0113-KDIPT2-2.4011.215.2018.1.AKR - Ulga rehabilitacyjna - koszty wykupu turnusu rehabilitacyjnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2018 r. (data wpływu 14 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca po wypadku w dniu 11 września 2017 r., w którym doznał urazu kręgosłupa przebywał na Oddziale Ortopedii Szpitala w C., gdzie został poddany operacji kręgosłupa i jego stabilizacji obustronnej. Po krótkim pobycie na Oddziale Ortopedii Wnioskodawcę przewieziono na Oddział Rehabilitacji Szpitalnej, gdzie przebywał 2,5 miesiąca. W grudniu 2017 r. Szpitalny Oddział Rehabilitacji został zamknięty z powodu remontu i Wnioskodawca został wypisany. Nie mogąc poruszać się o własnych siłach, tylko leżąc lub na wózku inwalidzkim, Wnioskodawca wykupił 3-miesięczny pobyt w Stacjonarnym Oddziale Rehabilitacji Leczniczej w Cz., w którym przebywał do dnia 16 marca 2018 r. W związku z przedłużającym się okresem rekonwalescencji w dniu 2 lutego 2018 r. Wnioskodawca złożył wniosek do Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w C. o orzeczenie stopnia niepełnosprawności. W piśmie z dnia 19 lutego 2018 r. Zespół postanowił zaliczyć Wnioskodawcę do znacznego stopnia niepełnosprawności. W punkcie IV tego postanowienia napisano, że niepełnosprawność istnieje od dnia 29 września 2017 r., natomiast w punkcie V napisano, że ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 2 lutego 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w rozliczeniu podatkowym za 2017 r. Wnioskodawca może odliczyć sobie koszty wykupu turnusu rehabilitacyjnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony w grudniu koszt turnusu rehabilitacyjnego może On sobie odliczyć od dochodu w 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, iż wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Ze przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca po wypadku w dniu 11 września 2017 r., w którym doznał urazu kręgosłupa przebywał na Oddziale Ortopedii, gdzie został poddany operacji kręgosłupa i jego stabilizacji obustronnej. Następnie Wnioskodawcę przewieziono na Oddział Rehabilitacji Szpitalnej, gdzie przebywał 2,5 miesiąca. W grudniu 2017 r. Szpitalny Oddział Rehabilitacji został zamknięty z powodu remontu i Wnioskodawca został wypisany. Nie mogąc poruszać się o własnych siłach, tylko leżąc lub na wózku inwalidzkim, Wnioskodawca wykupił 3-miesięczny pobyt w Stacjonarnym Oddziale Rehabilitacji Leczniczej w Cz., w którym przebywał do dnia 16 marca 2018 r. W związku z przedłużającym się okresem rekonwalescencji w dniu 2 lutego 2018 r. Wnioskodawca złożył wniosek do Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności o orzeczenie stopnia niepełnosprawności. W piśmie z dnia 19 lutego 2018 r. Zespół postanowił zaliczyć Wnioskodawcę do znacznego stopnia niepełnosprawności. W punkcie IV tego postanowienia napisano, że niepełnosprawność istnieje od dnia 29 września 2017 r., natomiast w punkcie V napisano, że ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 2 lutego 2018 r.

Z przedstawionego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 5 ww. ustawy wynika, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji "turnus rehabilitacyjny", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 511, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 10c tej ustawy, turnus rehabilitacyjny oznacza zorganizowaną formę aktywnej rehabilitacji połączonej z elementami wypoczynku, której celem jest ogólna poprawa psychofizycznej sprawności oraz rozwijanie umiejętności społecznych uczestników, między innymi przez nawiązywanie i rozwijanie kontaktów społecznych, realizację i rozwijanie zainteresowań, a także przez udział w innych zajęciach przewidzianych programem turnusu.

Natomiast z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są m.in. wydatki poniesione na odpłatność za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej.

Warunkiem odliczenia jest m.in. posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności.

Co do zasady odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Wysokość wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Może to być np. faktura. Wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu (przychodu) w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że skoro niepełnosprawność Wnioskodawcy istnieje od dnia 29 września 2017 r., co zostało potwierdzone w orzeczeniu o niepełnosprawności z dnia 19 lutego 2018 r., to przy spełnieniu pozostałych wymogów przysługuje Wnioskodawcy w ramach ulgi rehabilitacyjnej uprawnienie do odliczenia od dochodu za 2017 r. wydatku związanego z zakupem 3-miesięcznego pobytu w Stacjonarnym Oddziale Rehabilitacji Leczniczej, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy przewidującym możliwość uwzględnienia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatków poniesionych na odpłatność za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej. Natomiast, w przypadku gdy wykupiony przez Wnioskodawcę pobyt na Oddziale Rehabilitacji Leczniczej stanowił pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, podstawę prawną odliczenia od dochodu stanowi art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający odliczenie od dochodu wydatku poniesionego na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym. Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych kosztów zakupu, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za prawidłowe.

Podkreślić należy, że przedstawiając we wniosku stan faktyczny Wnioskodawca stwierdził, że wykupił 3-miesięczny pobyt w Stacjonarnym Oddziale Rehabilitacji Leczniczej nie wskazując, że chodzi o turnus rehabilitacyjny. Jako podstawę odliczenia wskazał we wniosku art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast zarówno w pytaniu jaki i stanowisku Wnioskodawca używa określenia turnus rehabilitacyjny. W kwestii możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej powyższa nieścisłość jest bez znaczenia.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.