0113-KDIPT2-3.4011.504.2018.2.DS - Obowiązki płatnika w związku ze sfinansowaniem pracownikom wycieczki ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2018 r. (data wpływu 20 września 2018 r.), uzupełniony pismem z dnia 8 listopada 2018 r. (data wpływu 15 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem pracownikom wycieczki ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest prawidłowe.

W dniu 20 września 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem pracownikom wycieczki ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 30 października 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.504.2018.1.DS na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 31 października 2018 r. (data doręczenia 5 listopada 2018 r.). W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 15 listopada 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku, przesłane za pośrednictwem... (data nadania 9 listopada 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będąc pracodawcą organizuje dla swoich pracowników wycieczkę do Włoch, w terminie od dnia... do dnia... 2018 r. Wycieczka została zorganizowana dla wszystkich uprawnionych pracowników, którzy mogli w niej uczestniczyć dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Wolę wyjazdu zgłosiło 44 pracowników. Wycieczka ma na celu integrację załogi i poprawienie relacji służbowych. Całkowity koszt wycieczki wyniesie... i zostanie w całości pokryty ze środków zgromadzonych w Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wnioskodawca nie jest w stanie przypisać indywidualnemu pracownikowi z tego tytułu ani przychodu, ani korzyści materialnej. Wycieczka jest traktowana jako wyjazd integracyjny o charakterze rekreacyjno-kulturalnym. Wycieczka zorganizowana została jedynie w interesie Wnioskodawcy, gdyż integracja pracowników wpływa na efektywność pracy pracowników oraz wzajemne relacje służbowe. Wnioskodawca nie wyciąga żadnych konsekwencji służbowych z braku zgłoszenia się na wyjazd.

W piśmie z dnia 8 listopada 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że zdarzenie opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w dniu złożenia ww. uzupełnienia jest już stanem faktycznym. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod firmą, którą stanowi imię i nazwisko Wnioskodawcy. Jako formę opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności wskazał 19% podatek liniowy.

Wnioskodawca wyjaśnił, że informacja o wyciecze została przekazana wszystkim pracownikom przed terminem odbycia wycieczki w sposób zwyczajowo przyjęty u Wnioskodawcy, tj. za pośrednictwem ogłoszeń zamieszczonych na tablicach informacyjnych w miejscach widocznych i ogólnodostępnych dla pracowników, w ich miejscach pracy, tj. w placówkach gastronomicznych, a także w biurze płacowo-kadrowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, będąc płatnikiem, będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od świadczeń otrzymanych przez pracowników w związku z ich udziałem w zorganizowanej przez Wnioskodawcę wycieczce ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek z funduszu socjalnego na pokrycie całości kosztów wyjazdu integracyjnego nie stanowi przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, gdyż świadczenie to jest spełnione w interesie pracodawcy. Tym samym Wnioskodawca, będący płatnikiem, nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. To w interesie pracodawcy jest bowiem podniesienie efektywności w pracy poprzez zapewnienie pracownikom nawiązywania więzi emocjonalnych, dzięki którym pracownik będzie pracował wydajniej. Pracownik nie musiałby ponieść kosztu wycieczki, tj. w ogóle na taką wycieczkę nie musiałby jechać, a zatem nie uniknął obowiązkowego wydatku jakim było pokrycie z funduszu socjalnego całości opłat wycieczki.

Organizowanie wyjazdu integracyjnego dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zatem wycieczka jest wyjazdem integracyjnym, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy. Nie istnieje zatem po stronie pracownika realny charakter przysporzenia w postaci zaoszczędzenia wydatku, który stanowi warunek objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Wskazać należy, że wszyscy pracownicy byli zaproszeni do wzięcia udziału w wycieczce. Była zatem ogólnodostępna, a udział w niej był dobrowolny, więc nie pojawiła się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Udział w wycieczce integracyjnej organizowanej przez pracodawcę nie jest zatem uzyskaniem przychodu, więc sfinansowanie kosztów wycieczki integracyjnej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie może generować po stronie pracowników przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Wnioskodawca nie ma obowiązku, jako płatnik, obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu, ani tym bardziej jego wpłaty we właściwym terminie do organu podatkowego.

Wnioskodawca wskazał, że w zakresie powyższej problematyki wykształciła się jednolita linia orzecznicza, którą zapoczątkował wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Zgodnie z tą linią, w odniesieniu do imprez integracyjnych po stronie pracownika nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu. Stanowisko to zostało potwierdzone w następujących orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego:

* z dnia 12 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 3274/14,

* z dnia 13 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 3738/14,

* z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. akt II FSK 1126/13,

* z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. akt II FSK 2393/13.

Zdaniem Wnioskodawcy, aktualność stanowiska prezentowanego w powyższej linii orzeczniczej potwierdza także indywidualna interpretacja podatkowa wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 2 lutego 2016 r., nr IPTPB1/4511-652/15-4/SJ, w której po pierwsze, Organ podatkowy wskazał, że aby świadczenie przez pracodawcę na rzecz pracownika w postaci pokrycia kosztów wycieczki zagranicznej mogło zostać uznane za przychód pracownika podlegający opodatkowaniu, należy spełnić łącznie następujące warunki:

Organ podatkowy, opierając się na ustaleniach Trybunału Konstytucyjnego zawartych w wymienionym powyżej wyroku, ustalił, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły warunki opisane w pkt 2 i 3. Organ uznał, że nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Co do niewystąpienia warunku z pkt 3 powyżej Organ wskazał, że bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w wycieczce zaoferowanej przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm., dalej "ustawa o PIT"), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a wskazanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o PIT).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy o PIT).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zorganizował dla swoich uprawnionych pracowników wycieczkę do Włoch, którzy mogli w niej uczestniczyć dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Wycieczka miała na celu integrację załogi i poprawienie relacji służbowych. Całkowity koszt wycieczki został pokryty ze środków zgromadzonych w Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce integracyjnej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że udział pracowników w wycieczce, sfinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, która będzie traktowana jako wyjazd integracyjny o charakterze rekreacyjno-kulturalnym, mającym na celu integrację załogi i poprawienie relacji służbowych, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, a Wnioskodawca jako płatnik, nie będzie miał obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 31 ustawy o PIT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.