0112-KDIL3-1.4011.28.2019.1.AGR - Nadpłata w podatku dochodowym.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2019 r. (data wpływu 1 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej:

* ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie obowiązków płatnika w związku z nadpłatą podatku - jest prawidłowe,

* podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z pobraną zaliczką od dopłaty do wypoczynku - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie obowiązków płatnika w związku z nadpłatą podatku oraz podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z pobraną zaliczką od dopłaty do wypoczynku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zobowiązany jest jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku służbowego wypłacane przez zakład pracy. Jednym ze świadczeń, które otrzymują funkcjonariusze Służby jest dopłata do wypoczynku. Należność ta wynika z art. 49 ust. 7 ustawy (Dz. U. z 2018., z późn. zm.). Warunki korzystania z tego świadczenia, sposób jego realizacji, wysokość, sposób obliczania oraz termin wypłaty określił Minister w rozporządzeniu z dnia 25 września 2006 r. w sprawie świadczeń socjalno-bytowych, (...) (Dz. U. z 2006., z późn. zm.).

Podstawą do wypłaty należności jest złożenie zgodnie z § 2 rozporządzenia wniosku, którego wzór stanowi załącznik do rozporządzenia. We wniosku tym funkcjonariusz oświadcza, że nabył prawo do urlopu wypoczynkowego, wskazuje osoby, na które przysługuje należność oraz fakultatywnie przedstawia dowód przedpłaty pozwalający na zwolnienie od podatku dochodowego dopłaty do wypoczynku na dziecko zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 78 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018.1509, z późn. zm.). Należność wypłaca komórka finansowa jednostki organizacyjnej właściwa dla miejsca pełnienia służby przez funkcjonariusza.

Funkcjonariusz w dniu xx lutego 2018 r. złożył wniosek o wypłatę dopłaty do wypoczynku przysługującej w 2018 r. na cztery osoby (Wnioskodawcę, żonę, córkę i syna). Do wniosku nie zostały dołączone żadne dokumenty. W dniu xx lutego 2018 r. na podstawie zatwierdzonej listy dodatkowych należności funkcjonariusz otrzymał na rachunek bankowy kwotę wynikającą ze złożonego wniosku.

W dniu 4 kwietnia 2018 r. w związku z wejściem w życie Rozporządzenia Ministra dnia 8 lutego 2018 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie grup zaszeregowania stanowisk służbowych funkcjonariuszy Służby i stawek uposażenia zasadniczego w tych grupach oraz wzrostu uposażenia zasadniczego z tytułu wysługi lat dokonano wyrównania przysługującej dopłaty do wypoczynku. Od powyższych należności płatnik prawidłowo obliczył kwotę podatku, pobrał ją ze środków podatnika i wpłacił w terminie określonym przepisami prawa podatkowego na rachunek urzędu skarbowego zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018. 800, z późn. zm.).

W dniu xx października 2018 r. funkcjonariusz kierując pismo do Naczelnika zwrócił się z wnioskiem o korektę dopłaty do wypoczynku za 2018 r. dotyczącą syna. Do wniosku załączył fakturę "procedura marży dla biur podróży" z dnia xx lipca 2018 r. wystawioną przez A Sp. z o.o. na usługę turystyczną, korespondencję mailową pomiędzy biurem podróży a funkcjonariuszem dotyczącą braku numeru pesel syna na fakturze oraz kopię zaświadczenia i wydruk z maila z dnia xx września 2018 r. o uczestnictwie syna w kolonii letnich w dniach xx-xx lipca 2018 r., gdzie organizatorem był B. W dniu xx października 2018 r. Naczelnik poinformował funkcjonariusza, że brak jest podstaw do korekty dopłaty do wypoczynku bowiem należność wypłacona została na podstawie złożonego przez funkcjonariusza wniosku i w prawidłowej wysokości.

W dniu xx października 2018 r. funkcjonariusz w piśmie kierowanym do Dyrektora wniósł odwołanie od pisma Naczelnika argumentując, że dostarczając dokumenty uzyskał prawo do korekty dopłaty do wypoczynku o kwotę potrąconego podatku. W ocenie funkcjonariusza korekta winna być dokonana na podstawie pkt 4 wniosku będącego załącznikiem do rozporządzenia z dnia 25 września 2006 r. w sprawie świadczeń socjalno-bytowych.

Zdaniem płatnika przepisy podatkowe nie przewidują możliwości korygowania prawidłowo obliczonej, pobranej i przekazanej w terminie na rachunek Urzędu skarbowego zaliczki podatku od jakiejkolwiek należności. Płatnik stoi na stanowisku, że funkcjonariusz chcąc otrzymać zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 78 lit. b na dzień składania wniosku powinien przedstawić dokumenty pozwalające na zwolnienie od podatku dochodowego świadczenia na syna. Funkcjonariusz sam wybiera termin w którym składa wniosek załączając jednocześnie odpowiednie dokumenty. Nie jest zgodne z przepisami korygowanie należności o kwotę podatku po pół roku od wypłaty świadczenia bowiem nie przewidują tego przepisy prawa podatkowego.

Obowiązek udokumentowania podstawy do zwolnienia z opodatkowania ciąży zawsze na osobie chcącej je uzyskać, a na dzień wypłaty należności nie było podstawy do zwolnienia tej należności z podatku. Zatem płatnik zobowiązany był w tym przypadku pobrać od kwoty dopłaty zaliczkę na podatek dochodowy i ją przekazać w terminie do urzędu skarbowego. Ewentualna korekta byłaby dokonana z naruszeniem prawa i mogłaby narazić płatnika podatku na zarzut niewykonania obowiązku wynikającego z art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Ponadto zdaniem płatnika to osoba chcąca uzyskać zwolnienie podatkowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 78 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma obowiązek załączyć dokumenty, z których jednoznacznie będzie wynikać na dzień złożenia wniosku podstawa do zwolnienia podatkowego oraz aby dokumenty te wystawione były przez podmiot uprawniony do organizowania wypoczynku dla dzieci i młodzieży wynikających z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży. Jeżeli dokumenty te, zdaniem płatnika nie spełniają wymaganych kryteriów nie ma podstawy do stosowania preferencji podatkowej (zwolnienia od podatku) i dokonuje się to "z urzędu" bez informowania podatnika o swojej decyzji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy płatnik postąpił prawidłowo odmawiając wypłaty (zwrotu) funkcjonariuszowi pobranej przekazanej w terminie do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od należności dopłata do wypoczynku po dostarczeniu przez niego w październiku 2018 r. dokumentów dotyczących należności wypłaconej w lutym 2018 r. na syna?

2. Czy płatnik postępuje prawidłowo naliczając, pobierając i przekazując do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od świadczenia dopłata do wypoczynku, jeżeli dokumenty dołączone do wniosku o wypłatę należności zdaniem płatnika nie spełniają kryteriów wynikających z art. 21 ust. 1 pkt 78 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pyt. 1, w sytuacji opisanej we wniosku postąpił on prawidłowo. Przepisy podatkowe nie przewidują możliwości korygowania prawidłowo naliczonej, pobranej i przekazanej do urzędu skarbowego zaliczki na podatek od należności. Płatnik stoi na stanowisku, że funkcjonariusz chcąc otrzymać zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 78 lit. b na dzień składania wniosku powinien przedstawić dokumenty pozwalające na zwolnienie od podatku dochodowego świadczenia na syna. Obowiązek udokumentowania podstawy do zwolnienia z opodatkowania ciąży zawsze na osobie chcącej je uzyskać, a na dzień wypłaty świadczenia nie było podstawy do zwolnienia z opodatkowania. Zatem płatnik zobowiązany był w tym przypadku pobrać od kwoty dopłaty zaliczkę na podatek dochodowy i ją przekazać w terminie do urzędu skarbowego.

Natomiast w odniesieniu do pyt. 2, zdaniem płatnika, jeżeli dokumenty dostarczone przez funkcjonariusza nie spełniają kryteriów wynikających z ustawy o podatku dochodowym ma on obowiązek pobrać od kwoty dopłaty zaliczkę na podatek dochodowy i ją przekazać w terminie do urzędu skarbowego. Płatnik wykonując obowiązki wynikające z ustawy o podatku nie może stosować zwolnienia rozszerzająco i jeśli dokumenty jednoznacznie nie wskazują, że wypoczynek dla dzieci i młodzieży do lat 18 został zorganizowany przez podmiot prowadzący działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu, ma on obowiązek pobrać od tej dopłaty podatek i przekazać do urzędu skarbowego bez informowania funkcjonariusza. Prawidłowość naliczeń płatnika podlega kontroli przez uprawnione organy podatkowe wymienione w ustawie - Ordynacja podatkowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczącej:

* ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie obowiązków płatnika w związku z nadpłatą podatku - jest prawidłowe,

* podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z pobraną zaliczką od dopłaty do wypoczynku - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dopłaty do: wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu - dzieci i młodzieży do lat 18:

W świetle powyższego należy stwierdzić, że dopłaty do wypoczynku podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

Wskazanie przez ustawodawcę w ww. przepisie form wypoczynku, oznacza, że nie każda dopłata do wypoczynku może korzystać ze zwolnienia, a tylko ta, która związana jest z wypoczynkiem zorganizowanym. Intencją ustawodawcy jest bowiem wyłączenie z zakresu przedmiotowego zwolnienia dopłat do niezorganizowanych form wypoczynku, takich na przykład jak wczasy potocznie nazywane "pod gruszą".

Definiując powyższe formy wypoczynku zgodnie z Internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN, pod ich pojęciem należy rozumieć:

* wczasy, czyli wypoczynek, którego organizatorzy za opłatą zapewniają noclegi, wyżywienie, a niekiedy także rozrywki,

* kolonie, czyli zorganizowany pobyt wypoczynkowy dzieci i młodzieży szkolnej w czasie wakacji, poza miejscem stałego zamieszkania,

* obóz, czyli forma zorganizowanego wypoczynku grupy ludzi, połączona z uprawianiem sportu, nauką czegoś itp.,

* zimowisko, czyli zorganizowany wyjazd wypoczynkowy dla dzieci w czasie ferii zimowych.

Mając na uwadze ww. definicję słownikową należy przyjąć, że wczasy (zarówno wykupione w ośrodku wypoczynkowym osobiście, jak i wykupione w biurze podróży) w istocie stanowią formę wypoczynku.

Aby omawiane zwolnienie miało zastosowanie - wypoczynek powinien być zorganizowany przez podmiot, który ma formalno-prawne umocowanie do wykonywania czynności związanych z organizowaniem wypoczynku, określone w dokumentach stanowiących podstawę jego funkcjonowania. Istotne jest zatem, aby podmiot organizujący wypoczynek prowadził działalność w tym zakresie lub też statutowo zajmował się tego typu działalnością.

Do podmiotów prowadzących działalność w zakresie wypoczynku zaliczyć można podmioty, które świadczą usługi wypoczynkowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, np. biura turystyczne czy inne podmioty prowadzące działalność w formie domów wczasowych, pensjonatów, gospodarstw agroturystycznych oraz podmioty, które zajmują się statutowo tego rodzaju działalnością.

Wskazać przy tym należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają szczególnych unormowań dotyczących dokumentowania poniesionych wydatków dla potrzeb zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 78 tej ustawy. Zasadnym zatem jest przyjęcie, iż ma tu zastosowanie ogólna reguła, według której dowodem może być wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W takiej sytuacji stosuje się dokumenty zwyczajowo przyjęte, jakimi są np. dowody zapłaty. Pojęcie dowód zapłaty jest pojęciem szerokim i obejmuje swym zakresem zarówno rachunek lub fakturę VAT wystawioną przez organizatora wypoczynku, przelew bankowy, przekaz pocztowy, jak również dokument wpłaty w kasie podmiotu prowadzącego działalność w tym zakresie. Z dowodu tego powinno jednoznacznie wynikać: kto jest organizatorem wypoczynku, forma wypoczynku, okres, w którym korzystano z wypoczynku, kto korzystał z wypoczynku, kwota poniesionego wydatku na wypoczynek każdego z uczestników oraz podpis osoby, która wystawiała ten dokument.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przypadku gdy dokumenty dołączone do wniosku o wypłatę należności zdaniem płatnika nie spełniają kryteriów wynikających z art. 21 ust. 1 pkt 78 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca (płatnik) postępuje prawidłowo naliczając, pobierając i przekazując do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od dopłaty do wypoczynku.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, za nadpłatę uważa się kwotę:

Z przepisu art. 73 § 1 ww. ustawy wynika, że nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem:

Natomiast z § 2 cyt. powyżej art. 73 wynika, że nadpłata powstaje z dniem złożenia:

* 1a) złożenia deklaracji rocznej - dla podatników specjalnego podatku węglowodorowego;

2. deklaracji podatku akcyzowego - dla podatników podatku akcyzowego; 3. deklaracji o wpłatach z zysku za rok obrotowy - dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych.

