0113-KDIPT1-1.4012.821.2019.1.AK - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży w drodze licytacji komorniczej nieruchomości zabudowanej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 12 listopada 2019 r.), uzupełnione pismem z dnia 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy sprzedaż w drodze licytacji komorniczej nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dla której płatnikiem pozostaje komornik - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy sprzedaż w drodze licytacji komorniczej nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dla której płatnikiem pozostaje komornik.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe. (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowy.... W dniu. Wnioskodawca dokonał zajęcia nieruchomości stanowiącej własność dłużnika... PESEL... NIP..., dla której Sąd Rejonowy w.... Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą... prowadzi księgę wieczystą o nr.... Zajęta nieruchomość zabudowana jest domem mieszkalnym rok budowy około 1980 r.

Z danych zawartych w księdze wieczystej wynika, że dłużnik nabył nieruchomość od rodziców w drodze umowy darowizny na podstawie aktu notarialnego z dnia 28 sierpnia 1928 r. repertorium A nr.... Z uwagi na brak kontaktu z dłużnikiem w toku postępowania egzekucyjnego został ustanowiony kurator dla dłużnika. Wnioskodawca z uwagi na brak kontaktu z dłużnikiem nie mógł uzyskać informacji od dłużnika, czy zajęta nieruchomość stanowiła majątek prywatny, czy też była składnikiem działalności gospodarczej. Dodatkowo z uzyskanych przez Wnioskodawcę informacji z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Urzędu Skarbowego w... wynika, że dłużnik jest od dnia... wspólnikiem spółki jawnej... nr KRS... NIP....

Według danych z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wynika natomiast, że dłużnik nie prowadzi obecnie i nie prowadził działalności gospodarczej podlegającej wpisowi do ww. ewidencji. Na podstawie danych zawartych na stronie internetowej Ministerstwa Finansów - wykaz podmiotów zarejestrowanych jako podatnicy VAT, niezarejestrowanych oraz wykreślonych i przywróconych do rejestru VAT - Wnioskodawca ustalił, że dłużnik nie jest i nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Na dzień. Wnioskodawca wyznaczył termin pierwszej licytacji wskazanej na wstępie nieruchomości.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku z dnia 19 grudnia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, iż wystosował do dłużnika następujące żądanie udzielenia wyjaśnień:

* w jaki sposób budynek był wykorzystywany, czy na własne cele czy działalności gospodarczej (zwolnionej, opodatkowanej),

* czy nieruchomość była przedmiotem najmu, dzierżawy jeżeli tak to od kiedy i do kiedy

* do jakich celów jest obecnie wykorzystywany (najem, inne),

* czy budynek był wykorzystywany do celów innych niż własne cele mieszkaniowe to należy wskazać czy dłużnik dokonywał ulepszeń w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej budynku, jeżeli tak to kiedy oraz czy przysługiwało prawo do odliczenia podatku od zakupów służących ulepszeniu,

* czy dłużnik wykorzystuje przedmiotowy budynek do celów prowadzonej działalności

* jeśli tak to czy wykorzystanie jest odpłatne czy nie (spółka płaci wynagrodzenie).

Dłużnik udzielił odpowiedzi telefonicznie, wskazując, że nieruchomość nie była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej, nie dokonywał on ulepszeń i służyła ona wyłącznie do celów mieszkaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż w drodze licytacji publicznej przez Komornika - Wnioskodawcę - nieruchomości stanowiącej własność dłużnika... PESEL... NIP..., dla której Sąd Rejonowy w.... Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą... prowadzi księgę wieczystą o nr..., podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania jako płatnik podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości dłużnika nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca nie wystąpi tu w charakterze płatnika. W wypadku sprzedaży majątku osobistego dłużnika nie występuje on w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, gdyż czynność ta nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usługi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174). Pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje wprawdzie na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usługi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174), tym niemniej zdefiniowane zostało ono w drodze orzecznictwa sądowego. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozpatrywał tę materię m.in. w wyroku wydanym w sprawie sygn. C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), dotyczącej kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służącej jej do celów prywatnych. Z przywołanego orzeczenia wynika, że "majątek prywatny" to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest ani przeznaczona, ani też wykorzystywana przez nią dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Dla uznania, iż nieruchomość stanowi majątek prywatny konieczne jest zatem, aby podatnik w całym okresie jej posiadania wykazywał zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że dłużnik wykorzystywał nieruchomość do celów osobistych i nie stała się ona składnikiem majątkowym działalności gospodarczej prowadzonej przez dłużnika w formie spółki jawnej, gdyż nie została wniesiona do jej majątku, co jednoznacznie wynika z treści zapisów w księdze wieczystej.

