0113-KDIPT2-3.4011.531.2020.3.AC - Naliczanie odsetek od zaległości podatkowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia 17 czerwca 2020 r. (data wpływu 23 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 sierpnia 2020 r. (data wpływu 27 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie naliczania odsetek od zaległości podatkowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz ustawy - Ordynacja podatkowa.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 27 lipca 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.531.2020.1.AC (doręczonym dnia 17 sierpnia 2020 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 27 sierpnia 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 24 sierpnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka legitymowała się statusem pracodawcy prowadzącego zakład pracy chronionej i w związku z tym jako płatnik odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w 40% na PFRON w 60% na ZFRON - stosownie do art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT).

Decyzją z dnia 1 lutego 2018 r., Wojewoda stwierdził utratę - z dniem 20 lipca 2012 r. - statusu zakładu pracy chronionej przyznanego pracodawcy działającemu pod firmą:. Spółka jawna.

Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 października 2018 r., doręczoną pełnomocnikowi dnia 5 listopada 2018 r., i z tym dniem stała się ostateczna.

W związku z uchyleniem statusu zakładu pracy chronionej z mocą wsteczną, Spółka miała prawo korzystać z regulacji wynikającej z art. 38 ust. 2a ustawy o PIT w okresie od dnia 20 lipca 2012 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.

Wedle przytoczonego przepisu, płatnicy, o których mowa w art. 31, którzy utracili status zakładu pracy chronionej, zatrudniający osoby niepełnosprawne, kwoty pobranych zaliczek na podatek od przychodów tych osób z tytułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez tych płatników tym osobom:

w pozostałej części na zasadach określonych w ust. 1; 2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód osoby niepełnosprawnej uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1, kwoty pobranych zaliczek na podatek płatnicy przekazują na zasadach określonych w ust. 1.

Z uwagi na okoliczność, że Spółka w okresie 2012-2017 r. posiadała wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych powyżej 50%, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób niepełnosprawnych powinny były być w całości przekazywane na rachunek bankowy zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Zaliczki pobrane od osób pełnosprawnych winny były być za ten okres przekazywane do urzędu skarbowego. Wskutek powyższego powstała nadpłata w zobowiązaniach wobec PFRON i zaległość w zobowiązaniach wobec urzędu skarbowego.

Odnośnie środków przekazywanych w 2018 r., to w myśl art. 38 ust. 2c ustawy o PIT, przepisy ust. 2a i 2b stosuje się w okresie 5 lat, licząc od końca roku, w którym płatnik utracił status zakładu pracy chronionej, jeżeli spełnia warunki określone w przepisach ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

W konsekwencji, od dnia 1 stycznia 2018 r., Spółka powinna była przekazywać całość pobranych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do urzędu skarbowego. To oznacza, że powstała nadpłata we wpłatach na PFRON, nadpłata na ZFRON oraz zaległość wobec urzędu skarbowego.

Spółka wystąpiła do PFRON o zwrot nadpłaty, składając wymagane korekty deklaracji DEK-II-a, Prezes Zarządu PFRON ustalił prawo do zwrotu nadpłaty za okresy 2012/12-2018/10 i równocześnie odmówił zwrotu nadpłaty za okresy 2012/07-2012/11 z powodu przedawnienia. Od przedmiotowej decyzji spółka wniosła odwołanie, a następnie skargę do WSA (oczekuje na rozpoznanie).

PFRON dokonał zwrotu nadpłaty w kwietniu 2019 r. za okresy 2012/12-2018/10.

Spółka dokonała przekazania należnych środków do urzędu skarbowego w grudniu 2019 r., uzupełniając kwotę za 2018 r. wedle wskazań urzędu w 2020 r.

