0112-KDIL2-3.4012.588.2019.2.AS - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2019 r. (data wpływu 23 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 grudnia 2019 r. (data wpływu 3 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku ze sprzedażą działek - jest prawidłowe.

W dniu 23 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w związku ze sprzedażą działek. Wniosek uzupełniono w dniu 3 grudnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (sprostowane pismem z dnia 2 grudnia 2019 r.).

W 1993 r. Wnioskodawczyni otrzymała w drodze darowizny od babci na podstawie aktu notarialnego z dnia (...) nieruchomość położoną w (...) objętą księgą wieczystą o nr (...) składającą się z gruntów ornych, jak i działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym o pow. ok. 140 m² z zabudowaniami gospodarczymi (...). Łącznie w wyniku darowizny Wnioskodawczyni otrzymała od swojej babci obszar o łącznej powierzchni 2,4986 ha.

W 1997 r. Wnioskodawczyni dokonała podziału części terenu na działki, które dalej były oznaczone jako R - grunty orne. Aktualnie cała nieruchomość objęta księgą wieczystą o nr (...) składa się z następujących działek:

1. Działka o nr 1 o powierzchni (...) m².

2. Działka o nr 2 o powierzchni (...) m².

3. Działka o nr 3 o powierzchni (...) m², zabudowana budynkiem mieszkalnym o pow. ok. 140 m² wraz z zabudowaniami gospodarczymi, położoną przy ul. (...) w (...).

4. Działka o nr 4 o powierzchni (...) m².

5. Działka o nr 5 o powierzchni (...) m².

6. Działka o nr 6 o powierzchni (...) m².

7. Działka o nr 7 o powierzchni (...) m².

8. Działka o nr 8 o powierzchni (...) m².

9. Działka o nr 9 o powierzchni (...) m².

10. Działka o nr 10 o powierzchni (...) m².

11. Działka o nr 11 o powierzchni (...) m².

12. Działka o nr 12 o powierzchni (...) m².

13. Działka o nr 13 o powierzchni (...) m².

Całość tej nieruchomości została przeznaczona w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (...) na tereny mieszkaniowej zabudowy jednorodzinnej oraz szeregowej. Ww. grunty nie są przez Wnioskodawczynię eksploatowane, wobec powyższego Wnioskodawczyni planuje dokonać ich sprzedaży z majątku własnego.

Na wskazanej nieruchomości Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, ani jakiejkolwiek innej działalności niezwiązanej z tą nieruchomością.

Po sprzedaży nieruchomości Wnioskodawczyni środki planuje przeznaczyć na dodatkowe cele osobiste i rodzinne związane z podniesieniem komfortu życia.

Wnioskodawczyni oświadcza, że nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Nieruchomość nabyła z woli babci (...) w wyniku darowizny.

Przy podjęciu się sprzedaży Zainteresowana nie zamierza podejmować aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Od 26 lat Wnioskodawczyni nie dokonywała żadnych ruchów, aby uatrakcyjnić teren, tj.:

* nie uzbrajała terenu w sieci wodociągowe i kanalizacyjne,

* nie prowadziła działalności gospodarczej,

* nie nabywała cyklicznie i powtarzalnie nieruchomości,

* nie występowała o warunki zabudowy czy pozwolenia na budowę,

* nie występowała z wnioskiem o zmianę, opracowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zainteresowana jeszcze raz podkreśla, że nie nabyła tych gruntów z zamiarem odsprzedaży, otrzymała tą całą nieruchomość od babci w darowiźnie.

W piśmie z dnia 2 grudnia 2019 r. - stanowiącym uzupełnienie wniosku - Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Wnioskodawczyni nie dokonywała i nie zamierza dokonywać przed sprzedażą jakichkolwiek czynności, ani też nakładów w celu przygotowania przedmiotowych działek do sprzedaży, takich jak ogrodzenie, uzbrojenie w media, ani też innych działań zmierzających do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności działek.

2. Zainteresowana nie będzie ogłaszać sprzedaży działek będących przedmiotem zapytania w środkach masowego przekazu takich jak Internet, prasa, radio, nie zamierza również podejmować żadnych innych działań marketingowych.

3. Wnioskodawczyni nie udostępniała, ani też nie zamierza udostępniać przed sprzedażą przedmiotowych działek innym osobom na podstawie jakiejkolwiek umowy.

4. Przedmiotowe działki i budynki nie były wykorzystywane do działalności gospodarczej, ani rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Od momentu nabycia działki były pozostawione ugorem. Sporadycznie wykorzystywano je dla potrzeb osobistych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż poszczególnych działek będzie miała przesłanki zastosowania art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, pomimo tego, że Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest ona zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT, ponieważ ww. nieruchomość nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość jest majątkiem osobistym uzyskanym w akcie darowizny od babci i jest w rodzinie Wnioskodawczyni od wielu lat. Sprzedaż tych działek jest wyłącznie na potrzeby rodziny Zainteresowanej. Działania te są czynione z zamiarem nadania im stałego charakteru, nie można ich zakwalifikować jako działalność gospodarczą. 26 lat nieruchomość ta jest w posiadaniu Wnioskodawczyni.

Po sprzedaży majątku osobistego Zainteresowanej nie ma ona zamiaru zajmować się w przyszłości skupem i sprzedażą gruntów w sposób zorganizowany w celach zarobkowych.

Wnioskodawczyni powołuje się na orzecznictwo w podobnych sprawach sygn. akt III SA/Gl 161/08, sygn. akt III SA/Wr 1217/07, gdzie zdaniem sądów zarówno z brzmienia przepisu art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wyraźnie wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskując zasoby naturalne, rolnik czy wykonując wolny zawód. Innymi słowy, jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonujący zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 Dyrektywy z tytułu wykonywania tej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT, to bez względu na to czy czynność wykonywał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Dlatego też Wnioskodawczyni uważa, że taka sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku osobistego. Majątek taki nabyty był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Poza tym, na wzmocnienie argumentu Wnioskodawczyni, podmiot dokonujący sprzedaży (dostawy) majątku prywatnego nie może być traktowany w odniesieniu do takiej sprzedaży, jako podatnik od towarów i usług. Sąd wskazał dodatkowo na wnioski przepisu art. 2 pkt 1 Dyrektywy, który wyraźnie wskazuje, że czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej czynności, dany podmiot występuje w charakterze podatnika VAT, a więc podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Wnioskodawczyni powołuje interpretacje indywidualne Dyrektorów Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 lipca 2008 r., sygn. IBPP1/443-567/08/LSZ (KAN-3677/4/08/KAN-6933/07/08); Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 7 lipca 2008 r., sygn. IPPP1/443-83/07-9/SM; Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 czerwca 2008 r., sygn. ILPP1/443-295/08-2/AK, jak i Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 marca 2014 r., sygn. IBPP/443-1204/13/DK, którzy uznają, że jeżeli podatnik użytkował nieruchomość przez dłuższy czas lub nabył ją w spadku lub darowizny, to nie można mówić, że dana osoba działała jako handlowiec będący podatnikiem VAT, jedynie dokonywała sprzedaży swojego majątku prywatnego, wykonując przy tym swoje prawo własności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów - w rozumieniu art. 7 ustawy - podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z dnia 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Na tle powyższego Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy sprzedaż poszczególnych działek będzie miała przesłanki zastosowania art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, pomimo tego, że Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży opisanych w wniosku nieruchomości: zabudowanej budynkiem mieszkalnym wraz z zabudowaniami gospodarczymi i niezabudowanych, nie będzie działała w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, Wnioskodawczyni w 1993 r. otrzymała w drodze darowizny od babci na podstawie aktu notarialnego nieruchomość składającą się z gruntów ornych, jak i działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym. Wnioskodawczyni dokonała podziału części terenu na działki, które dalej były oznaczone jako R - grunty orne. Aktualnie cała nieruchomość objęta księgą wieczystą składa się z 13 działek - 12 działek niezabudowanych i 1 działki zabudowanej. Całość tej nieruchomości została przeznaczona w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na tereny mieszkaniowej zabudowy jednorodzinnej oraz szeregowej. Na wskazanej nieruchomości Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, ani jakiejkolwiek innej działalności niezwiązanej z tą nieruchomością. Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Przy podjęciu się sprzedaży Zainteresowana nie zamierza podejmować aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Ponadto, Zainteresowana wskazała, że nie będzie ogłaszać sprzedaży działek, będących przedmiotem zapytania, w środkach masowego przekazu takich jak Internet, prasa, radio. Wnioskodawczyni nie zamierza również podejmować żadnych innych działań marketingowych. Wnioskodawczyni nie udostępniała, ani też nie zamierza udostępniać przed sprzedażą przedmiotowych działek innym osobom na podstawie jakiejkolwiek umowy. Przedmiotowe działki i budynki nie były wykorzystywane do działalności gospodarczej, ani rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Od momentu nabycia działki były pozostawione ugorem. Sporadycznie wykorzystywano je dla potrzeb osobistych. Brak jest zatem podstaw, by powiązać ww. czynności ze sprzedażą działek. Co istotne, w związku ze sprzedażą działek - jak wskazała Wnioskodawczyni - nie dokonywała ona i nie zamierza dokonywać przed sprzedażą jakichkolwiek czynności, ani też nakładów w celu przygotowania przedmiotowych działek do sprzedaży, takich jak ogrodzenie, uzbrojenie w media, ani też innych działań zmierzających do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności działek.

Jak wyjaśniono wyżej przywołując orzeczenie TSUE w sprawie C-291/92, "majątek prywatny" to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika, że aby uznać, że mamy do czynienia z "majątkiem prywatnym", podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykorzystywać ją lub chociażby wykazać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie ma miejsce, gdyż Zainteresowana otrzymała całą nieruchomość od babci w darowiźnie, a więc nie nabyła jej z zamiarem odsprzedaży. Ponadto Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej na przedmiotowej nieruchomości, ani jakiejkolwiek innej działalności niezwiązanej z tą nieruchomością.

Podsumowując, Wnioskodawczyni sprzedając poszczególne działki, tj. działki o nr:1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie wystąpi w charakterze podatnika VAT, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, z tytułu tej transakcji Zainteresowana nie będzie zobowiązana do odprowadzania podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.