0112-KDIL3-3.4011.78.2017.1.WS - Przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnego poręczenia kredytu bankowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2017 r. (data wpływu 24 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania nieodpłatnego poręczenia kredytu bankowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zakresie skutków podatkowych otrzymania nieodpłatnego poręczenia kredytu bankowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce komandytowej (dalej jako "spółka 2") jako jej komandytariusz. Drugim wspólnikiem spółki 2 poza Wnioskodawcą jest osoba fizyczna, jako komandytariusz. Trzecim wspólnikiem spółki 2 poza Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, jako komplementariusz.

Ponadto należy wyjaśnić, iż spółka 2 jest wspólnikiem innej spółki komandytowej (dalej jako "spółka 1"), jako komandytariusz. Drugim wspólnikiem w spółce 1 jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jako komplementariusz.

Spółka 1 i spółka 2 posiadają siedzibę na terytorium Polski.

W związku z działalnością Spółki 1 zaciągnęła ona zobowiązanie (zawarła umowę kredytu bankowego), celem finansowania inwestycji z branży deweloperskiej (budowa budynków mieszkalnych). Jednakże wierzyciel tego zobowiązania (Bank) wymagał udzielenia przez spółkę 2 poręczenia zobowiązania (kredytu) zaciągniętego przez Spółkę 1. Poręczenie udzielone przez spółkę 2 miało charakter nieodpłatny.

Wnioskodawca wyjaśnia jednocześnie, iż przysługuje mu jako wspólnikowi spółki 2, określony w umowie spółki 2 udziału w zysku tej spółki. Podobnie spółce 2, przysługuje określony w umowie spółki 1 udziału w zysku spółki 1.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z przepisami ustaw o podatkach dochodowych spółki komandytowe nie są podatnikami podatku dochodowego. Oznacza to, że w części, która przypada na udział spółki 2 w zysku Spółki 1, przychody i koszty spółki 1 nie są opodatkowane w spółce 1, ale ostatecznie wykazywane są m.in. przez Wnioskodawcę według jego udziału w zyskach spółki 2, której przypadają przychody i koszty uzyskiwane przez spółkę 1.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w sytuacji udzielenia spółce 1 poręczenia przez spółkę 2 nie powstanie w tej spółce 1 przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, który winien być wykazany jako przychód w spółce 2 wg proporcji udziału w zyskach spółki 1, a następnie przychód wykazany w spółce 2 byłby wykazany według proporcji udziału w zyskach spółki 1 u wspólników spółki 2 - w tym Wnioskodawcy - którzy finalnie rozliczają podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu udzielania przez spółkę komandytową (spółka 2) - w której Wnioskodawca jest wspólnikiem - innej spółce komandytowej (spółka 1) nieodpłatnego poręczenia zobowiązania spółki 1, Wnioskodawca jako wspólnik spółki 2, nie osiągnie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy z tytułu udzielenia spółce 1 poręczenia przez spółkę 2, bez określenia wynagrodzenia za jego udzielenie, nie dochodzi po stronie Wnioskodawcy do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia uzyskiwanego przez spółkę 1, który przypada na niego jako wspólnika spółki 2, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku spółki 2, tj. udzielenie poręczenia przez spółkę 2 na rzecz spółki 1, bez określenia wynagrodzenia za jego udzielenie, byłoby całkowicie neutralne podatkowo dla Wnioskodawcy na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako "ustawa o p.d.o.f.").

Trzeba bowiem wskazać, iż stosownie do treści art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (dalej jako "k.s.h.") spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. W myśl art. 102 ww. ustawy spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółka komandytowa, jako osobowa spółka prawa handlowego, nie posiada na gruncie podatków dochodowych zdolności podatkowej. Tym samym z punktu widzenia podatków dochodowych podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki, a nie spółka.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu wg skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o p.d.o.f. zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zgodnie z tą zasadą dochody (przychody) z udziału w spółce komandytowej opodatkowuje się osobno u każdego wspólnika w stosunku do jego udziału w zysku spółki.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f. odrębnym źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125 (art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o p.d.o.f.).

Zgodnie z art. 11 ust. 2-2b ustawy o p.d.o.f. wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź innych nieodpłatnych świadczeń określa się w następujący sposób:

Dalej trzeba podnieść, iż ustawodawca w przepisach ustaw podatkowych nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie "nieodpłatny". Przepisy ustawy o p.d.o.f. określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń.

Internetowy słownik języka polskiego PWN (http://www.sjp.pwn.pl) określa natomiast, iż "nieodpłatny" znaczy tyle co "niewymagający opłaty".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 kwietnia 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 928/04 uznał, iż termin "nieodpłatne świadczenie" w rozumieniu przepisów podatkowych ma szarszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje nie tylko świadczenia w sensie cywilistycznym, lecz także zdarzenia gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem istota nieodpłatnego świadczenia sprowadza się do braku ekwiwalentności, czyli równowartości za dany towar czy usługę. Przez ekwiwalent rozumiemy wartość, w której jest wyrażona wartość innego towaru lub usługi.

