0113-KDIPT2-1.4011.687.2019.1.KS - Zaliczenie usługi stomatologicznej do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej w zakresie przewodnictwa turystycznego.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 30 stycznia 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0113-KDIPT2-1.4011.687.2019.1.KS Zaliczenie usługi stomatologicznej do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej w zakresie przewodnictwa turystycznego.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni - przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2019 r. (data wpływu 16 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest licencjonowanym przewodnikiem miasta..... Jej miejsce pracy to muzeum.

Podpisana umowa, oprócz wyczerpującej wiedzy, zobowiązuje Wnioskodawczynię do prezentowania wysokiej kultury osobistej i odpowiedniego wyglądu.

W myśl obowiązujących przepisów Wnioskodawczyni nie może rozliczyć, w ramach prowadzonej działalności, częściowych wydatków np. na ubranie, buty, fryzjera, czy bardzo drogie usługi stomatologiczne. Te wydatki są nieodłączną częścią wykonywanej pracy i niejednokrotnie bardzo uszczuplają budżet Wnioskodawczyni.

W związku z tym uważa Ona, że przynajmniej część wydatków na ubranie, np. dwa kostiumy, jeden zimowy i jeden letni, winny być kosztami, które będzie mogła rozliczyć w ramach działalności. Podobnie w zakresie zakupu raz na jakiś czas zimowego płaszcza, czy butów - również na sezon letni i zimowy. Elegancki wygląd to również wizyty u fryzjera.

W lutym 2019 r. Wnioskodawczyni wydała 1 800 zł u stomatologa. Był to koszt, którego nie dało się uniknąć.

Praca Wnioskodawczyni to przede wszystkim dużo mówienia, chodzenia, czyli bezpośredni kontakt z turystą. Ładny uśmiech i odpowiednia prezentacja to połowa sukcesu zawodowego. Wnioskodawczyni zna przypadki przewodników, z którymi nie podejmuje się dalszej współpracy m.in. z powodu niechlujnego wyglądu.

Wnioskodawczyni bardzo zależy na pozostawieniu dobrego wrażania na turystach, z którymi ma kontakt. Z wielką przyjemnością wykonuje swoją pracę, tym bardziej, że ma dużo dowodów sympatii i uznania za swoją wiedzę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane wyżej wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wymienione wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej i wpływają na jej efektywność. Wnioskodawczyni prowadzi działalność w zakresie usług przewodnictwa turystycznego w języku polskim i obcym. Podpisana umowa z muzeum wymaga odpowiedniego prezentowania się.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Przy czym zwrot "w celu" oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. A zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku, należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

* zostały poniesione przez podatnika,

* pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest licencjonowanym przewodnikiem turystycznym. Podpisana umowa, oprócz wyczerpującej wiedzy, zobowiązuje Wnioskodawczynię do prezentowania wysokiej kultury osobistej i odpowiedniego wyglądu. W myśl obowiązujących przepisów Wnioskodawczyni nie może rozliczyć, w ramach prowadzonej działalności, częściowych wydatków, np. na ubranie, buty, fryzjera, czy bardzo drogie usługi stomatologiczne. Te wydatki są nieodłączną częścią wykonywanej pracy i niejednokrotnie bardzo uszczuplają budżet Wnioskodawczyni. W związku z tym chce przynajmniej część wydatków na ubranie, np. dwa kostiumy, jeden zimowy i jeden letni, zimowy płaszcz, buty (na sezon letni i zimowy), wizyty u fryzjera oraz usługi stomatologiczne, rozliczyć w ramach działalności.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że aby wydatki na zakup odzieży i obuwia, można było uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej to ubiór musi utracić charakter osobisty, np. poprzez trwałe opatrzenie zakupionej odzieży cechami charakterystycznymi, np. logo reprezentowanej przez Wnioskodawczynię firmy.

Zakupy odpowiednich ubrań, czy butów pod kątem wykonywania działalności gospodarczej należy więc oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania danej jednostki w życiu społecznym. Zatem, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Dlatego też, zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia, w sytuacji gdy rzeczy te utraciły charakter osobisty, na przykład z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów.

Obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu, podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp.

W wykonywanym przez Wnioskodawczynię zawodzie przewodnika turystycznego dbałość o wygląd zewnętrzny jest bardzo istotna, jednakże nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Wydatki związane z zakupem odpowiednich ubrań czy butów, jak również wydatki dotyczące usług fryzjerskich, czy usług stomatologicznych, mają charakter wydatków osobistych, związanych z poprawą wizerunku oraz dbałością o stan zdrowia i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą.

Wprawdzie wydatki te nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu, jednakże nie stanowi to wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na zakup odzieży, obuwia, usługi fryzjerskie oraz usługi stomatologiczne, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż wydatki te mają charakter wydatków osobistych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3.

z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl