0113-KDIPT1-2.4012.34.2020.1.JS - Określenie miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 25 marca 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0113-KDIPT1-2.4012.34.2020.1.JS Określenie miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2020 r. (data wpływu 17 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz miejsca opodatkowania świadczonych na zlecenia Kontrahenta niemieckiego przez Wnioskodawcę usług magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę A. Sp. z o.o. (dalej także: "Spółka", lub "Wnioskodawca") jest pranie i czyszczenie odzieży.

Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

W ramach prowadzonej działalności Spółka świadczy dla niemieckiej spółki będącej jedynym udziałowcem Wnioskodawcy usługi magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej.

Spółka niemiecka (dalej także: "Kontrahent niemiecki") dokonuje zakupów odzieży roboczej od podmiotów gospodarczych mających siedzibę w Niemczech, a następnie dostarcza nabytą odzież z terytorium Niemiec do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Polski. Kontrahent niemiecki nabywa także od niemieckiego podmiotu gospodarczego odzież roboczą znajdującą się w chwili zakupu w Polsce i również dostarcza ją do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Polski. W przyszłości być może Kontrahent niemiecki będzie kupował także odzież roboczą w innych niż Niemcy krajach Unii Europejskiej.

W magazynie Spółki odzież robocza należąca do Kontrahenta niemieckiego jest poddawana przetwarzaniu polegającemu na praniu, umieszczaniu indywidualnych oznaczeń w postaci kodów kreskowych oraz ewentualnie poddawaniu drobnym przeróbkom krawieckim. W niektórych przypadkach przetwarzanie odzieży może przybrać także postać naszywania emblematów z logo.

Po praniu i dokonaniu odpowiednich przeróbek odzież robocza jest wywożona przez Spółkę niemiecką na terytorium Niemiec, gdzie jest wykorzystywana przy prowadzeniu działalności polegającej na wynajmie odzieży roboczej.

Spółka niemiecka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej w Niemczech, natomiast nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce i nie dokonuje w Polsce żadnych czynności opodatkowanych tym podatkiem.

Spółka niemiecka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników i nie posiada żadnego własnego, ani wynajmowanego zaplecza technicznego.

Wnioskodawca wykonuje także podobne usługi prania i przetwarzania odzieży roboczej na zlecenie innych podmiotów należących do tej samej grupy kapitałowej mających siedzibę w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Kontrahent niemiecki posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług?

2. Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, usługi magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej świadczone na zlecenie Kontrahenta niemieckiego przez Wnioskodawcę będą świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności Kontrahenta niemieckiego w Polsce i w związku z tym będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też usługi te będą wykonywane na rzecz siedziby Kontrahenta niemieckiego w Niemczech i w związku z tym będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech?

Zdaniem Wnioskodawcy, Kontrahent niemiecki nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, natomiast gdyby takie stałe miejsce prowadzenia działalności posiadał, to świadczone na jego zlecenie przez Wnioskodawcę usługi magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej podlegałyby mimo to opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm. - dalej: "Ustawa o VAT") wielokrotnie posługuje się pojęciem "stałe miejsce prowadzenia działalności", nie precyzując jednak, co owo pojęcie oznacza. Legalna definicja stałego miejsca prowadzenia działalności nie została także zawarta w żadnym innym krajowym akcie prawnym.

W związku z tym przy wyjaśnianiu pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności" należy odwołać się do definicji zawartych w obowiązujących przepisach prawa Unii Europejskiej.

Zgodnie z treścią art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm. - dalej: "Dyrektywa VAT") miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z kolei z treści art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U.UE.L z 2011 r. Nr 77, str. 1 z późn. zm.) wynika, że na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazana powyżej definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 w pewnych sytuacjach nie pozwala jednak jednoznacznie stwierdzić, czy w konkretnym wypadku powstaje stałe miejsce prowadzenia działalności czy nie. Stąd też ustalenie zakresu przedmiotowego pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga dodatkowo analizy orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"), który w przeszłości niejednokrotnie rozstrzygał wątpliwości w tym zakresie.

W sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt TSUE doszedł do wniosku, że usługa nie może być uważana za świadczoną ze stałego miejsca prowadzenia działalności, jeżeli nie cechuje się ono pewnym minimalnym rozmiarem oraz stale obecnymi zasobami ludzkimi i technicznymi niezbędnymi do świadczenia usług.

Do podobnych wniosków doszedł również TSUE w Wyroku z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg), w którym stwierdził, że miejscem świadczenia usług nie powinno być miejsce, które nie charakteryzuje się określoną skalą działalności, a jednocześnie nie znajdują się tam na stałe personel i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia usług. Analogiczne tezy znajdują się także w orzeczeniach wydanych w sprawach C-190/95 (ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondememingen te Amsterdam) i C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat).

Wynika z tego, że podstawowym kryterium posiadania w określonym państwie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest posiadanie w tym państwie zaplecza technicznego i personalnego.

