0114-KDIP1-1.4012.246.2020.2.MŻ - Wyłączenie z opodatkowania transakcji zbycia stacji paliw jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2020 r. (data wpływu 27 kwietnia 2020 r.) uzupełnionym pismem Strony z dnia 21 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 13 maja 2020 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 25 maja 2020 r.) znak 0114-KDIP1-1.4012.246.2020.1.MŻ o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania transakcji zbycia stacji paliw jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania transakcji zbycia stacji paliw jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 21 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 13 maja 2020 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.246.2020.1.MŻ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka komandytowa (dalej: "Spółka 1"), czynny podatnik podatku VAT, prowadzi działalność gospodarczą polegającą w głównej mierze na produkcji i sprzedaży pieczywa (PKD 10.71Z), produkcja pieczywa; produkcja świeżych wyrobów ciastkarskich i ciastek.

Sprzedaż ta odbywa się w systemie hurtowym (zaopatrzenie sklepów) oraz detalicznym (sklep własny, pod franczyzą sieci sklepów spożywczych, w którym obok pieczywa sprzedaż dotyczy także artykułów spożywczych).

W roku 2018 Spółka 1 na pozyskanej w tym celu nieruchomości, w porozumieniu z jednym z wiodących na rynku krajowym sprzedawców paliw płynnych, zrealizowała inwestycję polegającą na budowie stacji paliw oraz dzierżawy tej stacji na rzecz tego sprzedawcy.

Umowa dzierżawy zakłada przynajmniej kilkunastoletnią współpracę. Umowa została zawarta na okres 15 lat. Umowa przewiduje możliwość przeniesienia praw i obowiązków z umowy dzierżawy na rzecz innej spółki komandytowej (dalej "Spółka 2"), której wspólnikami są m.in. wspólnicy Spółki 1. Współpraca w zakresie dzierżawy stacji paliw nie jest obsługiwana przez pracowników Spółki 1.

Bieżącą współpracą zajmują się przedstawiciele Spółki 1 (członkowie zarządu komplementariusza spółki z ograniczoną odpowiedzialnością), który to komplementariusz jest jednocześnie komplementariuszem w Spółce 2.

Spółka 1 wyodrębniła księgowo działalność w zakresie dzierżawy stacji paliw, prowadząc oddzielną, w tym zakresie ewidencję zdarzeń gospodarczych (przyporządkowanie przychodów i kosztów) oraz należności i zobowiązań. Wyodrębnienie nastąpiło w regulaminie organizacyjnym w ten sposób, iż stacja paliw stanowi odrębny wydział.

Dodać należy, że stacja paliw to wyodrębniony budynek wraz z pełną infrastrukturą do prowadzenia sprzedaży paliw i obsługi klientów przy użyciu pełnego wyposażenia (dystrybutory paliw, zadaszenia, stanowiska do tankowania).

Spółka 1 odliczała podatek VAT naliczony zawarty w zakupach dotyczących budowy i wyposażenia stacji paliw.

Spółka 1 planuje przenieść na rzecz Spółki 2 (czynny podatnik podatku VAT) prawo własności gruntu, na którym posadowiona jest stacja paliw wraz z istniejącym budynkiem i infrastrukturą oraz wszelkimi prawami i obowiązkami wynikającymi z umowy dzierżawy stacji paliw. Spółka 2 będzie kontynuowała działalność w zakresie dzierżawy stacji paliw oraz obsługi tej umowy, w takim samym zakresie w jakim realizuje to obecnie Spółka 1.

Dodać, należy, iż aktualny stan rzeczy wynika głównie z tego, iż Spółka 2 nie miała zdolności kredytowej do sfinansowania realizacji inwestycji, przez co przedsięwzięcie musiało być przeprowadzone przez Spółkę 1, która na rynku funkcjonuje od wielu lat.

Spółka 2 natomiast, założona była wyłącznie w intencji prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na wydzierżawianiu stacji paliw oraz działalności temu towarzyszącej (prowadzenie kompleksu samochodowego w sąsiedztwie stacji paliw), gdyż Spółka 1 zajmuje się głównie produkcją i sprzedażą pieczywa oraz detaliczną sprzedażą artykułów spożywczych i dzierżawa stacji jest dla niej działalnością w pewnym sensie incydentalną.