W piśmie z dnia 24 sierpnia 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że zwrotu środków pochodzących ze zwrotu nadpłaty wpłat na PFRON dokonano pod koniec 2019 r. w związku z koniecznością dokładnego przeanalizowania skutków prawnych uchylenia statusu zakładu pracy chronionej z mocą wsteczną i równocześnie nieprzedawnienia wpłat. W tym okresie Spółka oczekiwała także na rozstrzygnięcie dwóch spraw toczących się przed sądami administracyjnymi wiążących się bezpośrednio z kwestią powstania nadpłaty, w tym sprawy ze skargi na decyzję Państwowej Inspekcji Pracy stwierdzającej brak spełniania wymogów bhp w niektórych z użytkowanych pomieszczeń zakładu, która stanowiła podstawę uchylenia statusu zakładu pracy chronionej (wyrok Naczelnego Sąd Administracyjnego zapadł w tej sprawie dnia 15 października 2019 r.) oraz skargi na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej utrzymującej w mocy decyzję Wojewody Małopolskiego uchylającej status zakładu pracy chronionej - wyrok WSA zapadł dnia 30 maja 2019 r., od wyroku wniesiono skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W związku z uchyleniem statusu zakładu pracy chronionej, z mocą wsteczną, od dnia 20 lipca 2012 r., na mocy decyzji ostatecznej Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 października 2018 r., doręczonej dnia 5 listopada 2018 r., Spółka miała prawo korzystać z regulacji wynikającej z art. 38 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w okresie od dnia 20 lipca 2012 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. (okresy deklaracji DEK-II-a 08-2012-12-2017). Od listopada 2018 r. Spółka miała obowiązek przekazywania całości pobranych zaliczek na podatek dochodowy do urzędu skarbowego.

Spółka pierwotnie dokonała zwrotu środków do urzędu skarbowego stosując zasady dotyczące pracodawcy, który utracił status zakładu pracy chronionej w okresie 5 lat licząc od końca roku, w którym utracił status (z uwagi na posiadany wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych powyżej 50% - 100% zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od pracowników niepełnosprawnych w I skali podatkowej na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, pozostała część do urzędu skarbowego). Ponieważ status został uchylony z mocą wsteczną od 2012 r., zasady te miały zastosowanie do końca 2017 r. Od wypłaty dokonanej w styczniu 2018 r., płatnik powinien był dokonywać rozliczeń z urzędem skarbowym na zasadach ogólnych. Wskutek omyłki, spółka dokonała zwrotu za rok 2018 r. w za małej wysokości (jak były zakład pracy chronionej zamiast jak płatnik na zasadach ogólnych), wskutek wezwania właściwego urzędu skarbowego, dokonała dopłaty do całości pobranych zaliczek na podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy środki pobrane przez Spółkę, jako płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, wpłacone do PFRON, a następnie zwrócone jako nadpłata przez Prezesa Zarządu PFRON i przekazane do urzędu skarbowego stanowią przychód do opodatkowania?

2. Czy w opisanej sytuacji konieczne jest naliczenie odsetek od zaległości podatkowych od dnia dokonania zwrotu nadpłaty przez PFRON do dnia przekazania środków na rachunek urzędu skarbowego?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek uiszczenia odsetek powstał od chwili wpływu środków na rachunek bankowy Spółki po dokonaniu zwrotu nadpłaty przez Prezesa Zarządu PFRON do dnia dokonania wpłaty do urzędu skarbowego. Brak jest natomiast podstaw prawnych obciążania spółki obowiązkiem zapłaty odsetek od upływu miesięcznych terminów płatności zaliczek do urzędu skarbowego.

Stosownie do art. 53 § 1 i 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 52 § 1 pkt 2 i art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę, przy czym przepis § 1 stosuje się również do nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek w części przekraczającej wysokość podatku należnego za okres rozliczeniowy.

W myśl § 4 art. 53 ww. ustawy, odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy obowiązek dokonania wpłaty pobranych zaliczek do urzędu skarbowego powstał z chwilą zwrotu nadpłaty przez PFRON. W tej sytuacji, odsetki powinny być naliczone od dnia następnego do dnia przekazania środków do urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przepisu zatem wynika, że przekazanie zaliczki na podatek do urzędu skarbowego następuje w miesiącu następującym po miesiącu dokonania wypłaty.

