0113-KDIPT2-1.4011.700.2020.RK - Skutki podatkowe sprzedaży lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2020 r. (data wpływu 28 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 października 2020 r. (data wpływu 7 października 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 28 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 29 września 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.700.2020.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 29 września 2020 r. (data doręczenia 6 października 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 6 października 2020 r. (data wpływu 7 października 2020 r.), nadanym za pośrednictwem poczty w dniu 6 października 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od początku 2011 r., od kilku lat jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Jego działalność gospodarcza obecnie obejmuje głównie najem krótkoterminowy, pośrednictwo w obrocie nieruchomościami oraz obrót nieruchomościami na własny rachunek. Działalność gospodarcza opodatkowana jest 19% podatkiem liniowym i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów dla celów tej działalności. Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania (obecnie po zmianie sposobu użytkowania lokalu usługowego) na podstawie prawomocnego przysądzenia własności - zakup mieszkania nastąpił na licytacji komorniczej. W 2015 r. dokonał zakupu lokalu mieszkalnego w bloku z lat 70 (nie było to pierwsze zasiedlenie), jako osoba fizyczna, zakup nie był na prowadzoną przez Niego firmę. Mieszkanie wynajmowane jest dla celów prowadzenia działalności gospodarczej od 2017 r. do dnia dzisiejszego. Jeżeli Wnioskodawca zdecyduje się ostatecznie na sprzedaż mieszkania zaprzestanie wynajmowania go w celach prowadzenia działalności gospodarczej i w Urzędzie w Wydziale Architektury dokona ponownej zmiany użytkowania lokalu, tym razem z lokalu usługowego na lokal mieszkalny. Czyli tak, jak było to w chwili nabycia tego mieszkania. Mieszkanie to służyło do najmu zarówno przez osoby fizyczne, jak i firmy. Klienci odpowiednio otrzymywali paragon lub fakturę. Przedmiotowy lokal jest lokalem mieszkalnym o powierzchni 28 m², znajdującym się w zwyczajnym 8 piętrowym bloku z lat 70 i wg Wnioskodawcy lokal ten mógłby być sklasyfikowany w PKOB jako Sekcja 1, Dział 11 - budynki mieszkalne, grupa 113 - budynki zbiorowego zamieszkania i grupa 1122 - budynki o trzech lub więcej mieszkaniach. Uważa, że tak samo może sklasyfikować mieszkanie podczas sprzedaży nieruchomości. W momencie wykorzystywania w działalności gospodarczej nie zmienia się PKOB, ponieważ ono jest ustalane dla całego budynku (dla całego bloku), a nie dla wybranych lokali (mieszkań); w przypadku zmiany sposobu użytkowania Wydział Architektury nie ustanawia, ani nie zmienia PKOB. Z uzyskanych informacji wynika również, że PKOB w ogóle nie został nadany dla tego bloku podczas jego budowy, ponieważ w latach 70-tych go nie nadawano. Nie wie, kiedy dokładnie odbędzie się zbycie lokalu, jest pandemia, nie wie, kiedy znajdzie osobę chętną na kupno, sama ewentualna sprzedaż uzależniona jest od decyzji o tym, czy podatek dochodowy będzie musiał zapłacić, czy też nie. Jeżeli ostatecznie zdecyduje się na sprzedaż mieszkania nastąpi to nie wcześniej, jak po 1 stycznia 2021 r., czyli po upływie 5 pełnych lat kalendarzowych od momentu uprawomocnienia się postanowienia Sądu o przysądzeniu własności mieszkania na Jego rzecz. Uzyskany przychód ze sprzedaży lokalu mieszkalnego po upływie 5 lat od jego nabycia będzie chciał rozliczyć jako osoba prywatna, osoba fizyczna. Przychód ten będzie stanowił przychód prywatny, nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a oraz art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mieszkanie nie było środkiem trwałym i nie było amortyzowane. Wykorzystywał je do celów prowadzenia działalności gospodarczej pod wynajem krótkoterminowy. Wystawiał paragony lub faktury dla klientów. Do kosztów zaliczał bieżące utrzymanie mieszkania: czynsz, media. Mieszkanie zostało w Wydziale Architektury zmienione na lokal usługowy, ponieważ tego w przypadku ewentualnej kontroli żąda nadzór budowalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze zbyciem mieszkania Wnioskodawca winien zaklasyfikować przychód do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, czy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i czy w związku z tą sprzedażą powstanie u Niego obowiązek zapłaty podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż lokalu mieszkalnego po pełnych 5 latach nie spowoduje obowiązku opłacenia podatku dochodowego na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a oraz art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na uwagę zasługuje fakt, że Wnioskodawca podatek dochodowy oraz podatek od towarów i usług odprowadzał do Urzędu Skarbowego za usługi, jakie świadczył w tym mieszkaniu. Nie amortyzował mieszkania, nie pomniejszał podatku, więc teraz nie powinien go zapłacić. Mieszkanie nabył jako osoba prywatna i będzie chciał sprzedać mieszkanie (nie lokal usługowy), jako osoba prywatna. Według Wnioskodawcy, mieszkanie powinien móc sprzedać bez konieczności opłacenia podatku dochodowego po upłynięciu 5 lat kalendarzowych od jego nabycia i zmianie sposobu użytkowania na lokal mieszkalny, chociażby dzień przed jego sprzedażą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