W ocenie Wnioskodawcy nie znajdzie tu zastosowania również dyspozycja art. 43 ust. 21 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usługi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174), gdyż przedmiotowy przepis dotyczy wyłącznie sprzedaży dokonanej przez komornika sądowego nieruchomości, które mogły być objęte zwolnieniem od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, 3 i 9-10a ww. ustawy. W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku o interpretację ustalono natomiast, że żadne ze wskazanych w art. 43 ust. 21 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usługi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174) zwolnień od podatku nie zachodzi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą" - organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów nieruchomość, zarówno gruntowa jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. W tym miejscu należy podkreślić, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92, które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Tym samym określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Ponadto z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł również, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy sprzedaż nieruchomości w trybie egzekucji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, dla której płatnikiem zgodnie z art. 18 ustawy o VAT pozostaje komornik.

Aby ustalić, czy Wnioskodawca, jako komornik sądowy, będzie zobowiązany do opodatkowania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, należy dokonać analizy, czy dłużnik w okolicznościach opisanych we wniosku był podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Zatem - odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca będący Komornikiem Sądowym dokonał zajęcia nieruchomości stanowiącej własność dłużnika. Zajęta nieruchomość zabudowana jest domem mieszkalnym. Dłużnik nabył nieruchomość od rodziców w drodze umowy darowizny na podstawie aktu notarialnego z dnia 28 sierpnia 1928 r. Na wystosowane przez Wnioskodawcę do dłużnika żądanie udzielenia wyjaśnień, dłużnik udzielił odpowiedzi telefonicznie, wskazując, że nieruchomość nie była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej, nie dokonywał on ulepszeń i służyła ona wyłącznie do celów mieszkaniowych.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie nie można uznać dłużnika za podatnika podatku od towarów i usług, w związku ze sprzedażą nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym w drodze licytacji komorniczej, gdyż brak jest przesłanek wskazujących na to, że dłużnik w odniesieniu do sprzedaży ww. nieruchomości, stanowiącej jego majątek prywatny, działa w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność dłużnika, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Budynek mieszkalny był użytkowany tylko do celów mieszkaniowych. Dłużnik oświadczył, iż nieruchomość nie była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej, nie dokonywał on ulepszeń i służyła ona wyłącznie do celów mieszkaniowych. Zatem stwierdzić należy, iż zbycie przez dłużnika przedmiotowej nieruchomości nie będzie dokonane w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem. Należy je uznać za działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania

W świetle powyższego dłużnikowi w związku ze sprzedażą nieruchomości zabudowanej, wykorzystywanej na cele prywatne, nie można przypisać aktywności porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa, przedstawiony opis sprawy oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że opisana transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a dłużnika nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie bowiem całokształt okoliczności i ich zakres, wskazuje, że jest to działanie należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W konsekwencji uznać należy, iż Wnioskodawca z tytułu planowanej transakcji, w trybie postępowania egzekucyjnego, zgodnie z art. 18 ustawy, nie będzie płatnikiem podatku od towarów i usług, a więc nie będzie zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku VAT.

Wskazać tu należy, że z dniem 1 września 2019 r. do ustawy o VAT został dodany art. 43 ust. 21, zgodnie z którym "Jeżeli udokumentowane działania organów egzekucyjnych lub komorników sądowych, o których mowa w art. 18, nie doprowadziły, na skutek braku możliwości uzyskania niezbędnych informacji od dłużnika, do potwierdzenia spełnienia warunków zastosowania do dostawy towarów, o której mowa w art. 18, zwolnień od podatku, o których mowa w ust. 1 pkt 2, 3 i 9-10a, przyjmuje się, że warunki zastosowania zwolnień od podatku nie są spełnione."

Jednakże mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, iż ww. przepis nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.