Spółka 1 planuje przenieść własność nieruchomości wraz z budynkiem i infrastrukturą stacji paliw oraz prawami i obowiązkami z umowy dzierżawy z dnia 12 września 2018 r. na rzecz Spółki 2, jako zorganizowaną część swojego przedsiębiorstwa na podstawie umowy sprzedaży.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 21 maja 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. W odpowiedzi na pytanie Organu: "czy na skutek przedmiotu transakcji stacji paliw na rzecz Spółki 2 przejdą zobowiązania związane z tymi składnikami transakcji?" Strona wskazała, że: "tak, na Spółkę 2 przejdzie zobowiązanie kredytowe, zaciągnięte na budowę stacji paliw, które to zabezpieczone zostało na nieruchomości, na której obiekt ten funkcjonuje, jak i cesja praw czynszu dzierżawnego zawarta z dystrybutorem paliw".

2. Odnosząc się do pytania Organu: "czy w oparciu o przedstawione składniki majątkowe związane ze stacją paliw Spółka 2 będzie miała faktyczną możliwość kontynuowania działalności w dotychczasowym zakresie bez konieczności angażowania dodatkowych składników?" Wnioskodawca wskazał, że: "tak, Spółka 2 aktualnie nie prowadzi działalności, a po przejęciu stacji paliw, będzie ją prowadziła wyłącznie z zaangażowaniem składników otrzymanych od Spółki 1. Nie wyklucza się jednak dalszych przedsięwzięci inwestycyjnych Spółki 2, nie będą one jednak wpływały na możliwość samodzielnego funkcjonowania składników majątku otrzymanych od Spółki 1."

3. Na pytanie Organu: "czy dojdzie do sprzedaży na rzecz Spółki 2 zakładu pracy w rozumieniu art. 23¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 z późn. zm.)?" Strona wyjaśniła, że: "wyodrębniony organizacyjne wydział przedsiębiorstwa Spółki 1 nie zatrudnia pracowników, dlatego też trudno mówić o przejęciu zakładu pracy w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy. Przypomnieć trzeba, iż stacja paliw w jest przedmiotem dzierżawy na rzecz podmiotu trzeciego. Współprace w tym zakresie obsługują wspólnicy zarządzający Spółką 1, którzy to jednocześnie zarządzają Spółką nr 2. Gdyby jednak to Spółka 1 na własną rzecz prowadziła sprzedaż na stacji paliw, na której to zatrudnieni byliby pracownicy, z całą pewnością doszłoby do przeniesienia zakładu pracy w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy, gdyż pracownicy ci od dnia przejęcia, sprzedawaliby na rzecz Spółki 2. Podobnie, gdyby wyodrębniony wydział Spółki 1 zatrudniałby pracowników, zostaliby oni w trybie art. 23¹ Kodeksu pracy przeniesieni do Spółki 2, niemniej charakter prowadzonej działalności gospodarczej (stosunek dzierżawy) nie wymaga kadry pracowniczej, dlatego też po przeniesieniu, w związku z obsługą umowy dzierżawy, żaden pracownik nie będzie zatrudniony".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy tak opisana transakcja zbycia może być potraktowana jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa i na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzona przez Wnioskodawcę działalność w odniesieniu do dzierżawionej stacji paliw, spełnia pojęcie wynikające z definicji art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Jest to bowiem zorganizowany zespól składników, będący w stanie samodzielnie prowadzić działalność i istnieć niezależnie od przedsiębiorstwa głównego.

