0113-KDIPT2-3.4011.165.2019.1.ID

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2019 r. (data wpływu 13 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem przez Wnioskodawcę z ZFŚS wjazdu integracyjnego pracowników oraz członków ich rodzin - jest prawidłowe.

W dniu 13 marca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem przez Wnioskodawcę z ZFŚS wyjazdu integracyjnego pracowników oraz członków ich rodzin.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest pracodawcą, u którego tworzy się Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS). Zgodnie z Regulaminem Gospodarowania Zakładowym Funduszem Świadczeń Socjalnych, osobami uprawnionymi do skorzystania ze świadczeń socjalnych są zarówno pozostający z Wnioskodawcą w stosunku pracy pracownicy, jak również uprawnieni członkowie ich rodzin.

Wnioskodawca (Pracodawca) postanowił zorganizować dla pracowników wyjazd integracyjny (wycieczka zagraniczna). W tym zakresie zawarł stosowną umowę z biurem turystycznym, będącym organizatorem turystyki w rozumieniu ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2361).

Z uwagi na to, że uprawnionymi do korzystania ze środków ZFŚS są również członkowie rodzin pracowników, w wyjeździe tym oprócz pracowników wezmą udział również najbliżsi członkowie ich rodzin.

Mając na uwadze planowany wyjazd, Wnioskodawca wystosował stosowne zarządzenie (Zarządzenie Prezesa Zarządu), które zostało wydane na podstawie odpowiednich postanowień obowiązującego u Pracodawcy Regulaminu Gospodarowania Zakładowym Funduszem Świadczeń Socjalnych.

Zarządzenie to zostało podane do wiadomości wszystkich pracowników. Zarządzenie dotyczy częściowego finansowania ze środków ZFŚS organizowanego wyjazdu integracyjnego dla pracowników i członków ich rodzin. W zarządzeniu tym wskazano, że mając na uwadze konieczność podtrzymywania dobrych, wzajemnych relacji wśród zatrudnionych u Wnioskodawcy pracowników, które to relacje są niezbędne do należytego wykonywania obowiązków służbowych, a także z uwagi na konieczność wypracowania mechanizmów stymulujących pracowników do identyfikowania się ze swoim Pracodawcą, Zarząd Wnioskodawcy postanawia zorganizować oraz częściowo sfinansować wyjazd integracyjny, którego celem, poza odpoczynkiem od pracy, będzie również integracja pracowników oraz członków ich rodzin.

Pracodawca postanowił częściowo sfinansować wyjazd integracyjny ze środków ZFŚS. W części zaś wyjazd finansowany będzie ze środków własnych pracowników (uczestników), którzy zobowiązani zostali do wniesienia dopłaty do kosztów tego wyjazdu w formie przelewu na rachunek ZFŚS.

Zarządzenie określa wysokość dopłaty do wyjazdu integracyjnego, którą musi ponieść sam pracownik za siebie lub członka swojej rodziny, przy uwzględnieniu jego sytuacji materialnej. Wysokość dopłaty w części należnej od pracownika lub członka jego rodziny uzależnia się od sytuacji materialnej, ocenianej na podstawie oświadczenia osoby uprawnionej do korzystania ze środków ZFŚS. W umowie, jaką Wnioskodawca zawiera z organizatorem wyjazdu, wskazany jest całkowity koszt (cena) wyjazdu przypadający na jednego uczestnika (pracownika lub członka jego rodziny). Wyjazd integracyjny jest wyjazdem organizowanym w interesie Pracodawcy, ponieważ głównym celem wyjazdu jest integracja jego pracowników. Na organizowany przez Pracodawcę wyjazd mógł się zapisać każdy pracownik Pracodawcy, który wyraził wyjazdem zainteresowanie. Udział w nim jest dobrowolny. Informacja o organizowanym przez Pracodawcę wyjeździe została podana do wiadomości wszystkich pracowników Pracodawcy. Pracodawca nie wprowadzał żadnych ograniczeń w ilości, czy kryteriach osób zapisujących się na wyjazd, wręcz przeciwnie podejmował działania w celu nakłonienia jak największej liczby zatrudnionych pracowników, aby zdecydowali się wziąć udział w wyjeździe sami, lub z członkami swojej rodziny.

