0112-KDIL2-2.4012.90.2018.2.MŁ - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży sprzętu wykorzystywanego wyłącznie na potrzeby działalności statutowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2018 r. (data wpływu 9 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 kwietnia 2018 r. (data wpływu 19 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży towarów używanych za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT - jest prawidłowe.

W dniu 9 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży towarów używanych za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Dnia 19 kwietnia 2018 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu sprawy, opłatę i stosowne pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach działalności statutowej nabył w celu wykorzystywania na własne cele środki trwałe takie jak samochody, meble. Z tytułu nabycia przedmiotowego sprzętu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uwagi na wykorzystanie przedmiotowego sprzętu wyłącznie do wykonywania czynności pozostających, poza zakresem regulacji u.p.t.u., w celu realizacji zadań Wnioskodawcy.

Po zakończeniu okresu przydatności ww. sprzętu, czy też w celu jego wymiany na nowy, Wnioskodawca zamierza sprzedać go na rzecz zainteresowanych podmiotów zewnętrznych.

Z uzupełnienia do wniosku z dnia 12 kwietnia 2018 r. wynika, że:

1. Działalność statutowa Wnioskodawcy realizowana jest na podstawie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2222, z późn. zm.) do działalności statutowej należy m.in.:

o wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych;

o współudział w realizacji polityki transportowej w zakresie dróg;

o gromadzenie danych i sporządzanie informacji o sieci dróg publicznych;

o przygotowanie dróg krajowych, których jest zarządcą, na potrzeby obrony państwa;

o nadzór nad przygotowaniem innych niż określone w pkt 2 dróg publicznych na potrzeby obrony państwa zgodnie z zaleceniami ministra właściwego do spraw transportu;

o wydawanie zezwoleń na przejazd pojazdów nienormatywnych;

o współpraca z administracjami drogowymi innych państw i organizacjami międzynarodowymi;

o zarządzanie ruchem na drogach krajowych;

o wykonywanie zadań związanych z przygotowywaniem i koordynowaniem budowy i eksploatacji albo wyłącznie eksploatacji, autostrad płatnych.

2. Wnioskodawca dokonywał wskazanych działań w ramach realizacji swoich celów statutowych.

3. Innymi środami trwałymi, o które pyta Wnioskodawca są m.in. komputery, telefony i biurka oraz wyposażanie biura.

4. Wnioskodawca nie dokonywał odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków eksploatacyjnych ponoszonych w związku z używaniem przedmiotowego sprzętu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż towarów używanych (środków trwałych w postaci sprzętu) będzie stanowiła po stronie Wnioskodawcy czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 u.p.t.u., za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym, zgodnie z art. 15 ust. 2 u.p.t.u., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 6 u.p.t.u. nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wskazane zostało w opisie sprawy, czynności te wykonywane są w ramach reżimu publicznoprawnego i zdaniem Wnioskodawcy stanowią czynności niepodlegające u.p.t.u.

Mając na uwadze powyższe, skoro przedmiotowe środki trwałe były używane w ramach realizacji zadań własnych Wnioskodawcy i nie zostały nabyte na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu u.p.t.u., to zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że sprzedając przedmiotowe środki trwałe Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u. W świetle powyższego, zdaniem Województwa, sprzedaż używanego sprzętu nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Na prawidłowość stanowiska Wnioskodawca wskazuje postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 20 marca 2014 r., sygn. C-72/131 w którym TSUE wskazał, że "aby zasada wyłączenia z opodatkowania znalazła zastosowanie, muszą być kumulatywnie spełnione dwie przesłanki, to znaczy, dana działalność po pierwsze powinna być wykonywana przez podmiot prawa publicznego, a po drugie - powinien on działać w charakterze władzy publicznej. Odnośnie do tej ostatniej przesłanki sposoby wykonywania danej działalności pozwalają na ustalenie zakresu wyłączenia podmiotów prawa publicznego z opodatkowania. Działalność wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2006/112 stanowi działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych co działalność wykonywana przez prywatnych przedsiębiorców (zob. ww. wyrok w sprawie Fazenda Publica, pkt 15-17 i przytoczone tam orzecznictwo)".

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 maja 2014 r., sygn. IPTPP4/443-134/14-4/UNr, w której Organ wskazał, że "należy stwierdzić, że składniki rzeczowe majątku ruchomego, tj. samochody pożarnicze, używane przez straż pożarną w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, w związku z tym, Gminie nie przysługiwało z tytułu ich nabycia prawo do odliczenia podatku VAT. W kontekście okoliczności, że samochody pożarnicze były faktycznie użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność publiczno-prawną (pozostającą poza VAT), w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając przedmiotowe samochody nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT".

