0112-KDIL5.4010.76.2017.1.MM - Nieściągalne wierzytelności w kosztach podatkowych spółki działającej na terenie SSE.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2017 r. (data wpływu 6 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności:

* pytania oznaczone we wniosku nr 4 - jest nieprawidłowe;

* pytania oznaczone we wniosku nr 5-7 - jest bezprzedmiotowe.

W dniu 6 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* skutków podatkowych zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności (pytania oznaczone we wniosku nr 1-3);

* skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności (pytania oznaczone we wniosku nr 4-7).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca, zwany także dalej Spółką, prowadzi na podstawie zezwolenia działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (SSE). Zezwolenie strefowe obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej produkcyjnej, handlowej i usługowej w zakresie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług na terenie SSE określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 1997 r.:

* usługi w zakresie wykańczania materiałów włókienniczych (PKWiU 17.3),

* wyroby włókiennicze gotowe, z wyłączeniem odzieży (PKWiU 17.4),

* wyroby włókiennicze pozostałe (PKWiU 17.5),

* meble (PKWiU 36.1),

* produkty pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane (PKWiU 36.6).

Nieściągalne wierzytelności.

Spółka posiada wierzytelności (należności) z tytułu sprzedanych wyrobów, półproduktów, towarów, materiałów (łącznie dalej zwanych towarami) lub wykonanych usług. Należności te stanowiły dla Spółki przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Są to należności związane z działalnością gospodarczą Spółki prowadzoną na terenie SSE. W związku z tym przychód z tytułu tych należności był dla Spółki przychodem zwolnionym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Omawiane wierzytelności nie zostały lub nie zostaną uregulowane (zapłacone) przez dłużników. Będą to wierzytelności nieprzedawnione. Spółka rozważa podjęcie działań zmierzających do dochodzenia tych wierzytelności w postępowaniu egzekucyjnym. W ramach jednej wierzytelności przysługującej wobec konkretnego dłużnika Spółka zamierza dochodzić tylko części wierzytelności (np. 10% wartości wierzytelności). Po przeprowadzeniu postępowania egzekucyjnego może się okazać, że egzekucja była bezskuteczna. Spółka uzyska wówczas postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego (tj. postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z urzędu w związku z tym, że oczywiste jest iż z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych). Będzie to oznaczało, że w zakresie dochodzonej przez Spółkę części wierzytelności egzekucja okazała się bezskuteczna.

Uzyskanie postanowienia o nieściągalności i opisanie wierzytelności jako nieściągalnej może wystąpić w czasie, kiedy Spółka nadal prowadzi na podstawie zezwolenia działalność na terenie SSE, jak również w czasie, kiedy Spółka nie będzie już prowadziła na podstawie zezwolenia działalności na terenie SSE (upłynie okres na który zostało wydane zezwolenie strefowe).

Sprzedaż wierzytelności.

Spółka posiada wierzytelności (należności) z tytułu sprzedanych towarów lub wykonanych usług. Należności te stanowiły dla Spółki przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Są to należności związane z działalnością gospodarczą Spółki prowadzoną na terenie SSE. W związku z tym przychód z tytułu tych należności był dla Spółki przychodem zwolnionym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Omawiane wierzytelności nie zostały lub nie zostaną uregulowane (zapłacone) przez wierzycieli. Doszło już lub niebawem może dojść do przedawnienia zobowiązań dłużników związanych z tymi wierzytelnościami. Obecnie Spółka rozważa sprzedaż tych wierzytelności, jako wierzytelności przedawnionych. Wierzytelności przedawnione będą sprzedawane za cenę niższą od ich wartości nominalnej.

Sprzedaż wierzytelności może wystąpić w czasie, kiedy Spółka nadal prowadzi na podstawie zezwolenia działalność na terenie SSE, jak również w czasie, kiedy Spółka nie będzie już prowadziła na podstawie zezwolenia działalności na terenie SSE (upłynie okres na który zostało wydane zezwolenie strefowe).

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

a. Przez "postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego", które Spółka uzyska, należy rozumieć postanowienie wydane na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego. tj. postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w całości z urzędu w związku z tym, że jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

Ocena czy ww. postanowienie stanowi dokument, o którym mowa w art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest elementem opisu zdarzenia przyszłego, ale powinno stanowić przedmiot interpretacji indywidualnej. We własnym stanowisku co do oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego Spółka odniosła się do tego czy ww. postanowienie stanowi dokument, o którym mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

b. Sformułowanie "W ramach jednej wierzytelności przysługującej wobec konkretnego dłużnika Spółka zamierza dochodzić tylko części wierzytelności (np. 10% wartości wierzytelności)" należy rozumieć w ten sposób, że Spółka przekaże do postępowania egzekucyjnego tylko część kwoty wierzytelności, a nie całą kwotę wierzytelności.

Przykładowo: jeśli Spółka sprzedała towary za 100 000 zł (kwota z faktury sprzedaży to 100 000 zł), to Spółce przysługuje wierzytelność na kwotę 100 000 zł. W celu ograniczenia kosztów egzekucyjnych Spółka skieruje do postępowania egzekucyjnego jedynie część tej wierzytelności, czyli kwotę 10 000 zł. Organ egzekucyjny na zlecenie Spółki będzie prowadził egzekucję kwoty 10 000 zł.

c. Sformułowanie "Omawiane wierzytelności nie zostały lub nie zostaną uregulowane (zapłacone) przez wierzycieli. Doszło już lub niebawem może dojść do przedawnienia zobowiązań dłużników związanych z tymi wierzytelnościami. Obecnie Spółka rozważa sprzedaż tych wierzytelności jako wierzytelności przedawnionych" wskazuje, że przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności już przedawnione. Pytania nr 4-7 dotyczą zatem wierzytelności przedawnionych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy uzyskanie postanowienia o nieściągalności wierzytelności (tj. postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z urzędu w związku z tym, że oczywiste jest iż z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych) w stosunku do części wierzytelności pozwala Spółce na zaliczenie całej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2. Czy nieściągalne wierzytelności, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów związane z działalnością strefową Spółki (w razie uzyskania postanowienia o nieściągalności i opisania wierzytelności jako nieściągalnej w czasie prowadzenia działalności na terenie SSE)?

3. Czy nieściągalne wierzytelności, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów związane z działalnością strefową Spółki (w razie uzyskania postanowienia o nieściągalności i opisania wierzytelności jako nieściągalnej po zakończeniu prowadzenia działalności na terenie SSE, w związku z upływem okresu na który zostało wydane zezwolenie strefowe)?

4. Czy w momencie sprzedaży wierzytelności przedawnionych Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nominalną tych wierzytelności, która wcześniej stanowiła dla niej przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

5. Czy rozpoznane na moment sprzedaży wierzytelności koszty uzyskania przychodów będą stanowiły koszty uzyskania przychodów związane z działalnością strefową Spółki (w razie sprzedaży wierzytelności w czasie prowadzenia działalności na terenie SSE)?

6. Czy rozpoznane na moment sprzedaży wierzytelności koszty uzyskania przychodów będą stanowiły koszty uzyskania przychodów związane z działalnością strefową Spółki (w razie sprzedaży wierzytelności po zakończeniu prowadzenia działalności na terenie SSE, w związku z upływem okresu na który zostało wydane zezwolenie strefowe)?

7. Czy w przypadku sprzedaży wierzytelności własnych przychodem Spółki będzie kwota uzyskana z tytułu sprzedaży, a kosztem uzyskania przychodów będzie nominalna wartość tej wierzytelności (wraz z podatkiem VAT)?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytania nr 4-7. Wniosek w zakresie pytań oznaczonych nr 1-3 został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszt uzyskania przychodów "strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny".

Z powyższego przepisu wynika, że strata na transakcji sprzedaży wierzytelności nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów, chyba że wierzytelność ta została wcześniej zarachowana jako przychód należny. Jeśli sprzedawana wierzytelność stanowiła przychód należny, to wówczas strata ze sprzedaży może powiększać koszty uzyskania przychodów.

W opisie zdarzenia wskazano, że Spółka posiada wierzytelności (należności) z tytułu sprzedanych towarów lub wykonanych usług. Należności te stanowiły dla Spółki przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Wierzytelności nie zostały lub nie zostaną uregulowane (zapłacone) przez wierzycieli. W związku z tym Spółka rozważa sprzedaż tych wierzytelności.

Wnioskodawca uważa, że strata ze sprzedaży wierzytelności będzie powiększała koszty uzyskania przychodów Spółki. Wynika to z faktu, że należności te stanowiły dla Spółki przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Spełnione zostały zatem warunki określone w art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p.

Dodatkowo Spółka chciałaby wskazać, że okoliczność, iż sprzedawane wierzytelności będą przedawnione nie ma w omawianej sytuacji znaczenia. Art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. przewiduje, że nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Przepis ten ma jednak inny zakres zastosowania i dotyczy innych sytuacji niż art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. Spółka w pełni podziela w tym zakresie stanowisko i argumentację wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 sierpnia 2016 r. (sygn. II FSK 1953/14): "Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że spółka dokonuje zbycia wierzytelności przedawnionych w drodze cesji, a cena sprzedaży jest niższa od ich wartości nominalnej, przez co powstaje strata. Wierzytelności te w wysokości nominalnej zostały uprzednio zaliczone do przychodów należnych, zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. odnosi się do strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie występuje żadne uprzywilejowanie wyłączeń. Innymi słowy art. 16 ust. 1 pkt 20 wobec tego, że posiada wyższą numerację, nie jest "ważniejszy" od art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. Mają one rozłączne zakresy i nie występuje między nimi żadna konkurencyjność. Gdyby taka była wola ustawodawcy, należałoby zamieścić odwołanie w art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. do art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. Skoro przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. nie ogranicza zakresu wierzytelności np. poprzez użycie określenia "z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 20" lub równoważnego, to nie sposób zawężenia ich do wierzytelności nieprzedawnionych, wyprowadzić z wykładni systemowej. Inny jest bowiem i kontekst obu przepisów i ich zakres treściowy. Tylko drugi przepis mówi o stratach. Z kolei tylko pierwszy przepis stanowi o wierzytelnościach przedawnionych, co jednak nie oznacza, że te nie mieszczą się w zakresie wierzytelności, o których mowa w tym drugim przepisie. Ponadto warunek zaliczenia wierzytelności do przychodów należnych nie występuje w pierwszym przepisie a występuje w drugim. Powyższe oznacza, że przepisy art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. i art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. mają niezależne od siebie unormowane zakresy. Tym samym zakresem przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. objęte są także wierzytelności uprzednio odpisane jako przedawnione, o ile zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Trafność powyższej tezy wyprowadzonej tak z wykładni językowej, jak i systemowej przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i pkt 39 u.p.d.o.p. wspiera również wykładnia gospodarcza. (...)

Skoro, jak wskazano powyżej, art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. i art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. mają niezależne od siebie unormowane zakresy, to przy obliczaniu wysokości straty, o której mowa w drugim z wymienionych przepisów, nie można stosować ograniczenia wynikającego z pierwszego przepisu. Przyjęta przez Sąd pierwszej instancji metoda obliczania dochodu/straty ze sprzedaży wierzytelności sprowadza się do nieuwzględnienia kosztów nabycia wierzytelności. Stanowi w istocie zaprzeczenie wcześniejszych wywodów sądu zmierzających do wykazania autonomii obu tych przepisów. Pominięcie przy obliczaniu wyniku końcowego na sprzedaży kosztów nabycia nie znajduje uzasadnienia w treści art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. Skoro art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. nie zawiera zastrzeżenia, że dotyczy on jedynie wierzytelności nieprzedawnionych, to konsekwentnie te same zasady rozliczenia straty powinno stosować się do wszystkich wierzytelności, w tym również tych przedawnionych. Analizując skargę kasacyjną organu, za niezasadny należało uznać zarzut odnoszący się do naruszenia art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. Bez wątpienia art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. poprzedza art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., ale z takiego usytuowania obu przepisów nie można wyprowadzać wniosku, że skoro w tym pierwszym przepisie jest mowa o wierzytelnościach przedawnionych, to tym samym zostają one wyłączone z pojęcia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p.".

Przedstawioną wykładnię art. 16 ust. 1 pkt 39 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. potwierdzają również inne orzeczenia, np.:

* wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 10 listopada 2016 r. (sygn. I SA/Po 716/16),

* wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 28 lipca 2016 r. (sygn. I SA/Rz 421/16),

* wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 1 marca 2016 r. (sygn. I SA/Gl 1121/15),

* wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 23 lutego 2016 r. (sygn. I SA/Kr 48/16),

* wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lutego 2015 r. (sygn. II FSK 3113/12).

Resumując: Wnioskodawca uważa, że w momencie sprzedaży wierzytelności przedawnionych Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nominalną tych wierzytelności, która wcześniej stanowiła dla niej przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. wolne od podatku są "dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 282 oraz z 2016 r. poz. 1020 i 1206), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami". Natomiast art. 17 ust. 4 u.p.d.o.p. precyzuje, że zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnione z podatku są wyłącznie dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia. Zwolnione z podatku są zatem dochody z działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu. Potwierdza to np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 lipca 2016 r. (sygn. IPPB3/4510-592/16-2/MS): "Z wykładni gramatycznej, którą należy stosować przy ocenie zakresu zwolnień podatkowych, wynika, iż wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu". Zwolnienie z art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., podobnie jak wszystkie zwolnienia podatkowe, należy interpretować ściśle, jako wyjątek od zasady powszechności opodatkowania.

Odnosząc powyższe uwagi do omawianej sytuacji należy przypomnieć, że zezwolenie strefowe Spółki obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej produkcyjnej, handlowej i usługowej w zakresie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług na terenie SSE określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 1997 r.:

* usługi w zakresie wykańczania materiałów włókienniczych (PKWiU 17.3),

* wyroby włókiennicze gotowe, z wyłączeniem odzieży (PKWiU 17.4),

* wyroby włókiennicze pozostałe (PKWiU 17.5),

* meble (PKWiU 36.1),

* produkty pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane (PKWiU 36.6).

Działalność w zakresie sprzedaży (obrotu) wierzytelnościami nie została wymieniona w zezwoleniu strefowym uzyskanym przez Spółkę. Nie ma wątpliwość, że nie mieści się ona w żadnej z ww. grup działalności. Przy czym sprzedaż wierzytelności należy traktować jako samodzielną transakcję gospodarczą. Nie ma podstaw do łączenia jej ze sprzedażą towarów albo świadczeniem usług w wyniku których powstała wierzytelność, a w szczególności do traktowania sprzedaży wierzytelności jako spłaty wierzytelności. Sprzedaż będzie bowiem transakcją między Spółką a kupującym, a nie między Spółką a dłużnikiem. Tym samym przychód ze sprzedaży wierzytelności własnych nie jest przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia. Przychód ten nie korzysta zatem ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.

Przedstawiona sytuacja sprzedaży wierzytelności jest podobna do sytuacji zakupu środka trwałego wykorzystywanego do działalności strefowej, a następnie podlegającego sprzedaży. W takim przypadku, zgodnie z interpretacjami organów podatkowych, wydatki na środek trwały stanowią koszt strefowy, natomiast przychód ze sprzedaży, jako nie wymieniony w zezwoleniu strefowym, nie jest przychodem strefowym. Jak wynika z interpretacji, dochód ze sprzedaży środka trwałego jest związany z działalnością strefową, ale nie jest dochodem z działalności strefowej (sprzedaż środków trwałych nie mieści się w zezwoleniu strefowym). Takie stanowisko zostało przykładowo zaprezentowane w interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 2 grudnia 2010 r. (ILPBI/415-1006/10-3/AGr), w której organ stwierdził: "zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy wyłącznie dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, w zakresie wynikającym z zezwolenia na prowadzenie tej działalności. W zakresie tym nie mieści się wynik (odpowiednio dochód lub strata) z tytułu odpłatnego zbycia środków trwałych w pełni lub nie w pełni umorzonych, a zatem wynik ten nie będzie miał wpływu na ustalenie dochodu korzystającego ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, na podstawie wskazanego art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jest to bowiem dochód co najwyżej związany z działalnością strefową, natomiast nie może być to ((dochód z działalności)) strefowej". Podobne stanowisko zajęła także Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 16 lipca 2013 r. (IPPB3/423-247/13-2/MS) oraz Izba Skarbowa w Łodzi w interpretacji z 12 lipca 2013 r. (IPTPB3/423-146/13-2/IR).

Po tych wstępnych uwagach można stwierdzić, że skoro przychód ze sprzedaży wierzytelności będzie przychodem opodatkowanym (niestrefowym), to również koszty uzyskania przychodów związane ze sprzedażą wierzytelności własnych należy przypisać do działalności opodatkowanej (niestrefowej). Zastosowanie mają tutaj przytoczone w odpowiedzi na pytanie drugie przepisy art. 15 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2a u.p.d.o.p. Możliwe jest dokonanie alokacji bezpośredniej. Koszt uzyskania przychodów, jakim jest nominalna wartość wierzytelności (wraz z podatkiem VAT) należy łączyć z przychodem ze sprzedaży tej wierzytelności. Tym samym koszt uzyskania przychodów w omawianej sytuacji będzie kosztem niestrefowym.

Reasumując: zdaniem Wnioskodawcy rozpoznane na moment sprzedaży wierzytelności koszty uzyskania przychodów będą stanowiły koszty uzyskania przychodów związane z działalnością niestrefową Spółki (w razie sprzedaży wierzytelności w czasie prowadzenia działalności na terenie SSE).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 6.

W zakresie tego pytania w całości znajduje zastosowanie stanowisko i argumentacja Spółki dotyczące pytania piątego. Przychód ze sprzedaży wierzytelności będzie przychodem opodatkowanym (niestrefowym), dlatego też koszty uzyskania przychodów związane ze sprzedażą wierzytelności własnych należy przypisać do działalności opodatkowanej (niestrefowej). Zastosowanie mają tutaj przepisy art. 15 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2a u.p.d.o.p. Możliwe jest dokonanie alokacji bezpośredniej. Koszt uzyskania przychodów, jakim jest nominalna wartość wierzytelności (wraz z podatkiem VAT) należy łączyć z przychodem ze sprzedaży tej wierzytelności. Tym samym koszt uzyskania przychodów w omawianej sytuacji będzie kosztem niestrefowym.

Reasumując: zdaniem Wnioskodawcy rozpoznane na moment sprzedaży wierzytelności koszty uzyskania przychodów będą stanowiły koszty uzyskania przychodów związane z działalnością niestrefową Spółki (w razie sprzedaży wierzytelności po zakończeniu prowadzenia działalności na terenie SSE, w związku z upływem okresu na który zostało wydane zezwolenie strefowe).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 7.

Przez pytanie siódme Spółka zmierza do ustalenia w jaki sposób należy rozliczać transakcję sprzedaży wierzytelności własnych. Chodzi o to, czy Spółka powinna rozpoznawać przychody i koszty uzyskania przychodów z takiej transakcji, czy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jedynie stratę na sprzedaży wierzytelności własnych. Pytanie to nie dotyczy kwestii samej możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności własnych (zagadnienia tego dotyczy pytanie czwarte). Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na pytanie siódme także w razie uznania za nieprawidłowe stanowiska w zakresie pytania czwartego. Odpowiedz na pytanie siódme może być bowiem stosowana przez Spółkę także do sprzedaży wierzytelności własnych nieprzedawnionych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze i wartości pieniężne. Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. "Przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej".

Pojęcie przychodu jest bardzo szerokie. Obejmuje ono również przychody z odpłatnego zbycia praw majątkowych. Za prawo majątkowe należy uznać również wierzytelności własne. Tym samym wynagrodzenie uzyskane z tytułu sprzedaży praw majątkowych, jakimi są wierzytelności własne, będzie stanowiło przychód podatkowy Spółki. Wynagrodzenie to będzie dla Spółki przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. pierwsze u.p.d.o.p. "Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1". Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszt uzyskania przychodów "strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny".

Wydatki stanowią koszt uzyskania przychodów jeśli wykazują związek z przychodami (zostały poniesione w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów) oraz nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych (nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.). Wnioskodawca uważa, że w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej kosztem uzyskania przychodów będzie nominalna wartość tej wierzytelności. Stanowi ona dla Spółki wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży wierzytelności. Ponadto wydatek ten nie mieści się w wyłączeniu z art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., ponieważ sprzedawana wierzytelność będzie stanowiła dla Spółki przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.

Mając na uwadze przedstawione do tej pory stanowisko Wnioskodawca uważa, że sprzedaż wierzytelności własnych będzie stanowiła dla Spółki samodzielną transakcję gospodarczą. W szczególności sprzedaż wierzytelności własnych będzie odrębną transakcją od pierwotnej sprzedaży towarów lub świadczenia usług, w związku z którymi powstały te wierzytelności. Sprzedaży wierzytelności nie należy też utożsamiać ze spłatą wierzytelności, ponieważ spłaty może dokonać jedynie dłużnik. W związku z tym wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności własnych stanowi dla Spółki przychód podatkowy. Natomiast kosztem uzyskania przychodów będzie nominalna wartość sprzedawanej wierzytelności własnej (wraz z podatkiem VAT). Opodatkowaniu podlega dochód, czyli nadwyżka przychodów nad kosztami uzyskania przychodów osiągnięta na transakcji sprzedaży wierzytelności. Jeśli koszty uzyskania przychodów będą wyższe od przychodów, to wówczas powstaje strata na transakcji sprzedaży wierzytelności.

Powyższe stanowisko Spółki potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2011 r. (sygn. II FSK 1948/09) w uzasadnieniu którego czytamy: Otóż chybione jest stanowisko organów podatkowych, że odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, gdyż w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Sąd pierwszej instancji nie podzielając tego poglądu prawidłowo wywiódł, że zbycie wierzytelności własnej jest innym zdarzeniem, aniżeli sprzedaż towaru, stanowiąca źródło powstania tej wierzytelności, czy też sprzedaż wierzytelności przez podmiot, dla którego obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot działalności gospodarczej. Inne są bowiem podstawy prawne uzyskanych przychodów. W przypadku sprzedaży związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą, zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. przychodem są także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze otrzymane. Natomiast sprzedaż wierzytelności własnej nie jest już sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Ponadto przychód ze sprzedaży wierzytelności własnej nie został wyłączony z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. (...) Niezasadny jest zarzut błędnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. Zgodnie z jego treścią nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności chyba, że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 została zarachowana jako przychód należny. Przepis ten wyłącza z kosztów uzyskania przychodów określone zdarzenia prawne, nie modyfikuje jednak ogólnej zasady co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. Zasada ta zawarta jest w art. 15 ust. 1 i na jej podstawie dany wydatek kwalifikowany jest jako koszt uzyskania przychodów. Innymi słowy wyłączenie określonego wydatku z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1, zgodnie z art. 15 ust. 1 powoduje, że nie stanowi on kosztu uzyskania przychodów, jak również brak takiego wyłączenia na podstawie art. 16 ust. 1, dopiero po spełnieniu przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 daje podstawę do uznania go za koszt podatkowy. Odnosząc te wywody do treści art. 16 ust. 1 pkt 39 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że wyraża on ab initio zasadę, zgodnie z którą straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W dalszej części przepisu zawarty jest wyjątek zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów może być strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Zdaniem ustawodawcy, który dokonał w tym przepisie swoistego podziału na zbycie wierzytelności uprzednio zarachowanych na podstawie art. 12 ust. 3 jako przychód należny i zbycie pozostałych wierzytelności. Tylko w tym pierwszym przypadku strata powstała przy zbyciu wierzytelności może stanowić koszt uzyskania przychodów. O tym czy będzie stanowiła koszt podatkowy i w jakiej wysokości decyduje treść art. 15 ust. 1. Użyte w art. 16 ust. 1 pkt 39 sformułowanie "uprzednio" należy odnosić do źródła powstania należności, a nie momentu czasowego uzyskania tego przychodu. Źródłem powstania należności (jako składnika majątku) jest przychód związany z prowadzeniem działalności gospodarczej lub działami specjalnymi produkcji rolnej. W innym bowiem przypadku nie byłoby możliwe zaliczenie go do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.".

Stanowisko Spółki potwierdzają również m.in.:

* wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 lutego 2014 r. (sygn. II FSK 440/12),

* wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 kwietnia 2013 r. (sygn. II FSK 1827/11),

* wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 maja 2012 r. (sygn. II FSK 2272/10),

* wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 maja 2012 r. (sygn. II FSK 2050110).

Reasumując: Wnioskodawca uważa, że w przypadku sprzedaży wierzytelności własnych przychodem Spółki będzie kwota uzyskana z tytułu sprzedaży, a kosztem uzyskania przychodów będzie nominalna wartość tej wierzytelności (wraz z podatkiem VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności:

* jest nieprawidłowe - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4,

* bezprzedmiotowe - w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 5-7.

Punktem wyjścia dla rozstrzygnięcia zadanego pytania jest definicja kosztów uzyskania przychodów zawarta w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Istota sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy w związku ze sprzedażą wierzytelności, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania jako koszt uzyskania przychodów wartości nominalnej wierzytelności, które uległy przedawnieniu.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

W powyższym przepisie wprowadzono ograniczenie, zgodnie z którym straty z odpłatnego zbycia wierzytelności nie stanowią koszów uzyskania przychodów. Jednakże ustawodawca przewidział pewne odstępstwa od tego ograniczenia, tj. kosztem mogą być straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta została uprzednio zaliczona, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów należnych. Istotne jest również przy tym to, czy podatnik przed sprzedażą nie ujął już kosztu podatkowego z tyt. niespłaconej wierzytelności w innej formie oraz, że wierzytelność nie może być przedawniona.

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem sprzedaży mają być własne, nieściągalne wierzytelności Spółki, które uległy przedawnieniu. Przedmiotowe wierzytelności były uprzednio zaliczone do przychodów należnych, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy. Spółka przewiduje, że cena ze sprzedaży wierzytelności będzie niższa od nominalnej wartości długu.

W związku z tym na transakcji zbycia wierzytelności, w tym wierzytelności przedawnionych Spółka poniesie stratę.

Odnosząc się do kwestii rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży wierzytelności przedawnionych należy mieć na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Ustosunkowując się do stanowiska Wnioskodawcy, Organ nie zgadza się z zawartym stwierdzeniem, że zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są rozłączne. Wprawdzie w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy ustawodawca nie dokonuje podziału wierzytelności na przedawnione lub nie, niemniej taki podział w ustawie istnieje i aby skorzystać z uprawnienia, jakie daje art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy, należy najpierw zbadać, czy dana wierzytelność spełnia warunek określony w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, a dokładniej nie mieści się w tym przepisie. Przepisy ustawy należy czytać łącznie.

Skoro w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawie wskazano, że wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, to logiczną konsekwencją tego zapisu jest brak możliwości zaliczenia tych wierzytelności (strat na ich sprzedaży) do kosztów podatkowych na podstawie kolejnego przepisu, tj. art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy. Straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy.

Norma wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi pewną formę sankcji dla podatników doprowadzających opieszałością swych działań do przedawnienia wierzytelności wobec istnienia przepisów przewidujących określone "preferencje" w postaci możliwości zaliczenia tzw. "trudnych" wierzytelności do kosztów podatkowych, czy to poprzez prawo zaliczenia ich w ciężar wierzytelności nieściągalnych (a nawet już samych odpisów aktualizujących czy rezerw przy spełnieniu ustawowych przesłanek uprawdopodobnienia czy udokumentowania ich nieściągalności) czy też właśnie poprzez uznanie za koszt straty z tytułu sprzedaży wierzytelności.

W przeciwnym bowiem razie, to Skarb Państwa obciążany byłby skutkami niepodejmowania przez podatnika działań w celu wyegzekwowania wierzytelności i w konsekwencji doprowadzenia do przedawnienia wierzytelności. Postępowanie podatnika, który sprzedaje wierzytelności dopiero wówczas, gdy stały się one przedawnione nie można uznać za działanie aktywne i zrównać w prawach podatkowych z podatnikiem, który w dochodzeniu wierzytelności podejmuje działania określone w art. 16 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i gromadzi wymagane dokumenty, czy też rezygnuje z jej dochodzenia i znajduje nabywcę wierzytelności ale przed upływem jej przedawnienia. Ta aktywność powinna leżeć w interesie podatnika.

Ponadto, uznanie za koszty podatkowe straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności przedawnionych, prowadziłoby do łatwego obejścia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 - wystarczyłoby bowiem sprzedać wierzytelności przedawnione za przysłowiową złotówkę i uzyskać prawo do ich zaliczenia (poprzez wykazanie poniesionej na transakcji straty) do kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy - jak wskazano powyżej - zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów strat ze sprzedaży przedawnionych wierzytelności może być traktowane jako obejście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skoro bowiem podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności przedawnionych (art. 16 ust. 1 pkt 20), to próba zwiększenia kosztów uzyskania przychodów poprzez zaliczenie do nich strat powstałych w wyniku sprzedaży takich wierzytelności miałaby na celu zniwelowanie skutków tego przepisu w podatku dochodowym, a w konsekwencji - obniżenia zobowiązania podatkowego.

Wobec powyższego, straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 tej ustawy.

W ocenie Organu interpretacyjnego, jeżeli zbywana wierzytelność jest przedawniona, to art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, bez względu na fakt, że uprzednio została zarachowana jako przychód należny - nie będzie miał zastosowania. Wynika to wprost z art. 16 ust. 1 pkt 20 tej ustawy, który ogranicza zaliczenie do kosztów podatkowych strat z tytułu sprzedaży wierzytelności, które stały się przedawnione.

Podsumowując, w momencie sprzedaży wierzytelności przedawnionych Spółka nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartości nominalnej wierzytelności, która wcześniej stanowiła dla niej przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z uwagi na powyższe stanowisko Organu w zakresie pytania nr 4, tj. fakt, że Spółka nie jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości nominalnej wierzytelności przedawnionej w przypadku jej sprzedaży, bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie kwestii związanej z pytaniami oznaczonymi we wniosku nr 5 i 6, tj. czy będzie to koszt uzyskania przychodów związany z działalnością strefową Spółki (w razie sprzedaży wierzytelności w czasie prowadzenia działalności na terenie SSE, czy po zakończeniu prowadzenia działalności na terenie SSE, w związku z upływem okresu na który zostało wydane zezwolenie strefowe).

W odniesieniu natomiast do pytania nr 7 dotyczącego ustalenia, czy w przypadku sprzedaży wierzytelności własnych przychodem Spółki będzie kwota uzyskana z tytułu sprzedaży, a kosztem uzyskania przychodu będzie nominalna wartość tej wierzytelności (wraz z podatkiem VAT), Organ podkreśla, że w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia wniosku Spółka wyraźnie wskazała, że pytania nr 4-7 dotyczą wierzytelności przedawnionych. Tym samym, z uwagi na stanowisko Organu w zakresie pytania nr 4, tj. że Spółka nie jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości nominalnej wierzytelności przedawnionej w przypadku jej sprzedaży, bezprzedmiotowe stało się również rozstrzyganie kwestii związanej z pytaniem nr 7.

Organ pragnie dodać, że to pytanie podatkowe określone przez podatnika wyznacza zakres przedmiotowy wniosku, tym samym, w niniejszej interpretacji indywidualnej odniesiono się ściśle do kwestii sprzedaży wierzytelności przedawnionych. Zatem odpowiedź na pytanie 7 stała się jak wyżej wskazano - bezprzedmiotowa.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.