0113-KDIPT-1.4012.452.2017.2.RG - Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług dowozu przez gminę dzieci do szkół.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 25 października 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0113-KDIPT-1.4012.452.2017.2.RG Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług dowozu przez gminę dzieci do szkół.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2017 r. (data wpływu 19 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2017 r. (data wpływu 18 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi dowozu do szkół dzieci, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty i zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 8% - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi dowozu do szkół dzieci, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty i zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 8%.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 października 2017 r. (data wpływu 18 października 2017 r.) w zakresie doprecyzowania opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina... jest jednostką samorządu terytorialnego i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina zgodnie z art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty organizuje bezpłatny transport dla uczniów szkół publicznych na terenie Gminy... w przypadkach, gdy droga dziecka z domu do szkoły przekracza odległości wymienione w art. 17 ust. 2 tej ustawy (3 km - w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych i 4 km - w przypadku uczniów klas V i VI szkół podstawowych oraz uczniów gimnazjów).

Ponadto na podstawie Uchwały Nr.. Rady Gminy... z dnia 9 grudnia 2006 r. Gmina organizuje odpłatny transport również dla uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2. Miesięczna odpłatność za dowóz tych uczniów do szkół Gmina ustaliła na kwotę 25,00 złotych.

Ustalona opłata pobierana jest wyłącznie od uczniów (lub rodziców uczniów) którzy korzystają z tak zorganizowanego transportu. Ustaloną kwotę opłaty za dowóz dziecka do szkoły Gmina przyjmuje jako kwotę brutto zawierającą w sobie podatek VAT, gdyż jest to ostateczna cena jaką płaci nabywca usługi będący konsumentem.

Wartość taka jest ceną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów I usług i zawiera już ewentualny podatek VAT. Gmina stosuje preferencyjną stawkę podatku VAT w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2, w związku z art. 146a pkt 2 oraz poz. 157 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług - dla rozliczenia podatku od towarów i usług dla dowozu dzieci, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienione w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty, gdyż usługi związane z dowozem dzieci do szkół sklasyfikowane są według PKWiU pod pozycją 49.39.3 i stosowanie do wskazanego przepisu mogą korzystać z preferencyjnej stawki podatku VAT.

Usługi dowozu uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2. ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty realizowane są poprzez umowę cywilnoprawną zawartą pomiędzy Gminą a rodzicami dowożonych uczniów. Umowa ta ma charakter ustny. Cena usługi ustalona została na podstawie uchwały rady gminy. Wnioskodawca zawarł z rodzicami uczniów umowę w formie ustnej. Usługę dowozu dzieci do szkół Wnioskodawca wykonuje z pomocą zasobów własnych.

Cena pobierana za dowóz jednego ucznia, dla którego droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty skalkulowana została na podstawie całości kosztów dowozu wszystkich dzieci (zarówno tych, których droga z domu do szkoły przekracza jak i nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy). Koszty te Wnioskodawca podzielił przez średnią ilość dowożonych uczniów.

Wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę od rodziców uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty pokrywa całość kosztów dowozu tych uczniów.

Pozostali uczniowie, których droga z domu do szkoły przekracza odległości wymienione w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty dowożeni są bezpłatnie (koszty te pokrywa Wnioskodawca realizując obowiązek ustawowy).

Odpłatne usługi dowozu uczniów do szkół nie są współfinansowane z innych źródeł, natomiast wszystkie dzieci dowożone są jednym środkiem transportu, a koszty transportu pokrywane są proporcjonalnie poprzez wpłaty rodziców uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy oraz przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pozostałych uczniów, którym Gmina obowiązana jest zapewnić bezpłatny transport.

Koszty świadczenia usługi dowozu dzieci do szkół nie są dofinansowywane.