Kolejne przepisy art. 38 ust. 2-2c ww. ustawy, regulują zasady przekazania zaliczki w przypadku płatnika będącego zakładem pracy chronionej lub zakładami aktywności zawodowej oraz płatnika, który utracił status zakładu pracy chronionej.

Zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu umowy o pracę, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, powstaje w momencie wypłaty wynagrodzenia. Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobrana zaliczka powinna być przekazana w terminie do 20 dnia miesiąca po miesiącu, w którym ją pobrano.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka legitymowała się statusem pracodawcy prowadzącego zakład pracy chronionej i w związku z tym jako płatnik odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w 40% na PFRON w 60% na ZFRON - stosownie do art. 38 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Decyzją z dnia 1 lutego 2018 r., Wojewoda stwierdził utratę - z dniem 20 lipca 2012 r. - statusu zakładu pracy chronionej przyznanego Wnioskodawcy. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 października 2018 r., doręczoną pełnomocnikowi dnia 5 listopada 2018 r., i z tym dniem stała się ostateczna. W związku z uchyleniem statusu zakładu pracy chronionej z mocą wsteczną, Spółka miała prawo korzystać z regulacji wynikającej z art. 38 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w okresie od dnia 20 lipca 2012 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. Z uwagi na okoliczność, że Spółka w okresie 2012-2017 r. posiadała wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych powyżej 50%, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób niepełnosprawnych powinny były być w całości przekazywane na rachunek bankowy zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Zaliczki pobrane od osób pełnosprawnych winny były być za ten okres przekazywane do urzędu skarbowego. Wskutek powyższego powstała nadpłata w zobowiązaniach wobec PFRON i zaległość w zobowiązaniach wobec urzędu skarbowego. Od dnia 1 stycznia 2018 r., Spółka powinna była przekazywać całość pobranych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do urzędu skarbowego. To oznacza, że powstała nadpłata we wpłatach na PFRON, nadpłata na ZFRON oraz zaległość wobec urzędu skarbowego. Spółka wystąpiła do PFRON o zwrot nadpłaty. PFRON dokonał zwrotu nadpłaty w kwietniu 2019 r. za okresy 2012/12-2018/10. Spółka dokonała przekazania należnych środków do urzędu skarbowego w grudniu 2019 r., uzupełniając kwotę za 2018 r. wedle wskazań urzędu w 2020 r.

Termin dokonywania wpłat zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych wynika z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten przewiduje generalną, nieznającą wyjątków regułę, że pracodawca przekazuje zaliczki na podatek dochodowy (co do zasady - do urzędu skarbowego) w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki. W zakresie przedmiotowego terminu przepis ten jest jasny, ma ponadto walor normy generalnej. Podsumowując, moment wypłaty wynagrodzenia związany jest z pobraniem przez płatnika zaliczki na podatek i odprowadzenia jej do właściwego urzędu skarbowego we właściwym czasie. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają innej możliwości.

Ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikom wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru, m.in. informacji PIT-11.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), płatnik jest obowiązany na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika pełniąc rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa w art. 30 ust. 1 przewidują odpowiedzialność płatnika za jego nieprawidłowe wywiązanie się z obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odpowiedzialność płatnika związana jest ze skutkami niewykonania (lub nienależytego wykonania) podstawowych czynności (art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa), jakie jest on obowiązany, zgodnie z prawem, zrealizować. Elementem konstytutywnym odpowiedzialności płatnika jest zawsze niewpłacenie podatku. Jeżeli bowiem podatek zostanie wpłacony bez uprzedniego pobrania go od podatnika, nie ma podstaw do domagania się od płatnika jakichkolwiek świadczeń i tym samym nie można mówić o odpowiedzialności w przedstawionym wyżej rozumieniu. Z drugiej strony, niewpłacenie powoduje odpowiedzialność niezależnie od tego, czy wynikało z niepobrania podatku od podatnika, czy nieodprowadzenia podatku pobranego.

Odpowiedzialność płatnika wynika nie tyle z niewykonania określonych wyżej czynności, ile z konsekwencji finansowych tego niewykonania. Płatnik odpowiada więc po prostu za podatki niewpłacone.