Przepis art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Stosownie do art. 75 § 2 ww. ustawy, uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

Zgodnie z art. 75 § 3 ww. ustawy, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Z przepisu art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek, kosztów upomnienia oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

Nadpłatę wynikającą z zaliczek na podatek zwraca się po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek. Jeżeli jednak nadpłata wynika z decyzji stwierdzającej nadpłatę, wydanej w związku z art. 75 § 1, zwrot nadpłaty następuje w terminie 30 dni od dnia wydania tej decyzji (art. 76c Ordynacji podatkowej).

Podkreślić należy, że definicja nadpłaty zawarta w ustawie - Ordynacja podatkowa wyczerpująco wylicza, w jakich sytuacjach powstaje nadpłata. Wszelkie inne przypadki, które nie są w ww. ustawie wymienione, nie powodują powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej.

Nadpłata podatku w przypadku płatnika dotyczy wyłącznie tych przypadków, w których dochodzi do uszczerbku w jego (płatnika) majątku na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane. Jeżeli wadliwość postępowania płatnika prowadzi do uszczuplenia majątku podatnika, bądź gdy płatnik prawidłowo pobrał zaliczkę na podatek dochodowy, ponieważ podatnik nie przedstawił we właściwym czasie dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków - jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie - nadpłata powstaje u podatnika, który w takim przypadku jest jedynym podmiotem uprawnionym do otrzymania jej zwrotu.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że funkcjonariusz w dniu xx lutego 2018 r. złożył wniosek o wypłatę dopłaty do wypoczynku przysługującej w 2018 r. na cztery osoby (Wnioskodawcę, żonę, córkę i syna). Do wniosku nie zostały dołączone żadne dokumenty. W dniu xx lutego 2018 r. funkcjonariusz otrzymał na rachunek bankowy kwotę wynikającą ze złożonego wniosku. W dniu 4 kwietnia 2018 r. w związku z wejściem w życie Rozporządzenia Ministra z dnia 8 lutego 2018 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie grup zaszeregowania stanowisk służbowych funkcjonariuszy Służby i stawek uposażenia zasadniczego w tych grupach oraz wzrostu uposażenia zasadniczego z tytułu wysługi lat dokonano wyrównania przysługującej dopłaty do wypoczynku. Od powyższych należności płatnik obliczył kwotę podatku, pobrał ją ze środków podatnika i wpłacił w terminie określonym przepisami prawa podatkowego na rachunek urzędu skarbowego. W dniu xx października 2018 r. funkcjonariusz zwrócił się z wnioskiem o korektę dopłaty do wypoczynku za 2018 r. dotyczącą syna, dołączając do wniosku dokument potwierdzające poniesiony wydatek.

Mając na uwadze fakt, że funkcjonariusz składając wniosek o dopłatę do wypoczynku nie przedstawił dokumentów potwierdzających prawo do zastosowania zwolnienia przedmiotowego, płatnik postąpił prawidłowo pobierając i odprowadzając od wypłaconej dopłaty zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca postąpił prawidłowo odmawiając zwrotu funkcjonariuszowi pobranej i przekazanej do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od przedmiotowej dopłaty, po dostarczeniu przez funkcjonariusza w październiku 2018 r. dokumentów dotyczących należności wypłaconej w lutym 2018 r. Nadpłata w podatku dochodowym, w związku z pobraniem przez Wnioskodawcę zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconej dopłaty do wypoczynku, która jest zwolniona z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 78 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - powstaje po stronie podatnika (funkcjonariusza). Tym samym to nie Wnioskodawca lecz funkcjonariusz jest uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenia nadpłaty.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.