0113-KDIPT1-3.4012.311.2017.2.MWJ - Obniżenie dochodu o straty osiągnięte w poprzednich latach.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2017 r. (data wpływu 28 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uprawnienia Wnioskodawcy dokonującego w 2017 r. korekt zeznań CIT-8 za lata 2012, 2013 i 2014 do obniżenia dochodu o straty osiągnięte w roku podatkowym 2009 i 2010 - jest prawidłowe.

W dniu 28 czerwca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uprawnienia Wnioskodawcy dokonującego w 2017 r. korekt zeznań CIT-8 za lata 2012, 2013 i 2014 do obniżenia dochodu o straty osiągnięte w roku podatkowym 2009 i 2010.

We wniosku złożonym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług budowlanych i budowlano-montażowych na terenie całego kraju.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje projekty budowlane, głównie jako podwykonawca podmiotów pełniących w związku realizacją projektu funkcję generalnego wykonawcy. Główne obszary, za które odpowiedzialny jest Wnioskodawca to: ogrzewanie, wentylacja, klimatyzacja, instalacja sanitarna, ochrona przeciwpożarowa, automatyka i BMS.

Projekty, w których uczestniczy Wnioskodawca trwają niekiedy dłużej niż rok. W takich przypadkach, zgodnie z treścią umowy ze zleceniodawcą, Wnioskodawcy po wykonaniu określonego w umowie etapu prac należne jest określone wynagrodzenie. Dla potrzeb podatkowych należy je kwalifikować jako wynagrodzenie za częściowe wykonanie usługi. Wynagrodzenie wypłacane jest na podstawie faktur wystawianych przez Wnioskodawcę. W związku z częściowym wykonaniem usługi rozpoznawane są przychody podatkowe. Jednocześnie w związku z wykonywanymi usługami Wnioskodawca ponosi różne koszty. Są to w szczególności koszty zakupu materiałów oraz usług obcych niezbędnych do wykonania usługi świadczonej przez Wnioskodawcę. Spośród wszystkich ponoszonych kosztów niektóre koszty Wnioskodawca jest w stanie przyporządkować bezpośrednio do danego projektu. Innymi słowy, Wnioskodawca jest w stanie wskazać, które wydatki poniesione w związku z realizacją danego projektu stanowią koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami z tego projektu w rozumieniu art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm., dalej zwana: UoCIT).

Wnioskodawca dokonał szczegółowej analizy pod kątem zasad prawidłowego potrącania kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami. Wnioskodawca zauważył, że w aktualnie wydawanych interpretacjach indywidualnych dla podatników świadczących analogiczne usługi stanowisko organów podatkowych co do zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zakłada, że kwota jaka może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów danego roku podatkowego wydatkowana w tym roku podatkowym na towary i usługi dające się przyporządkować bezpośrednio do danego projektu (przychodu z projektu) powinna być proporcjonalna do stopnia zaawansowania realizacji danego projektu w tym roku podatkowym. Maksymalna kwota (limit), do wysokości której wydatki bezpośrednio związane z przychodami danego projektu poniesione w danym roku podatkowym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tego roku podatkowego powinna być ustalona jako iloczyn planowanych (zabudżetowanych) przychodów z całego projektu oraz stopnia zaawansowania projektu. Stopień zaawansowania projektu natomiast ustalany jest jako udział przychodów podatkowych rozpoznanych w danym roku podatkowym w planowanych (zabudżetowanych) przychodów z całego projektu.

