0112-KDIL3-2.4011.47.2018.1.MKA - PIT w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2018 r. (data wpływu 26 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Dnia 8 września 2017 r. po długiej walce z chorobą nowotworową zmarła matka Wnioskodawcy.

Zgodnie z zostawionym przez nią testamentem poświadczonym aktem notarialnym z dnia 6 czerwca 2016 r. Zainteresowany został powołany do spadku jako jedyny spadkobierca. Jednocześnie Wnioskodawca otrzymał polecenie testamentowe, zgodnie z którym jako jedyny spadkobierca, został zobowiązany przez spadkodawczynię do spieniężenia masy spadkowej obejmującej nieruchomość (określone w testamencie jako nakaz sprzedaży), w terminie nie dłuższym niż 2 lata od dnia otwarcia spadku.

Zgodnie z zapisami testamentu Zainteresowany został zobowiązany uzyskane ze sprzedaży ww. nieruchomości środki podzielić i spłacić trzech braci: R, M, A w częściach równych umniejszonych o ewentualny podatek, koszty utrzymania nieruchomości do dnia dokonania transakcji sprzedaży nieruchomości oraz koszty związane ze sprzedażą. Wykonanie testamentu zostało datowane w terminie nie dłuższym niż jeden miesiąc od dnia zawarcia transakcji sprzedaży ww. nieruchomości.

Dnia 28 grudnia 2017 r. Wnioskodawca sprzedał dom za kwotę 970 000 zł. W dniu 19 września 2017 r. Zainteresowany spłacił brata A, na mocy porozumienia z 18 września 2017 r. pomiędzy Wnioskodawcą a braćmi. Spłata brata A nastąpiła jeszcze przed sprzedażą nieruchomości z uwagi na to, że brat mieszka i pracuje za granicą w Wielkiej Brytanii. Spłaty dokonano w gotówce w kwocie 200 000 zł, za poświadczeniem notarialnym odbioru przez brata. Spłaty pozostałych braci, w wysokości 195 000 zł dla każdego Wnioskodawca dokonał przelewami na konto: w dniu 9 stycznia 2018 r. - brata R oraz 10 stycznia 2018 r. - M.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. W jakiej wysokości Wnioskodawca powinienem ustalić dochód ze sprzedaży nieruchomości?

2. Jaka będzie wysokość zobowiązania podatkowego Wnioskodawcy z tytułu sprzedanej nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości będącej przedmiotem dziedziczenia stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji gdy zostanie dokonana przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie w drodze spadku. Zatem sprzedaż w dniu 28 grudnia 2017 r., tj. przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, stanowi źródło przychodu.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia "spadek" należy odwołać się do odpowiednich przepisów zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.). Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą śmierci przechodzą na następców prawnych. Zainteresowany oprócz praw w postaci ww. nieruchomości otrzymał od testatora także obowiązek sprzedaży nieruchomości w terminie nie przekraczającym 24 miesięcy.

Wnioskodawca jako wykonawca testamentu, z przypadającej na Zainteresowanego części sumy, uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości, po wypłaceniu braciom kwot wynikających z polecenia spadkodawczyni (łącznie 590 000 zł), definitywnie nabył tylko tę część wymienionej sumy, która pozostała po wykonaniu zobowiązań wynikających z testamentu, a więc kwota 380 000 zł, a nie 970 000 zł.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, na którego wyrok powołuje się Zainteresowany, wykonanie zobowiązania testamentowego pomniejszyło przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze spadku.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Zatem z tytułu sprzedanej nieruchomości, po wykonaniu obowiązków nałożonych przez spadkodawcę podatek dochodowy wyniesie 72 200 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powołany wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, z powyższego wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia tej nieruchomości i forma prawna jej nabycia.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Zainteresowany został jedynym spadkobiercą zmarłej 8 września 2017 r. matce. Masę spadkową stanowiła nieruchomość, która została sprzedana przez Wnioskodawcę 28 grudnia 2017 r.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi IV Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W myśl art. 926 § 1 Kodeksu cywilnego - powołanie do spadku wynika z ustawy albo z testamentu. Z działu III Księgi IV ustawy - Kodeks cywilny - Zapis i polecenie wynika natomiast, że oprócz powołania spadkobiercy, spadkodawca może również zobowiązać spadkobiercę do spełnienia określonego świadczenia majątkowego lub do określonego działania.