Również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 października 2014 r., sygn. IPPP2/443-770/14-2/AO, w której Organ wskazał, że "skoro autobus nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służący do wykonywania działalności publiczno-prawnej to Wnioskodawca sprzedając ww. autobus nie działa dla tej czynności w charakterze podatnika. Zamierzonej sprzedaży przedmiotowego autobusu wykorzystywanego do wykonywania zadań własnych nie sposób traktować w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że sprzedaż tego autobusu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT".

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 czerwca 2015 r., sygn. IBPP3/4512-236/15/JP, który wskazał, że "skoro środek trwały, tj. autobus, używany przez Gminę w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, autobus był faktycznie użytkowany dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną (pozostającą poza VAT), to w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając przedmiotowy autobus nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem sprzedaż autobusu nie podlega opodatkowaniu VAT".

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowych towarów używanych, tj. środków trwałych w postaci sprzętu wykorzystywanego wyłącznie na potrzeby działalności Wnioskodawcy, będzie stanowiła po stronie Wnioskodawcy czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarami - w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać na art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2222, z późn. zm.), zgodnie z którym, Centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest "A", do którego należy:

W świetle art. 18 ust. 2 powołanej wyżej ustawy, do "A" należy również:

Jak stanowi art. 18a ust. 1-3 ustawy o drogach publicznych, "A" realizuje swoje zadania przy pomocy "A". "A" wykonuje również zadania zarządu dróg krajowych. W skład "A" wchodzą, z zastrzeżeniem ust. 3a, oddziały w województwach. Obszar działania oddziału pokrywa się, z zastrzeżeniem ust. 3a, z obszarem województwa.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Na mocy art. 19 ust. 2 cyt. ustawy, zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

Z powyższych przepisów wynika, że "A" jest aparatem pomocniczym, obsługującym "A" jako organ centralny.

Treść przepisu art. 18a ust. 1 ustawy o drogach publicznych, wskazuje na dwie zasadnicze grupy zadań realizowane przez "A", a mianowicie: zadania należące do właściwości"A" i zadania zarządu dróg w odniesieniu do dróg krajowych.

Jak to zostało przedstawione wcześniej, "A" posiada status centralnego organu administracji rządowej, zatem mieści się pod pojęciem organów władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy. Także "A" jako urząd obsługujący organ władzy publicznej, tj. "A", jest objęty zakresem podmiotowym art. 15 ust. 6 ustawy. W konsekwencji oznacza to, że "A" (oraz "A") realizując zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, tj. ustawą o drogach publicznych, w szczególności dokonując czynności zarządu drogami krajowymi oraz realizacji budżetu państwa w zakresie dróg krajowych nie jest podatnikiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności statutowej nabył w celu wykorzystywania na własne cele środki trwałe takie jak samochody, meble, komputery, telefony i biurka oraz wyposażanie biura. Z tytułu nabycia przedmiotowego sprzętu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uwagi na wykorzystanie przedmiotowego sprzętu wyłącznie do wykonywania czynności pozostających, poza zakresem regulacji ustawy o VAT, w celu realizacji zadań Wnioskodawcy. Po zakończeniu okresu przydatności ww. sprzętu, czy też w celu jego wymiany na nowy, Wnioskodawca zamierza sprzedać go na rzecz zainteresowanych podmiotów zewnętrznych. Działalność statutowa Wnioskodawcy realizowana jest na podstawie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Wnioskodawca dokonywał nabycia ww. sprzętu w celu realizacji swoich celów statutowych. Wnioskodawca nie dokonywał odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków eksploatacyjnych ponoszonych w związku z używaniem przedmiotowego sprzętu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy sprzedaż towarów używanych (środków trwałych w postaci sprzętu) będzie stanowiła po stronie Wnioskodawcy czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT.

Przedstawione okoliczności sprawy na tle przywołanych przepisów pozwalają stwierdzić, że skoro środki trwałe mające być przedmiotem sprzedaży, tj. samochody, meble, komputery, telefony i biurka oraz wyposażanie biura nie zostały nabyte przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służące do wykonywania jego celów statutowych, to sprzedając ww. towary nie będzie działał on dla tej czynności w charakterze podatnika VAT. Sprzedaży ww. środków trwałych - wykorzystywanych jak wskazał Wnioskodawca przez niego do realizacji celów statutowych, do których zgodnie z ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych został powołany - nie należy traktować więc w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji sprzedaż towarów używanych (samochodów, mebli, komputerów, telefonów i biurek oraz wyposażania biur) nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem jak wskazano wyżej Wnioskodawca wykorzystywał wyżej wymienione towary wyłącznie do niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, działalności statutowej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać jako prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o opis sprawy, w tym w szczególności o informację, że sprzęt nie został nabyty przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej i był wykorzystywany wyłącznie do realizacji celów statutowych, niepodlegających opodatkowaniu VAT. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.