* pozarolnicza działalność gospodarcza,

* odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie stosuje do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

d. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalności - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Ponadto wskazać należy, że do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotyczy to również sytuacji, w której składniki te przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Natomiast przychody ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej także w sytuacji, gdy zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej.

W niniejszej sprawie istotnym jest zatem, czy zbywana nieruchomość jest nieruchomością mieszkalną, czy też niemieszkalną.

Zauważyć należy, że klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu, użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, przez budynek należy rozumieć zadaszone obiekty budowlane, na trwale połączone z gruntem, wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

W świetle przepisów ww. rozporządzenia, budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne, i tak:

* budynki mieszkalne - są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych; w przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem,

* budynki niemieszkalne - są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.) oraz przypisano każdemu rodzajowi KŚT odpowiedni symbol Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą od 2011 r., która głownie obejmuje najem krótkoterminowy, pośrednictwo w obrocie nieruchomościami oraz obrót nieruchomościami na własny rachunek. Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania na podstawie prawomocnego przysądzenia własności - zakup mieszkania nastąpił na licytacji komorniczej. W 2015 r. dokonał zakupu lokalu mieszkalnego w bloku z lat 70, jako osoba fizyczna, zakup nie był na prowadzoną przez Niego firmę. Przedmiotowy lokal jest lokalem mieszkalnym o powierzchni 28 m², znajdujący się w 8 piętrowym bloku z lat 70 i wg Wnioskodawcy lokal ten mógłby być sklasyfikowany w PKOB jako Sekcja 1, Dział 11 - budynki mieszkalne, grupa 113 - budynki zbiorowego zamieszkania i grupa 1122 - budynki o trzech lub więcej mieszkaniach. Mieszkanie wynajmowane jest dla celów prowadzenia działalności gospodarczej od 2017 r., jest to najem krótkoterminowy. Wystawiał paragony lub faktury dla klientów. Do kosztów zaliczał bieżące utrzymanie mieszkania: czynsz, media. Mieszkanie zostało w Wydziale Architektury zmienione na lokal usługowy, ponieważ tego w przypadku ewentualnej kontroli żąda nadzór budowalny. Wnioskodawca zamierza mieszkanie sprzedać nie wcześniej, jak po 1 stycznia 2021 r., czyli po upływie 5 pełnych lat od momentu nabycia na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu o przysadzeniu własności mieszkania na Jego rzecz. W chwili sprzedaży mieszkanie będzie lokalem mieszkalnym, zostanie ponownie przeprowadzona zmiana użytkowania w Wydziale Architektury z lokalu użytkowego na lokal mieszkalny.

Mając na względzie powołane przepisy prawne oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że planowana sprzedaż przedmiotowego lokalu, wykorzystywanego w działalności gospodarczej, nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na mieszkalny charakter tej nieruchomości. Wobec powyższego ewentualną sprzedaż ww. lokalu należy zakwalifikować do źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Przy czym, w rozpatrywanej sprawie, przychód ze zbycia lokalu o charakterze mieszkalnym nie powstanie, gdyż do ewentualnej sprzedaży ww. lokalu dojdzie po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu o przysądzeniu własności mieszkania na rzecz Wnioskodawcy.

Reasumując, z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu, nabytego w 2015 r., o którym mowa we wniosku - o ile w istocie przedmiotowy lokal będzie w momencie jego sprzedaży lokalem mieszkalnym - Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku odprowadzić podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tut. Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.