0114-KDIP1-1.4012.540.2017.1.JO - Zwolnienie z VAT dostawy nieruchomości zabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 28 września 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Bank jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej o nr ewidencyjnym 130, zabudowanych budynkiem użytkowym oraz budowlami w rozumieniu ustawy - Prawo Budowlane.

Dla przedmiotowej nieruchomości Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą.

Budynek użytkowy o pow. ok 2.948,36 m² zabudowuje działkę ewidencyjną o nr 130 o pow. 5.266 m². Na działce znajdują się również budowle w rozumieniu prawa budowlanego: brama przesuwana, rozwiewna, chodnik, budynek stacji trato, chodnik, droga dojazdowa, wewnętrzna i ogrodzenie, maszty, oświetlenie zewnętrzne, parking oraz tablice reklamowe (dalej jako: nieruchomość).

Prawo użytkowania wieczystego działki o nr 130, prawo własności budynku oraz wyżej wskazanych budowli (poza masztami, parkingiem i tablicami reklamowymi) zostało nabyte na podstawie umowy sprzedaży z dnia 30 kwietnia 1993 r. przez A. SA. Po trzech latach działalności, Bank przekształcając się z regionalnego w ogólnopolski, zmienił nazwę na B. S.A., w 1997 r. zaś - po przejęciu większościowego pakietu akcji przez L. BV, został przemianowany na P. S.A.

R. S.A. przejęła prawo użytkowania wieczystego działki o nr 130, prawo własności budynku oraz wyżej wskazanych budowli na skutek fuzji z P. S.A. z 2003 r. na zasadzie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. W 2004 r. na działce posadowiono maszty, natomiast w 2012 r. wybudowano parking.

Bank uzyskał prawo użytkowania wieczystego działki o nr 130 wraz z prawem własności wyżej wskazanego budynku i budowli w dniu 1 listopada 2014 r. na skutek fuzji z R. S.A. w trybie art. 492 § 1 pkt 1 Ustawy Kodeks spółek handlowych (dalej: k.s.h.). Na skutek powyżej fuzji cały majątek R. S.A (aktywa, kapitał własny i zobowiązania) został przeniesiony na Bank, jako spółkę przejmującą.

Budynek użytkowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych banku, w oparciu o wartości wynikające z ewidencji środków trwałych prowadzonych przez poprzedników prawnych.

Zarówno Bank, jak i poprzednik prawny Banku (R. S.A.), nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu budynku i budowli posadowionych na działce ewidencyjnej o nr 130 (z wyłączeniem parkingu wybudowanego w 2012 r.).

Bank nie ponosił wydatki na ulepszenie budynku, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Takie wydatki ponosił poprzednik prawny Banku (R. S.A.) Jak wynika z posiadanych przez Bank kart środków trwałych, wydatki te łącznie nie przekroczyły 30% wartości początkowej budynku. Nie były ponoszone analogiczne wydatki w odniesieniu do budowli posadowionych na tej samej działce.

Wyżej wskazane obiekty budowlane były wykorzystywane do działalności gospodarczej Banku oraz poprzedników prawnych banku (R. S.A., P. S.A.).

Budynek użytkowy wraz z wszystkimi budowlami do 1 kwartału 2016 r. był wykorzystywany do działalności gospodarczej R, a potem Banku (w budynku miał siedzibę oddział banku R. potem Banku).

W oparciu o zawartą w dniu 23 grudnia 2003 r. umowę najmu I. Spółka z o.o. wynajmuje w budynku na kondygnacji piwnic powierzchnię 461,0 m².

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w powyższym stanie faktycznym odpłatna dostawa nieruchomości podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 UVAT?

Stanowisko Zainteresowanych:

W ocenie Wnioskodawców odpłatna dostawa nieruchomości podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 UVAT.

W celu ustalenia czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem nieruchomości nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

W przypadku nieruchomości zabudowanych, o sposobie opodatkowania całej transakcji decydują zasady przyjęte dla budynku i budowli. Zgodnie z art. 29a ust. 8 UVAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. We wcześniejszych rozdziałach wspominano, że w podatku VAT przyjęto, że obiekt budowlany jest towarem głównym, a grunt jego częścią składową (zastosowano więc odwrotność zasady superficies solo cedit). Jednym słowem grunt dzieli los podatkowy obiektu lub obiektów na nim stojących, a przedmiotem dostawy są budynki i budowle wraz z działką gruntu, na której są posadowione. Warunkiem jest jedynie istnienie trwałego związku z gruntem. Stawka podatku właściwa dla budynków lub budowli determinuje również stawkę właściwą dla zbycia prawa użytkowania wieczystego.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "budynków" i "budowli". Z tego względu należy posłużyć się przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane. Zgodnie z tą ustawą na pojęcie obiekt budowlany składają się trzy kategorie:

Przez "budynek" Prawo Budowlane nakazuje rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa Budowlanego "budowlą" jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem malej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Obiektem małej architektury (art. 3 pkt 4 Prawa Budowlanego) są niewielkie obiekty, a w szczególności:

Opisany w stanie faktycznym budynek spełniają kryteria opisane w Prawie Budowlanym, albowiem jako obiekt zamknięty, posiada ściany, fundamenty i dach.

Zdaniem Banku, budowle opisane w stanie faktycznym stanowią budowlę w rozumieniu Prawa Budowlanego.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z kolei, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Z powyższego wynika, że w zakresie obiektów posadowionych na działkach ewidencyjnych o nr 22 i 23, a stanowiących budynek lub budowlę, zwolnienie od VAT może mieć zastosowanie:

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że "wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy Rady 2006/112/WE o podatku od wartości dodanej wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT".

W związku z powyższym, mając na uwadze fakt, że przepisy prawa krajowego powinny być interpretowane w świetle treści i celów Dyrektywa Rady 2006/112/WE, tak aby interpretacja przepisów krajowych, w zakresie w jakim jest to tylko możliwe, była najbardziej zbieżna z celami Dyrektywy (co potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej np. w wyroku z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie Adeneler; sygn. akt: C-212/04, w wyroku z dnia 22 listopada 2005 r. w sprawie Mangold; sygn. akt: C-144/04 czy też w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie Magoora; sygn. akt: C-414/07), należy uznać że wykorzystywanie nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej VAT, po jej wybudowaniu/nabyciu stanowi oddanie nieruchomości w ramach pierwszego zasiedlenia. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1545/13 analiza przepisów ustawy o VAT, pozwala uznać, że każda forma korzystania z budynków, budowli lub ich części, jeżeli następuje w wykonywaniu czynności opodatkowanej, spełnia warunki pierwszego zasiedlenia, o którym mowa art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Jeżeli chodzi natomiast o trzeci, przewidziany w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, warunek - aby wydanie nastąpiło na rzecz "pierwszego nabywcy lub użytkownika" budynków, budowli lub ich części, to należy go postrzegać jako niezbędny do określenia momentu, od którego liczony jest okres dwóch lat pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. W tym sensie definicję użytkownika będzie spełniał podmiot, który rozpoczął korzystanie z budynków, budowli lub ich części.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 czerwca 2015 r., sygn. akt I FSK 1545/13 zważył, iż powiązanie prawa do zwolnienia od VAT dostawy nie z rozpoczęciem użytkowania, tylko z wykonaniem pierwszej czynności opodatkowanej dotyczącej nieruchomości, nie znajduje uzasadnienia systemowego - mając na uwadze rolę VAT jako podatku neutralnego dla przedsiębiorców i podatku obciążającego konsumpcję.

Stanowisko powyższe znajduje oparcie w aktualnych interpretacjach indywidualnych, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 września 2016 r. sygn. IPPP1/4512-609/16-2/AW; Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 lutego 2017 r. sygn. 1462-IPPP3.4512.871.2016.1.IG; Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 czerwca 2017 r. sygn. 0114-KDIP4.4012.119.2017.2.MP; Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 czerwca 2017 r. sygn.1462-IPPP3.4512.141.2017.2.IG.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny, w kontekście powołanych przepisów należy stwierdzić, że planowana dostawa budynku oraz budowli wraz z działką ewidencyjną będzie więc korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 UVAT, albowiem w odniesieniu do budynku oraz budowli wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej przez Bank, wcześniej przez R Bank S.A i dalszych poprzedników prawnych doszło do pierwszego zasiedlenia na skutek zajęcia wyżej opisanych obiektów i długotrwałego wykorzystywania nieruchomości na cele prowadzonej działalności gospodarczej (od momentu w którym doszło do pierwszego zasiedlenia ww obiektów minął okres 2 lat).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem - w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. Zatem, w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Jednocześnie w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków - możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponadto należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "budynku" i "budowli". W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.)

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane, przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z opisu sprawy wynika, że Bank jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej o nr ewidencyjnym 130, zabudowanych budynkiem użytkowym oraz budowlami w rozumieniu ustawy - Prawo Budowlane.

Budynek użytkowy o pow. ok 2.948,36 m² zabudowuje działkę ewidencyjną o nr 130 o pow. 5.266 m². Na działce znajdują się również budowle w rozumieniu prawa budowlanego: brama przesuwana, rozwiewna, chodnik, budynek stacji trato, chodnik, droga dojazdowa, wewnętrzna i ogrodzenie, maszty, oświetlenie zewnętrzne, parking oraz tablice reklamowe.

Prawo użytkowania wieczystego działki o nr 130, prawo własności budynku oraz wyżej wskazanych budowli (poza masztami, parkingiem i tablicami reklamowymi) zostało nabyte na podstawie umowy sprzedaży z dnia 30 kwietnia 1993 r. przez A. SA. Po trzech latach działalności, bank przekształcając się z regionalnego w ogólnopolski, zmienił nazwę na B. S.A., w 1997 r. zaś - po przejęciu większościowego pakietu akcji przez L. BV, został przemianowany na P. S.A.

R. S.A. przejęła prawo użytkowania wieczystego działki o nr 130, prawo własności budynku oraz wyżej wskazanych budowli na skutek fuzji z P Bank S.A. z 2003 r. na zasadzie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. W 2004 r. na działce posadowiono maszty, natomiast w 2012 r. wybudowano parking.

Bank uzyskał prawo użytkowania wieczystego działki o nr 130 wraz z prawem własności wyżej wskazanego budynku i budowli w dniu 1 listopada 2014 r. na skutek fuzji z R. S.A. w trybie art. 492 § 1 pkt 1 Ustawy Kodeks spółek handlowych (dalej: k.s.h.). Na skutek powyżej fuzji cały majątek R. S.A (aktywa, kapitał własny i zobowiązania) został przeniesiony na Bank, jako spółkę przejmującą.

Budynek użytkowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych banku, w oparciu o wartości wynikające z ewidencji środków trwałych prowadzonych przez poprzedników prawnych.

Zarówno Bank, jak i poprzednik prawny Banku (R Bank S.A.), nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu budynku i budowli posadowionych na działce ewidencyjnej o nr 130 (z wyłączeniem parkingu wybudowanego w 2012 r.).

Bank nie ponosił wydatki na ulepszenie budynku, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Takie wydatki ponosił poprzednik prawny Banku (R. S.A.) Jak wynika z posiadanych przez Bank kart środków trwałych, wydatki te łącznie nie przekroczyły 30% wartości początkowej budynku. Nie były ponoszone analogiczne wydatki w odniesieniu do budowli posadowionych na tej samej działce.

Wyżej wskazane obiekty budowlane były wykorzystywane do działalności gospodarczej Banku oraz poprzedników prawnych banku (R. S.A., P. S.A.).

Budynek użytkowy wraz z wszystkimi budowlami do 1 kwartału 2016 r. był wykorzystywany do działalności gospodarczej R., a potem Banku (w budynku miał siedzibę oddział banku R potem Banku).

W oparciu o zawartą w dniu 23 grudnia 2003 r. umowę najmu I Spółka z o.o. wynajmuje w budynku na kondygnacji piwnic powierzchnię 461,0 m².

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest zwolnienie z opodatkowania dostawy zabudowanej budynkiem i budowlami działki o nr ewidencyjnym 130.

W celu ustalenia, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem przedmiotowych budynków i budowli doszło do pierwszego zasiedlenia.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. W opinii Sądu, definicja "pierwszego zasiedlenia (zajęcia)" zawarta w Dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 112, czyli przebudowy budynku. Zdaniem Sądu polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Stwierdzono też, że polski ustawodawca przekroczył granice swobodnego uznania pozbawiając podatników - takich jak w okolicznościach przedmiotowej sprawy - zwolnienia z VAT.

W konsekwencji, w kontekście analizowanej sprawy, a więc wybudowania i przyjęcia do użytkowania budynku Sąd w wyroku tym stwierdził, że "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT". Naczelny Sąd Administracyjny uznał więc, że skoro spółka użytkowała w części budynek na potrzeby działalności gospodarczej i czyniła to przez kilka lat, to spełniła warunki przewidziane dla zwolnienia od VAT na zasadach wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do nieruchomości zabudowanej budynkiem i budowlami posadowionych na działce nr 130 doszło do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynie co najmniej 2 lata. Jak Wnioskodawca wskazał w treści wniosku, budynek wraz z budowlami były wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej przez Bank, a wcześniej przez poprzedników prawnych (R. S.A., P. S.A.), natomiast od 2003 r. na podstawie umowy najmu Bank wynajmuje w budynku na kondygnacji piwnic powierzchnię 461,0 m². Ponadto, co istotne w przedmiotowym przypadku Wnioskodawca oraz poprzednik prawny R. S.A. nie dokonywali ulepszeń budynku oraz budowli, o których mowa we wniosku, stanowiących co najmniej 30% ich wartości początkowej.

Tym samym dostawa nieruchomości, na którą składa się prawo wieczystego użytkowania gruntu działki nr 130 wraz ze znajdującymi się na niej zabudowaniami, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. pkt 10 ustawy w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że analiza prawidłowości klasyfikacji bramy przesuwanej, i ogrodzenia, masztów, oświetlenia zewnętrznego, parkingu oraz tablic reklamowych będących przedmiotem sprzedaży do budowli w rozumieniu ustawy prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.) nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Tut. Organ nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego przez Wnioskodawcę wskazanych obiektów do budowli. Tut. Organ przyjmuje za Wnioskodawcą klasyfikację ww. obiektów do budowli uznając powyższe jako element zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r. § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.