Zgodnie z art. 51 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności.

Za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku (art. 51 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa). Przywołane przepisy stosuje się również do należności z tytułu podatków, zaliczek na podatki oraz rat podatków niewpłaconych w terminie płatności przez płatnika lub inkasenta (art. 51 § 3 ww. ustawy).

W myśl art. 53 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 52 § 1 pkt 2 i art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę.

Na mocy art. 53 § 2 ww. ustawy, przepis ten stosuje się również do nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek w części przekraczającej wysokość podatku należnego za okres rozliczeniowy.

Odsetki za zwłokę nalicza podatnik, płatnik, inkasent, następca prawny lub osoba trzecia odpowiadająca za zaległości podatkowe, z zastrzeżeniem art. 53a, art. 62 § 4, art. 66 § 5, art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 i art. 76a § 1 (art. 53 § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Stosownie do art. 53 § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego.

Zgodnie z art. 52 § 1 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, zwrotowi bez wezwania organu podatkowego podlega uprzednio zwrócona przez organ podatkowy lub zaliczona na poczet zaległości podatkowych oraz odsetek za zwłokę albo bieżących zobowiązań podatkowych, wraz z oprocentowaniem nadpłata lub zwrot podatku:

Odsetek za zwłokę, zgodnie z art. 54 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, nie nalicza się:

7a) za okres od dnia następnego po upływie dwóch lat od dnia złożenia deklaracji, od zaległości związanych z popełnionymi w deklaracji błędami rachunkowymi lub oczywistymi omyłkami, jeżeli w tym okresie nie zostały one ujawnione przez organ podatkowy;

7b) za okres od dnia złożenia wniosku o wydanie decyzji określonej w art. 119zfa § 1 do dnia cofnięcia skutków unikania opodatkowania zgodnie z art. 119zfk § 1 lub 2, od zaległości podatkowych związanych z osiągnięciem korzyści podatkowej; 8. w zakresie przewidzianym w odrębnych ustawach.

Stosownie do art. 55 § 1 ww. ustawy, odsetki za zwłokę wpłacane są bez wezwania organu podatkowego.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, stwierdzić należy, że jeżeli w przedstawionym stanie faktycznym nie wystąpiły żadne z ww. okoliczności wyłączających naliczanie odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych, Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych powstałych w związku nieterminowym przekazaniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy czym odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych od wynagrodzeń należne są od upływu terminu płatności zaliczek do urzędu skarbowego.

Zatem, nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że obowiązek wpłaty do urzędu skarbowego przedmiotowych zaliczek w prawidłowej wysokości powstał dopiero z chwilą dokonania zwrotu środków z PFRON. W tej kwestii jak stwierdził sam Wnioskodawca doszło do omyłkowego przekazywania środków na rachunek PFRON zamiast na rachunek urzędu skarbowego, co zostało dostrzeżone przez urząd skarbowy czego skutkiem było wystosowane wezwanie. Powyższe świadczy zatem o tym, że zarówno Spółka jak i właściwy urząd skarbowy dysponowali informacjami pozwalającymi na stwierdzenie, że obowiązek przekazywania zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych ciążył na Spółce od początku 2018 r. W związku z powyższym, otrzymanie przez Spółkę zwrotu błędnie przekazanych na PFRON środków dopiero w 2019 r. nie zwalniało Spółki z obowiązków płatnika niebędącego zakładem pracy chronionej już od stycznia 2018 r. Wobec powyższego niedokonywanie przez Spółkę wpłat zaliczek na podatek dochodowych od osób fizycznych w odpowiedniej wysokości począwszy od stycznia 2018 r. spowodowało powstanie zaległości podatkowych, od których winny być naliczane odsetki. Tym samym odsetki powinny być naliczane od upływu terminu płatności zaliczek w jakim powinny one być odprowadzane do urzędu skarbowego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii określenia okresu za jaki winne być naliczane odsetki i nie rozstrzyga w zakresie obowiązku ich naliczania przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.