Z kolei stosownie do art. 968 § 1 Kodeksu cywilnego - spadkodawca może przez rozrządzenie testamentowe zobowiązać spadkobiercę ustawowego lub testamentowego do spełnienia określonego świadczenia majątkowego na rzecz oznaczonej osoby (zapis zwykły).

W myśl natomiast art. 982 Kodeksu cywilnego - spadkodawca może w testamencie włożyć na spadkobiercę lub na zapisobiercę obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie).

Odnosząc wyżej powołane przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że odpłatne zbycie przez Wnioskodawcę w dniu 28 grudnia 2018 r. nieruchomości, nabytej w drodze spadku, w dacie śmierci spadkodawcy, tj. w dniu 8 września 2017 r., stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu na podstawie przepisów tej ustawy, ponieważ odpłatne zbycie nastąpiło przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Stosownie do art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W myśl natomiast ust. 2 ww. artykułu, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Stosowanie do ust. 3 ww. art. 19, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Stosownie do art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Zgodnie z art. 45 ust. 1a pkt 3 ww. ustawy - w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym podatnicy są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

W tym samym terminie płatny jest również należny podatek, wynikający z tego zeznania (art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy).

Wyjaśnić należy, że pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo - skutkowy.

W myśl art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e).

W przedmiotowej sprawie Zainteresowany w dniu 28 grudnia 2017 r. sprzedał - za kwotę 970 000 zł - nieruchomość (dom) nabytą w drodze spadku. Spadek został obciążony zapisem testamentowym. Wnioskodawca jako jedyny spadkobierca i wykonawca testamentu został zobowiązany do sprzedaży domu i spłaty trzech braci. Środki uzyskane ze sprzedaży po umniejszeniu o ewentualny podatek, koszty utrzymania nieruchomości do dnia sprzedaży oraz koszty związane ze sprzedażą Zainteresowany podzielił na równe części w celu dokonania spłaty braci. Wnioskodawca przekazał braciom kwoty: 200 000 zł w dniu 19 września 2017 r., 195 000 zł w dniu 9 stycznia 2018 r. i 195 000 zł w dniu 10 stycznia 2018 r.

Odnosząc przywołane wyżej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że przychodem z odpłatnego zbycia domu będzie wartość tego domu wyrażona w cenie określonej w umowie jego sprzedaży, przy czym cena sprzedaży domu winna odpowiadać jego wartości rynkowej. Cenę sprzedaży domu można pomniejszyć wyłącznie o koszty, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (koszty odpłatnego zbycia) oraz w art. 22 ust. 6d ww. ustawy (koszty uzyskania przychodów).

Jak już wyżej wskazano, do kosztów odpłatnego zbycia zalicza się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku, a zatem tylko takie wydatki, które są bezpośrednio związane z czynnością sprzedaży. Wydatkiem takim nie jest wydatek na dokonanie spłaty zapisobiercy. Wypłacenie należnej zapisobiercom spłaty nie było warunkiem dokonania sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca nie wypłacił spłaty zapisobiercom po to, aby móc dokonać sprzedaży domu. Stąd spłata ta nie może być uznana za koszt odpłatnego zbycia, skoro nie została poniesiona celem dokonania zbycia.

Natomiast w myśl wyżej cytowanego art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób zaliczane są:

* udokumentowane nakłady na tę nieruchomość zwiększające jej wartość,

* kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na tę nieruchomość.

Przepis art. 22 ust. 6d ww. ustawy, w sposób jednoznaczny wskazuje co może być kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze spadku, tym samym do kosztów uzyskania przychodu nie można zaliczyć wydatku w postaci zapisu testamentowego.

Zauważyć należy, że niewątpliwie zapis testamentowy jest osobistym zobowiązaniem Wnioskodawcy jako spadkobiercy testamentowego, jednakże skoro kwota spłaty zapisobierców nie stanowi udokumentowanego nakładu zwiększającego wartość odziedziczonego domu, nie jest też kwotą zapłaconego podatku od spadku a przywołany przepis nie daje możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu innego rodzaju wydatków niż w nim wymienione, to brak jest podstaw prawnych, aby wskazany przez Wnioskodawcę wydatek w postaci zapisu testamentowego zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia domu, będącego przedmiotem spadku.

Wnioskodawca formułując własne stanowisko stwierdził, że jako wykonawca testamentu definitywnie nabył tylko część sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości, tj. kwotę pozostałą po wykonaniu zobowiązań i od tej kwoty należy ustalić zobowiązanie podatkowe.

Twierdzenie takie jest sprzeczne z powołanymi wyżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To art. 19 tej ustawy określa co stanowi przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych - przepis ten mówi o cenie wyrażonej w umowie, a nie o faktycznie otrzymanej kwocie pieniężnej. Ceną wyrażoną w umowie sprzedaży było 970 000 zł. Środki te zasiliły aktywa Wnioskodawcy. Bez znaczenia jest, że Wnioskodawca przeznaczył część przychodu ze sprzedaży ww. domu na wypłatę zapisu. Dokonując spłaty Zainteresowany wypełnił zobowiązanie wynikające z testamentu. Podatnicy środki ze sprzedaży nieruchomości mogą wydatkować w dowolny sposób. Jednak żaden ze sposobów wydatkowania środków ze sprzedaży nieruchomości nie powoduje, że mogą obniżyć cenę wyrażoną w umowie sprzedaży - czyli przychód ze sprzedaży - jak chciałby to zrobić Wnioskodawca.

Brak więc jest podstaw prawnych, aby podstawę opodatkowania stanowił uzyskany ze sprzedaży przychód po odliczeniu wypłaty uczynionej w związku z realizacją zapisu testamentowego. Zapis testamentowy w żaden sposób nie mieści się w ustawowych kryteriach kosztów odpłatnego zbycia, o których mowa w art. 19 ust. 1 oraz kosztów uzyskania przychodu zawartych w art. 22 ust. 6d ustawy, wobec czego - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy koszty jego poniesienia nie mogą mieć wpływu na wysokość przychodu uzyskanego przez Wnioskodawcę.

Ponadto odnosząc się do pytania Wnioskodawcy dotyczącego ustalenia zobowiązania podatkowego z tytułu sprzedanej nieruchomości wskazać należy, że przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Istotą interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie, czy Wnioskodawca prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe. Organ nie dokonuje wyliczeń kwoty przychodu, dochodu (straty) i ewentualnej wysokości podatku z tytułu np. sprzedaży nieruchomości. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jego dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego.

Jak wskazano wyżej wysokość podatku z tytułu sprzedaży nieruchomości określa art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawę opodatkowania stanowi zaś dochód ustalony zgodnie z art. 19 ww. ustawy pomniejszony o koszty uzyskania przychodów wymienione w art. 22 ust. 6d cyt. ustawy.

Wobec powyższego Zainteresowany ustalając wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu sprzedaży domu w pierwszej kolejności winien ustalić przychód, który stanowi cena wyrażona w umowie sprzedaży domu pomniejszona o koszty poniesione w celu sfinalizowania transakcji sprzedaży. Następnie należy określić koszty uzyskania przychodu, które mogą stanowić udokumentowane nakłady poniesione w czasie posiadania domu, zwiększające jego wartość oraz kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części w jakiej wartość zbywanego domu przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości masy spadkowej przyjętej do opodatkowania tym podatkiem. Dalej o tak wyliczone koszty uzyskania przychodu należy obniżyć ustalony wcześniej przychód. Otrzymana wartość będzie stanowiła podstawę do wyliczenia 19% podatku z tytułu sprzedaży domu.

Reasumując, uzyskany 28 grudnia 2017 r. przychód ze sprzedaży domu - nabytego w spadku po matce zmarłej 8 września 2017 r. - pomniejszony o koszty uzyskania przychodu ustalone zgodnie z art. 22 ust. 6d, podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na podstawie art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo dodać należy, że ustalenie kwotowe zobowiązania podatkowego z tytułu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości nie należy do kompetencji tut. Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy miejscowo i rzeczowo organ podatkowy. W związku z powyższym, tut. Organ w treści interpretacji wskazał zasadę, wg której Wnioskodawca powinien ustalić wysokość zobowiązania podatkowego powstałego w związku ze sprzedażą nieruchomości.

Ponadto informuje się również, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego, bądź zdarzenia przyszłego, przedstawionym przez Zainteresowanego i stanowiskiem Zainteresowanego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.