Kontrahent niemiecki nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, ani nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego. Nie wynajmuje także w Polsce żadnych nieruchomości ani urządzeń. Kontrahent niemiecki korzysta jedynie stale i w sposób powtarzalny z usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym w opinii Wnioskodawcy Kontrahent niemiecki nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

W przeszłości zdarzało się jednak, że organy podatkowe uznawały, iż spółki polskie świadczące usługi dla podmiotów zagranicznych stanowią stałe miejsca prowadzenia działalności w Polsce dla podmiotów zagranicznych, które są odbiorcami tych usług, nawet wówczas gdy owe spółki zagraniczne nie posiadały w Polsce personelu, ani własnego zaplecza technicznego.

Jeżeli zatem organ podatkowy uznałby, że Kontrahent niemiecki posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, to zdaniem Wnioskodawcy pomimo tego usługi magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta niemieckiego będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech.

Zgodnie z treścią art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm., dalej: "ustawa o VAT") miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy.

Dodatkowo przepis zawarty w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Podobnie miejsce świadczenia usług zostało określone w cytowanym powyżej art. 44 Dyrektywy VAT, który stanowi, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Oznacza to, że usługi magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta niemieckiego zgodnie z zasadą ogólną powinny podlegać opodatkowaniu w Niemczech, ponieważ w tym kraju Kontrahent niemiecki posiada siedzibę działalności gospodarczej. Usługi te byłyby opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce jeżeli Kontrahent niemiecki posiadałby w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i usługi wykonywane przez Wnioskodawcę byłyby świadczone na rzecz tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W opinii Wnioskodawcy nawet w sytuacji gdyby Kontrahent niemiecki posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, to usługi magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej nie byłyby świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz tego stałego miejsca prowadzenia działalności, lecz na rzecz siedziby Kontrahenta niemieckiego w Niemczech.

Wszystkie zlecenia dotyczące świadczonych usług są bowiem przekazywane Wnioskodawcy bezpośrednio z Niemiec, tam też podejmowane są decyzje dotyczące zamówienia określonych usług, ich ilości i rodzaju, a także terminów ich wykonania. W siedzibie Kontrahenta niemieckiego w Niemczech podejmowane są także decyzje co do sposobu dalszego postępowania z przetworzoną przez Wnioskodawcę odzieżą.

W takich okolicznościach zdaniem Wnioskodawcy nie można uznać, że usługa magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta niemieckiego byłaby świadczona na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności tego podmiotu w Polsce.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że Kontrahent niemiecki nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, natomiast gdyby takie stałe miejsce prowadzenia działalności posiadał, to świadczone na jego zlecenie przez Wnioskodawcę usługi magazynowania, prania oraz przetwarzania odzieży roboczej podlegałyby mimo to opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Niemczech.

Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w opisanej powyżej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1.

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.

eksport towarów;

3.

import towarów na terytorium kraju;

4.

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W celu udzielenia odpowiedzi na pytanie nr 1 wniosku należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.), stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej "rozporządzeniem".

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a.

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b.

począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c.

do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d.

art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej", odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc "stworzyć" wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też "własna" infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Z treści wniosku wynika, że Kontrahent niemiecki dokonuje zakupów odzieży roboczej od podmiotów gospodarczych mających siedzibę w Niemczech, a następnie dostarcza nabytą odzież z terytorium Niemiec do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Polski. Kontrahent niemiecki nabywa także od niemieckiego podmiotu gospodarczego odzież roboczą znajdującą się w chwili zakupu w Polsce i również dostarcza ją do magazynu Wnioskodawcy znajdującego się na terytorium Polski. W magazynie Wnioskodawcy odzież robocza należąca do Kontrahenta niemieckiego jest poddawana przetwarzaniu polegającemu na praniu, umieszczaniu indywidualnych oznaczeń w postaci kodów kreskowych oraz ewentualnie poddawaniu drobnym przeróbkom krawieckim. W niektórych przypadkach przetwarzanie odzieży może przybrać także postać naszywania emblematów z logo. Po praniu i dokonaniu odpowiednich przeróbek odzież robocza jest wywożona przez Spółkę niemiecką na terytorium Niemiec, gdzie jest wykorzystywana przy prowadzeniu działalności polegającej na wynajmie odzieży roboczej. Spółka niemiecka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej w Niemczech, natomiast nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce i nie dokonuje w Polsce żadnych czynności opodatkowanych tym podatkiem. Spółka niemiecka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników i nie posiada żadnego własnego, ani wynajmowanego zaplecza technicznego.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że nie zostaną spełnione przesłanki do uznania, że Kontrahent niemiecki prowadzi opisaną w stanie faktycznym działalność w stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W związku z powyższym, w opinii tut. Organu, w przedmiotowej sprawie Kontrahent niemiecki nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że w związku z udzieleniem odpowiedzi na pytanie nr 1 wniosku, że Kontrahent niemiecki nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, odstąpiono od odpowiedzi na pytanie nr 2 wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Ponadto zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahenta Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3.

z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl