0113-KDIPT2-1.4011.426.2019.6.MM - PIT w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów duplikatu faktury.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2019 r. (data wpływu 10 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 8 listopada 2019 r.) oraz pismem z dnia 29 listopada 2019 r. (data wpływu 10 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów duplikatu faktury jest nieprawidłowe.

W dniu 10 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 22 października 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.426.2019.1.MM, Nr 0113-KDIPT1-2.4012.527.2019.PRP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 22 października 2019 r. (data doręczenia 28 października 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 8 listopada 2019 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 4 listopada 2019 r.

Ponieważ po uzupełnieniu wniosku wystąpiły w nim nowe okoliczności, co do przedmiotu sprawy, tutejszy Organ w dniu 22 listopada 2019 r. wysłał kolejne wezwanie w celu doprecyzowania przedmiotu wniosku. Wezwanie w tym zakresie z dnia 22 listopada 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.426.2019.3.MM, Nr 0113-KDIPT1-2.4012.527.2019.PRP, zostało doręczone Wnioskodawcy w dniu 26 listopada 2019 r., natomiast uzupełnienie wpłynęło w dniu 10 grudnia 2019 r., a nadane zostało w placówce pocztowej w dniu 2 grudnia 2019 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wierzyciel w dniu 8 maja 2013 r. wystawił fakturę VAT za wykonanie na zlecenie Wnioskodawcy instalacji automatycznej sortowni odpadów, zgodnie z zawartą wcześniej umową z dnia... września 2012 r. Wnioskodawca nie przyjął faktury i nie zaliczył jej do kosztów uzyskania przychodów z powodu braku odbioru robót i wad, które ujawniły się podczas prób instalacji, za które wystawiona została ta faktura. Wierzyciel wystąpił na drogę sądową i w dniu... marca 2019 r. uzyskał wyrok uwzględniający powyższą kwotę i nakazujący zapłatę jej przez Wnioskodawcę na rzecz wierzyciela. Wnioskodawca w trakcie realizacji robót zaksięgował, zgodnie z umową, faktury zaliczkowe. Zaliczki zostały zaksięgowane tylko w podatku VAT naliczonym - nie zostały uwzględnione w kosztach uzyskania przychodu.

Całość robót ustalona była zgodnie z umową wyceniona na kwotę ok. 460 000 zł brutto fakturą VAT z dnia 8 maja 2013 r., z czego zaliczkowo rozliczono:

* kwotę 100 000 zł - w dniu 9 października 2012 r. - faktura VAT nr.

* kwotę ok. 83 000 zł - w dniu 26 października 2012 r. - faktura VAT nr.

Pozostało do zapłaty ok. 275 000 zł. Wierzyciel z tej sumy odliczył kwotę ok. 46 000 zł - wystawiono fakturę korygująca z dnia 13 marca 2014 r. z tytułu zakresu robót, które nie zostały wykonane. Pozostało do zapłaty ok. 230 000 zł brutto, o co toczył się spór sądowy. Wyrok Sądu Okręgowego uwzględnił powództwo w całości. Orzeczenie to Wnioskodawca zaskarżył składając apelację. Jest On zdecydowany, aby zapłacić świadczenie, jeśli Jego apelacja nie zostanie uwzględniona pozytywnie. Obecnie Wnioskodawca nie może uwzględnić w kosztach tego świadczenia, z uwagi na fakt, że od daty powstania - wystawienia faktury VAT - upłynęło 5 lat podatkowych.

Wnioskodawca, w przypadku oddalenia apelacji, zwróci się do wierzyciela o wydanie duplikatu, gdyż nie posiada faktury na kwotę ok. 230 000 zł, z uwagi na jej wcześniejszy zwrot do wierzyciela. Po uzyskaniu duplikatu dokona zapłaty oraz uwzględni zobowiązanie w kosztach uzyskania przychodu i w podatku VAT naliczonym.

W piśmie z dnia 8 listopada 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji metalowej od dnia... 1991 r. Wnioskodawca, jako formę opodatkowania, przyjął zasady ogólne oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz ewidencję VAT zakupów i sprzedaży. Wnioskodawca wybrał metodę memoriałową ujmowania kosztów.

Kwota zasądzona do zapłaty wierzycielowi wyrokiem Sądu to 230 000 zł brutto. Faktura została przyjęta w kosztach, a następnie została usunięta z kosztów uzyskania przychodów, z uwagi na kompletny brak wykonania robót oraz fakt, że Sąd zrozumiałby, że jeśli faktura zostałaby ujęta w kosztach, to Wnioskodawca zgadza się na bieżące roboty, co w tym okresie było sprzeczne z ustaleniami i faktem.

Wnioskodawca zwróci się do wierzyciela o wydanie duplikatu dla faktury pierwotnej oraz korygującej, bo są one powiązane ze sobą i nie zostały ujęte w rejestrach VAT i w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji wpływów korespondencji przychodzącej, ale zapewne faktura pierwotna, jak i faktura korygująca, wpłynęła do Wnioskodawcy najpóźniej tydzień po jej wystawieniu.

Faktura z dnia 8 maja 2013 r. została zaksięgowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a następnie została z niej usunięta, na co jest protokół z czynności sprawdzających z urzędu skarbowego.

Faktura korygująca nie została ujęta w żadnych księgach podatkowych Wnioskodawcy. Duplikat faktury będzie powtórzeniem oryginału faktury pierwotnej. Poniesione wydatki związane były z realizacją umowy zawartej z zamawiającym, która miała przynieść zysk, podczas gdy część robót była zlecona na zasadzie podwykonawstwa z uwzględnieniem profilu prowadzonej działalności, gdyż podatnik nie miał możliwości wykonania robót wykraczających poza profil jego działalności.

Następnie w piśmie z dnia 29 listopada 2019 r., stanowiącym kolejne uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że kontrola nie została przeprowadzona poprzez fizyczne zweryfikowanie dokumentów w firmie Wnioskodawcy, a jedynie dokonano czynności sprawdzających w urzędzie - bez wizyty w firmie. Ww. czynności sprawdzające dotyczyły tylko rozliczenia faktury VAT nr... z dnia 8 maja 2013 r. i trwały w dniach od 1 do 2 marca 2013 r. Czynności sprawdzające nie stwierdziły uchybień. W sprawie tej nie było prowadzone postępowanie podatkowe. Protokół był odpowiedzią na pismo Sądu Okręgowego w.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uzyskanie duplikatu faktury od wierzyciela po 5 latach podatkowych uprawnia podatnika do zaliczenia jej w koszty uzyskania przychodu oraz do rozliczenia jej w podatku VAT naliczonym?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, uzyskanie duplikatu faktury w związku z brakiem jej w oryginale, jest podstawą do zaliczenia zobowiązania w koszty uzyskania przychodu, nawet gdy od czasu wystawienia faktur VAT upłynęło więcej niż 5 lat podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma wpływ lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem:

* faktycznego poniesienia wydatku,

* istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

* braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

* odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Przy czym, obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Odnosząc się do momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, że dla ustalenia tego momentu, należy rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Z kolei pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

W tym miejscu wskazać należy, że ogólna zasada rozliczania kosztów uzyskania przychodów wyrażona została w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10. Oznacza to, że przy stosowaniu tej metody wydatki stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia - bez względu na to, jakiego okresu dotyczą.

Biorąc pod uwagę, że zdarzenia gospodarcze dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a koszty uzyskania przychodów rozlicza tzw. metodą memoriałową, moment zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów tej działalności winien być ustalony zgodnie z regulacją zawartą w art. 22 ust. 5-5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Stosownie do art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Stosownie do art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w przypadku podatników, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba i 6bb, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów.

Artykuł 24a ust. 1 ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 24a ust. 7 ww. ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r. poz. 728, późn. zm.).

Zgodnie z § 26 ww. rozporządzenia, zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12-16.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 pkt 1 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej "fakturami", wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami.

Ww. przepisy nie przewidują więc wprost możliwości ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych na podstawie otrzymanego duplikatu faktury VAT.

Z kolei kwestie dotyczące wystawiania duplikatów faktur reguluje od dnia 1 stycznia 2014 r. ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm); wcześniej takie regulacje znajdowały się w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm).

Zgodnie z art. 106I ust. 1 pkt 1 ustawy od towarów i usług, w przypadku gdy faktura ulegnie zniszczeniu albo zaginie podatnik lub upoważniona przez niego do wystawiania faktur osoba trzecia, wystawia ponownie fakturę:

Jak wynika z treści art. 106I ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, faktura wystawiona ponownie powinna zawierać wyraz "DUPLIKAT" oraz datę jej wystawienia.

Z powyższego wynika, że duplikat faktury jest ponownie wystawioną przez sprzedawcę na wniosek nabywcy fakturą, zawierającą dane zawarte w fakturze pierwotnej, która uległa zniszczeniu albo zaginęła, opatrzoną wyrazem "duplikat". Duplikat faktury ma moc prawną równą fakturze pierwotnej (duplikat faktury stanowi powtórzenie danych zawartych w fakturze pierwotnej), dokumentuje w ten sam sposób to samo zdarzenie gospodarcze co faktura "pierwotna". Potwierdzają one jedynie dla celów dowodowych fakt zaistnienia w przeszłości zdarzenia gospodarczego, udokumentowanego już uprzednio fakturą, która uległa zniszczeniu lub zaginęła (w innych przypadkach nie przewiduje się wystawiania duplikatów faktur).

Podsumowując należy wskazać, że otrzymanie faktury przez podatnika wyznacza moment, od którego możliwe jest zaliczenie wydatku do kosztu uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika - pod warunkiem spełnienia pozostałych warunków wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, duplikat faktury, co do zasady, stanowi podstawę do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów - w przypadku, gdy dany podatnik nie otrzymałby faktury "pierwotnej".

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca wybrał metodę memoriałową ujmowania kosztów. Wierzyciel w dniu 8 maja 2013 r. wystawił fakturę VAT za wykonanie na zlecenie Wnioskodawcy instalacji automatycznej sortowni odpadów, zgodnie z zawartą wcześniej umową z dnia... 2012 r. Wnioskodawca nie przyjął faktury z powodu braku odbioru robót i wad, które ujawniły się podczas prób instalacji, za które wystawiona została ta faktura. Faktura została przyjęta w kosztach, a następnie została usunięta, z uwagi na kompletny brak wykonania robót oraz fakt, że sąd zrozumiałby, że jeśli faktura zostałaby ujęta w kosztach, to Wnioskodawca zgadza się na bieżące roboty, co w tym okresie było sprzeczne z ustaleniami i faktem. Faktura pierwotna, jak i faktura korygująca wpłynęła do Wnioskodawcy najpóźniej tydzień po jej wystawieniu. Faktura z dnia 8 maja 2013 r. została zaksięgowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a następnie została z niej usunięta, na co jest protokół z czynności sprawdzających z urzędu skarbowego, natomiast faktura korygująca nie została ujęta w żadnych księgach podatkowych Wnioskodawcy.

Całość robót ustalona była zgodnie z umową wyceniona na kwotę ok. 460 000 zł brutto fakturą z dnia 8 maja 2013 r., z czego zaliczkowo rozliczono:

* kwotę 100 000 zł - w dniu 9 października 2012 r.,

* kwotę 83 000 zł - w dniu 26 października 2012 r.

Pozostało do zapłaty ok. 275 000 zł. Wierzyciel z tej sumy odliczył kwotę ok. 47 000 zł - wystawiono fakturę korygującą z dnia 13 marca 2014 r. z tytułu zakresu robót, które nie zostały wykonane. Pozostało do zapłaty ok. 230 000 zł brutto.

Wierzyciel wystąpił na drogę sądową i w dniu... marca 2019 r. uzyskał wyrok uwzględniający powyższą kwotę i nakazujący zapłatę jej przez Wnioskodawcę na rzecz wierzyciela. Wyrok Sądu Okręgowego uwzględnił powództwo w całości. Orzeczenie to Wnioskodawca zaskarżył składając apelację. Jest On zdecydowany, aby zapłacić świadczenie, jeśli Jego apelacja nie zostanie uwzględniona pozytywnie. Wnioskodawca zwróci się do wierzyciela o wydanie duplikatu dla faktury pierwotnej oraz korygującej, bo są one powiązane ze sobą i nie zostały ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Duplikat faktury będzie powtórzeniem oryginału faktury pierwotnej.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzymał faktury, dokonał analizy treści w nich zawartych i - nie zgadzając się z prawidłowością wykonanej usługi - odesłał je do wystawcy. Nie można zatem uznać, że duplikat zostanie wystawiony, zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 106I ust. 1 pkt 1 ustawy od towarów i usług, tj. w sytuacji, gdy faktura ulegnie zniszczeniu albo zaginie. Ponadto, z opisu wniosku wynika, że zarówno faktura pierwotna, jak i faktura korygująca, wpłynęła do Wnioskodawcy najpóźniej tydzień po jej wystawieniu.

Wobec powyższego, Wnioskodawca otrzymał i dysponował ww. fakturami pierwotnymi.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz wyżej powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że wystawione duplikaty faktur nie mogą być podstawą do ujęcia wydatków w kosztach uzyskania przychodu, bez względu na okres, jaki upłynął od wystawienia faktur pierwotnych, bowiem w przedmiotowej sprawie podstawą do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów przedmiotowego wydatku jest faktura pierwotna.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto wskazuje się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.