W świetle powyższego uznać należy, iż dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 14 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. zawiera jedynie ogólną definicję przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 wymienione zostały jedynie przykładowe zdarzenia powodujące powstanie tego przychodu.

W konsekwencji przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia lub korzyści majątkowe związane z tą działalnością. Przy czym korzyść ta nie musi skutkować bezpośrednim zwiększeniem aktywów podmiotu gospodarczego. Korzyścią taką może być także otrzymanie usług na warunkach odbiegających od warunkach rynkowych (stawiających dany podmiot w uprzywilejowanej pozycji w stosunku do innych podmiotów rynkowych, np. otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki). W takim przypadku podatnik uzyskuje korzyść majątkową w postaci zwolnienia go z obowiązku wydatkowania określonych środków, co skutkuje brakiem uszczerbku w majątku podatnika, jaki nastąpiłby w przypadku gdyby do takiego nieodpłatnego świadczenia nie doszło, a podatnik musiałby zawrzeć umowę na warunkach rynkowych.

Jak powyżej nadmieniono, spółki osobowe prawa handlowego (w tym spółki komandytowe) nie są podatnikami podatku dochodowego. Podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki, w takim zakresie, w jakim uczestniczą w zyskach wypracowanych w prowadzonej w formie tej spółki pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z tego też względu, jeżeli spółka 2 wykonuje świadczenie na rzecz spółki osobowej (spółka 1), której jest wspólnikiem, to z podatkowego punktu widzenia po stronie Wnioskodawcy, jako wspólnika spółki 2, jest to świadczenie dla "samego siebie" w takim zakresie, w jakim przychody i koszty spółki 1 stanowią przychody i koszty spółki 2, a w konsekwencji stanowią przychody i koszty Wnioskodawcy, bowiem zarówno spółka 1, jak i spółka 2 nie są podatnikami podatku dochodowego.

Jest to konsekwencją zasady przyjętej na gruncie przepisów o podatkach dochodowych, z której wynika brak odrębnego statusu podatkowego wspólników i spółki, w przeciwieństwie do odrębności wynikającej np. z przepisów Kodeksu spółek handlowych.

W przypadku zatem, gdy spółka 2 udzieli na rzecz spółki 1, której jest wspólnikiem, nieodpłatnego poręczenia, to w spółce 2 nie wystąpi przychód, w tym także przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu uczestnictwa w spółce 1, która otrzymała takie nieodpłatne świadczenie. W sensie podatkowym spółka 2 świadczyłaby bowiem samemu sobie.

W konsekwencji udzielenie poręczenia przez spółkę 2 za zobowiązania spółki 1, bez określania wynagrodzenia na rzecz spółki 2 z tego tytułu, nie będzie to stanowiło dla Wnioskodawcy (jako wspólnika spółki 2, która z kolei jest wspólnikiem spółki 1) przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w takiej części, w jakiej Wnioskodawca uczestniczy w zyskach spółki 2, bowiem z podatkowego punktu widzenia jest to świadczenie dla samego siebie nie generujące przychodu podatkowego.

Natomiast ewentualny przychód z tytułu nieodpłatnie udzielonego poręczenia przez spółkę 2 mógłby powstać jedynie po stronie pozostałych wspólników spółki 1, bowiem to po ich stronie wystąpiłaby korzyść majątkowa polegająca na tym, że brak zapłaty wynagrodzenia przez spółkę 1 za udzielone poręczenie za jej zobowiązania przez spółkę 2, oznaczałby większy zysk ze spółki 1 przypadając na pozostałych wspólników spółki 1. Wnioskodawca chciałby wskazać, iż prawidłowość powyższego stanowiska potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 19 września 2014 r. (sygn. IBPBI/1/415-716/14/KB) w takim samym opisie sytuacji faktycznej w zakresie wykładni przepisów ustawy o p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1578, z późn. zm.): spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Natomiast w myśl art. 4 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu - użyte w ustawie określenie "spółka osobowa" oznacza - spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną, co oznacza, że mogą w pełnym zakresie uczestniczyć w obrocie gospodarczym, być podmiotami stosunków prawnych. Wynika to m.in. z art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych, zgodnie z którym: spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Natomiast zgodnie z art. 8 § 2 ww. ustawy: spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Stosownie do art. 102 Kodeksu spółek handlowych: spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

W myśl art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zatem spółka komandytowa jest spółką niebędącą osobą prawną.

Spółka osobowa to spółka prawa handlowego, która nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników. Dochody spółek niebędących osobami prawnymi nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników takiej spółki. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce niebędącej podatnikiem podatku dochodowego uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl natomiast art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy - źródłem przychodów jest m.in. pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jednocześnie na podstawie art. 5b ust. 2 ww. ustawy: jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy: wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 cyt. ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wolne od podatku dochodowego są wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Jednocześnie ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć przez pojęcie "nieodpłatny". Przepis ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo innych świadczeń.

Wobec braku w ustawie definicji słowa "nieodpłatny" należy posiłkowo odwołać się do Słownika Języka Polskiego PWN (http:/spj.pwn.pl/). Pod pojęciem "nieodpłatny" należy rozumieć niewymagający opłaty.

W światle powyższego należy stwierdzić, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, dla których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Aby dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne, konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał. Nieodpłatnym świadczeniem będą więc w szczególności wszelkie wykonane na rzecz uprawnionego świadczenia np. przyznające mu prawa do użytkowania składnika majątku.

Należy przy tym wskazać, że zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.): świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

W myśl art. 876 § 1 ww. Kodeksu: przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Należy również zauważyć, że nieodpłatne udzielenie poręczenia nie jest zdarzeniem obojętnym gospodarczo zarówno dla podmiotu poręczającego, jak i podmiotu, którego zobowiązanie jest poręczeniem zabezpieczone.

Udzielenie poręczenia skutkuje bowiem przyjęciem przez poręczającego finansowego ryzyka niewywiązania się dłużnika ze swojego zobowiązania względem wierzyciela. Ryzyko to posiada określoną wartość, tj. cenę, którą uzyskujący poręczenie w normalnych warunkach rynkowych musiałby poręczycielowi zapłacić. Korzyść majątkowa po stronie otrzymującego poręczenie może natomiast polegać m.in. na zwiększeniu jego zdolności kredytowej, uzyskaniu niższego oprocentowania kredytu (pożyczki), czy też samej możliwości jego zaciągnięcia. Z drugiej strony udzielenie poręczenia nie pozostaje bez wpływu na możliwość i warunki zaciągania innych zobowiązań przez poręczyciela. Ocena, czy korzyści beneficjenta mają wymiar finansowy, wymaga uwzględnienia dóbr i interesów oraz pozytywnych następstw, a także obciążeń wynikających z umowy poręczenia.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej (dalej: spółka 2) jako jej komandytariusz. Ponadto spółka 2 jest wspólnikiem innej spółki komandytowej (dalej: spółka 1). W związku z działalnością spółka 1 zaciągnęła zobowiązanie (zawarła umowę kredytu bankowego), celem finansowania inwestycji z branży deweloperskiej (budowa budynków mieszkalnych). Jednak wierzyciel tego zobowiązania (Bank) wymagał udzielenia przez spółkę 2 poręczenia tego zobowiązania (kredytu). Poręczenie udzielone przez spółkę 2 miało charakter nieodpłatny.

Mając zatem na uwadze informacje przestawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że udzielenie nieodpłatnego poręczenia kredytu bankowego przez spółkę 2 na rzecz spółki 1 nie można zakwalifikować jako świadczenia neutralnego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Takie świadczenie działa bowiem zarówno na poręczyciela (tu: na spółkę 2), jak i na podmiot, którego kredyt zostanie zabezpieczony w skutek jego udzielenia (tu: na spółkę 1). Należy przede wszystkim podkreślić, że wszystkie przesłanki uznania przedstawionego we wniosku nieodpłatnego poręczenia za "nieodpłatne świadczenie" stanowiące przychód podatkowy zostały spełnione. Spółka 1 - w związku z poręczeniem przez spółkę 2 kredytu bankowego - otrzymała materialną korzyść, którą można wycenić. Udzielenie tego poręczenia nie pociąga za sobą żadnych kosztów po stronie udzielającego - spółki 2 (brak jakiejkolwiek ekwiwalentności). Wynika to faktu, że wolą spółki 2 było udzielenie tego poręczenia bez wynagrodzenia. Oznacza to, że Wnioskodawca, jako wspólnik spółki 2, która jest wspólnikiem spółki 1, w wyniku nieodpłatnego poręczenia kredytu bankowego uzyska przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia dla powstania przychodu z tego tytułu pozostaje fakt, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki 2, która to spółka jest wspólnikiem spółki 1. Nieodpłatne poręczenie kredytu bankowego zaciągniętego przez spółkę 1 jest świadczeniem na rzecz tej spółki otrzymanym od spółki 2, a spółki te są odrębnymi od Wnioskodawcy podmiotami praw i obowiązków.

Reasumując - z tytułu udzielania przez spółkę komandytową (spółkę 2) - w której Wnioskodawca jest wspólnikiem - innej spółce komandytowej (spółce 1) nieodpłatnego poręczenia zobowiązania spółki 1 Wnioskodawca, jako wspólnik spółki 2, osiągnie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że - zdaniem Organu - teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie, przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.