Z racji tego, że planowany wyjazd ma trwać około 5 dni, pracownicy, którzy będą brać w nim udział zostaną zobligowani do wykorzystania w tym okresie urlopu wypoczynkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze organizowanym wyjazdem integracyjnym (wycieczka zagraniczna), w którym udział wezmą pracownicy i członkowie ich rodzin, po stronie pracowników powstanie przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy Wnioskodawca (Pracodawca) jako płatnik ma obowiązek naliczać i pobierać zaliczkę na podatek od wartości wyjazdu częściowo finansowanego ze środków ZFŚS?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt II FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Z kolei wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych otrzymanych przez pracowników ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności niedookreślone pojęcie nieodpłatnych świadczeń, jak również częściowo odpłatnych świadczeń, zawarte w art. 12 ust. 1 tej ustawy, stwierdzić należy, że dokonując oceny podatkowej przedstawionego we wniosku opisie planowanego zdarzenia przyszłego, należy mieć na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947).

Trybunał Konstytucyjny w przedmiotowym wyroku wskazał, że nie każde świadczenie oferowane przez pracodawcę swoim pracownikom należy kwalifikować do przychodów ze stosunku pracy. Wskazał również, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym, zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego we wniosku planowanego zdarzenia przyszłego wskazać należy, że udział pracowników i członków ich rodzin w organizowanym przez pracodawcę wyjeździe integracyjnym nie powoduje powstania przychodu po stronie pracownika, od którego płatnik byłby zobligowany do naliczenia i pobierania podatku dochodowego od osób fizycznych.

Za powyższym przemawiają następujące argumenty: Po pierwsze, organizowany przez Pracodawcę wyjazd ma na celu przede wszystkim integrację pracowników. Okoliczności tej nie zmienia fakt, że uprawnionymi do udziału w wyjeździe będą również najbliżsi członkowie ich rodzin (zgodnie z postanowieniami regulaminu ZFŚS ze świadczeń finansowanych z ZFŚS są również członkowie rodzin pracowników). Jest to zatem wyjazd organizowany przede wszystkim w interesie Pracodawcy.

Po drugie, częściowo sfinansowany przez Pracodawcę wyjazd nie przyniesie wymiernych korzyści po stronie pracownika, gdyż pracownik nie zaoszczędził na swoich wydatkach.

W przedstawionym stanie faktycznym pracownicy (wraz z ewentualnymi członkami swoich rodzin) biorą udział w tym wyjeździe tylko z racji tego, że łączy ich stosunek pracy z Pracodawcą. Pracownicy zostali poinformowani o integracyjnym celu wyjazdu i deklarując w nim udział akceptują zakładany przez Pracodawcę profil zagranicznej wycieczki. Uczestnicy biorą udział w wyjeździe, ponieważ to Pracodawca organizując wyjazd odpowiedzialny jest za zapewnienie komfortu, bezpieczeństwa oraz miłej, integracyjnej atmosfery dla całej grupy. Nie można zatem zakładać, że gdyby Pracodawca nie organizował takiego wyjazdu, to pracownik i tak by pojechał na wycieczkę i musiałby sam ponieść tego rodzaju koszty.

Po trzecie, co prawda wartość ostatecznego dofinansowania do wyjazdu przypadająca na jednego uczestnika (pracownika lub członka jego rodziny) pokrywana ze środków ZFSS jest znana, to jednak nie można twierdzić, że wartość świadczenia jest skierowana i przypisana wyłącznie indywidualnemu pracownikowi. W przypadku planowanego wyjazdu, świadczenie zostało skierowane do ogółu (wszystkich) pracowników. Każdy kto chciał miał możliwość zadeklarowania w nim swojego udziału. Pracodawca ze swojej strony zachęcał pracowników, aby jak najwięcej osób wzięło w nim udział.

Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty, w ocenie Wnioskodawcy, w związku z organizowanym wyjazdem integracyjnym (wycieczka zagraniczna), w którym udział wezmą pracownicy i członkowie ich rodzin, po stronie pracowników nie powstanie przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy (Pracodawcy) nie pojawią się obowiązki płatnika, tj. jako płatnik nie będzie zobowiązany do naliczania i pobierania zaliczki na podatek od wartości wyjazdu częściowo finansowanego ze środków ZFŚS.

Analogiczne stanowisko zastało zaprezentowane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w wielu interpretacjach indywidualnych, w tym przykładowe z nich to:

* interpretacja z dnia 21 lutego 2019 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.26.2019.2.AMN,

* interpretacja z dnia 24 stycznia 2019 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.625.2018.2.AK1,

* interpretacja z dnia 9 stycznia 2019 r., 0112-KDIL3-1.4011.452.2018.1.AG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

W myśl art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.