0112-KDIL3.4012.313.2020.1.MŁ - Obowiązek stosowania kasy rejestrującej on-line.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2020 r. (data wpływu do Krajowej Informacji Skarbowej 6 maja 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2020 r. (data wpływu 25 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania kasy on-line od 1 lipca 2020 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Dnia 25 czerwca 2020 r. wniosek został uzupełniony o wskazanie adresu do doręczeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik posiada punkt sprzedaży detalicznej dystrybuowanych przez siebie towarów spożywczych (sklep spożywczy - delikatesy). W punkcie tym, oprócz sprzedawanych towarów (wino, makaron, puszki itp), serwowane są także drobne przekąski - przygotowywane na miejscu ze sprzedawanych produktów - kanapki, sałatki, co stanowi niewielki procentowo udział w obrocie. Do tego przygotowywana jest także kawa oraz jest możliwość wypicia kieliszka wina. Przygotowywane kanapki można zarówno zabrać ze sobą, jak i spożyć na miejscu (przy ladzie, bądź przy jedynym stoliku). Oprócz kanapek, Podatnik nie świadczy żadnych usług związanych z gastronomią (ciepłe potrawy) nie posiada ani kuchni, ani personelu kuchennego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z treścią art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, w przypadku detalicznego punktu sprzedaży towarów spożywczych (sklepu), w którym oprócz produktów na wynos sprzedaje się także kanapki, kawę, wino na kieliszki, które można spożyć także na miejscu, od 1 lipca 2020 zajdzie obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących umożliwiających połączenie i przesyłanie danych między kasą a Centralnym Repozytorium Kas?

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzona przez niego w sklepie spożywczym sprzedaż przygotowywanych na miejscu kanapek, kawy i wina na kieliszki nie jest określonym w przepisie art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a świadczeniem usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonym przez stacjonarne placówki gastronomiczne. Sklep prowadzony przez Podatnika nie jest placówką gastronomiczną. Sprzedawane są w nim towary spożywcze przeznaczone do dalszego wykorzystania w kuchniach domów klientów (makarony, sosy, oliwy i oleje, słodycze, wina, itp.). Sklep ma tylko jeden stolik, przy którym można - niejako przy okazji zakupów - spożyć drobną przekąskę (kanapkę) wypić filiżankę kawy, czy kieliszek wina. Nie jest to więc także świadczenie usług związanych z wyżywieniem (asortyment jest bardzo ograniczony - do kilku kanapek).

W związku z powyższym, Podatnik nie musi od 1 lipca 2020 rozpocząć prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących umożliwiających połączenie i przesyłanie danych między kasą a Centralnym Repozytorium Kas i może (zgodnie z art. 145a ust. 1 ustawy o VAT) nadal prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem danych, które nie umożliwiają połączenie i przesyłanie danych między kasą a Centralnym Repozytorium Kas.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Z dniem 1 maja 2019 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. poz. 675). Ustawa ta wprowadza do ustawy o podatku od towarów i usług zmiany w zakresie kas rejestrujących. Ustawa ta zakłada m.in. możliwość, a dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w określonych w ustawie wrażliwych branżach - obowiązek stosowania nowego rodzaju kas rejestrujących (kas on-line) w celu prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Kasy on-line wyposażone są w nowe funkcjonalności umożliwiające, oprócz zapisu w pamięci fiskalnej i chronionej kasy, również przekazywanie w sposób ciągły, zautomatyzowany i bezpośredni danych rejestrowanych przy ich użyciu z prowadzonej ewidencji oraz danych o zdarzeniach mających znaczenie dla pracy kas do systemu teleinformatycznego Centralnego Repozytorium Kas.

W myśl art. 111a ust. 3 ustawy, kasy rejestrujące łączą się z Centralnym Repozytorium Kas za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej w sposób, który zapewnia:

Pojęcie "kasa fiskalna on-line" zdefiniowane zostało w § 2 pkt 6 rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r. poz. 816), który odwołuje się do treści znowelizowanej ustawy, wskazując, że przez kasę on-line rozumie się kasę o której mowa w art. 111 ust. 6a ustawy.

Znowelizowana ustawa o podatku od towarów i usług wskazuje terminy i grupy podatników, których obejmie obowiązek posiadania kasy on-line. Natomiast podatnicy, prowadzący działalność w innych obszarach niż określone w ustawie, zostali zwolnieni z obowiązku posiadania kas fiskalnych on-line. W ich przypadku ewidencja sprzedaży może być prowadzona z wykorzystaniem dotychczas stosowanych "tradycyjnych" kas fiskalnych. Zgodnie bowiem z art. 145a ust. 1, z zastrzeżeniem art. 145b, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, które nie umożliwiają połączenia i przesyłania danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas, określonych w art. 111a ust. 3.

W myśl art. 145b ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r. - do:

Przepis ust. 1 stosuje się tylko do kas rejestrujących, przy zastosowaniu których jest prowadzona ewidencja sprzedaży w zakresie sprzedaży towarów lub świadczenia usług wymienionych w ust. 1 (art. 145b ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 145a ust. 1, z zastrzeżeniem art. 145b, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, które nie umożliwiają połączenia i przesyłania danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas, określonych w art. 111a ust. 3.

Z powyższego wynika, że podatnicy, prowadzący działalność w innych obszarach niż określone w art. 145b ust. 1 ustawy, zostali zwolnieni z obowiązku posiadania kas fiskalnych on-line. W ich przypadku ewidencja sprzedaży może być prowadzona z wykorzystaniem dotychczas stosowanych "tradycyjnych" kas fiskalnych.

Stosownie do art. 145a ust. 6 ustawy, producenci krajowi i podmioty dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w celu wprowadzenia ich na terytorium kraju do obrotu są obowiązani do uzyskania dla danego typu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii potwierdzenia Prezesa Głównego Urzędu Miar, że kasy te spełniają funkcje wymienione w ust. 2 oraz kryteria i warunki techniczne dla tych kas. Potwierdzenie to jest wydawane nie później niż do dnia upływu okresów wskazanych odpowiednio w ust. 7 pkt 1 i 2.

Natomiast zgodnie z art. 145a ust. 7 ustawy, potwierdzenia o spełnieniu funkcji, kryteriów i warunków technicznych dla kas rejestrujących przez:

Zgodnie z art. 145b ust. 5 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, przedłużać terminy określone w ust. 1 i 3, określając rodzaje czynności, dla których termin został przedłużony, oraz dzień upływu przedłużonego terminu, uwzględniając specyfikę prowadzonej działalności gospodarczej oraz możliwości prowadzenia kontroli celno-skarbowej.

W tym miejscu należy wskazać, że w dniu 19 czerwca 2020 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii (Dz. U. , poz. 1059). Na podstawie § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia przedłużono terminy, w których podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, o których mowa w art. 145b ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2020 r. w przypadku świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania.

Mając na uwadze brzmienie § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, należy stwierdzić, że dniem rozpoczęcia prowadzenia ewidencji (granicznym dniem) przy użyciu kas on-line dla branży gastronomicznej będzie dzień 1 stycznia 2021 r.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada punkt sprzedaży detalicznej towarów spożywczych (sklep spożywczy - delikatesy). W punkcie tym, oprócz sprzedawanych towarów (wino, makaron, puszki itp), serwowane są także drobne przekąski - przygotowywane na miejscu ze sprzedawanych produktów - kanapki, sałatki, co stanowi niewielki procentowo udział w obrocie. Do tego przygotowywana jest także kawa oraz jest możliwość wypicia kieliszka wina. Przygotowywane kanapki można zarówno zabrać ze sobą, jak i spożyć na miejscu (przy ladzie, bądź przy jedynym stoliku). Oprócz kanapek, Wnioskodawca nie świadczy żadnych usług związanych z gastronomią (ciepłe potrawy), nie posiada ani kuchni, ani personelu kuchennego. Ponadto z wniosku wynika, że sprzedawane są w nim towary spożywcze przeznaczone do dalszego wykorzystania w kuchniach domów klientów (makarony, sosy, oliwy i oleje, słodycze, wina, itp.). Sklep ma tylko jeden stolik, przy którym można - niejako przy okazji zakupów - spożyć drobną przekąskę (kanapkę), wypić filiżankę kawy, czy kieliszek wina.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy w związku z treścią art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy, w przypadku detalicznego punktu sprzedaży towarów spożywczych (sklepu), w którym oprócz produktów na wynos sprzedaje się także kanapki, kawę, wino na kieliszki, które można spożyć także na miejscu, od 1 lipca 2020 zajdzie obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących umożliwiających połączenie i przesyłanie danych między kasą a Centralnym Repozytorium Kas.

W przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymaga, czy prowadzony punkt sprzedaży towarów spożywczych (sklep), w którym oprócz produktów na wynos sprzedaje się także kanapki, kawę, wino na kieliszki, które można spożyć także na miejscu stanowi stacjonarną placówkę gastronomiczną.

Mając na uwadze brzmienie powyższe konieczne jest zdefiniowanie dwóch elementów: usług związanych z wyżywieniem oraz stacjonarnej placówki gastronomicznej.

Należy zwrócić uwagę, że w przepisie tym ustawodawca nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych usług, jednakże bazując pomocniczo na tych klasyfikacjach należy stwierdzić, że usługi związane z wyżywieniem ujęte zostały w Dziale 56 PKWiU, który to Dział obejmuje usługi związane z zapewnieniem pełnego wyżywienia przeznaczonego do bezpośredniej konsumpcji w restauracjach, włączając restauracja samoobsługowe i oferujące posiłki "na wynos", z lub bez miejsc do siedzenia. Nie jest przy tym istotny rodzaj obiektu serwującego posiłki, ale fakt, że są one przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (...), pod pojęciem gastronomii rozumie się "działalność produkcyjno-usługową obejmującą prowadzenie restauracji, barów, itp." oraz "sztukę przyrządzania potraw". Natomiast zgodnie z definicją stosowaną w statystyce publicznej zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos.

Placówki gastronomiczne dzielą się na:

* placówki ogólnie dostępne;

* placówki nastawione na obsługę określonych grup konsumentów.

Placówki gastronomiczne mogą być prowadzone m.in. w obrębie hoteli, moteli, zajazdów, schronisk, pól campingowych, w pensjonatach, domach wypoczynkowych i innych miejscach krótkotrwałego pobytu jak też w wagonach kolejowych wchodzących w skład pociągu oraz na statkach pasażerskich. Do placówek gastronomicznych nie zalicza się ruchomych punktów sprzedaży detalicznej i automatów sprzedażowych. Z kolei punktem gastronomicznym jest placówka gastronomiczna prowadząca ograniczoną działalność gastronomiczną, taką jak: smażalnia, pijalnia, lodziarnia, bufet w kinie, na stadionie, itp. Jednocześnie stała placówka gastronomiczna to placówka czynna w ciągu całego roku kalendarzowego, ewentualnie pracująca z pewnymi przerwami, wynikającymi z takich przyczyn jak remont, okresowy brak personelu (z powodu urlopu lub choroby), okresowa inwentaryzacja itp. Z kolei sezonowa placówka gastronomiczna to placówka uruchamiana okresowo i działająca nie dłużej niż sześć miesięcy w roku kalendarzowym. Dalej wg Głównego Urzędu Statystycznego, stacjonarne placówki gastronomiczne to m.in. bary, punkty gastronomiczne, restauracje, sezonowe placówki gastronomiczne, stołówki.

Jak wynika z wniosku, Zainteresowany posiada punkt sprzedaży detalicznej dystrybuowanych przez siebie towarów spożywczych (sklep spożywczy - delikatesy). W punkcie tym, oprócz sprzedawanych towarów (wino, makaron, puszki itp), serwowane są także drobne przekąski - przygotowywane na miejscu ze sprzedawanych produktów - kanapki, sałatki, co stanowi niewielki procentowo udział w obrocie. Do tego przygotowywana jest także kawa oraz jest możliwość wypicia kieliszka wina. Przygotowywane kanapki można zarówno zabrać ze sobą, jak i spożyć na miejscu (przy ladzie, bądź przy jedynym stoliku). Sklep ma tylko jeden stolik, przy którym można - niejako przy okazji zakupów - spożyć drobną przekąskę (kanapkę) wypić filiżankę kawy, czy kieliszek wina.

W świetle przytoczonych przepisów prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie punkt sprzedaży towarów spożywczych (sklep spożywczy-delikatesy), w którym oprócz produktów na wynos sprzedaje się także kanapki, kawę, wino na kieliszki oraz serwowane są drobne przekąski, który posiada jeden stolik, przy którym można - niejako przy okazji zakupów - spożyć drobną przekąskę (kanapkę), wypić filiżankę kawy, czy kieliszek wina należy uznać za punkt gastronomiczny.

Podkreślić w tym miejscu jeszcze raz należy, że przepisy art. 145b ust. 1 ustawy oraz § 1 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii wskazują określone branże podatników, które mają obowiązek wymiany kas rejestrujących na kasy on-line w terminach wskazanych w ww. przepisach. Pośród nich ustawodawca wskazał podatników świadczących usługi związane z wyżywieniem, wyłącznie świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, którzy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii do 31 grudnia 2020 r.

Tym samym mając na uwadze powyższe regulacje prawne należy stwierdzić, że skoro - jak wynika z opisu sprawy - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (sklep spożywczy - delikatesy) - Wnioskodawca oprócz sprzedaży produktów na wynos sprzedaje także kanapki, kawę, wino na kieliszki, które można spożyć na miejscu to, stosownie do zapisu art. 145b ust. 1 pkt 2 ustawy, będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej od 1 stycznia 2021 r. przy użyciu kasy on-line tj. kasy umożliwiającej połączenie i przesyłanie danych między kasą rejestrującą, a Centralnym Repozytorium Kas, z uwzględnieniem przepisu art. 145b ust. 2 ustawy.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.