Po dokonaniu powyższych ustaleń Wnioskodawca odniósł je do sposobu postępowania jaki stosował dla celów podatkowych, tj. na potrzeby rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami. Na skutek powyższego Wnioskodawca doszedł do wniosku, że w poszczególnych latach podatkowych zawyżał koszty uzyskania przychodów. W konsekwencji również dochód do opodatkowania wykazywany przez Wnioskodawcę w zeznaniach CIT-8 był w wysokości niższej niż należna, ewentualnie strata podatkowa w rozumieniu art. 7 ust. 2 UoCIT wykazywana była w tych zeznaniach w wysokości wyższej niż należna. Wnioskodawca pragnie zauważyć, że jego działanie w tym zakresie nie było umyślne, lecz wynikało z błędnej interpretacji przepisów. Wnioskodawca wskazuje, że dla potrzeb podatkowych, w tym dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych rok podatkowy Wnioskodawcy pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Obecnie Wnioskodawca zamierza dokonać korekt zeznań CIT-8 za lata, które - na moment dokonywania korekty - nie będą objęte przedawnieniem. Ostatnim rokiem, za który nie doszło jeszcze do przedawnienia zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych jest rok 2011, stąd Wnioskodawca dokonywał będzie korekt zeznań CIT-8 począwszy od roku 2011. Planowane korekty uwzględniały będą prawidłową wysokość kosztów uzyskania przychodów, które Wnioskodawca mógł - zgodnie z obecnie prezentowanym stanowiskiem organów podatkowych - zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym.

Na skutek korekt zeznań CIT-8 Wnioskodawca wykaże nowe wartości dochodu lub straty podatkowej za poszczególne lata nieobjęte przedawnieniem. W odniesieniu do tych lat podatkowych, gdzie na skutek korekt zeznań CIT-8 okaże się, że Wnioskodawca w miejsce straty powinien osiągnąć dochód lub wykazany uprzednio dochód powinien być wykazany w wysokości wyższej, kwota tego dochodu zostanie obniżona o straty z lat poprzednich, tj. o straty z lat poprzednich, ale w zaktualizowanej wysokości (wysokości wynikającej z dokonanych korekt zeznań CIT-8). Obniżenie dochodu o straty następowało będzie zgodnie z treścią art. 7 ust. 5 UoCIT, zgodnie z którym o wysokość straty, o której mowa w art. 7 ust. 2 UoCIT, poniesionej w roku podatkowym można obniżyć dochód w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżeni w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że dokonując planowanych korekt zeznań CIT-8 może obniżyć dochód za dany rok podatkowy nieobjęty przedawnieniem o straty, które pochodzą z nieobjętych przedawnieniem lat poprzednich w stosunku do tego danego roku podatkowego.

Wnioskodawca wskazuje jednak, że za lata 2009 i 2010, czyli za lata, które są już objęte przedawnieniem również wykazał stratę podatkową w rozumieniu art. 7 ust. 2 UoCIT. Wnioskodawca zaznacza, pomimo upływu okresu przedawnienia jest w posiadaniu dokumentacji wymaganej przepisami prawa wskazującej na wysokość poniesionej straty w tych latach.

Mając na uwadze treść przywołanego wyżej art. 7 ust. 5 UoCIT Wnioskodawca chce uzyskać potwierdzenie swojego stanowiska, że dokonując w 2017 r. korekt zeznań CIT-8 za lata podatkowe nieobjęte przedawnieniem może skorzystać w tych latach ze strat z lat objętych przedawnieniem w roku 2017, tj. strat z lat 2009 i 2010 i obniżyć nową wartość dochodu osiągniętego w tych nieobjętych przedawnieniem latach podatkowych o straty z tych lat, tj. z lat 2009 i 2010. Wnioskodawca zaznacza, że obniżenie spełniało będzie wymóg wynikający z art. 7 ust. 5 UoCIT, tj. straty z lat 2009 i 2010 obniżać będą nowe wartości dochodów osiągniętych w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych liczonych od roku osiągnięcia tych strat. Z wyliczeń Wnioskodawcy wynika bowiem, że wysokość strat z lat 2009 i 2010 pozwoliłaby obniżyć dochód wykazany w wysokości wynikającej z korekt zeznań CIT-8 za lata 2012, 2013 i 2014.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że korekty zeznań CIT-8, o których mowa w niniejszym wniosku w związku z wątpliwościami Wnioskodawcy wyrażonymi w tym wniosku będą dokonane w ten sposób, że Wnioskodawca nie będzie korzystał ze strat z 2009 i 2010 r. W przypadku natomiast uzyskania potwierdzenia prawidłowości stanowisko Wnioskodawcy w interpretacji indywidualnej Wnioskodawca zamierza dokonać ponownych korekt, które będą uwzględniały ww. straty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca dokonując w 2017 r. korekt zeznań CIT-8 za lata 2012, 2013 i 2014 jest uprawiony obniżyć dochód za te lata o straty osiągnięte w roku podatkowym 2009 i 2010?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 1 UoCIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 UoCIT, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm., dalej zwana: OP) zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonym w przepisach podatkowych.

Zgodnie z art. 70 § 1 OP, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Ponadto, zgodnie z art. 24 OP, organ podatkowy, w drodze decyzji, określa wysokość straty poniesionej przez podatnika, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ ten stwierdzi, że podatnik nie złożył deklaracji, nie wykazał w deklaracji straty lub wysokość poniesionej straty różni się od wysokości wykazanej w deklaracji, a poniesienie straty zgodnie z przepisami prawa podatkowego uprawnia do skorzystania z ulg podatkowych.

Analiza przytoczonych wyżej przepisów prowadzi do wniosku, że strata poniesiona w danym roku podatkowy nie jest tym samym co zobowiązanie podatkowe za ten rok rozumiane zgodnie z treścią art. 5 OP. Zobowiązanie podatkowe powstaje bowiem tylko w razie wystąpienia dochodu. Skoro zatem ustawodawca zdefiniował pojęcie zobowiązania podatkowego w art. 5 OP, to takim pojęciem należy się posługiwać przy interpretacji pozostałych przepisów OP. Tym samym pojęciu zobowiązania podatkowego z art. 70 § 1 OP należy nadać takie samo znaczenie, jakie wprowadza definicja zawarta w art. 5 OP. Oznacza to, że prawo do wydania decyzji określającej wysokość straty, o której mowa w art. 24 OP, nie ulega przedawnieniu w rozumieniu art. 70 1 OP, gdyż nie dotyczy zobowiązania podatkowego.

Stanowisko to wyrażane jest powszechnie w orzecznictwie sądowym, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2016 r., sygn. akt: II FSK 2709 14:

() zgodnie z art. 5 OrdPU zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonym w przepisach podatkowych. Skoro ustawodawca zdefiniował pojęcie zobowiązania podatkowego w danym akcie prawnym, to tak zdefiniowanym pojęciem należy się posługiwać w obrębie tego tekstu prawnego. Oznacza to, że pojęciu zobowiązanie podatkowe z art. 70 § 1 OrdPU należy nadać znaczenie tożsame z tym, jakie wprowadza definicja zawarta w art. 5 OrdPU Wobec tego zasadna jest konstatacja, że strata poniesiona przez podatnika w danym roku podatkowy nie jest elementem konstrukcyjnym zobowiązania podatkowego za dany rok, gdyż zobowiązanie takie powstaje tylko w razie wystąpienia dochodu. Oznacza to, że prawo do wydania decyzji określającej wysokość straty, o której mowa w art. 24 OrdPU, nie ulega przedawnieniu w rozumieniu art. 70 § 1 OrdPU, gdyż nie dotyczy zobowiązania podatkowego (...)".

Podsumowując tę część rozważań Wnioskodawca wskazuje, że przepisy dotyczące pięcioletniego terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego liczonego od końca roku, w którym upłynął termin do zapłaty podatku nie mają zastosowania do straty podatkowej. O ile zatem zobowiązanie podatkowe, np. za lata 2009 i 2010 przedawniło się z końcem odpowiednio 2015 i 2016 r. i jego wysokość co do zasady nie może być weryfikowana w drodze postępowania podatkowego, o tyle taka interpretacja nie jest właściwa, jeżeli w tych latach wystąpiła strata podatkowa.

Przekładając powyższe na sytuację prawną Wnioskodawcy niezasadne jest twierdzenie, że Wnioskodawca mógł skorzystać ze straty podatkowej za 2009 i 2010 rok dokonując obniżenia o jej wysokość dochodu za któryś z kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych liczonych od roku osiągnięcia tych strat, tylko do końca 2015 r. (w odniesieniu do straty z 2009 r.) oraz tylko do końca 2016 r. (w odniesieniu do straty z 2010 r.)

W ocenie Wnioskodawcy może on skorzystać ze strat z 2009 i 2010 r., tj. obniżyć o te straty dochód za kolejno po sobie następujących pięć lat podatkowych liczonych od roku osiągnięcia tych strat, jeżeli rok, za który dokonywane będzie obniżenie w dacie tego obniżenia (korekty zeznania CIT-8) nie będzie objęty przedawnieniem.

Swoje stanowisko Wnioskodawca argumentuje tezami wynikającymi z bogatego orzecznictwa dotyczącego art. 24 OP. Wynika z niego, że:

() decyzja określająca wysokość straty - na podstawie art. 24 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) - może zostać wydana tak długo, jak długo możliwa jest weryfikacja deklaracji za rok podatkowy, w którym strata ta została odliczona. W przypadku odliczenia straty termin do wydania decyzji określającej stratę rozpocznie swój bieg od początku terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, którego wysokość została określona przy uwzględnieniu odliczonej straty podatkowej. () (tak, np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 lipca 2015 r., sygn. akt: II FSK 1227 14),

() Prawo do wydania decyzji określającej wysokość straty, o której mowa w art. 24 Ordynacji podatkowej, nie ulega przedawnieniu w rozumieniu art. 70 § 1 tej ustawy, gdyż nie dotyczy zobowiązania podatkowego. Nie oznacza to jednak, że nie jest ograniczone w czasie. Ograniczenie to wynika z funkcji, jaką dla ustalenia prawnopodatkowego stanu faktycznego odgrywa wysokość straty poniesionej przez podatnika w latach poprzednich. Zatem decyzja określająca stratę na podstawie art. 24 Ordynacji podatkowej może zostać wydana tak długo, jak długo możliwa jest weryfikacja deklaracji za rok podatkowy, w którym strata ta została odliczona. (...) (tak, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 sierpnia 2016 r., sygn. akt: I FSK 1385 14).

W jednym z orzeczeń Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (utrzymanym następnie w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny) badając kwestię terminu, w którym organ podatkowy może wydać decyzje o wysokości straty przywołał wprost okoliczność faktyczną, która wystąpi również u Wnioskodawcy. Chodzi o dokonanie korekty zeznania CIT-8:

. (...) Termin do wydania decyzji określającej stratę wynika z art. 24 OrdPU Przepis ten stanowi, że organ podatkowy może wydać decyzję o określeniu wysokości straty tylko wówczas, gdy strata ta daje prawo do skorzystania z ulgi podatkowej, a ulgą tą jest prawo odliczenia straty od dochodu w latach następujących po roku podatkowym. Zgodnie z kolei z art. 9 ust. 3 PDoFizU o wysokość straty można obniżyć dochód uzyskany w najbliższych kolejno po sobie następujących latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty straty. Wobec powyższego trafnie organ odwoławczy wskazał w zaskarżonej decyzji, że wydanie decyzji w przedmiocie określenia straty upływa z końcem roku podatkowego, w którym upływa termin przedawnienia zobowiązania podatkowego za ostatni możliwy rok do odliczenia straty. Wynika to również z faktu, iż w okresie tym podatnik ma w dalszym ciągu prawo do złożenia korekty zeznania a w związku z tym zmiany kwoty wykorzystanej ulgi z tytułu poniesionej straty. Spółka nabyła prawo do odliczenia straty podatkowej za 2006 rok w kolejnych pięciu latach podatkowych, tj. do końca 2011 r. Natomiast termin przedawnienia zobowiązania podatkowego za ostatni tj. 2011 rok upływa z końcem 2017 r. i do końca tego też roku, organ uprawniony jest do wydania decyzji określającej stratę podatkową za 2006 rok. (...)" (tak: Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt: III SA/Wa 2634/13).

Wnioskodawca wskazuje, że kwestia roku podatkowego, w którym fizycznie zostanie dokonana korekta, która spowoduje obniżenie dochodu o stratę z lat poprzednich oraz kwestią roku podatkowego, za który dokonywane będzie obniżenie dochodu o tę stratę to dwie odrębne sprawy. Z punktu widzenia tej ostatniej przepisy wyraźnie stanowią, że strata może obniżać dochód jedynie za taki rok podatkowy, który jest jednym z kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych liczonych od roku osiągnięcia tej straty. Przepisy natomiast nie stanowią bezpośrednio kiedy takie obniżenie może być fizycznie dokonane. W tym zakresie należy odnosić się do treści art. 24 OP oraz ww. wniosków płynących z interpretacji tego przepisu.

W konsekwencji, o ile strata obniżać będzie dochód za rok podatkowy nieobjęty przedawnieniem może ona pochodzić z roku podatkowego, który na moment dokonania obniżenia (korekty zeznania CIT-8) jest już objęty przedawnieniem, jeżeli obniżenie dokonywane jest zgodnie z treścią art. 7 ust. 5 UoCIT.

Pomocniczo, Wnioskodawca przywołuje również orzecznictwo i interpretację organów podatkowych dotyczących terminów przechowywania ksiąg podatkowych. Ono również wpisuje się w stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę.

" (...) Organ podatkowy wyjaśniający wysokość podstawy opodatkowania, sprawdzając rzetelność danych wykazanych w zeznaniu podatnika może zatem weryfikować wszystkie elementy mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania dopóty, dopóki ma uprawnienie do określenia wysokości zobowiązania podatkowego, tj. do chwili jego przedawnienia. W świetle powyższego należy stwierdzić, że strata poniesiona przez podatnika w danym roku podatkowym nie jest elementem konstrukcyjnym zobowiązania podatkowego za dany rok, gdyż zobowiązanie takie powstaje tylko w razie wystąpienia dochodu. Z racji tego, że strata może wpływać na wysokość podatku w następnych pięciu latach podatkowych przez to, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia w tym okresie dochodu o wysokość straty, przewidziano uprawnienie organu podatkowego do weryfikowania wysokości tej straty. Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie podał jako przykład wystąpienie straty w 2014 r. Zgodnie z przysługującym mu prawem może tą stratę odliczać w zeznaniach podatkowych w latach od 2015 do 2019. Zakładając, że odliczanie straty będzie miało miejsce przez maksymalny dopuszczony ustawą okres, to termin płatności podatku dochodowego za 2019 r. upłynie 31 marca w 2020 r., czyli stosownie do art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej przedawnienie zobowiązania podatkowego nastąpi z końcem 2025 r. o ile nie wystąpią wymienione w art. 70 § 2-7 Ordynacji podatkowej okoliczności skutkujące przedłużeniem okresu przedawnienia. (...) Wobec powyższego, skoro z końcem 2025 r. nastąpi przedawnienie zobowiązania podatkowego i do tego czasu możliwe jest zweryfikowanie przez właściwy organ podatkowy straty, którą Spółka odliczyła to do tego czasu uzasadnione jest przechowywanie przez Spółkę ksiąg podatkowych i dokumentów za lata w których odliczana strata wystąpiła. (...)" (tak, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2015 r. znak: IBPB-1-2/4510-150/15/ AnK),

(...) W żadnym przypadku nie można tak kwalifikować interpretacji umożliwiającej organom podatkowym skontrolowanie wszystkich elementów wpływających na wysokość zobowiązania podatkowego, które nie uległo przedawnieniu. Za sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania należy uznać wyłączenie niektórych z tych elementów spod kontroli. Strata podatkowa wpływająca na stan zobowiązania przedawnionego nie podlega weryfikacji. Jeżeli jednak - z woli podatnika - zostanie elementem innego stanu faktycznego wpływającego na wysokość zobowiązania podatkowego, które nie uległo przedawnieniu, podlega weryfikacji (w zakresie tego nieprzedawnionego zobowiązania) na zasadach ogólnych. To podatnik decyduje o powiązaniu straty za dany rok z innym stosunkiem prawnopodatkowym. Konsekwencją takiej decyzji jest obowiązek przechowywania ksiąg dokumentujących powstanie straty, do momentu przedawnienia zobowiązania podatkowego za rok, w którym pomniejszono dochód o poniesioną wcześniej stratę. (...)" (tak, prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 października 2013 r" sygn. akt: I SA/Gl 292/13).

Podsumowując. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonując w 2017 r. korekt zeznań CIT-8 za lata 2012, 2013 i 2014 jest uprawiony obniżyć dochód za te lata o straty osiągnięte w roku podatkowym 2009 i 2010.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawców.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę z złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa. Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.