Proporcjonalnie koszty dowozu dzieci, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty pokrywają rodzice tych dzieci; natomiast koszty dowozu dzieci, których droga z domu do szkoły przekracza odległości wymienione w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty ponosi Gmina.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługa dowozu do szkół dzieci, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i jednocześnie może korzystać z preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa dowozu do szkół dzieci, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i jednocześnie może korzystać z preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), zwanej dalej "ustawą", towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zatem, na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - dalej: "PKWiU", zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Zauważyć należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Wobec przywołanej definicji działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów i świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy czynność dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy - nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że jednostka samorządu terytorialnego będzie uznana za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jej zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jej zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Należy zaznaczyć, że gmina - zgodnie z art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, z późn. zm.) - posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu. Do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów, o czym stanowi art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy (...). W szczególności zadania własne obejmują sprawy edukacji publicznej (pkt 8).

W tym miejscu należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2016 r. poz. 1943) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2017 r., gdzie zgodnie z art. 2 system oświaty obejmuje:

1.

przedszkola, w tym z oddziałami integracyjnymi, przedszkola specjalne oraz inne formy wychowania przedszkolnego;

2.

szkoły:

a.

podstawowe, w tym: specjalne, integracyjne, z oddziałami integracyjnymi i sportowymi, sportowe i mistrzostwa sportowego,

b.

gimnazja, w tym: specjalne, integracyjne, dwujęzyczne, z oddziałami integracyjnymi, dwujęzycznymi, sportowymi i przysposabiającymi do pracy, sportowe i mistrzostwa sportowego,

c.

ponadgimnazjalne, w tym: specjalne, integracyjne, dwujęzyczne, z oddziałami integracyjnymi, dwujęzycznymi i sportowymi, sportowe, mistrzostwa sportowego, rolnicze, leśne, morskie, żeglugi śródlądowej oraz rybołówstwa,

d.

artystyczne;

Istotnym przepisem ww. ustawy o systemie oświaty z punktu widzenia przedmiotowej sprawy jest art. 18 ust. 1 tej ustawy, gdzie stwierdza się, że rodzice dziecka podlegającego obowiązkowi szkolnemu są obowiązani do:

1.

dopełnienia czynności związanych ze zgłoszeniem dziecka do szkoły;

2.

zapewnienia regularnego uczęszczania dziecka na zajęcia szkolne;

3.

zapewnienia dziecku warunków umożliwiających przygotowywanie się do zajęć;

4.

informowania, w terminie do dnia 30 września każdego roku, dyrektora szkoły podstawowej lub gimnazjum, w obwodzie których dziecko mieszka, o realizacji obowiązku szkolnego spełnianego w sposób określony w art. 16 ust. 5b.

W art. 17 ust. 1 ustawy o oświacie wskazano, że sieć publicznych szkół powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego, z uwzględnieniem ust. 2. W ust. 2 wskazuje się, że droga dziecka z domu do szkoły nie może przekraczać:

1.

3 km - w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych;

2.

4 km - w przypadku uczniów klas V i VI szkół podstawowych oraz uczniów gimnazjów.

Z kolei w art. 17 ust. 3 ustawy o systemie oświaty, wskazuje się na gminę, jako tę, która ma ustawowy obowiązek zapewnić transport dzieci do szkoły. I tak, jeżeli droga dziecka z domu do szkoły, w której obwodzie dziecko mieszka:

1.

przekracza odległości wymienione w ust. 2, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka albo zwrot kosztów przejazdu dziecka środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice, a do ukończenia przez dziecko 7 lat - także zwrot kosztów przejazdu opiekuna dziecka środkami komunikacji publicznej;

2.

nie przekracza odległości wymienionych w ust. 2, gmina może zorganizować bezpłatny transport, zapewniając opiekę w czasie przewozu.

Z powołanych przepisów ustawy o systemie oświaty wynika zatem, że obowiązek zapewnienia transportu, w sytuacjach znacznej odległości dzielącej osoby uczące się od ich miejsca zamieszkania do szkoły, co do zasady spoczywa (pośrednio) na rodzicach, którzy obowiązani są zapewnić regularne uczęszczanie dziecka na zajęcia szkolne. Z kolei, obowiązek wynikający wprost z przepisów cyt. ustawy nałożony został na gminę, która tylko w określonych ustawowo sytuacjach zobowiązana jest do zapewnienia bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu. Gmina jest więc zobowiązana do zapewnienia bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu lub zwrotu kosztów przejazdu środkami komunikacji publicznej dzieciom zamieszkałym w danym obwodzie, jeżeli przekroczone są odległości drogi uczniów do szkół - określone w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty. Natomiast nie ma ani obowiązku organizowania ani finansowania dowozu dziecka uczęszczającego do szkoły, jeżeli odległości te nie są przekroczone.

Zatem organizacja przez Gminę, bezpłatnego transportu dzieci do szkół w sytuacji gdy droga dzieci do szkoły nie przekracza odległości wskazanych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty nie jest obowiązkowa. Bowiem w sytuacji gdy droga dziecka z domu do szkoły, w której obwodzie dziecko mieszka nie przekracza odległości wymienionych w ust. 2, gmina może zorganizować bezpłatny transport, zapewniając opiekę w czasie przewozu.

Gmina... jest jednostką samorządu terytorialnego i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina zgodnie z art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty organizuje bezpłatny transport dla uczniów szkół publicznych na terenie Gminy... w przypadkach, gdy droga dziecka z domu do szkoły przekracza odległości wymienione w art. 17 ust. 2 tej ustawy (3 km - w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych i 4 km - w przypadku uczniów klas V i VI szkół podstawowych oraz uczniów gimnazjów). Ponadto Gmina organizuje odpłatny transport również dla uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2. Miesięczna odpłatność za dowóz tych uczniów do szkół Gmina ustaliła na kwotę 25,00 złotych. Ustalona opłata pobierana jest wyłącznie od uczniów (lub rodziców uczniów) którzy korzystają z tak zorganizowanego transportu.

Usługi dowozu uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2. ustawy o systemie oświaty realizowane są poprzez umowę cywilnoprawną zawartą pomiędzy Gminą a rodzicami dowożonych uczniów. Usługę dowozu dzieci do szkół Wnioskodawca wykonuje z pomocą zasobów własnych.

Cena pobierana za dowóz jednego ucznia, dla którego droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty skalkulowana została na podstawie całości kosztów dowozu wszystkich dzieci (zarówno tych, których droga z domu do szkoły przekracza jaki nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy). Koszty te Wnioskodawca podzielił przez średnią ilość dowożonych uczniów. Wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę od rodziców uczniów, objętych zakresem pytania pokrywa całość kosztów dowozu tych uczniów. Odpłatne usługi dowozu uczniów do szkół nie są współfinansowane z innych źródeł, natomiast wszystkie dzieci dowożone są jednym środkiem transportu, a koszty transportu pokrywane są proporcjonalnie poprzez wpłaty rodziców uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy oraz przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pozostałych uczniów, którym Gmina obowiązana jest zapewnić bezpłatny transport.

Odnośnie wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, ż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega konkretna czynność (dostawa towaru lub usługa), a nie zapłata. Wyjątkiem jest uiszczenie zaliczki na poczet przyszłej dostawy towarów czy świadczenia usług.

Jak wskazano wyżej czynności wykonywane przez jednostki samorządu terytorialnego mogą zostać wyłączone spod opodatkowania VAT jedynie, gdy mają charakter publicznoprawny, a ich wykonywanie nie będzie prowadziło do naruszenia zasad konkurencji.

Tym samym, jednostki samorządu terytorialnego powinny zostać uznane za podatników VAT, jeżeli działają w sferze, w której występuje konsumpcja oraz mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego. Kryterium decydującym o podmiotowości gminy jako podatnika VAT jest bowiem zachowanie się jej nie jak organ władzy publicznej, ale jak podmiot gospodarczy.

NSA w wyroku I FSK 1906/07 z 26 lutego 2009 r. stwierdził: "Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności, co jest szczególnie uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być dokonywane przez podmioty prywatne np. (przedsiębiorców). (...) Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 stycznia 2008 r., I FSK 116/07, podkreślił, że jeśli organ władzy publicznej nie wykonuje przy realizacji danej czynności swoich kompetencji w sferze imperium (która jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług), lecz występuje w sferze dominium, to w ramach zarówno art. 4 (5) VI Dyrektywy jak i art. 15 ust. 6 ustawy o VAT powinien być traktowany jak podatnik VAT. W związku z powyższym wskazać trzeba, iż nabycie nieruchomości w drodze zamiany opiera się na zasadach cywilnoprawnych (czego strona nie kwestionowała), a zatem przystępując to takiej umowy organ nie działa z pozycji nadrzędnej, "w charakterze organu", a jedynie realizuje swe zadania z zakresu prawa publicznego w sposób dostępny dla podmiotów prywatnoprawnych. Czynność taka w konsekwencji nie wyłącza go z grona podatników podatku VAT ani w świetle unormowań wspólnotowych, ani w świetle unormowań krajowych."

