0112-KDIL2-2.4011.109.2020.1.WS - PIT w zakresie ustalenia wartości środka trwałego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął 28 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości środka trwałego - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą.

Wnioskodawczyni dnia 27 października 2015 r. zakupiła nieruchomość użytkową, która stanowiła sklep. Opisana wyżej nieruchomość została zakupiona od syndyka. Umowa sprzedaży została zawarta przed notariuszem w formie aktu notarialnego-umowa sprzedaży i ustanowienie hipoteki.

Wnioskodawczymi zakupiła opisaną nieruchomość za łączną kwotę 274 044,00 zł netto, a kwotę 300 000,07 zł brutto. Nieruchomość składała się z działki terenu zabudowy innej, o pow. 955 m² zabudowanej, stanowiącej odrębny od gruntu przedmiot własności budynek murowany przeznaczony na magazyn o pow. użyt. 231,5 m² oraz budynek murowany przeznaczony na magazyn o pow. użyt. 234,70 m², znajdujące się na tej nieruchomości za kwotę 274,044 zł - w tym 23% podatek VAT oraz ruchomości stanowiące wyposażenie tych budynków za kwotę 25 956,07 zł - w tym 23% podatek VAT. Wartość nieruchomości została ustalona w postępowaniu przymuszonym, wywołanym postanowieniem o ogłoszeniu upadłości.

Nieruchomość uprzednio była przeznaczona do używania jako sklep. Natomiast po zakupie w 2015 r. i latach kolejnych, Wnioskodawczyni dokonała rozbudowy nieruchomości poprzez dobudowę altany o pow. 25,50 m², o konstrukcji drewnianej krytej blachodachówką i przekształciła ją w przedsiębiorstwo produkcji. Zostały wybudowane linie technologiczne, magazyny i wbudowane maszyny, które były zakupywane w częściach i nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodu Wnioskodawczyni, a ich wartość stanowi obecnie znaczną część zakładu produkcji. Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów, potwierdzających wysokość poniesionych kosztów. Bez wbudowanych maszyn, chłodni hala nie stanowiłaby zakładu przetwórstwa i jej wartość byłaby znacznie niższa. Na potrzebę zabezpieczenia hipotecznego Wnioskodawczyni zleciła w listopadzie 2019 r. sporządzenie operatu szacunkowego określającego wartość rynkową nieruchomości. Wartość nieruchomości została wyceniona na kwotę 1 400 000 zł netto.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą pod adresem niniejszej nieruchomości. Wnioskodawczyni wprowadziła nieruchomość do ewidencji środków trwałych firmy i dokonuje miesięcznych odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym od osób fizycznych, uwzględniając wartość nieruchomości zgodnie z umową sprzedaży, tj. na kwotę 274 044,00 zł netto. Wnioskodawczyni zmniejsza dochód do opodatkowania według wartości początkowej nieruchomości, jaką zapłaciła za nieruchomość przy umowie sprzedaży. Jednak koszty, jakie poniosła na zmianę przeznaczenia nieruchomości, wyposażenie nie są znane Wnioskodawczyni i nie jest ona w stanie ich ustalić.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, należy przyjąć wartość początkową nieruchomości, której kwota nie stanowi ceny z umowy sprzedaży, gdyż kwota ta była ustalona dla nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży produktów w sklepie. Wartość nieruchomości była określona jako wartość likwidacyjna, a nie wartość rynkowa. Wartość początkowa nieruchomości Wnioskodawczyni powinna zostać określona po zmianie jej przeznaczenia i według wartości związanej z jej faktycznym wykorzystaniem. Z uwagi na brak możliwości określenia wartości części składowych nieruchomości należy przyjąć, iż wartością początkową będzie wartość określona zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jaką dokładnie wartość początkową nieruchomości należy przyjąć, wprowadzając nieruchomość do ewidencji środków trwałych - czy powinna to być wartość nabycia środka trwałego z umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też należy ustalić wartość początkową nieruchomości zgodnie z jej wartością rynkową po zmianie przeznaczenia nieruchomości, tj. zgodnie z art. 22g ust. 8?

2. Czy brak dokumentów księgowych potwierdzających zakup części składowych zakładu będzie podstawą do zastosowania art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na wskazane przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w niniejszej sprawie wartością początkową wprowadzaną do ewidencji środków trwałych powinna być wartość w momencie nabycia nieruchomości z aktu notarialnego, czyli kwota 274.044 zł.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "za wartość środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia". W myśl art. 22g ust. 3 tej ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z powyższych przepisów wynika, że kluczowe znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia lub wytworzenia. Jednak możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku, gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie.

W niniejszej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego jest możliwe, gdyż cena zakupu tej nieruchomości jest znana i wynika ona z aktu notarialnego. Jednakże nie jest znana cena składników/części nierozerwalnie związanych z nieruchomością, którymi są linie technologiczne, maszyny, chłodnie i magazyny.

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa podatkowego do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy uznać, że skoro wartość składników środka trwałego nie jest znana, należy wartość początkową nieruchomości określić jako wartość ustaloną przez rzeczoznawcę majątkowego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* być właściwie udokumentowany,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

c. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 omawianej ustawy podatkowej: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem jedną z przesłanek warunkujących uznanie budynku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ww. ustawy).

Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z ust. 1 pkt 1 wskazanego w zdaniu poprzednim przepisu: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Z kolei art. 22g ust. 3 ww. ustawy wskazuje, że: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego składnika majątku. W przypadku środków trwałych, w określonych okolicznościach, istnieje możliwość ustalania wartości początkowej na podstawie wyceny podatnika, o czym stanowi art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do tej regulacji: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy: wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z powyższego wynika, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi jednak wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tej wartości według zasady określonej w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej.

Brak możliwości ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą powinna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku (dotyczy to np. nabycia określonego składnika majątku w ramach prywatnego majątku, a następnie przekazanie go do działalności gospodarczej).

Zatem możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości. Przepis art. 22g ust. 8 cyt. ustawy nie ma służyć podnoszeniu rynkowej wartości nieruchomości dzięki odwołaniu się do ich aktualnych cen na rynku nieruchomości.

Należy również podkreślić, że właściwe udokumentowanie wydatków ponoszonych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest obowiązkiem podatnika. Uznając bowiem wydatek za koszt uzyskania przychodu, podatnik odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania.

Ponadto należy wskazać, że wydatki, które zostały poniesione w celu przystosowania środka trwałego do używania (wykorzystywania go w działalności gospodarczej), niezbędne do uczynienia z niego składnika majątku przedsiębiorstwa kompletnego i zdatnego do użytku, stanowią element ceny nabycia środka trwałego (art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast wydatki poniesione na ulepszenie środków trwałych (a więc składników majątku spełniających definicję środków trwałych i ujętych już w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) powiększają wartość początkową tych środków trwałych, zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy.

Z kolei sposób rozliczenia wydatków na zakup wyposażenia zakładu produkcyjnego zależy od tego, czy składniki tego wyposażenia stanowią odrębne, kompletne i zdatne do użytku środki trwałe, czy też nie.

Jeśli składniki wyposażenia nie stanowią odrębnych środków trwałych i są na trwale wmontowane w zakładzie produkcyjnym tak, że stanowią z nim nierozerwalną całość (nie mogą funkcjonować samodzielnie poza zakładem), wówczas wydatki poniesione na ich zakup powiększają wartość początkową środka trwałego, jakim jest nieruchomość (zakład), jako wydatki na jego ulepszenie.

Natomiast jeśli poszczególne składniki wyposażenia stanowią odrębne środki trwałe (kompletne i zdatne do użytku), wówczas podlegają one amortyzacji jako odrębne od nieruchomości środki trwałe.

Ustawodawca dopuszcza również - w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 10 000 zł - możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym) lub nie zaliczenia ich do podlegających amortyzacji składników majątku i odniesienia ich wartości bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zakupiła nieruchomość użytkową na podstawie umowy sprzedaży zawartej przed notariuszem. Nieruchomość uprzednio była przeznaczona do używania jako sklep. Po zakupie Wnioskodawczyni dokonała rozbudowy nieruchomości przez dobudowę altany o pow. 25,50 m², o konstrukcji drewnianej, krytej blachodachówką i przekształciła ją w przedsiębiorstwo produkcji. Zostały wybudowane linie technologiczne, magazyny i wbudowane maszyny, które były kupowane w częściach i nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodu Wnioskodawczyni, a ich wartość stanowi obecnie znaczną część zakładu produkcji. Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów, potwierdzających wysokość poniesionych kosztów. Koszty, jakie Wnioskodawczyni poniosła na zmianę przeznaczenia nieruchomości oraz wyposażenie, nie są znane Wnioskodawczyni i nie jest ona w stanie ich ustalić. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą pod adresem niniejszej nieruchomości.

Wobec powyższego opisu - należy podkreślić, że sam zakup nieruchomości, a następnie inwestycja dotycząca rozbudowy nieruchomości i przystosowania jej do produkcji związana była z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie można przyjąć, że w trakcie procesu inwestycyjnego Wnioskodawczyni ponosiła wydatki niemożliwe do udokumentowania, w szczególności w sytuacji, w której wiadomy od początku był cel wykorzystywania nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem Wnioskodawczyni powinna gromadzić faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie wartości początkowej nieruchomości oraz pozostałych składników majątku.

Z powyższego wynika też, że zakup nieruchomości przez Wnioskodawczynię jest udokumentowany i znana jest cena jej nabycia.

Tym samym - brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej nieruchomości i innych składników majątku na podstawie wyceny dokonanej przez Wnioskodawczynię. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można stosować do składników majątku, które zostały nabyte do celów prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że wartość początkową nieruchomości należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według udokumentowanej ceny nabycia.

Brak dokumentów potwierdzających poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na dostosowanie nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nie stanowi przesłanki do określenia wartości początkowej nieruchomości według jej wyceny rynkowej.

Reasumując - w niniejszej sprawie przepis art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania, co oznacza, że wartość początkową nieruchomości Wnioskodawczyni powinna ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.