny rachunek.

Spełniony również będzie warunek z pkt b, ponieważ wynajmowane przez Wnioskodawczynię na rzecz Pośrednika lokale będą miały charakter mieszkalny. W ocenie Wnioskodawczyni warunek z pkt c (wynajmowanie nieruchomości na cele mieszkaniowe) będzie spełniony w dwóch przypadkach. Po pierwsze, będzie on spełniony jeśli bezpośredni najemca będzie wykorzystywał lokale do swoich własnych celów mieszkaniowych. Po drugie, warunek ten należy uznać za spełniony również wówczas, gdy cele mieszkaniowe nie będą realizowane przez bezpośredniego najemcę, ale przez osoby fizyczne korzystające z lokali na podstawie podnajmu. W tym drugim przypadku usługa wynajmu lokali mieszkalnych przez Wnioskodawczynię korzystałaby ze zwolnienia podatkowego, jeśli Wnioskodawczyni wynajmie lokale mieszkalne Pośrednikowi, a następnie ten Pośrednik podnajmie je osobom fizycznym na ich własne cele mieszkaniowe.

Warunkiem jest tutaj istnienie jednoznacznego zapisu w umowie wynajmu między Wnioskodawczynią a Pośrednikiem, że najemca może podnajmować lokale mieszkalne innym podmiotom wyłącznie na cele mieszkaniowe (inne niż krótkotrwałe zakwaterowanie). Odnosząc powyższe uwagi do omawianej sytuacji należy wskazać, że umowy wynajmu zawarte między Wnioskodawczynią i jej mężem, a Pośrednikiem będą zawierały zapis, że Pośrednik przeznaczy lokale mieszkalne na cele prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której będzie je podnajmował wyłącznie na cele mieszkaniowe (inne niż krótkotrwałe zakwaterowanie).

W związku z tym lokale mieszkalne będą wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe, ponieważ Pośrednik będzie je mógł podnajmować wyłącznie na cele mieszkaniowe. Tym samym warunek z pkt c będzie spełniony. Potwierdza to interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 lutego 2018 r. (sygn. 0112-KDIL2-2 4012 24.2018.1.MŁ) w której stwierdzono: "Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, świadczenie usług najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług w. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący - najemca - podnajemca. Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca wynajmując nieruchomości mieszkalne działa w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jednakże z uwagi na fakt, że przedmiotem świadczonych usług jest wynajem - jak wskazał Wnioskodawca - nieruchomości mieszkalnych na rzecz osób fizycznych, osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, spółek prawa handlowego, a także innych osób prawnych, którzy z kolei będą kwaterować tam swoich pracowników albo poszukiwać kolejnych podnajemców na własny rachunek, a ostatecznie zawsze lokal zostanie przeznaczony na cel mieszkaniowy, dodatkowo umowa wprost będzie wskazywać, iż lokale są przeznaczone tylko i wyłącznie na cele mieszkaniowe, a w przypadku nie przestrzegania postanowień umowy, zostanie ona natychmiast rozwiązana z winy Najemcy, to spełnione są wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Zatem skoro przedmiotem umowy jest wynajem z możliwością podnajmu lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe, to zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy".

Stanowisko Wnioskodawczym potwierdzają również m.in.: - interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 czerwca 2018 r. (sygn. 0114-KDIP4.4012.226.2018.2.AKO), - interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 marca 2018 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.60.2018.1.ICz), - interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 października 2017 r. (sygn. 0112-KDIL.4012.392.2017.2.HW), - interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 stycznia 2016 r. (sygn.ITPP2/4512-1121/15/AD), - interpretacja Ministra Finansów z 3 lipca 2014 r. (sygn. PT8/033/124/440/12/WCX/14/RD-61110).

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 43 ust. 20 u.p.t.u. "Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy". W poz. 163 tego załącznika wymieniono usługi związane z zakwaterowaniem klasyfikowane do działu 55 PKWiU. Za usługi związane z zakwaterowaniem uznaje się m.in. usługi hotelarskie, usługi obiektów noclegowych i turystycznych, usługi świadczone przez pola kempingowe i pola namiotowe. Usługi wynajmu lokali mieszkalnych wykonywane przez Wnioskodawczynię nie będą usługami związanymi z zakwaterowaniem. Będą to bowiem usługi zaklasyfikowane do PKWiU 68.20.12.0 "Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi".

W związku z tym omawiane usługi wynajmu lokali mieszkalnych nie będą usługami związanymi z zakwaterowaniem do których nie ma zastosowania zwolnienie podatkowe z art. 43 ust. 1 pkt 36 u.p.t.u. W związku z powyższym należy uznać, że w omawianej sytuacji zostaną spełnione wszystkie warunki stosowania zwolnienia podatkowego z art. 43 ust. 1 pkt 36 u.p.t.u. Z tego względu usługi wynajmu lokali mieszkalnych wykonywane przez Wnioskodawczynię na rzecz Pośrednika nie będą usługami opodatkowanymi podatkiem VAT, ale będą usługami zwolnionymi z podatku VAT. Reasumując wykonywane przez Wnioskodawczynię na rzecz Pośrednika usługi wynajmu lokali mieszkalnych będą zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. Przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższych przepisów najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Oddanie rzeczy innej osobie do używania na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę. Wskazać w tym miejscu należy, że świadczeniem usług są także usługi mające cechy najmu i nieruchomości mieszkalnych, a zatem również świadczenie usług o podobnym do najmu charakterze (np. oddanie nieruchomości w odpłatne użytkowanie).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, przy czym wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku, może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Ponadto ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, o którym mowa w ust. 1 pkt 26, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniem nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnych na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

* świadczenie usług na własny rachunek,

* charakter mieszkalny nieruchomości,

* mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 2006. 347. 1 z późn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że "Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje (...) dzierżawę i wynajem nieruchomości.". Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania w (...) i jest (...) rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim z panem X. Pomiędzy małżonkami obowiązuje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej.

W najbliższym czasie Wnioskodawczyni i jej mąż planują zakup lokali mieszkalnych położonych w Polsce. Zakupione lokale mieszkalne zostaną przeznaczone na wynajem. Usługi wynajmu lokali mieszkalnych będą klasyfikowane do PKWiU 68.20.12.0 "Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi".

Wnioskodawczyni i jej mąż planują zawarcie umów wynajmu lokali mieszkalnych. Umowy wynajmu byłyby zawarte z Pośrednikiem. Pośrednik będzie wynajmował lokale mieszkalne od Wnioskodawczyni i jej męża, a następnie będzie podnajmował je konkretnym najemcom.

Umowy wynajmu zawarte przez Wnioskodawczynię i jej męża z Pośrednikiem będą przewidywały, że Pośrednik przeznaczy lokale mieszkalne na cele prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której będzie je podnajmował wyłącznie na cele mieszkaniowe (inne niż krótkotrwałe zakwaterowanie).

Z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych Wnioskodawczyni i jej mężowi będzie przysługiwało od Pośrednika wynagrodzenie w formie czynszu. Wnioskodawczyni i jej mąż będą otrzymywali od Pośrednika wynagrodzenie w formie czynszu najmu niezależnie od okresu w którym Pośrednik będzie podnajmował lokale mieszkalne oraz niezależnie od wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez Pośrednika z tytułu podnajmu lokali mieszkalnych.

Odnosząc powyższe do sytuacji Wnioskodawczyni uznać należy, że usługa wynajmu lokali mieszkalnych przez Wnioskodawczynię Pośrednikowi, który następnie będzie podnajmował te lokale konkretnym najemcom, nie realizuje celu mieszkaniowego u Pośrednika, lecz ma na celu realizację jego celu gospodarczego w tym zarobkowego.

W tej sytuacji wynajem nie służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, lecz prowadzeniu działalności gospodarczej z wykorzystaniem wynajmowanych lokali. Należy bowiem wskazać, że Wnioskodawczyni jako właściciel lokali mieszkalnych wynajmując je Pośrednikowi, by ten wykorzystywał te lokale do świadczenia usług najmu osobom fizycznym wyłącznie na cele mieszkaniowe, nie staje się przez to podmiotem świadczącym tego typu usługi (tj. najmu na cele mieszkaniowe). Dopiero osoby fizyczne, którym Pośrednik będzie wynajmował lokale wyłącznie w celach mieszkalnych będą realizowały cel mieszkaniowy, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Dla opisanych we wniosku usług usługodawca w ustawie o podatku od towarów i usług oraz na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy, nie przewidział stawki preferencyjnej lub zwolnienia od podatku, dlatego też stawką właściwą dla opodatkowania ich świadczenia przez Wnioskodawcę jest stawka podatku VAT w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołana interpretacja nie stanowi źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w niej stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ponadto wskazać należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Wnioskodawcy. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem małżonka Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.