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie usługi objęte zakresem pytania Gmina świadczy w ramach działalności gospodarczej. Jak wynika bowiem z okoliczności sprawy, Gmina w związku z zawartymi umowami cywilnoprawnymi pobiera opłaty od rodziców uczniów, których droga do szkoły nie przekracza odległości wskazanych w przepisie art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty. Opłaty te są należne od rodziców wszystkich uczniów, którzy korzystają z przewozu. Opłaty od rodziców ww. uczniów pokrywają całkowity koszt dowozu ucznia do szkoły. Nie ma w tych przypadkach dofinansowania ze środków publicznych. Zatem należy stwierdzić, iż istnieje związek między opłatami uiszczanymi przez rodziców uczniów a świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami. Powyższe okoliczności sprawy pozwalają uznać, iż opłaty uiszczane przez rodziców uczniów, stanowią wynagrodzenie za świadczone usługi transportu dzieci do szkół w sytuacji, gdy odległość z domu do szkoły nie przekracza odległości, o których mowa w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty.

Powyższe okoliczności pozwalają stwierdzić, iż jednostka samorządu terytorialnego, która świadczy usługi dowozu uczniów do szkół w okolicznościach niniejszej sprawy prowadzi w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a więc działa jako podatnik.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, iż Wnioskodawca czynności objęte zakresem pytania będzie świadczył w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i dla tych czynności będzie występował w charakterze podatnika podatku VAT. Tym samym usługi transportu uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty do szkoły, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy, pobierane przez Wnioskodawcę opłaty za transport uczniów, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty, dotyczą usługi transportu pasażerskiego, sklasyfikowanej przez Wnioskodawcę według PKWiU pod pozycją 49.39.3.

Artykuł 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy - dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 i 2 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1.

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,

2.

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją poz. 157 - wymieniono "pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany" - PKWiU 49.39.

Zatem Wnioskodawca świadcząc usługi dowozu do szkół dzieci, których droga z domu do szkoły nie przekracza odległości wymienionych w art. 17 ust. 2 ustawy o systemie oświaty, działa w charakterze podatnika podatku VAT dla tych usług i skoro sklasyfikował je do grupowania PKWiU 49.39.3, to winien je opodatkować preferencyjną stawką podatku VAT w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2, w związku z art. 146a pkt 2 oraz poz. 157 załącznika nr 3 do ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W związku z faktem, że wniosek ORD-IN wpłynął do Organu w dniu 19 lipca 2017 r. a przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny to niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie wpływu wniosku. Jednak należy wskazać, że przepis art. 17, ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2016 r. poz. 1943), został uchylony z dniem 31 sierpnia 2017 r.

Z dniem 1 września 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 59, z późn. zm.), której przepis art. 39 ust. 2 ww. ustawy - Prawo oświatowe, stanowi, iż droga dziecka z domu do szkoły nie może przekraczać:

1.

3 km - w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych;

2.

4 km - w przypadku uczniów klas V-VIII szkół podstawowych.

Jeżeli droga dziecka z domu do szkoły, w której obwodzie dziecko mieszka:

1.

przekracza odległości wymienione w ust. 2, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka albo zwrot kosztów przejazdu dziecka środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice, a do ukończenia przez dziecko 7 lat - także zwrot kosztów przejazdu opiekuna dziecka środkami komunikacji publicznej;

2.

nie przekracza odległości wymienionych w ust. 2, gmina może zorganizować bezpłatny transport, zapewniając opiekę w czasie przewozu (art. 39 ust. 3 ww. ustawy - Prawo oświatowe).

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1.

z zastosowaniem art. 119a;

2.

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl