0112-KDIL3-2.4011.146.2019.1.AK - Rozliczenie podatku PIT jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 maja 2019 r. (data wpływu 1 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia jako osoba samotnie wychowująca dziecko - jest prawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest mężatką wychowującą dwoje dzieci z małżeństwa. Z mężem nie mieszkają razem, ale nie mają formalnej separacji, ani nie toczy się sprawa rozwodowa. W dniu 19 czerwca 2017 r. Wnioskodawczyni urodziła dziecko, które nie jest dzieckiem męża. Wyrok w sprawie zaprzeczenia ojcostwa zapadł w dniu 21 grudnia 2017 r. ale uprawomocnił się 12 stycznia 2018 r. Ojciec dziecka nie bierze udziału w jego wychowaniu. Sąd nadał klauzule wykonalności na alimenty ustalone na drodze mediacji. Wnioskodawczyni wskazała, że w zeszłorocznej interpretacji nie spełniała jednego warunku: ojcem dziecka formalnie pozostawał mąż Zainteresowanej. Skoro w 2018 r. ten warunek jest już spełniony to Wnioskodawczyni spełnia już wszystkie pozostałe warunki prawa rozliczania się jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy pomimo bycia formalnie w związku małżeńskim Wnioskodawczyni może rozliczyć się za 2018 r. jako osoba samotnie wychowująca dziecko?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zamierza skorzystać z rozliczenia, jako osoba samotnie wychowująca dziecko, ponieważ pomimo bycia w związku małżeńskim spełnia te wymogi. Mąż niejako został pozbawiony praw rodzicielskich (ponieważ ich właściwie nie miał, nie będąc ojcem dziecka). Wyrok się uprawomocnił w 2018 r. Ponieważ ojciec dziecka nie bierze udziału w jego wychowaniu, ja wychowywałam córkę samotnie, dlatego Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo do tego rozliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) od dochodów rodzica lub opiekuna prawnego, podlegającego obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, będącego panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów, lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności, jeżeli ten rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci:

3. do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej - podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci, z uwzględnieniem art. 7, z tym że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany na zasadach określonych w tej ustawie.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zgodnie z art. 6 ust. 9 powołanej ustawy zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Ponadto art. 6 ust. 10 ww. ustawy stanowi, że sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1.

Należy zatem podkreślić, że aby móc rozliczyć się jako osoba samotnie wychowująca dziecko, należy spełniać wszystkie warunki określone w powołanych wyżej przepisach.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest mężatką wychowującą dwoje dzieci z małżeństwa. Z mężem nie mieszkają razem, ale nie mają formalnej separacji, ani nie toczy się sprawa rozwodowa. Dnia 19 czerwca 2017 r. Wnioskodawczyni urodziła dziecko, które nie jest dzieckiem męża. Wyrok w sprawie zaprzeczenia ojcostwa zapadł w dniu 21 grudnia 2017 r. ale uprawomocnił się dnia 12 stycznia 2018 r. Ojciec dziecka nie bierze udziału w jego wychowaniu.

W świetle przywołanych przepisów ustawy w przedstawionym stanie faktycznym zasadniczą kwestią do rozstrzygnięcia jest odpowiedź na pytanie, czy skutkiem wydania przedmiotowego wyroku o zaprzeczeniu ojcostwa było pozbawienie praw rodzicielskich małżonka Wnioskodawczyni. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 4 ustawy za osobę samotnie wychowującą dziecko może być uznana osoba pozostająca w związku małżeńskim pod warunkiem, że drugi małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich.

W związku z tym konieczne jest przywołanie stosownych przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682).

Na mocy art. 93 § 1 ww. kodeksu władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom. Art. 62 § 1 stanowi, że jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. Domniemania tego nie stosuje się, jeżeli dziecko urodziło się po upływie trzystu dni od orzeczenia separacji. Mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o urodzeniu dziecka przez żonę, nie później jednak niż do osiągnięcia przez dziecko pełnoletności (art. 62 § 3 ww. kodeksu).

W świetle powyższych regulacji należy stwierdzić, że prawne ojcostwo względem dziecka urodzonego w czasie trwania małżeństwa i przed upływem trzystu dni po jego ustaniu lub unieważnieniu przypisuje się mężowi matki dziecka. Jednakże domniemanie to jest wzruszalne w drodze powództw o zaprzeczenie ojcostwa. Skutkiem prawomocnego wyroku zaprzeczającego ojcostwo męża matki jest ustalenie, że nie jest on ojcem dziecka. W konsekwencji wyrok zaprzeczający ojcostwo męża matki, po uzyskaniu prawomocności, rodzi m.in. skutki w postaci ustania władzy rodzicielskiej nad dzieckiem, utraty prawa do dziedziczenia po mężu matki i jego krewnych oraz ustania obowiązku alimentacyjnego męża matki dziecka.

Uwzględniając powyższe skutki orzeczenia o zaprzeczeniu ojcostwa należy uznać, że po uprawomocnieniu się takiego wyroku mamy do czynienia z pozbawieniem praw rodzicielskich małżonka matki dziecka.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni, pozostając w związku małżeńskim, od momentu uprawomocnienia się wyroku stwierdzającego, że Jej małżonek nie jest ojcem dziecka urodzonego w trakcie trwania małżeństwa, może zostać uznana za osobę samotnie wychowującą dziecko w rozumieniu art. 6 ust. 4 ustawy, jeżeli w roku podatkowym samotnie wychowuje to dziecko i jednocześnie spełnione zostały wszystkie pozostałe warunki uprawniające do zastosowania omawianego rozliczenia określone w art. 6 ust. 4-13 tej ustawy.

Mając na uwadze powyższe przywołane przepisy prawa oraz zaprezentowany stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni jako osoba pozostająca w związku małżeńskim, w sytuacji gdy został wydany prawomocny wyrok stwierdzający, że jej małżonek nie jest ojcem dziecka urodzonego w trakcie trwania małżeństwa, może skorzystać z preferencyjnego rozliczenia dochodów, o którym mowa w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli w roku podatkowym samotnie wychowuje to dziecko i jednocześnie spełnione zostały wszystkie pozostałe warunki uprawniające do zastosowania omawianego rozliczenia określone w art. 6 ust. 4-13 tej ustawy.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.