Nie bez znaczenia jest przy tym to, iż zakres przedmiotu działalności - dzierżawa stacji paliw jest zgoła inny aniżeli działalność główna Wnioskodawcy - wypiek oraz sprzedaż pieczywa i artkułów spożywczych, przez co działalność w charakterze dzierżawy stacji paliw traktowana winna być jako aktywność incydentalna. W konsekwencji oba przedmioty działalności mogą funkcjonować od siebie niezależnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary w świetle art. 2 pkt 6 ustawy rozumnie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę rozumnie towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarami natomiast są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Jednocześnie na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie "transakcja zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawy towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie, które winno zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące "część przedsiębiorstwa" powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w "istniejącym przedsiębiorstwie", a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne rozumiane jest jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część musi - obiektywnie oceniając posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych określony zespół składników majątkowych mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystraczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarzącym.

Zorganizowaną cześć przedsiębiorstwa tworzą więc składniki będące w takich wzajemnych relacjach, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjne i funkcjonalnie całość).

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie - nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu - do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów

Mając na uwadze powyższe, orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia "przekazania całości lub części majątku", wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Trybunał uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że o tym, czy zbycie składników majątku winno być do celów podatku od towarów i usług traktowane jako zbycie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretna transakcją.

Zbycie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, przechodzi na własność nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. podkreślenia wymaga, że kontynuacja działalności przez nabywcę jest warunkiem wyłączenia spod działania ustawy zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży pieczywa. Sprzedaż odbywa się w systemie hurtowym (zaopatrzenie sklepów) oraz detalicznym (sklep własny, pod franczyzą sieci sklepów spożywczych).

Spółka 1 w roku 2018 pozyskała nieruchomość w porozumieniu z jednym z wiodących na rynku krajowym sprzedawców paliw płynnych, zrealizowała inwestycję polegającą na budowie stacji paliw oraz dzierżawy tej stacji na rzecz tego sprzedawcy.

Umowa dzierżawy została zawarta na okres 15 lat. Umowa przewiduje możliwość przeniesienia praw i obowiązków z umowy dzierżawy na rzecz innej spółki komandytowej (Spółka 2), której wspólnikami są m.in. wspólnicy Spółki 1. Współpraca w zakresie dzierżawy stacji paliw nie jest obsługiwana przez pracowników Spółki 1.

Spółka 1 wyodrębniła księgowo działalność w zakresie dzierżawy stacji paliw, prowadząc oddzielną w tym zakresie ewidencję zdarzeń gospodarczych (przygotowanie przychodów i kosztów) oraz należności i zobowiązań. Wyodrębnienie nastąpiło w regulaminie organizacyjnym w ten sposób, iż stacja paliw stanowi odrębny wydział.

Stacja paliw to wyodrębniony budynek wraz z pełną infrastrukturą do prowadzenia sprzedaży paliw i obsługi klientów przy użyciu pełnego wyposażenia, tj:

1. Dystrybutory paliw,

2. Zadaszenia,

3. Stanowiska do tankowania.

Spółka 1 planuje przenieść na rzecz Spółki 2 prawo własności gruntu, na którym postanowiona jest stacja paliw wraz z istniejącym budynkiem i infrastrukturą oraz wszelkimi prawami i obowiązkami wynikającymi z dzierżawy stacji paliw.

Spółka 2 będzie kontynuowała działalność w zakresie dzierżawy stacji paliw oraz obsługi tej umowy, w takim samym zakresie, w jakim realizuje to obecnie Spółka 1.

Jak wskazano w opisie sprawy, na Spółkę 2 przejdzie zobowiązanie kredytowe zaciągnięte na budowę stacji paliw, które to zabezpieczone zostało na nieruchomości, na której obiekt ten funkcjonuje, jak i cesja praw czynszu dzierżawnego z umowy dzierżawy zawartej z dystrybutorem paliw.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że Spółka 2 po przejęciu składników otrzymanych od Spółki 1, będzie mieć możliwość kontynuowania działalności prowadzonej dotychczas przez Spółkę 1, wyłącznie z zaangażowaniem składników otrzymanych od Wnioskodawcy, Spółka 2 nie wyklucza jednak dalszych przedsięwzięć inwestycyjnych.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy transakcja zbycia stacji paliw jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa - na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dla uznania, że zbywalna część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenia ma ocena, czy ta zbywalna część jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Oznacza to, że zespół składników materialnych i niematerialnych pozwala z uwagi na swoje zorganizowanie, infrastrukturę, itp., na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Podkreśla się przy tym, że możliwość stanowienia przez ten zespół składników niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze, powinna mieć wymiar rzeczywisty, a nie jedynie potencjalny. Oznacza to, że majątek ten powinien stanowić już u zbywcy zorganizowany zespół składników gotowy realizować określone zadania gospodarcze jako samodzielne przedsiębiorstwo, a po jego zbyciu powinno być możliwe kontynuowanie działalności gospodarczej przez nabywcę przedsiębiorstwa.

Analizując, czy określone składniki majątkowe stanowią zorganizowaną część przedsiębiorstwa, zawsze należy wziąć pod uwagę profil działalności danego przedsiębiorcy, warunki rynkowe oraz specyfikę danej branży. Nie można zatem wyznaczyć szczegółowego katalogu warunków koniecznych do spełnienia, aby można było mówić o istnieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Prawidłowa klasyfikacja przedmiotu transakcji, tj. przedsiębiorstwo/zorganizowana część przedsiębiorstwa lub poszczególne składniki majątkowe - ma decydujące znaczenie dla prawidłowego ustalenia skutków podatkowych transakcji. Przy ocenie, czy składniki majątku powinny być uznane za (i) przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy, czy też (ii) zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy uwzględnić należy następujące okoliczności:

Wskazanej oceny należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji. Tym samym, w przypadku, gdy konieczne dla kontynuowania działalności gospodarczej jest angażowanie przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowanie dodatkowych działań, brak jest możliwości stwierdzenia, że w danym przypadku zespół składników majątkowych stanowi przedsiębiorstwo lub ZCP.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zespół składników materialnych i niematerialnych będących przedmiotem transakcji zbycia stacji paliw przez Wnioskodawcę, będzie stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, ponieważ będzie odznaczać się odrębnością organizacyjną, funkcjonalną i finansową z możliwością samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

W analizowanej sytuacji o wyodrębnieniu organizacyjnym składników majątkowych, świadczy to, że wyodrębnienie organizacyjne nastąpiło w regulaminie organizacyjnym, w ten sposób, że stacja paliw stanowi odrębny wydział. Spółka 1 planuje przenieść na rzecz Spółki 2 prawo własności gruntu, na którym posadowiona jest stacja paliw wraz z istniejącym budynkiem i infrastrukturą oraz wszelkimi prawami i obowiązkami wynikającymi z umowy dzierżawy.

Przesłanką wyodrębnienia finansowego jest fakt, że ewidencja zdarzeń gospodarczych umożliwia przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do danej zorganizowanej części. Z opisu sprawy wynika, że na rzecz Spółki 2 przejdą zobowiązania kredytowe zaciągnięte na budowę stacji paliw, które to zabezpieczone zostało na nieruchomości, na której obiekt ten funkcjonuje, jak i cesja praw czynszu dzierżawnego z umowy dzierżawy zawarta z dystrybutorem paliw.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że Spółka 2 po przejęciu stacji paliw, będzie miała możliwość kontynuowania działalności gospodarczej dotychczas prowadzanej przez Spółkę 1 w ramach stacji paliw bez konieczności angażowania innych składników majątkowych niebędących przedmiotem omawianej transakcji. Niewykluczone, że Spółka 2 w celu efektywniejszego gospodarczo prowadzenia działalności podejmie decyzję o dalszych przedsięwzięciach inwestycyjnych.

Z uwagi na powyższą analizę w rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że skoro Stacja paliw będzie wydzielona organizacyjnie, finansowo, funkcjonalnie z całości przedsiębiorstwa Spółki i będzie stanowić zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązania), przeznaczony do prowadzenia odrębnej i samodzielnej działalności gospodarczej, to będzie spełniał definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa, stosownie do art. 2 pkt 27e ustawy. W konsekwencji planowana sprzedaż stacji paliw przez Spółkę 1 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W świetle powyższego zaznacza się, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszwa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.